เล่ห์รักพันธะร้าย

เล่ห์รักพันธะร้าย | 9

“พี่ทำแผลให้ สัญญาจะเบามือ” เปาโลพูดขึ้นพร้อมย่อตัวนั่งลงยองๆข้างเทียร์เพราะดูแล้วยังไงเด็กคนนี้ก็ไม่มีทางอ่อนข้อให้กับดอน

“แผลแค่นี้มันไม่ตายหรอกที่สำคัญฉันทำเองได้” เทียร์หันหน้ามองเปาโลพร้อมกับพูดขึ้นเพราะยังไงเจ้านายกับลูกน้องก็คงมีนิสัยไม่ต่างกัน

“แต่ถ้าพี่ทำให้มันสะดวกกว่า เทียร์แค่นั่งเฉยๆให้พี่ทำแผลแค่นี้เลย” น้ำเสียงนุ่มนวลพูดขึ้นทำเอาเทียร์ใจเต้นแรง

เปาโลเป็นผู้ชายคนหนึ่งที่หน้าตาดีไม่ต่างจากผู้เป็นนาย ยิ่งพูดจาอ่อนนุ่มอ่อนหวานแบบนี้ยิ่งทำให้คนอย่างเทียร์ใจเต้นแรง ไม่เหมือนกับอีกคนที่ใช้น้ำเสียงหยาบๆกับเธอแทบจะตลอดเวลา

“ฉันทำเองได้” เทียร์พูดขึ้นอีกครั้งเพราะแผลแค่นี้เธอทำได้สบาย แค่วางกล่องเครื่องมือปฐมพยาบาลไว้ก็จบ

“พี่ทำให้ หนูนั่งเฉยๆก็พอ” เปาโลพูดขึ้นเพียงแค่นี้ก่อนจะจับแขนเล็กของเทียร์ด้วยความเบามือ เปาโลสำรวจแผลของเทียร์ก่อนจะจัดการลงมือทำแผลให้

มาร์เซียโน่ที่กำลังยืนดูก็ได้แต่จิ๊ปากอย่างไม่พอใจเพราะตอนที่เขาอาสาจะทำแผลให้เด็กคนนี้ไม่ยอมท่าเดียวแต่กลับเปาโลมันพูดด้วยคำพูดดีๆเพียงไม่กี่คำก็ยอมอยู่เฉยๆให้ทำแผลให้

“คราวนี้ยืดขาตรงๆแล้วเอาขากางเกงขึ้น” เปาโลพูดขึ้นก่อนจะจับขาเทียร์เบาๆ ขากางเกงที่ตอนนี้ถูกดึงขึ้นมาทำเอามาร์เซียโน่ต้องกลืนน้ำลายกับขาเรียวเล็กและความขาว

ไม่เคยคิดและไม่เคยรู้ว่าคนเอเชียจะมีสีผิวขาว นี่แค่เห็นขาอ่อนยังขาวขนาดนี้แล้วถ้าเห็นทั้งตัวภายใต้ร่มผ้ามันจะขาวจนน่าชื่นใจขนาดไหน

“ออกไปเปาโล ตรงนี้ฉันทำเอง” มาร์เซียโน่พูดขึ้นทันทีเพราะเขาไม่ยอมให้มือของเปาโลทำแผลที่ขาของเทียร์แน่ๆ

“ผมทำได้ครับดอน”

“บอกว่าให้ออกไป” น้ำเสียงเรียบนิ่งที่แฝงไปด้วยความดุดันดังขึ้นทำเอาเปาโลต้องรีบขยับออกจากตัวของเทียร์เพราะเมื่อไหร่ที่น้ำเสียงแบบนี้ถูกพูดออกมาจากปากผู้เป็นนาย ทุกคนต้องเชื่อฟังและทำตามไม่งั้นจะเจ็บตัวที่ทำให้นายใหญ่อย่างดอนมาร์เซียโน่ไม่พอใจ

“คราวนี้ยืดขามาที่ฉัน ฉันจะทำให้” มาร์เซียโน่ที่นั่งอยู่ข้างๆเทียร์พูดขึ้นพร้อมกับสายตาที่สำรวจรอยแผลถลอกของเทียร์

“ฉันทำเองได้” เทียร์ตอบกลับไปเพราะเทียร์ไม่อยากรับน้ำใจจากคนที่ทำเธอเจ็บ

เทียร์เป็นพวกเจ็บแล้วจำ ใครทำอะไรกับเธอไว้ เธอจำไว้หมดและเธอก็จะไม่มีทางยอมหรือให้อภัยง่ายๆ

“ฉันทำให้แล้วมันจะเป็นอะไร จะตายเลยหรือยังไง” มาร์เซียโน่ถามขึ้นด้วยความหงุดหงิดเพราะตอนเป็นเปาโลเด็กคนนี้ไม่ขัดแต่กลับเขาเอาแค่ปฏิเสธ

“ฉันจะตายและตอนนี้ก็กำลังหายใจไม่ออก” คำพูดของเทียร์ทำเปาโลถึงกับหัวเราะเพราะไม่เคยมีใครพูดกับมาร์เซียโน่แบบนี้เลยจริงๆ จะมีก็แค่เด็กผู้หญิงอายุสิบเก้าจากประเทศไทยคนนี้ที่กล้าเกินกว่าทุกคน

“เอาขามา” มาร์เซียโน่ไม่พูดเปล่าแต่จับขาของเทียร์เข้าหาตัวทำเอาเทียร์ถึงกับร้องออกมาด้วยความเจ็บ

“อ๊ะ…โอ๊ย” น้ำตาเม็ดใสไหลลงมาจากใบหน้าสวย ความเจ็บที่เธอได้รับทำเอาแผลถลอกเริ่มมีเลือดไหลซึมออกมาเพราะมาร์เซียโน่จับขาของเธอโดยกำรอบแผล

“คะ…คือ”

“ถ้าจะมาทำให้เจ็บกว่าเดิมก็หยุด ไม่เห็นหรือไงว่าแผลพวกนี้มันก็มาจากคุณทั้งนั้น” เทียร์ตวาดเสียงขึ้นด้วยความเหลืออด ตอนแรกคิดว่าเจ้านายกับลูกน้องคงเหมือนกันแต่ตอนนี้เธอคิดผิด

เจ้านายกับลูกน้องต่างกันมาก มากจนเธอคิดไม่ถึง เปาโลแสนดีดูมีความเป็นสุภาพบุรุษต่างกับมาร์เซียโน่ที่เอาแต่จะทำให้เธอเจ็บและกลัว

“ฉันบอกว่าจะทำแผลให้ เธอก็เอาแต่รั้งมันเลยเจ็บแบบนี้ไง” เพราะถ้าหากเทียร์ยอมยื่นขาให้มาร์เซียโน่ดีๆ เธอก็คงไม่เจ็บแผลและไม่มีเลือดออกเพิ่มขนาดนี้แต่นี่เอาแต่เล่นตัวทำตัวพยศไม่ยอมสักทีมันเลยเจ็บแบบนี้ไง

“แล้วมันผิดที่ฉันหรอที่ไม่อยากให้คุณทำให้” เทียร์ถามขึ้นพร้อมปาดน้ำตาที่ไหลลงมาบนใบหน้าสวย

“ดอนครับผมว่าเดี๋ยวผมทำให้เทียร์เองดีกว่า” เปาโลที่เห็นท่าไม่ดีก็อาสาขึ้นอีกครั้งเพราะถ้าปล่อยไว้แบบนี้ก็คงไม่ได้ทำแผลถลอกที่ขาของเทียร์สักที

“มึงไม่ต้องเสือก แล้วรีบออกไปจากโกดังซะ” น้ำเสียงเรียบนิ่งดังขึ้นทำเอาเปาโลแทบขนลุก ตอนนี้จะฝืนจะขัดผู้เป็นนายก็ไม่ได้อีกทำได้แค่รีบออกจากโกดังเพราะไม่อยากโดนลงโทษที่ขัดคำสั่งผู้เป็นนาย

“คราวนี้เหลือแค่ฉันไม่มีไอ้เปาโลแล้ว เธอจะให้ฉันทำแผลให้เธอได้ยัง” มาร์เซียโน่ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนลง พยายามใจเย็นกับเทียร์ให้มากที่สุด

มันจริงอยู่ที่เทียร์พูดว่าแผลของเธอมาจากเขาและเขาก็รู้ดีเขาถึงได้มาอาสาทำแผลเพื่อชดเชยความเจ็บที่เธอได้รับในตอนนี้

“ฉันทำเอง คุณออกไปเถอะ” เทียร์พูดขึ้นพร้อมกับหยิบอุปกรณ์ทำแผลจัดการทำแผลให้ตัวเอง

แน่นอนว่ามันเจ็บและแสบมาก ไม่รู้ทำไมตอนที่เปาโลทำให้เธอถึงไม่ได้รู้สึกเจ็บหรือรู้สึกอะไรแต่ตอนนี้ที่เธอทำเองเธอกับรู้สึกเจ็บไปหมด

“ถ้าทำเองแล้วน้ำตาไหลตลอดแบบนี้ ฉันทำให้” คราวนี้มาร์เซียโน่ไม่รอให้เทียร์อนุญาตอีกแล้ว เขาดึงสำลีแอลกอฮอล์จากมือของเทียร์ก่อนจะแตะลงเบาๆที่แผล

“ฉันมือหนักไปหรือเปล่า เธอเจ็บไหมเทียร์” น้ำเสียงอ่อนลงที่เห็นได้ชัดของมาร์เซียโน่ถามขึ้นอีกครั้งเพราะเขาก็กลัวว่ามือใหญ่ๆของเขาจะทำให้เธอเจ็บอีก

แน่นอนว่าเทียร์ไม่ตอบอะไรกลับไป เธอเพียงแค่หันหน้าหนีไปทางอื่นไม่อยากมองแผลของตัวเองเพราะกลัวว่ามันจะรู้สึกเจ็บเหมือนตอนทำเอง

“ก็คงไม่เจ็บแต่ฉันจะเบามือมากกว่านี้แล้วกัน” เทียร์มองหน้ามาร์เซียโน่ด้วยความแปลกใจ

คนคนนี้เหมือนมีอาการผีเข้าและผีออกเพราะเดี๋ยวก็ดีและเดี๋ยวก็ร้าย ทำเอาเธอเดาไม่ถูกเลยว่าเขารู้สึกยังไงกันแน่และเธอก็ทำตัวไม่ถูกเหมือนกันที่ต้องดูอารมณ์ของผู้ชายคนนี้ตลอดเวลา

“ทำแผลให้ฉันทำไม” สุดท้ายความสงสัยที่มีอยู่ในหัวก็อดไม่ได้ที่จะถามขึ้น ทุกอย่างมันย้อนแย้งไปหมดในตัวของผู้ชายคนนี้

ทุกการกระทำเหมือนการตบหัวแล้วลูบหลังมันจึงทำให้เทียร์คิดดีไม่ได้ ทำให้เธอเจ็บสุดท้ายกลับมาเรียกร้องที่จะทำแผลให้เธอ แล้วจะให้เธอคิดยังไงกับการกระทำของผู้ชายคนนี้

“ก็ฉันทำเธอเจ็บ” มาร์เซียโน่ตอบกลับไปตามตรง

“สำนึกผิดหรอ” เทียร์ถามขึ้นอีกครั้งแต่คนอย่างมาร์เซียโน่คงไม่สำนึกผิดหรอก คงมีอะไรมากกว่านี้ คนแบบนี้คงสำนึกหรืออะไรไม่เป็น

“เปล่าแต่ฉันเป็นคนทำเธอเจ็บ ฉันก็ควรทำแผลให้เธอ” เพราะมันเป็นเรื่องที่ควรจะทำ ไม่ใช่การสำนึกผิดหรืออะไรทั้งนั้น

“กับคนอื่นถ้าคุณทำเขาเจ็บ คุณก็ทำแผลให้เขาแบบนี้หรอ” คำถามของเทียร์ทำมาร์เซียโน่ชะงักไปทันที

หากย้อนกลับไปตั้งแต่เด็กจนถึงตอนนี้ที่อายุสามสิบสามปี มาร์เซียโน่ไม่เคยทำแผลให้ใครรวมถึงตัวเอง ตลอดการมีชีวิตที่ผ่านมาเขาได้รับการดูแลอย่างดีจากครอบครัวเพราะจะต้องขึ้นรับตำแหน่งดอนของแก๊ง หากตอนฝึกซ้อมหรือมีการปะทะกับศัตรู เขามีแผลเกิดอันตรายไม่ว่าเจ็บน้อยหรือเจ็บมาก มาร์เซียโน่ก็จะมีคนคอยทำแผลให้ตลอดเวลาเรียกว่าถูกดูแลอย่างดีก็ว่าได้

“ตอบไม่ได้หรอ” เทียร์ถามขึ้นอีกครั้งเพราะคนอย่างมาร์เซียโน่คงไม่ทำอะไรแบบนี้

“ฉันไม่เคยทำแผลให้ใคร” เทียร์ไม่ดีใจสักนิดกับคำตอบของมาร์เซียโน่ เธอไม่ได้รู้สึกพิเศษหรือรู้สึกอะไรกับคำตอบพวกนี้เลย

“เสร็จแล้วล่ะ” มาร์เซียโน่พูดขึ้นอีกครั้งเมื่อทำแผลเสร็จ ยิ่งเห็นแผลที่อยู่ตามร่างกายของเทียร์ไม่ว่าจะเป็นตามแขนหรือตามขา หัวใจของเขาก็รู้สึกเจ็บปวด ความรู้สึกผิดถาโถมเข้ามาหาอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

มาร์เซียโน่ไม่รู้เหมือนกันว่าความรู้สึกนี้คืออะไรเพราะอะไรเขาถึงปวดใจตอนที่เห็นเด็กผู้หญิงคนนี้เจ็บหรือเพราะอะไรเขาถึงรู้สึก

อาจจะเป็นเพราะเขาไม่เคยทำผู้หญิงคนไหนในวงการนี้เจ็บตัว แน่นอนผู้หญิงเป็นเพศที่อ่อนแอกว่าผู้ชายทั้งด้านร่างกายและกำลัง มันคงไม่แปลกที่เขาจะรู้สึกแบบนี้

“ไม่ขอบคุณนะเพราะคุณทำฉันเจ็บ” เทียร์พูดขึ้นทันทีเพราะเธอจะไม่ขอบคุณ เธอไม่ได้ขอให้เขาทำให้แต่เขารั้นที่จะทำให้เธอเอง

“แล้วแต่เธอ”

“รีบเจาะหน่วยงานทางการไทยอะไรที่คุณอยากทำให้ได้เร็วๆเพราะฉันอยากออกจากที่บ้าๆนี่เต็มทนแล้ว” เทียร์พูดขึ้นอีกครั้งเพราะเธอไม่อยากอยู่ที่นี่ ตอนนี้เธอกลัวว่าทุกคนจะเป็นกังวล

“มันต้องใช้เวลาแต่คงไม่เกินหนึ่งเดือน” คำตอบของมาร์เซียโน่ทำเทียร์หวั่นใจเพราะถ้าหากนานขนาดนั้นครอบครัวของเธอจะเป็นห่วงเธอมากแค่ไหน

“ถ้าอย่างนั้นฉันขอยืมโทรศัพท์คุณได้ไหม”

“ถ้าจะโทรให้ใครมาช่วย ฉันบอกเลยว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้” มาร์เซียโน่รีบพูดดักทางไว้เพราะยังไงในพื้นที่คฤหาสน์ขนาดใหญ่ของเขาคนนอกไม่มีความสามารถเข้ามาได้แน่ๆ

“ฉันจะโทรหาครอบครัวที่ไทย ตอนนี้ทุกคนคงเป็นห่วงที่ฉันไม่ติดต่อกับไป”

“ทุกอย่างต้องมีข้อแลกเปลี่ยน หากอยากใช้โทรศัพท์เธอต้องยอมรับข้อแลกเปลี่ยนของฉัน” เพราะนักธุรกิจอย่างมาร์เซียโน่ก็คงไม่ยอมเสียประโยชน์และการที่จะทำอะไร เขาต้องได้อะไรสักอย่างกลับมาในรูปแบบที่คุ้มค่า

“ข้อแลกเปลี่ยนอะไร คุณลองพูดมาสิ”

“นอนกับฉันแล้วฉันจะให้เธอใช้โทรศัพท์”

❤️

แรงทำไม !