ตอนที่ 4
1028 คำ
บ่ายโมงสิบกว่านาที หล่อนกับเจ้านายก็เดินทางมานั่งรอลูกค้าที่ภัตตาคารหรูกลางโรงแรมดัง
“เจ้านายคะ ดาวขอตัวไปห้องน้ำสักครู่นะคะ”
“ตามสบายครับ”
หล่อนกล่าวขอบคุณ ก่อนจะลุกขึ้นและเดินตรงไปยังห้องน้ำ แต่ระหว่างทางหล่อนก็แทบหยุดหายใจ เมื่อเดินสวนทางกลับผู้ชายตัวสูงใหญ่สวมแว่นดำคนหนึ่ง หล่อนหันมองตามร่างของเขาไป ความคุ้นตาและความคุ้นเคยร้องเตือนลั่นอยู่ภายในอก
“คุณ... บาสเตียน...”
หล่อนพึมพำออกมาเสียงเบาหวิว มือไม้เย็นเฉียบ หน้าตาก็ซีดเผือด ภาวนาให้หล่อนแค่รู้สึกไปเอง ภาวนาให้ผู้ชายที่สวนไปไม่ใช่บาสเตียน
“คงไม่ใช่หรอก โลกคงไม่กลมขนาดนี้”
หล่อนปลอบใจตัวเอง และรีบก้าวเท้าเดินตรงไปยังห้องน้ำ
ใช้เวลาอยู่ภายในห้องน้ำไม่กี่นาที หล่อนก็รีบเดินกลับมายังโต๊ะอาหารที่เจ้านายรออยู่ หล่อนชะงักเท้ากึก เมื่อเห็นด้านหลังของผู้ชายคนหนึ่งนั่งอยู่กับเจ้านายของตัวเอง
คงจะเป็นลูกค้าคนนั้น...
หล่อนคิดในใจ และรีบก้าวตรงไปยังโต๊ะตรงหน้าทันที ก่อนจะเอ่ยขอโทษขอโพย
“ดาวขอโทษนะคะที่ไปห้องน้ำนาน”
“ไม่เป็นไรหรอกคุณดาว”
เจ้านายบอกกับหล่อนอย่างมีเมตตา ก่อนจะแนะนำให้หล่อนรู้จักกับลูกค้า
ผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงกันข้ามกับเจ้านายค่อยๆ หันหน้ามามองหล่อน และถอดแว่นกันแดดออก หล่อนช็อก หน้าตาซีดเผือด รู้สึกไม่ต่างจากถูกถีบลงไปในขุมนรก
เป็นเขาไปได้ยังไง ทำไมถึงเป็นบาสเตียน ทำไมโลกกลมแบบนี้
แข้งขาของหล่อนอ่อนไร้เรี่ยวแรง เซจะล้มจนต้องรีบคว้าขอบพนักเก้าอี้เอาไว้ เพื่อพยุงตัวเอง ดวงตากลมโตยังจ้องมองหน้าของบาสเตียนไม่วางตา
“ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณ... ละอองดาว”
น้ำเสียงของเขาราบเรียบก็จริงแต่มีความยียวนอยู่ในกระแสเสียงไม่น้อยเลยทีเดียว เขาระบายยิ้มให้กับหล่อน และมองหล่อนตลอดทั้งตัวตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าด้วยสายตาที่เขาเคยมองในอดีต
หล่อนร้อนฉ่าไปทั้งใบหน้า อับอายจนแทบอยากจะหนีไปเสียให้ไกล แต่มันคืองาน ที่หล่อนปฏิเสธไม่ได้ เพราะถ้าหล่อนทำพลาด ชีวิตของหล่อนกับลูกก็คงต้องจบเห่
“เอ่อ... สวัสดีค่ะคุณบาสเตียน”
“อ้าว นี่คุณดาวรู้จักคุณบาสเตียนด้วยเหรอ”
คำถามที่เต็มไปด้วยความสงสัยของเจ้านายทำให้ละอองดาวหน้าตาซีดเผือด
“เอ่อ... เปล่าค่ะ ไม่ได้รู้จักค่ะ”
“อ้าว แล้วทำไมเรียกชื่อคุณบาสเตียนถูกล่ะ”
“เอ่อ...” หล่อนอ้ำอึ้งหน้าตาซีดเผือด และหมดคำจะแก้ตัว กระทั่งบาสเตียนพูดขึ้น
“ก็บอกเจ้านายของเธอไปสิว่าเราเคยรู้จักกันมานานมากแล้ว”
หล่อนหน้าซีดมากยิ่งขึ้น
“จริงเหรอคุณดาว”
“เอ่อ...”
เมื่อหล่อนไม่ตอบ เจ้านายจึงหันไปถามบาสเตียนแทน
“จริงเหรอครับคุณบาสเตียน”
“จริงครับ แต่มันก็นานมากแล้ว ผมไม่คิดเลยว่าจะได้เจอเธออีก”
เขามองหล่อนด้วยสายตามืดดำและจงใจทำให้หล่อนหวาดกลัว
“งั้นก็ดีเลยครับ เราก็เหมือนคนกันเองเลยทีนี้”
“ครับ”
น้ำเสียงตอบรับของบาสเตียนช่างเลือดเย็นจนหล่อนสยองขวัญ
ตลอดเวลาที่เจ้านายของหล่อนคุยกับเขา สายตาคมกริบก็เอาแต่จ้องมองหล่อนตลอดเวลา จนหล่อนอึดอัด และอยากจะหายตัวหนีไปเสียให้ได้
ทำไม... ทำไมต้องเจอกันอีก ทำไมจะต้องพบเขาอีก แค่นี้หล่อนยังเจ็บไม่พอหรือไง
น้ำตาของหล่อนไหลซึมออกมา แต่ก็รีบกะพริบตาไล่มันทันควัน มือไม้ของหล่อนเย็นเฉียบ ภาวนาให้การเจรจาซื้อขายในวันนี้จบสิ้นลงเสียที
“ผมขอตัดสินใจอีกสักวันสองวันก็แล้วกันนะครับ แล้วจะให้คำตอบว่าผมจะร่วมลงทุนกับคุณหรือเปล่า”
คำพูดของบาสเตียนดังขึ้น พร้อมๆ กับสีหน้ามีชัยที่มองมาที่หล่อน
“ผมขอตัวนะครับ”
“เอ่อ เดี๋ยวสิครับคุณบาสเตียน”
บาสเตียนลุกขึ้นและเดินจากไป เจ้านายของหล่อนรีบวิ่งตามไปทันที ในขณะที่หล่อนนั่งมึนงงมองตามสองคนนั้นไปด้วยความไม่เข้าใจ
หล่อนเลือกที่จะรอเจ้านายอยู่ที่เดิม เวลาผ่านไปเกือบสิบนาทีเจ้านายก็เดินกลับมา
“เป็นยังไงบ้างคะเจ้านาย”
เจ้านายของหล่อนทรุดตัวลงนั่ง ก่อนจะมองมาที่หล่อนอย่างขอความเห็นใจ
“ผมมีอะไรให้คุณช่วยน่ะคุณดาว”
“เอ่อ... เจ้านายจะให้ดาวทำอะไรเหรอคะ”
หล่อนเห็นสีหน้าของเจ้านายแล้วก็อดรู้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆ ไม่ได้
“คุณบาสเตียนต้องการคนดูแลน่ะ”
“คะ?”
“และเขาก็บอกว่าถ้าคุณยอมเป็นคนดูแลเขาในระยะเวลาสองสามวันนี้ เขาจะพิจารณาข้อเสนอของบริษัทของเราอีกที”
“เจ้านายคะ คือดาว...”
“ถือว่าช่วยบริษัทของเราก็แล้วกันนะครับคุณดาว ยังไงซะคุณกับคุณบาสเตียนก็เคยรู้จักกันมาก่อน ไม่น่าจะมีอะไรยากใช่ไหมครับ”
รู้จักกันมาก่อน แต่มันไม่ใช่ความทรงจำที่ดีเลย มันคือตราบาปในชีวิตของหล่อนต่างหาก
“แต่ดาว...”
“ผมขอร้องก็แล้วกันนะคุณดาว”
หล่อนจะทำยังไงดี จะทำยังไงดีถึงจะหนีไปให้พ้นจากเหตุการณ์เลวร้ายนี้ได้
“นะครับคุณดาว ช่วยผมหน่อย”
หล่อนถูกบีบบังคับทุกช่องทาง ไม่มีทางไหนเลยที่จะหนีรอด
หล่อนไม่ต้องการอยู่ใกล้ชิดกับผู้ชายใจร้ายอย่างบาสเตียนอีก แต่หล่อน... จะหนีพ้นได้ยังไง
“ค่ะ”
“ขอบคุณมากนะครับคุณดาว ผมจะทำเรื่องเสนอท่านประธานให้พิจารณาปรับฐานเงินเดือนของคุณในปลายปีนี้นะครับ”
หล่อนยกมือไหว้เจ้านาย ใบหน้างามยังคงซีดเผือด นี่ชีวิตของหล่อนกำลังจะดำดิ่งลงสู่เหวนรกอีกครั้งใช่ไหม
- ผู้เขียน
