ตอนที่ 5
911 คำ
หล่อนเดินตัวสั่นเทา ขาเปลี้ยตรงมายังรถของบาสเตียน ซึ่งเขายืนกอดอกพิงรถคันงามรออยู่ก่อนหน้าแล้ว เขามองหล่อนด้วยสายตาดูแคลนไม่เปลี่ยนแปลง
“เวลาสี่ปี ไม่ได้ทำให้เธอดูฉลาดขึ้นเลยนะ ละอองดาว”
หล่อนเม้มปากเป็นเส้นตรง และไม่อยากจะต่อปากต่อคำกับเขา
“คุณบาสต้องการอะไรคะ ถึงให้เจ้านายมาบังคับดาวให้มาดูแลคุณ”
“ก็ฉันอยากได้คนดูแล”
“ดาวรู้ว่าคุณบาสมีคนอยากดูแลมากมาย ดังนั้นอย่ามายุ่งกับดาวอีกเลยค่ะ”
“เดี๋ยวนี้ปากเก่งขึ้นเยอะนะ ละอองดาว”
“โอ๊ย...”
หล่อนเบ้หน้าด้วยความเจ็บ เมื่อเขากระชากแขนของหล่อนไปบีบแรงๆ
“ปล่อยดาวนะคะ”
“ปากแบบนี้ มันน่าเอาไปทำประโยชน์อย่างอื่นนัก”
“คุณบาส”
หล่อนไม่เคยคิดเลยว่าผู้ชายที่หล่อเหลาราวกับเทพบุตรอย่างบาสเตียน จะปากร้ายได้ถึงขนาดนี้ คำด่าของเขาคมกริบยิ่งกว่าใบมีดโกนเสียอีก
“หรือว่าฉันพูดผิดล่ะ”
หล่อนสะบัดแขนแรงๆ จนหลุด และถอยออกห่างด้วยท่าทางรังเกียจ
“อย่ามายุ่งกับดาวอีก”
เขาเอียงคอมองหล่อนด้วยสายตามืดดำ ก่อนที่เขาจะแสยะยิ้มมุมปาก
“เธอเคยเอาชนะฉันได้หรือ ละอองดาว”
ความเจ็บช้ำความเจ็บปวดทำให้หล่อนเชิดหน้าสูง และซ่อนน้ำตาเอาไว้สุดกำลัง
“เมื่อก่อนดาวโง่ ดาวอ่อนแอ ดาวถึงพ่ายแพ้ต่อคำลวงของคุณบาส แต่ตอนนี้ละอองดาวคนนั้นได้ตายจากไปแล้วล่ะค่ะ” หล่อนมองเขาด้วยสายตาเจ็บปวด “ส่วนผู้หญิงตรงหน้าของคุณบาสในตอนนี้คือละอองดาวคนใหม่ ที่เข้มแข็ง และไม่มีทางยอมโง่ให้คุณบาสได้หลอกลวงอีกแล้วล่ะค่ะ”
เขาหัวเราะร่วน มองหล่อนด้วยสายตาดูถูกดูแคลนเช่นเดิม
“ในสายตาของฉัน เธอก็ยังคงเป็นละอองดาวคนเดิม ไม่เปลี่ยนแปลง”
“ไม่ใช่ค่ะ”
“ใช่ เธอคือละอองดาวคนเดิม คนที่เคยนอนร้องครางกระเส่าอยู่ใต้ร่างของฉัน”
คำพูดของเขาทำให้หล่อนอับอาย ความร้อนฉ่าจากลำคอพุ่งพล่านขึ้นมาอัดแน่นอยู่ที่พวงแก้ม ทำให้แก้มของหล่อนแดงจัด
“ดาวลืมมันไปหมดแล้วค่ะ”
หล่อนสะบัดหน้าหนี และจะเดินหนีจากไป แต่เขาตามมาคว้าแขนเรียวเอาไว้
“จะไปไหน”
“ดาวจะกลับบ้านค่ะ”
หล่อนต้องอยู่ให้ไกลเขาที่สุด เพราะหล่อนซ่อนความลับเอาไว้นั่นเอง
ลูกชายของหล่อน แบรี่... เขาจะต้องไม่มีวันรู้เรื่องนี้ เขาจะไม่มีวันได้รู้ว่าเขาได้ฝากฝังเลือดเนื้อเชื้อไขของตัวเองเอาไว้ในท้องของหล่อนเมื่อสี่ปีก่อน
“ถ้าเธอไป ฉันจะยกเลิกทุกอย่างกับบริษัทของเธอ”
“คุณบาส”
“ฉันพูดจริงทำจริง หรือว่าเธออยากตกงานกันล่ะ”
เขายิ้มอย่างผู้ชนะ ในขณะที่หล่อนมืดมนไร้หนทางราวกับคนจนตรอก
“คุณบาสต้องการอะไรจากดาวอีกคะ”
เขายิ้มเยาะ และไหวไหล่กว้าง
“ก็ไม่ได้ต้องการอะไรหรอก แค่อยากมีทาสรับใช้เอาไว้ดูแลสองสามวันน่ะ”
“คุณบาสใจร้าย”
“กับเธอ ใช่”
ก็แน่ล่ะ เขาเกลียดหล่อนนี่
หล่อนน้ำตาไหลริน ไม่เคยมีวันไหนเลยที่จะไม่เจ็บปวดเพราะผู้ชายที่ชื่อบาสเตียน
เขาหลอกลวงให้หล่อนยอมพลีกายให้ ก่อนจะถีบหล่อนออกจากชีวิตในเวลาต่อมา เขาช่างร้ายกาจ แต่หล่อนก็หยุดรักเขาไม่ได้
“ขึ้นรถ ฉันรีบ”
“ดาวจะตามไปทีหลังค่ะ”
“ไม่ได้ ไปด้วยกัน”
“อ๊ะ... โอ๊ย... ดาวเจ็บนะ”
หล่อนร้องออกมาเมื่อถูกเขาจับร่างยัดใส่รถคันงามอย่างไม่ปรานีปราศรัย
“เธอจะเจ็บยิ่งกว่านี้อีก ถ้าเธอขัดใจฉัน ละอองดาว”
“คุณบาสไม่มีสิทธิ์ทำกับดาวแบบนี้นะคะ”
“ทำไมฉันจะไม่มีสิทธ์”
ชายหนุ่มก้มหน้าต่ำลงมาหา มองหล่อนด้วยสายตาแสดงความเป็นเจ้าของ และมันก็ทำให้หล่อนสั่นเทาไปทั้งเรือนร่าง
“อย่าลืมอดีตของเราสิ ละอองดาว”
“ดาว... ลืมไปแล้วค่ะ”
เขาไหวไหล่น้อยๆ ก่อนจะดึงตัวเองยืดตรง และปิดประตูรถให้
หล่อนพ่นลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก ก่อนจะเขยิบไปจนชิดประตูรถ เมื่อเขาก้าวขึ้นมานั่งหลังพวงมาลัย
“คุณบาสจะพาดาวไหนคะ และจะให้ดาวกลับบ้านกี่โมง”
“ไปที่อยู่ของฉันไง และ...”
เขามองหล่อนด้วยสายตามีความสุข
“อยู่กับฉันทั้งคืน”
“ไม่นะคะ ดาวมีธุระ”
“ฉันไม่สนใจธุระของเธอ เพราะหน้าที่ของเธอคือดูแลฉัน ทำตามที่ฉันต้องการ”
หล่อนเม้มปากเป็นเส้นตรง มองเขาอย่างโมโห
“คุณบาสไม่ใช่เจ้าของชีวิตดาวนะ อย่ามาบังคับดาวแบบนี้”
เขาหัวเราะร่วน ไม่มีวี่แววสำนึกเลย
“ลืมไปแล้วหรือไงว่าเจ้านายเธอต้องการเงินของฉัน ดังนั้น ถ้าเธอไม่อยากตกงาน ก็อย่าขัดใจฉัน ทำตามที่ฉันบอกทุกอย่าง”
หล่อนน้ำตาไหลออกมา นั่งเงียบด้วยความเสียใจ และก็อดกระวนกระวายเกี่ยวกับแบรี่ไม่ได้
ถ้าหล่อนต้องติดแหงกอยู่กับบาสเตียน แล้วใครจะไปรับแบรี่ที่เนิร์สเซอรี่ล่ะ
นี่หล่อนจะทำยังไงดี?
- ผู้เขียน
