บทที่4. โล่งอก
1112 คำ
การ์เร็ตระบายลมหายใจอย่างโล่งอก คนสนิทรายงานว่าสองสามีภรรยาตระกูลกมลฉัตรเมื่อสองวันก่อนประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์หลังกลับจากงานกาลาดินเนอร์ปลอดภัย “ดารัณ” ภรรยาสาวแทบไม่มีรอยขีดข่วนแต่ “ธันวา” คุณหมอหนุ่มเข้าพักรักษาตัวในโรงพยาบาล คืนกาลาดินเนอร์มีการประมูลคู่เต้นรำ เงินประมูลนำไปสร้างโรงพยาบาลเด็ก เขานึกสนุกประมูล “ดารัณ” เป็นคู่เต้นรำแข่งกับ “ธันวา” สามีของดารัณ
เขาเจอผู้หญิงมามากแต่มีไม่กี่คนที่จะทำให้เขารู้สึกประทับใจ ดารัณเป็นผู้หญิงที่เขารู้สึก “พอดี” เธอสวยและอ่อนหวาน ก่อนหน้าที่จะได้เจอตัวจริงเขาก็คิดว่าดารัณเหมือนไฮโซทั่วไป ออกงานสังคมบ่อยแต่เมื่อเขามีโอกาสได้พบเธอกลับรู้สึกดีอย่างประหลาด อาจเพราะผู้หญิงที่เข้ามาส่วนใหญ่จะมาด้วยเหตุผลเดียวคือ เขาคือการ์เร็ต แบล็ค เศรษฐีพันล้าน เจ้าของโรงแรมและรีสอร์ทหรูในประเทศไทยและอีกหลายประเทศ
“อะไรที่อยากได้ก็ต้องเอามาให้ได้”
เขาคิดอย่างนี้เสมอทั้งเรื่องธุรกิจและเรื่องส่วนตัว แต่ดูเหมือนจะใช้ไม่ได้กับดารัณเพราะเธอรักสามีที่เพิ่งแต่งงานกันหมาดๆ เธอไม่หวั่นไหวกับเขาเลยสักนิด แน่นอนว่าในชีวิตของเขามีผู้หญิงที่พร้อมจะเลิกกับสามีมาคบกับเขาถ้าเขาต้องการ แต่ไม่ใช่กับดารัณ เมื่อรู้แน่แก่ใจว่าดารัณไม่สนใจเขา เขาก็ไม่คิดจะเหนี่ยวรั้ง แต่ไม่คิดว่าการล้อเล่นครั้งสุดท้ายของเขาจะทำให้หมอธันวาที่ดูเคร่งขรึมจะออกอาการหึงหวงมากขนาดนั้น
ตระกูลกมลฉัตร เป็นตระกูลเก่าแก่และมีอิทธิพลมากตระกูลหนึ่ง จึงไม่ใช่เรื่องแปลกหากจะไม่มีข่าวอุบัติเหตุให้คนนอกได้รู้ แต่มันก็ไม่เกินความสามารถของเขาที่จะส่งลูกน้องมือดีออกไปสืบข่าวมาให้ ความรู้สึกผิดทำให้เขาตัดสินใจลุกขึ้นจากโต๊ะทำงานขับรถมุ่งหน้าไปโรงพยาบาลที่ธันวารักษาตัวอยู่ และเมื่อถึงที่หมายร่างสูงเดินเข้าไปในลิฟต์แล้วกดหมายเลขชั้นที่ต้องการ ทันทีที่ประตูลิฟต์เปิดออกและขาของเขากำลังจะก้าวออกไป ทันใดนั้นเองมือเรียวก็ผลักและดันให้เขาเข้าไปด้านในและกดลิฟต์ลงทันที
“เฮ้! อะไรกันคุณ!” การ์เร็ตหัวเสีย ลิฟต์เลื่อนลงทันทีที่ปลายนิ้วสวยจิ้มหมายเลขชั้นที่เธอต้องการ
“ฉันรู้ว่าคุณมาทำอะไร” หญิงสาวแปลกหน้าพูดเสียงดุและเชิดหน้ามองอีกฝ่าย
“คุณเป็นใครกัน” การ์เร็ตงุนงง เขาเคยเจอผู้หญิงห้าวไร้มารยาทคนนี้ที่ไหน
“เลิกวุ่นวายกับดารัณเสียที” คราวนี้เธอถลึงตาใส่ เป็นจังหวะที่ประตูลิฟต์เปิดออก หญิงสาวท่าทางประหลาดดึงแขนของเขาเกือบๆ จะลากร่างสูงใหญ่ให้เดินตามมา
“อย่าให้ชีวิตครอบครัวคนอื่นต้องมาพังพินาศเพราะความงี่เง่าของคุณเลย”
การ์เร็ตเพิ่งเข้าใจสิ่งที่ผู้หญิงคนนี้พูด “คุณเข้าใจผิดแล้ว ผมแค่จะมาเยี่ยมคุณธันวา”
“พูดกันอย่างแมนๆ เลยนะ” ลักษณ์ณารายืนกอดอกมองอีกฝ่าย “เอาเป็นว่าคุณอยู่ห่างๆ ทั้งคู่จะดีกว่า”
“เพื่อความสบายใจ ไว้วันหลังผมมาเยี่ยมก็ได้” เขาเองก็รู้สึกผิดอยู่บ้างและแอบกังวลว่าอุบัติเหตุครั้งนี้จะเพราะเขาประมูลเต้นรำแข่งกับธันวา
“ไม่ต้องมาหรอก” ลักษณ์ณาราโบกมือไปมา “เดี๋ยวก็จะออกจากโรงพยาบาลแล้ว คุณไม่ต้องตามไปเยี่ยมถึงบ้านให้มีปัญหาหรอกนะ”
“ก็ผมอยากแสดงความบริสุทธิ์ใจนี่” เขายักไหล่ไม่สนใจคำขู่ของอีกฝ่าย
ลักษณ์ณารายักไหล่เลียนแบบเขา “ก็หาแฟนสักคนซิ คนอื่นจะได้ไม่คิดว่าคุณตามจีบดารัณอยู่”
เธอเบ้ปากแล้วหมุนตัวเดินกลับ
“คุณจะไปไหน”
“ทำงานซิ ฉันไม่ว่างเหมือนคนรวยบางคนหรอกนะ จะได้มีเวลาว่างไล่จีบเมียชาวบ้านนะ”
การ์เร็ตถึงกับอ้าปากค้าง ผู้หญิงคนนี้พูดจาไม่มีหางเสียงไม่ออดอ้อนเหมือนคนอื่นที่เขารู้จัก ใบหน้าหล่อเหลายิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว แต่ลักษณ์นาราไม่ได้หวั่นไหวกับรอยยิ้มของเขา หญิงสาวในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนเดินจากไปโดยไม่รู้ว่าคนตัวโตคิดอะไรอยู่ในใจ การ์เร็ตหยิบโทรศัพท์มือถือของตนเองมาได้ทันถ่ายรูปหญิงใบหน้าของหญิงสาวไว้แล้วส่งภาพให้คนสนิทก่อนจะต่อโทรศัพท์สายตรงทันที
“พศินสืบให้หน่อยว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใคร ฉันต้องการข้อมูลด่วน”
“คู่แข่งทางธุรกิจหรือว่ามาเฟียแก็งค์ใหม่ครับบอส”
“ถ้ารู้จะมาถามรึ!” เขาทำเสียงเข้มใส่แต่หน้ายิ้มเหมือนเด็กได้ของเล่นชิ้นใหม่“น่าจะเป็นคนที่รู้จักคุณดารัณ”
“ครับบอส”
“ฉันต้องได้ข้อมูลเย็นนี้”
“เย็นนี้เลยหรือครับ”
“ใช่ ไม่อย่างนั้นจะบอกว่าด่วนรึ”
“ครับบอส”
การ์เร็ตตัดสายโทรศัพท์จากคนสนิทแล้วก็ต่อสายถึงเลขาฯ “ให้คนจัดกระเช้ามาเยี่ยมคุณธันวาที่โรงพยาบาลทีนะ”
“ได้ค่ะเจ้านาย” นางรับคำสั่งอย่างไม่รู้ว่าบิ๊กบอสอยู่หน้าโรงพยาบาลนั้นเอง “เอ่อ วันนี้เจ้านายจะกลับเข้าโรงแรมไหมคะ”
“ทำไม? มีเรื่องด่วนอะไรหรือเปล่า”
“คุณเอริก้ามาพบค่ะ”
“อ่อ...ผมลืมไป” เขามองตามร่างเพรียวที่ขับรถเก๋งญี่ปุ่นคันเล็กเคลื่อนผ่านหน้าไป “จัดห้องพักที่ดีที่สุดให้แล้วบอกว่าอีกครึ่งชั่วโมงผมจะไปถึง”
“ค่ะเจ้านาย”
การ์เร็ตยิ้มที่มุมปาก เขามอง ‘ของเล่นชิ้นใหม่’ แล้วรู้สึกกระปรี้กระเปร่า เอาเถอะ! ปล่อยไปก่อน ถ้า ‘อะไร’ ที่เขาต้องการแล้วละก็ไม่ยอมให้หลุดมือไปง่ายๆ ชายหนุ่มหมุนตัวเดินกลับมาที่รถของตัวเองและขับกลับมาที่โรงแรมห้าดาวสุดหรูกลางกรุงที่เขาเป็นเจ้าของ แน่นอนว่ามันไม่ใช่เพียงโรงแรมแห่งเดียวที่อยู่ในการปกครองของเขา แต่เอาเถอะ เอาเป็นว่าเขามีธุรกิจหลายอย่างแต่เขาชอบการบริหารจัดการโรงแรมเป็นที่สุด ในระยะเวลายี่สิบที่เขาทำงานหนักหน่วงหนีความจนกลายเป็นมหาเศรษฐี ใครจะว่าเขาใช้ชีวิตเสเพลหรืออยู่กับความร่ำรวยเขาก็ไม่สนใจ จะทำไมเล่า? กว่าเขาจะมาถึงจุดนี้ได้ต้องอดมื้ออยู่อย่างเหน็บหนาวท่ามกลางหิมะโปรย ขโมยขนมปังกินเพื่อประทังชีวิต
- ผู้เขียน
