เล่ห์รักพันธะร้าย

เล่ห์รักพันธะร้าย | 7

“จับตามองเด็กคนนั้นไว้ให้ดี” มาร์เซียโน่พูดขึ้นก่อนที่เปาโลจะเดินออกจากห้องทำงานของเขาเพราะถึงจะได้ข้อมูลของเทียร์เด็กผู้หญิงที่อยู่ในคฤหาสน์มาแต่ใช่ว่ามาร์เซียโน่จะมั่นใจและไว้ใจที่ปล่อยเด็กคนนี้ไป

“แต่นายครับ เธอถือพาสปอร์ตประเทศไทย” เปาโลรู้ดีว่าความจริงแล้วเด็กผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่คนของศัตรูเพราะทุกอย่างถูกยืนยันแล้วและอีกหนึ่งเหตุผลที่ทุกวันนี้มาร์เซียโน่มีอิทธิพลและมีอำนาจมากได้ถึงขนาดนี้นั่นเพราะการที่มาร์เซียโน่มีนิสัยแบบนี้ ทำให้เปาโลต้องหาหลักฐานที่พิสูจน์ความบริสุทธิ์ของเทียร์ให้มากกว่านี้

“หน่วยสอดแนมมือดีก็ล้วนมากจากไทยทั้งนั้น” มาร์เซียโน่พูดขึ้นทันทีก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินตามหลังเปาโลออกมาจากห้องทำงาน

ตอนนี้เขาต้องการไปคุยกับเทียร์อีกครั้ง อยากจะรู้ข้อมูลอยากจะฟังประวัติส่วนตัวของเทียร์ว่ามันตรงกันกับข้อมูลที่เปาโลให้มาหรือเปล่า

“เธอบอกว่าเธอไม่รู้เรื่องงั้นช่วยบอกฉันทีว่าเธอเป็นใครมาจากไหน” มาร์เซียโน่นั่งลงบนเตียงนอนไซส์คิงพร้อมกับจดจ้องไปยังใบหน้าสวยของเด็กผู้หญิงเอเชียวัยสิบเก้าคนนี้

แน่นอนว่าเทียร์ที่เจอเข้ากับสายตาของมาร์เซียโน่ก็รู้สึกประหม่าเพราะสายตาของเขามันทำเธอไม่เป็นตัวเองแต่ภายใต้ความหล่อและสายตาแพรวพราว ใบหน้าหล่อราวกับพระเจ้าของมาร์เซียโน่คงซ้อนอะไรไว้หลายอย่าง

“ฉันมาจากประเทศไทย” เทียร์พูดขึ้นทันที

“ฉันเป็นนักเรียนทุนแลกเปลี่ยน ไม่ได้เป็นคนของศัตรูคุณหรือคนของใคร ฉันมาที่นี่เพื่อมาเรียน” เทียร์พูดขึ้นอีกครั้ง

เธอไม่รู้ว่าสิ่งที่เธอพูดออกมามันจะทำให้มาร์เซียโน่เชื่อเธอมากแค่ไหนแต่ทุกอย่างคือความจริง ในใจลึกๆได้แต่คิดเข้าข้างตัวเองว่าอย่างน้อยเขาคงเชื่อเธอบ้างเพราะเธอไม่ได้อยู่ในโกดังเหม็นอับแบบเมื่อคืนแต่เธอกลับอยู่ในห้องนอนสุดหรูที่มีสิ่งของอำนวยความสะดวกแบบครบครันเพราะคงไม่มีใครคนไหนเอาคนของศัตรูหรือคนที่ตัวเองต้องการทรมานมาอยู่ในห้องหรูแบบนี้หรอก

“บอกชื่อมหาลัยเธอมา บอกทุกอย่างเกี่ยวกับเธอรวมถึงครอบครัวของเธอ” แน่นอนว่าเทียร์พูดออกมาแบบหมดเปลือกและทุกอย่างที่เทียร์พูดออกมามันก็ตรงกับสิ่งที่มาร์เซียโน่ได้รับจากเปาโล

แน่นอนว่าตอนนี้ถึงในใจของมาร์เซียโน่จะเชื่อแล้วว่าเทียร์ไม่ใช่คนของศัตรูเพราะเธอดูไม่มีพิษไม่มีภัยจริงๆแต่สมองของเขากลับสั่งห้ามเอาไว้ว่าทุกอย่างมันหลอกลวงกันได้

ยิ่งกับเด็กผู้หญิงคนนี้ที่มาร์เซียโน่ไม่สามารถดูออกได้เลยมันยิ่งทำให้มาร์เซียโน่ไม่มั่นใจ

“เราขอถามอะไรคุณบ้าง” คราวนี้เทียร์ถามขึ้น

“ว่ามาสิ” มาร์เซียโน่ตอบกลับไปเพราะเขาอยากรู้เหมือนกันว่าเทียร์จะพูดอะไรกับเขา ถึงตอนนี้จะรำคาญท่าทางกล้าๆกลัวๆของเทียร์แต่ก็พอเข้าใจได้เพราะใครตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ก็คงกลัวไม่แพ้กัน

“คุณจะปล่อยเราตอนไหน ตอนนี้ที่บ้านเราคงเป็นห่วงเพราะเรายังไม่ได้โทรหา อีกทั้งเพื่อนของเราก็คงจะเป็นห่วงที่เราไม่อยู่ห้อง” เทียร์ถามขึ้นเพราะเธอกลัวว่าทุกคนจะเป็นห่วงและเป็นกังวลกับการหายไปของเธอ

“จนกว่าฉันจะเจาะข้อมูลของไทยเกี่ยวกับเธอได้ เธอจะไม่มีสิทธิ์ออกไปจากที่นี่” มาร์เซียโน่พูดขึ้นเพราะมันจะเป็นแบบนี้เพื่อป้องกันอะไรหลายๆอย่าง

แน่นอนว่าคำพูดของมาร์เซียโน่ก็ทำให้เทียร์รู้ดีและรู้แจ่มแจ้งเข้าไปอีกว่ามาร์เซียโน่ไม่ใช่นักธุรกิจผู้มีอิทธิพลธรรมดา การจะทำแบบนี้ได้ต้องมีอำนาจและความเก่งพอตัว ตอนนี้เทียร์ไม่รู้เลยว่าเธอกำลังจะเจอกับอะไรแต่เธอไม่มีทางทิ้งชีวิตไว้ที่นี่

“คุณจะขังเราไว้ ล็อคประตูจากด้านนอกเหมือนเดิมหรอ” เทียร์ถามขึ้นเพราะตอนที่เธอตื่นมาเขาทำแบบนั้น ประตูมันไม่สามารถเปิดออกได้และเหตุที่เป็นแบบนี้มันก็เป็นเพราะเขาล็อคจากด้านนอก

“อยากให้ขังไว้แบบเดิมหรือเปล่า”

“ไม่ !” เทียร์รีบตอบไปทันควันเพราะเธอต้องการหาทางรอดออกไปจากที่นี่ ถ้าประตูถูกล็อคจากด้านนอกเธอคงไม่มีทางออกไปได้

“ฉันก็จะล็อคจากด้านนอกอยู่ดีเพื่อป้องกันเธอหนี” มาร์เซียโน่ทิ้งท้ายไว้เพียงแค่นั้นก็เดินออกจากห้องของเทียร์และไม่ลืมที่จะล็อคประตู

ตอนนี้เทียร์ได้แต่ยกมือลูบหน้าตัวเอง หาวิธีออกไปจากที่บ้าๆแห่งนี้และไอเดียความคิดก็เกิดขึ้นเมื่อสายตาหันไปเห็นหน้าต่าง

หลังจากมองลงไปเทียร์รู้ดีว่ามันสูงแต่ก็คงไม่สูงมาก อีกทั้งด้านล่างยังเป็นพื้นหญ้า

“เอาวะ แค่นี้ไม่ตาย” เทียร์พูดปลอบใจตัวเองก่อนจะเปิดหน้าต่าง ไม่รู้ทุกอย่างเป็นใจหรืออะไรเพราะมันมีต้นไม้ใหญ่ให้เทียร์สามารถปีนออกไปได้ ถึงจะยากลำบากแต่ก็ต้องลองดู

และแล้วเทียร์ก็ลงจากต้นไม้มาได้แต่ก็ไม่ได้ดีนักเพราะกิ่งล่างสุดที่เทียร์เหยียบลงมามันดันหัก ทำให้เทียร์ตกลงมาถึงพื้น เทียร์ได้แต่เก็บเสียงของตัวเองปิดความเจ็บที่เกิดขึ้นไว้เพราะเธอจะส่งเสียงไม่ได้

ตอนนี้รอบตัวคฤหาสน์หลังใหญ่นี้มีแต่ผู้ชายใส่ชุดดำยืนร่ายล้อมเต็มไปหมด เทียร์ได้แต่แอบอยู่หลังพุ่มไม้มองหาทางออกแต่เหมือนทุกอย่างจะไม่เข้าข้างเทียร์เพราะจากที่เทียร์มองตรงนี้คงเป็นส่วนข้างบ้านเพราะทางที่เธอเข้ามาเมื่อคืนไม่ใช่ทางนี้

เทียร์ใช้ความตัวเล็กของตัวเองวิ่งและแอบตามพุ่มไม้เพื่อหลบสายตาของทุกคน มองหาทางที่ใกล้ประตูทางออกที่สุด

ไม่รู้ทำไมคฤหาสน์หลังนี้ถึงคนเยอะมากมาย ยิ่งเห็นก็ยิ่งไม่อยากอยู่ อยากออกจากที่แห่งนี้เร็วๆแต่แน่นอนว่าทุกอย่างมันไม่ง่าย โชคชะตาเล่นตลกสาวใช้คนหนึ่งของคฤหาสน์เดินมาเจอเทียร์ ยิ่งเห็นท่าทางก็รีบวิ่งเข้าบ้านเข้าไปบอกผู้เป็นนายอย่างมาร์เซียโน่เพื่อไม่ให้เธอคนนั้นรู้ตัว สาวใช้คนนี้จึงไม่กล้าตะโกนบอกบอดี้การ์ดรอบๆ

“ดอนคะ จูเลียมีเรื่องจะแจ้ง” ท่าทางลุกลี้ลุกลนของจูเลียทำเอามาร์เซียโน่แปลกใจจนเกิดความงุนงง

“มีอะไรทำไมท่าทางเธอถึงดูตกใจ” มาร์เซียโน่ถามขึ้นเพราะปกติแล้วจูเลียเป็นคนน่ารัก ไม่เคยมีท่าทางแบบนี้

“จูเลียเห็นผู้หญิงคนหนึ่งข้างบ้าน เหมือนกำลังทำอะไรอยู่ จูเลียไม่กล้าตะโกนเรียกคนด้านนอกกลัวว่าเธอจะรู้ตัว จูเลียเลยรีบมาบอกดอน”

คำพูดของจูเลียทำมาร์เซียโน่แทบหัวเสียเพราะมันคงเป็นใครไปไม่ได้นอกจากยัยเด็กเอเชียคนนั้น

“รีบพาฉันไป” มาร์เซียโน่พูดขึ้นทันทีเพราะเขาไม่มีทางยอมให้เทียร์หนีไปได้ หากออกไปแล้วไม่เจอเทียร์ไอ้พวกที่เฝ้าอยู่ด้านนอกทุกคนโดนเขาแน่ๆ

“นั่นค่ะดอน เธอคนนั้นเป็นใคร ดูเหมือนไม่ใช่คนที่นี่ เธอเข้ามาเพื่อทำร้ายดอนหรือเปล่าคะ” จูเลียพูดขึ้นพร้อมจับแขนมาร์เซียโน่เบาๆ พูดออกมาให้มาร์เซียโน่รับรู้ถึงความเป็นห่วงเผื่อว่าเธอจะมีโอกาสแซงหน้าสาวใช้คนอื่นๆได้เป็นนายหญิงของบ้าน

“ฉันจะตบรางวัลให้เธออย่างงาม ตอนนี้ไปได้แล้ว ส่วนเธอคนนี้ฉันจัดการเอง” มาร์เซียโน่พูดขึ้นอีกครั้งส่วนจูเลียก็ได้แต่ทำตามคำสั่งเพราะไม่อยากขัดอะไร ถึงจะอยากรู้มากมายแค่ไหนก็ทำไม่ได้

แต่ไม่ทันที่มาร์เซียโน่จะถึงตัวของเทียร์ เทียร์ก็วิ่งออกไปเหมือนต้องการจะเปลี่ยนที่แอบและเข้าใกล้ประตูทางออกมากขึ้น

“จับเธอไว้ซะ” มาร์เซียโน่ที่เห็นแบบนั้นก็รีบตะโกนขึ้นทำเอาเหล่าบอดี้การ์ดที่อยู่รอบตัวบ้านเกิดความแตกตื่นวิ่งกรูเข้ามาจับตัวเทียร์

“กรี๊ด ! ปล่อยนะ ปล่อยฉันไอ้พวกบ้า” เทียร์ได้แต่ร้องตะโกนด้วยความตกใจ เธอใกล้จะถึงประตูหน้าบ้านอยู่แล้ว

“ปล่อยนะ ฉันเจ็บจับมาได้” เทียร์ดิ้นอยู่ระหว่างที่ข้างกายก็โดนจับโดยบอดี้การ์ดตัวใหญ่คนหนึ่ง

“เธอกล้ามากนะเทียร์” นับว่าเป็นครั้งแรกที่มาร์เซียโน่เรียกชื่อเทียร์ ตอนนี้เขาหงุดหงิดยิ่งกว่าเก่าอีก ไม่รู้อะไรทำผู้หญิงคนนี้กล้าได้ถึงขนาดนี้

“ปล่อยฉันสิวะ ไอ้พวกบ้า” เทียร์พูดขึ้นอีกครั้ง ยิ่งเห็นมาร์เซียโน่ก็ยิ่งกลัว เธอกลัวว่าเขาจะทำอะไรเธอกับการที่เธอหนีเขาแบบนี้

“ฉันบอกเธอแล้วไงว่าฉันจะปล่อยเธอตอนที่ฉันเจาะข้อมูลทางการไทยได้เท่านั้นและเธอก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะหนีไปไหน” มาร์เซียโน่พูดขึ้นอย่าหงุดหงิด อยากจะสั่งสอนเธอคนนี้เหลือเกินจะได้หลาบจำว่าถ้าเขาไม่อนุญาตให้ไปก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะไป

“ปล่อยเธอแล้วไปทำหน้าที่ของตัวเอง” มาร์เซียโน่สั่งคนของตัวเองเพราะตอนนี้คนอย่างเทียร์ต้องโดนสั่งสอน เทียร์ยังต้องอยู่ที่นี่อีกนานเพราะฉะนั้นก็ต้องอยู่ในที่ที่เขาจัดไว้ให้

“รู้ไหมว่าเธอเป็นคนแรกและคนเดียวที่ได้อยู่ในคฤหาสน์ ช่วยทำตัวดีๆอย่าหนีไม่ได้หรือไง” มาร์เซียโน่ตะโกนขึ้นทันที น้ำเสียงเรียบนิ่งดุดันทำเอาเทียร์แทบน้ำตาคลอ

เกลียดที่สุดคือการโดนตะคอกเพราะเทียร์เป็นมาตั้งแต่เด็กๆ

“แล้วใครอยากจะอยู่ ฉันอยากออกไปจากที่นี่” เทียร์ตอบกลับมาทันควัน

“หรือต้องไปอยู่ในโกดังถึงจะอยู่ได้ ในเมื่อให้รอความจริงในที่ดีๆแล้วไม่ชอบ จากนี้ก็ไปนอนในโกดังเหม็นๆนั่นแล้วกัน”

“โคตรเลว โคตรชั่ว”

❤️

จริง ! โคตรจะเลวโคตรจะชั่ว