เล่ห์รักพันธะร้าย

เล่ห์รักพันธะร้าย | 8

“แล้วใครอยากจะอยู่ ฉันอยากออกไปจากที่นี่” เทียร์พูดขึ้นมาทันที เธอโดนจับมาแบบเข้าใจผิดมันก็ไม่แปลกที่เธอจะอยากออกไปจากที่นี่ ถึงมันจะกว้างและใหญ่โตแต่เธอก็ไม่ชอบและไม่โอเค

“หรือต้องไปอยู่ในโกดังถึงจะอยู่ได้ ในเมื่อให้รอความจริงที่ดีๆแล้วไม่ชอบ จากนี้ก็ไปนอนในโกดังเหม็นๆนั่นแล้วกัน” มาร์เซียโน่พูดขึ้นพร้อมกับลากเทียร์ตรงมายังโกดังก่อนจะสะบัดเทียร์จนล้มลงกับพื้น ความเจ็บแล่นเข้าสู่ร่างกายของเทียร์ แผลถลอกเกิดขึ้นตามแขนทำเอาใบหน้าสวยถึงกับน้ำตาซึม

“โคตรเลว โคตรชั่ว” เทียร์พูดออกมาเป็นภาษาไทยเพราะหากจะด่าภาษาอีตาลีออกมามีหวังเธอได้ตายเป็นศพอยู่ที่นี่แน่ๆ ตอนนี้เธอทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากพ่นคำด่าออกมา

“คิดว่าฉันฟังไม่รู้เรื่องหรอ” มาร์เซียโน่ถามกลับเป็นภาษาไทย

แน่นอนว่านักธุรกิจไฟแรงคนนี้ผู้ที่มีเบื้องหลังเป็นมาเฟีย ต้องการขยายอำนาจของตัวเองและแก๊งก็ต้องเรียนรู้หลายภาษา มาร์เซียโน่พูดได้หลายภาษาในโลกนี้จากการเรียนและการฝึกฝนอย่างหนักรวมถึงภาษาไทยด้วย

“คะ…คือ” เทียร์ที่ได้ยินก็กลัวหัวหด เธอไม่คิดว่าผู้ชายคนนี้จะพูดภาษาไทยได้ อีกทั้งยังพูดชัดสำนวนดีดูก็รู้ว่าผ่านการฝึกฝนมาอย่างดี

“ระวังปากเธอไว้ให้ดีถ้าไม่อยากตายเร็ว” มาร์เซียโน่พูดขึ้นอีกครั้ง คราวนี้เขาพูดภาษาอิตาลีของตัวเองพร้อมกับมองเทียร์ด้วยท่าทางจริงจัง

“ก็ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่คุณไม่เข้าใจหรือไง” เทียร์ตะโกนขึ้นอย่างเหลืออด

“ฉันไม่ทรมานเธอเหมือนคนอื่นก็ดีแค่ไหนแล้ว แค่รอความจริงทุกอย่าง ฉันก็จะปล่อยเธอไป” เพราะตอนนี้มาร์เซียโน่รอแค่นี้จริงๆ

ข้อมูลที่จะถูกเจาะจากทางการไทยจะเป็นข้อพิสูจน์เดียวที่ทำให้มาร์เซียโน่เชื่อได้

“ฉันต้องไปเรียน ใจคอคุณจะขังฉันไว้แบบนี้ตลอดเลยหรอ” เทียร์ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนลง ตอนนี้ตัวของเทียร์รู้ดีแล้วว่ายังไงเธอก็ไม่มีทางออกจากที่แห่งนี้ได้ เธอทำอะไรไม่ได้นอกจากการยอมรับและรอเหมือนที่เขาพูด

“อีกหนึ่งเดือนกว่าเธอจะเปิดเรียนและมันคงไม่นานขนาดนั้น” เพราะมาร์เซียโน่ก็มั่นใจว่าคนของตัวเองรวมถึงเปาโลคงไม่ทำงานนานขนาดนั้น

มาร์เซียโน่รู้ดีว่าเปาโลมั่นใจว่าเด็กผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่คนของศัตรูแต่ในเมื่อไม่มีอะไรยืนยันความเป็นจริงได้ มาร์เซียโน่ก็ขอไม่เชื่อ ถึงความรู้สึกลึกๆจะบอกว่าสิ่งที่เปาโลบอกมามันจะจริงแต่หลักฐานที่แน่ชัดเขาก็ต้องการ

“แล้วคุณจะให้เราใช้ชีวิตอยู่ที่นี่หรอ”

“ที่นี่ในโกดังนี้” ในเมื่อให้อยู่ในที่ดีๆแล้วไม่ชอบ ก็คงต้องอยู่ในที่โกโรโกโสแบบนี้แหละ

เทียร์ได้แต่ทำหน้าเศร้าลงเพราะในโกดังไม่มีอะไรเลยนอกจากเก้าอี้ตัวเดียว ตัวที่เคยนั่งอยู่เมื่อคืน ที่นี่มันเป็นโกดังว่างๆ ด้านข้างก็เต็มไปด้วยอุปกต่างๆ ทั้งมีด ไม้ ปืนรวมถึงอะไรหลายอย่างที่เธอไม่รู้จักแต่เธอมั่นใจดีว่ามันคืออุปกรณ์ที่ใช้ทรมาน

“เราอยู่ไม่ได้” เทียร์พูดขึ้นทันทีเพราะเธออยู่ไม่ได้จริงๆ ที่นี่มันไม่เหมาะที่จะใช้ชีวิตอยู่ด้วยซ้ำ

“นั่นก็เรื่องของเธอ ส่วนอาหารจะมีคนเอามาส่งให้สามเวลา” มาร์เซียโน่พูดทิ้งท้ายไว้ก่อนจะเดินออกจากโกดัง

มือหนาปิดประตูโกดังก่อนจะล็อคด้วยโซ่อย่างแน่นหนา มาร์เซียโน่ไม่ได้รู้สึกสงสารหรือเห็นใจเพราะปกติคนก่อนๆก็ถูกขังก่อนถูกทรมานที่โกดังแห่งนี้แต่เทียร์ไม่ใช่เทียร์เป็นคนแรกที่มาร์เซียโน่พาขึ้นไปพักบนคฤหาสน์แต่เธอกลับทิ้งความสบายพวกนั้น มันก็เหมาะแล้วที่จะอยู่ในโกดังที่ไม่มีอะไรที่สะดวกสบาย

“ดอนจัดการเธอคนนั้นแล้วใช่ไหม เขาไม่ได้ทำอะไรดอนใช่ไหมคะ” ทันทีที่มาร์เซียโน่เดินกลับเข้ามาในคฤหาสน์ จูเลียก็รีบถามขึ้นพร้อมกับเดินตรงเข้ามากอดแขน

“ไม่” มาร์เซียโน่ตอบกลับไป

“จูเลียถามได้ไหมว่าเธอเป็นใคร จูเลียได้ยินคนอื่นๆพูดกันว่าเมื่อคืนดอนเปิดห้องพักด้านบนให้เธอคนนั้น” จูเลียถามขึ้นอีกเพราะเธออยากรู้เหลือเกินว่าอีผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร จากเท่าที่แอบดูก็คงไม่ใช่ญาติโกโหติกาเพราะมาร์เซียโน่ไม่ได้มีเชื้อสายเอเชียแล้วอีผู้หญิงคนนั้นมีสิทธิ์อะไรถึงได้สิทธิ์พักห้องด้านบน

“มันไม่ใช่เรื่องของเธอจูเลีย มีอะไรก็ไปทำซะอย่ามายุ่งกับฉัน” มาร์เซียโน่พูดขึ้นด้วยการตัดความรำคาญ ตอนนี้เขาไม่ได้ต้องการให้ใครมาประจบ ออกจะรู้สึกหงุดหงิดจนพาลจะทำร้ายและด่าทอได้

“แล้วถ้าจูเลียขอของรางวัลจากดอน” จูเลียพูดขึ้นเพราะตอนนี้เธอรู้แล้วว่าเธออยากได้อะไรจากผู้เป็นใหญ่ในบ้านคนนี้คนที่เธอตกหลุมรัก

“ขอแค่ดอนอยู่กับจูเลียทั้งคืนในคืนนี้ ให้จูเลียได้ปฎิบัติดอนนะคะ” สายตายั่วยวนของจูเลียเกิดขึ้นพร้อมกับข้อมือเล็กที่ลูบไล้ไปตามแผงอกแน่นๆของมาร์เซียโน่

แน่นอนว่าจูเลียกล้ามากที่ขอแบบนี้เพราะปกติแล้วทุกคนจะขอเป็นสิ่งของและไม่สามารถเรียกร้องเรื่องแบบนี้จากมาร์เซียโน่ได้นอกจากมาร์เซียโน่จะเรียกเอง

“ใจกล้าดีที่ขอ” จูเลียยกยิ้มขึ้นทันทีเมื่อได้ยินคำพูดของมาร์เซียโน่

“เอาเป็นว่าค่อยคุย ถ้าฉันอยากฉันจะเรียกเธอ” มาร์เซียโน่พูดขึ้นพร้อมกับเดินขึ้นมายังชั้นบนของคฤหาสน์ ส่วนจูเลียก็ได้แต่ปั้นหน้ายิ้มทั้งๆที่ความจริงในใจเธอไม่พอใจมาก แต่จะทำยังไงได้ในเมื่อมาร์เซียโน่พูดแบบนี้เธอก็คงต้องทำตามเพราะถ้ายังอยากอยู่ในคฤหาสน์และใกล้ชิดคนที่เธอแอบรัก เธอก็ต้องทำ

มาร์เซียโน่เดินตรงขึ้นมายังห้องทำงานของตัวเอง เปิดกล้องวงจรปิดดูเทียร์ที่อยู่ในโกดัง ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมตอนนี้เขาถึงรู้สึกสนใจและเป็นห่วงกลัวว่าเทียร์จะอยู่ในนั้นไม่ได้

แต่เมื่อเปิดดูกล้องวงจรปิด มาร์เซียโน่ก็แทบจะตกใจเพราะใบหน้าสวยกำลังร้องไห้ก้มมองข้อศอกของตัวเองที่ตอนนี้เป็นแผลถลอกมีเลือดไหลออกมา มือบางเล็กถกขากางเกงขายาวของตัวเองขึ้นจนถึงขาอ่อน ภาพตรงหน้าทำมาร์เซียโน่ตกใจไม่น้อยเพราะขาเรียวของเทียร์ถลอกเป็นทางยาว

ตอนนี้มาร์เซียโน่รู้ดีว่ามันคงเป็นแบบนี้ตอนที่เขาสะบัดเทียร์ให้ล้มลงแต่ใครจะคิดว่าจะเป็นแผลเยอะขนาดนี้

จากตอนแรกที่ไม่รู้สึกสงสารและเห็นใจแต่ตอนนี้หัวใจของมาเฟียหนุ่มคนนี้กำลังรู้สึกแปลกๆ ยิ่งสังเกตใบหน้าสวยผ่านหน้าจอคอมพิวเตอร์ก็ยิ่งรู้สึกใจเจ็บเหมือนมีอะไรทุบอยู่ตรงอก

มาร์เซียโน่รีบลงมาด้านล่างอีกครั้งตะโกนเรียกสาวใช้ในบ้านเพื่อเอากล่องยามาให้เขาเพราะเขาก็ไม่ได้ใจดำจนไม่สนใจคนเป็นแผลเยอะขนาดนั้น

“ดอนเป็นแผลหรอคะให้จูเลียทำให้ไหม” จูเลียที่เดินเอากล่องเครื่องมือปฐมพยาบาลมาให้ก็ถามขึ้นทันที

“หลบไปจูเลีย” มาร์เซียโน่พูดขึ้นด้วยความรำคาญเพราะวันนี้สาวใช้คนนี้วอแวเขาแปลกๆ

มือหนาคว้าเอากล่องเครื่องมือปฐมพยาบาลมาไว้ในมือก่อนจะเดินตรงมาโกดังอีกครั้ง เปาโลที่เห็นผู้เป็นนายก็รีบเดินตามมาติดๆ

“ดอนครับเป็นอะไรครับทำไมถือกล่องยา” เปาโลถามขึ้น

“เวลาจะทำแผลต้องทำยังไงเปาโล” มาร์เซียโน่ไม่รอช้าที่จะถามกลับไปเพราะปกติแล้วเขามีคนคอยทำให้

“ผมทำให้ดอนได้ครับ ดอนเป็นแผลตรงไหนบอกผม” เปาโลถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง สายตาสำรวจผู้เป็นนายตั้งแต่หัวจรดเท้า

“ไม่ใช่ฉันแต่เป็นเทียร์”

“ทำไมครับ เธอเป็นอะไร” เปาโลถามขึ้นอย่างตกใจเพราะผู้หญิงตัวเล็กๆแบบนั้นหากโดนทำร้ายคงน่าสงสารน่าดู

“พูดมากวะถ้าอยากรู้ก็ตามมา” เปาโลได้แต่เงียบปากและเดินตามผู้เป็นนายมายังโกดัง

เขาแปลกใจไม่น้อยที่ดอนของเขาเดินมาที่นี่แต่เมื่อเปิดประตูภาพตรงหน้าก็ทำเขาตกใจไม่น้อย เทียร์เด็กผู้หญิงคนนี้กำลังนั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่ในโกดัง

“ดอนพาเธอมาไว้ที่นี่หรอครับ” เปาโลถามขึ้นด้วยความตกใจเพราะสภาพของเทียร์ตอนนี้แย่มาก

“เงียบปากไปซะเปาโล”

“ส่วนเธอเอาแขนมาฉันจะทำแผลให้” เทียร์ได้แต่เงยหน้ามองมาร์เซียโน่ด้วยความแปลกใจ เขาเป็นคนทำเธอเจ็บแท้ๆแต่ตอนนี้กลับมาจะทำแผลให้เธอแบบนี้เขาเรียกตบหัวแล้วลูบหลังหรือเปล่า

“อย่ามายุ่ง” เทียร์สะบัดหน้าหนีเพราะเขาไม่อยากคุยกับคนใจร้ายอย่างมาร์เซียโน่ วันแรกก็เอาปืนจ่อหัวเธอส่วนวันนี้ก็ผลักเธอจนเป็นแผลถลอกตามตัว แล้วเธอต้องอยู่ที่นี่อีกนานแล้วแบบนี้เธอจะไม่ตายก่อนที่เขาจะหาความจริงอะไรบ้าบอนั่นเจอหรอ

“อย่าพยศเทียร์ ส่งแขนเธอมาฉันจะทำแผลให้” มาร์เซียโน่พูดขึ้นพร้อมกับกระชากแขนของเทียร์

“โอ๊ย ! ฉันเจ็บ” เทียร์ร้องขึ้นทันทีเพราะเธอเจ็บ ผู้ชายคนนี้ไม่เบาแรงสักนิด มือเขาใหญ่กว่าหน้าของเทียร์อีก จับแขนมาทีแขนของเธอแทบจะหัก

“ดอนครับ ผมว่าเดี๋ยวผมทำแผลให้เธอดีกว่า” เปาโลเสนอตัวเพราะรู้ดีว่ายังไงเทียร์คงไม่ยอม เด็กคนนี้ดื้อกว่าที่คิด กล้าต่อล้อต่อเถียงกับดอนผู้เป็นใหญ่

“มันจะยอมให้ทำหรอ พยศขนาดนี้” มาร์เซียโน่พูดขึ้นด้วยความไม่พอใจ

“เอากล่องยาวางไว้แล้วก็ออกไปเถอะ” เทียร์พูดขึ้นเพราะเจ้านายเป็นยังไงลูกน้องคงเป็นแบบนั้น เธอไม่อยากรับความหวังดีหรืออะไรจากคนพวกนี้

“พี่ทำแผลให้ สัญญาจะเบามือ”

“แผลแค่นี้มันไม่ตายหรอกที่สำคัญฉันทำเองได้”

“แต่ถ้าพี่ทำให้มันสะดวกกว่า เทียร์แค่นั่งเฉยๆให้พี่ทำแผลแค่นี้เลย”

❤️

เปาโล !!!