บทที่3. ไม่ปกติ
1000 คำ
“ผมพักที่นี่ เชิญครับ” การ์เร็ตพูดยิ้มๆ ก่อนจะลงรถไปเปิดประตูให้หญิงสาว “ปกติผมไม่พาใครมาหรอกแบบนี้หรอกนะ”
“ฉันคงเป็นกรณีไม่ปกติสำหรับคุณ” ลักษณ์ณาราลงจากรถ เดินตามร่างสูงใหญ่เข้ามาในโรงแรมห้องพักของเขาอยู่ชั้นบนสุด
เขาสั่งเปิดไฟฟ้าด้วยเสียง “ตามสบายคิดว่าเป็นบ้านของตัวเองก็ได้”
“ใจดีขนาดนั้นเชียว” หญิงสาวหัวเราะแล้วเดินไปนั่งที่โซฟา ก้มลงถอดรองเท้าส้นสูงของตัวเองออกก่อนจะเดินเปลือยเท้าตามแผ่นหลังของเขาไปที่เคาน์เตอร์ใกล้ๆ กัน
“เผื่อคุณจะใจดีกับผมบ้าง” เขาชงเหล้าให้ “บรั่นดีได้ไหม?”
“ไม่มีปัญหา” เธอรับแก้วเหล้าจากเขามาดื่ม
เขาวางศอกลงบนเคาน์เตอร์จ้องมองหญิงสาวตรงหน้า “ให้ตายซิ! คุณที่คอแข็งจริงๆ”
“เคยกินเหล้าป่ายาดองกับชาวบ้านมาบ้าง” เธอไหวไหล่ไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องแปลกอะไร “ฉันดูแลตัวเองได้”
“ผมเชื่อ” เขารินเหล้าให้ตัวเอง “ไม่อย่างนั้นคุณคงไม่กล้ามาถึงบ้านของผม”
“รู้เขา รู้เรา รบร้อยครั้ง ชนะร้อยครั้ง” ลักษณ์ณาราหรี่ตามองอีกฝ่าย “เผื่อคุณทำอะไรไม่ดีกับเพื่อนฉัน ฉันจะได้รับมือทัน”
“คุณนี่รักเพื่อนเหลือเกินนะ”
“ก็เพื่อนฉันเป็นคนดีนี่ แล้วคุณไม่มีเพื่อนรักบ้างหรือไง”
การ์เร็ตถอนหายใจเบาๆ “ผมไม่ค่อยมีเพื่อนนักหรอก ส่วนใหญ่เพื่อนในแวดวงธุรกิจมากกว่า”
“ฟังดูน่าสงสารนะแต่ฉันไม่เห็นใจหรอก” เหล้าแก้วต่อมาทำให้เธอรู้สึกร้อนในอกขึ้นมา
“เกลี่ยกล่อมให้คนลงทุนกับผมยังจะง่ายว่าคุยกับคุณจริงๆ ลักษณ์ณารา”
“หนิง”
“ครับ?” เขาขมวดคิ้วกับสิ่งที่ได้ยิน
“เรียกหนิงก็ได้ ชื่อเล่นฉัน” เธอบอกเขาแล้วรับเหล้าแก้วต่อมา
“รู้สึกเป็นเกียรติที่คุณยอมให้ผมเรียกชื่อเล่นของคุณ”
เขายิ้มและเหมือนเพิ่งรู้ตัวว่าเขายิ้มบ่อยแค่ไหนเมื่ออยู่ใกล้สาวปากร้ายคนนี้ เขากำลังจะเติมเหล้าให้เธออีกแต่เธอโบกมือห้ามไว้ก่อน
“ขอเข้าห้องน้ำก่อน แต่เห็นทีเจ้าบ้านต้องไปส่งไม่งั้นเข้าผิดห้องแน่ๆ”
“ก็บอกแล้วว่าให้ทำตัวตามสบายเหมือนบ้านตัวเอง”
เขาลุกขึ้นเดินไปประคองร่างเนียนนุ่ม ร่างบางเซเล็กน้อยแต่ได้มือใหญ่ที่จับสองไหล่ของเธอช่วยประคองไว้ เธอหันไปเพื่อจะขอบคุณแต่ใบหน้ากลับปะทะลมหายใจร้อนๆ
“หรืออยากจะเข้าห้องนอนของผมก็ได้นะ”
“ไม่เป็นไรคะ ฉันเกรงใจคุณ ไม่อยากเห็นคุณต้องนอนโซฟา”
การ์เร็ตถึงกับกลั้นหัวเราะ หญิงสาวเดินเข้าห้องน้ำ ในขณะที่เขายืนพิงผนังหน้าห้อง อารมณ์เบื่อหน่ายจางหายไป นี่เธอคงมั่นใจในตัวเองว่า ‘รับมือ’ กับเขาได้แน่ๆ ถึงกล้ามาถึงห้องและยังขับไล่ไสส่งให้เขานอนโซฟาอีก ลักษณ์ณารารู้สึกมึนแล้วจริงๆ นั้นแหละ เธอนี่ช่างกล้าเสียจริง บุกมาถึงห้องของเขาเพื่อที่จะดูว่าเป็นอยู่อย่างไร ผู้ชายประเภทที่ชอบสร้างปัญหาให้คนอื่น แต่ที่อยู่เขาก็โอเค ไม่น่าแปลกใจที่มีผู้หญิงหมายปองจะได้เขาเป็นคนรักนักหรอก แน่นอนว่าความร่ำรวยของเขาเป็นเรื่องจริง จะโทษผู้ชายอย่างเดียวก็คงไม่ถูกนัก เพราะข่าวที่เธอรับรู้มาส่วนใหญ่เป็นข่าวที่เรียกว่า “นินทา” น่าจะถูกที่สุด
เธอเองก็ไม่อยากตัดสินคนสักคนด้วยคำพูดของคนอื่น เช่นเดียวกับที่เธอเคยเป็นมา แต่เธอก็ไม่อาจไว้ใจเขาได้เช่นกัน ลักษณ์ณาราถอนหายใจเบาๆ ล้างมือแล้วออกจากห้องน้ำ แล้วเธอก็ต้องแปลกใจที่เห็นเขายืนรออยู่
“ผมกลัวคุณหลับในนั้น”
“ฉันแยกห้องนอนกับห้องน้ำออกหรอกค่ะ”
“คุณนี่นะ” การ์เร็ตเสยผมแล้วหัวเราะ เพียงเส้นผมที่เคยปรกตาอยู่ถูกปัดขึ้นก็ทำให้หญิงสาวได้เห็นดวงตาลึกลับและเปี่ยมเสน่ห์ได้ชัดเจน
“ฉันจะกลับแล้วล่ะคะ ขอบคุณที่เชิญมาชมห้องสวยๆนะคะ” เธอยิ้มให้และเดินไปหยิบกระเป๋าขึ้นคล้องไหล่ แต่มือใหญ่เอื้อมมาจับข้อมือของเธอไว้ก่อน
“คุณจะกลับจริงๆ เหรอ” เขาถามอย่างแปลกใจ เป็นฝ่ายต้อนหญิงสาว
“ค่ะ” เธอพยักหน้ารับแล้วยิ้มที่มุมปาก แววตาเจ้าเล่ห์ไม่แพ้อีกฝ่าย
“ฉันแค่มากันท่าไม่ให้คุณลากผู้หญิงคนไหนมาทำร้ายจิตใจก็เท่านั้นเอง”
“ห๋า!” เขาตกใจจนปล่อยข้อมือเธอออก "เมื่อกี้คุณพูดว่าอะไรนะ"
แต่ลักษณ์ณาราส่ายหน้าไปมา
“ขอโทษที่ทำให้เสียความรู้สึกนะคะ” เธอแสร้งทำหน้าสำนึกผิดทั้งที่กลั้นหัวเราะเต็มที่ ได้หักหน้าผู้ชายเจ้าชู้ก็สนุกดีไม่น้อยแฮะ
เขาถอนหายใจแล้วแสร้งทำหน้าเศร้า
“ถ้าคุณไม่หลงเสน่ห์ผม ทำไมต้องรีบกลับล่ะหรือกลัวใจตัวเอง”
“เพราะฉันจะไม่หลงกลคุณไงล่ะ” เธอยกมือขึ้นแตะแก้มเปื้อนเคราบางๆ ของเขาเบาๆ “คุณต่างหากล่ะที่ต้องระวังจะหลงเสน่ห์ของฉัน”
คำพูดเชิญท้าทายกับลมหายใจผ่าวร้อนของเขา เมื่ออยู่ใกล้ชิดยิ่งทำให้เห็นว่าดวงตาของเขาดูลึกลับและมีเสน่ห์ไม่น้อย เธอไม่ใช่ผู้หญิงในสเป็กของเขาและเขาก็ไม่ใช่ผู้ชายในแบบของเธอ หญิงสาวผละจากร่างสูงแล้วเดินจากมาอย่างง่ายดาย ทว่าคำพูดที่เหมือนท้าทาย คล้ายเล่นเกมจ้องตาหากมีใครหลบตาก่อนก็จะเป็นคนแพ้ และแน่นอนว่าทั้งสองคนสะกดคำว่า ‘แพ้’ ไม่เป็น.
- ผู้เขียน
