ทำไมเรียกชื่อนั้น

1096 คำ
พลั๊ก โครมมม! "โอ๊ยยยย เจ็บ" ฉันกระโดดตามที่เขาบอกหวังจะให้ตัวเองกระโดดใส่พุ่มไม้ แต่บังเอิญฉันกะระยะผิดไปแทนที่จะลงตรงพุ่มไม้ฉันกลับกระโดดลงคูน้ำตามจักยานไปซะงั้น "แล้วจะลงไปในคูน้ำทำไมวะ ก็บอกอยู่ว่าให้โดดใส่พุ่มไม้" ฉันเงยหน้าขึ้นมองร่างสูงเหนือศีรษะที่ก้มลงมามองร่างเปียกปอนของฉันด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง ยัง ยังไม่ช่วยอีก "ไม่ช่วยก็อย่าซ้ำเติมกันสิ ไร้น้ำใจจริงๆเลย" "เหอะ ปากแบบนี้มันน่าช่วยตรงไหน" ถึงจะพูดแบบนั้นแต่เขาก็ยื่นมือมาให้ฉันจับยึดเพื่อที่เขาจะดึงฉันขึ้นไป "อะ โอ๊ยเบาๆสิคะมันเจ็บ" ฉันร้องออกมาด้วยความเจ็บแผลเมื่อวานยังไม่หายเลยนะ วันนี้ฉันจะสร้างใหม่อีกแล้วเหรอ "ยังกับลูกหมาตกน้ำ" คนตัวโตส่ายหน้าอย่างเอือมระอาเมื่อถึงฉันขึ้นจากคูน้ำแล้ว "เพราะใครกันละคะ" ฉันมองค้อนร่างสูงอย่างโกรธเคือง ถ้าเขาไม่ขวางทางป่านนี้ฉันปั่นไปถึงดาวอังคารแล้วเถอะ "โทษฉันเหรอ โทษไอ้รถเศษเหล็ก​นี่ดีกว่าไหมห้ะยัยเต้าหู้ยี้" กรี๊ดดดดดด มันเจ็บ.. "โห้ หล่อตายเลยค่ะรวยนักทำไมไม่บริจาครถที่มันไกลกว่าทำว่าเศษเหล็ก​ให้หนูล่ะ" "เธอเป็นเมียฉันหรือไง ทำไมฉันต้องทำเรื่องไร้สาระแบบนั้นด้วย" ใบหน้าคมตอบหน้าตายดวงตาเฉี่ยวคมหรี่ตาลงมองฉันอย่างสังเวชนิดๆ(ย้ำว่านิดๆ) "หนูก็ไม่เอาพี่ทำผัวหรอกค่ะ เสียชาติเกิดตายเลย" ฉันเชิ่ดหน้าเถียง ไม่อยากจะบอกว่าผัว(ทิพย์​)ฉันมีเป็นร้อยไม่สนใจเขาหรอก คนมันสวยก็งี้ผู้ชายตามกลับด้อมได้ไม่เว้นวัน "เออดี ปากแบบนี้คงหาผัวได้อยู่หรอก" "อย่างกับพี่ปากดีนักแหละ ผู้หญิงดีๆเขาไม่เอาทำพันธ์​หรอก" "ยัยลูกหมาเน่า!" "ว่าหนูเหรอ ไอ้ผีเปรต" ฉันเขย่งเท้ามองหน้าอีกฝ่ายอย่างไม่เกรงกลัว หน๋อยบังอาจมาว่าฉันไม่รู้ซะแล้วว่าคนอย่างฉันฆ่า(ไม่)ได้หยามไม่ได้ "แม่งเอ๊ย! ฉันจะไม่พูดกับเธอแล้วปวดหัวฉิบ" ร่างสูงสบถออกมาเสียงดังจนฉันสะดุ้งด้วยความตกใจ แต่มันไม่น่าตกใจเท่ากับที่เขาถกเสื้อยืดสีดำขึ้นจนเห็นกล้ามมัดหน้าท้องที่เรียงตัวกันอย่างสวยงาม "อย่าถอด! ห้ามถอดนะไอ้โรคจิต" ฉันใช้สองมือบางยกขึ้นปิดตาตัวเองแต่ก็แง้มดูระหว่างนิ้วที่แยกออกจากกันให้พอได้เห็นภาพตรงหน้า "อะไรของเธอ" เขาถอดเสื้อออกแล้วใช้สายตาคมมองแันอย่างเหนื่อยหน่ายใจ "กะ ก็จะถอดเสื้อทำไม คิดจะทำมิดีมิร้ายหนูเหรอ" "หึ ถึงฉันจะหิวแค่ไหนคนอย่างฉันซื้อกินเอาไม่ต้องมาทำอะไรแบบนี้กับเธอหรอก" "....." "อีกอย่าง...เธอโคตรไกลจากคำว่าสเปคของฉันไปเยอะ" คนตัวสูงไล่มองฉันตั้งแต่เท้าจรดศีรษะแล้วมาหยุดอยู่ที่ดวงหน้าจิ้มลิ้มของฉัน จากนั้นจึงพูดประโยคหลังออกมาพร้อมกระตุกยิ้มขึ้นอย่างชอบใจ "....." ฉันอ้าปากค้างเพราะยังนึกคำด่าไม่ออก เสียใจนะไอ้บ้านี่.. "เอ้า ใส่ซะจะตัวเปียกกลับไปแบบนี้ อะไรที่มันโทงๆอยู่ก็ปิดซะ" "อะไรโทงๆ" อะไรโทงๆนั่นมันคืออะไร.. ฉันรับเสื้อมาจากเขาด้วยความเร็วแสงแล้วใช้สองแขนเล็กปิดหน้าอกที่ชุดนักเรียนบางๆเปียกจนแนบไปกับเนื้อหนัง โชคดีที่ชุดนักเรียนฉันสีเข้มถ้าสีขาวละก็มีหวังได้โทงๆก็นี้แน่ "หึ~" เสียงทุ้มเข้มหัวเราะในลำคอหนาเมื่อฉันรีบสวมเสื้อของเขาด้วยความเร่งรีบ "ทำไมไม่บอกให้เร็วกว่านี้ละคะ จ้องไปนานแค่ไหนกัน" "ฉันแค่จ้องไม่ได้จะเอากลับบ้านซะหน่อยจะหวงอะไรนักหนา อีกอย่างมีแค่ฉันที่เห็นไม่ต้องห่วง" "ที่ห่วงก็เพราะพี่เห็นนั่นแหละ" ฉันเบะปากตอบแล้วลูบเส้นผมที่ยุ่งเหยิงให้เข้าที่ "กลับบ้านไปได้แล้ว ฉันไม่มีเวลามาคุยกับเด็กแบบเธอหรอก" "รู้แล้วค่ะ ยังไงก็ขอบคุณที่ช่วยนะคะ" เขายักคิ้วให้ฉันเป็นเชิงเข้าใจแล้วหมุนตัวกลับไปที่รถของเขาที่จอดอยู่ไม่ไกลนัก อ้าว...แล้วฉันจะกลับไงในเมื่อตุ๊ดตู่แสนสวยของฉันยังคงนอนเอ้งเม้งล้อชี้ฟ้าอยู่ในคูน้ำอยู่เลย "ดะ เดี๋ยวค่ะพี่" "....." "พี่ พี่ พี่เสือ!" ฉันตะโกนเรียกสุดเสียงก่อนที่เขาจะแทรกร่างหนาเข้าไปในรถคันหรู คนตัวโตหันมามองพร้อมเลิกคิ้วเป็นเชิงคำถามว่าฉันเรียกเขาหรือเปล่า "....." "พี่เสือพี่นั่นแหละ" ฉันวิ่งเหยาะๆไปหาเขาแล้วหยุดตรงหน้าคนตัวโตที่ยังคงมองมาด้วยสายตาที่ติดรำคาญนิดๆของเขา อา..ไม่นิดละเขารำคาญฉันมากๆเลยต่างหาก "เรียกฉันเหรอ" "ใช่ไง ก็พี่ไม่ยอมหันมาสักที" "ทำไมถึงเรียกชื่อนั้น" "ก็...ตรงนี้ไงคะ" ฉันชี้ไปยังรอยสักตรงท้องด้านซ้ายของเขาที่เป็นรูปเสือแยกเขี้ยวเหมือนกับเขาเลย "อ่า..งี้นี่เอง" เขาก้มลงมองตามนิ้วเรียวของฉันที่ชี้ให้ดูแล้วพยักหน้าเบาๆเป็นการเข้าใจ "ว่าแต่พี่ชื่ออะไร หนูยังไม่รู้จักชื่อพี่เลยนะ" "เธอเรียกฉันแบบเมื่อกี๊ก็ได้ แล้วมีอะไรถึงเรียก" จากที่ทำหน้านิ่งไปเมื่อครู่ร่างสูงตรงหน้าก็ย่นคิ้วหนาเข้าหากันอย่างไม่สบอารมณ์เสียดื้อๆ "คือว่ารถจักรยานหนูยังอยู่ในคูน้ำอยู่เลยพี่เสือช่วยเอามันขึ้นมาได้ไหมคะ" ฉันเอ่ยขอร้องเสียงหวานพร้อมใช้สายตาออดอ้อนเขาอย่างที่ไม่เคยทำกับใครมาก่อน "เห็นฉันเป็นกู้ภัยหรือไง เอาลงไปเองก็เอาขึ้นมาเองดิ" **** จ้าพ่อจ้า อย่าถามหาความสุภาพบุรุษจากพระเอกเรื่องนี้เลยนะมันไม่มีให้ค่าาาา
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม