Ep.14 : ทุกอย่างมันดีขึ้น
3085 คำ
“ม้าค้า เมียน้อยคืออะไร ของขวัญไม่เข้าใจ”
“คือคำเรียกภรรยาคนที่สองค่ะ แต่หนูไม่ต้องใส่ใจหรอกนะคะ เพราะหม่าม้าเป็นโสด จะรักก็มีแต่หนูคนเดียว” ฉันฉีกยิ้มให้ของขวัญ แต่หันไปมองผู้ชายอีกคนที่สายตาที่เย็นเฉียบ เรื่องนี้เริ่มไม่สนุกแล้วนะ คุณดึงฉันมาเจอเรื่องอะไร
“ใช่ที่ไหน ป๊ามีม้าของหนูคนเดียว”
“แต่เพื่อนที่โรงเรียนบอกป้ามีแฟนสองคนนะ” ของขวัญถามขึ้นมาด้วยหน้าตาใสซื่อ แต่คนเป็นพ่อเป็นแม่อย่างเรา ช็อคจนตอบไม่ถูกไปแล้ว ต่อให้เราจะเข้าใจมันยังไง แต่สังคมรอบข้างก็ไม่เข้าใจอยู่ดี และนี่คือธรรมชาติของโลก ที่จะตัดสินทุกอย่างก่อนจะรู้ความจริงด้วยซ้ำ
“ฉันคิดว่าเธออยากได้พี่คืนนะ กลับไปคบเธอสิ พี่จะได้ทั้งลูกทั้งเมีย ส่วนฉันก็จะได้ไป ๆ จากพี่สักที” ฉันอุ้มของขวัญขึ้นมา เพราะคิดว่างานที่ฉันจะทำสำเร็จง่ายกว่าที่คิด ก็คือทำให้ผัวเมียเขาได้กัน ฉันก็สบายเรียกเงินแล้วไปอยู่อย่างสุขสบายกับของขวัญ
แขนใหญ่คว้ากอดฉันกับลูกเอาไว้ จะทำอะไรอ่า!!! เดี้ยงมีแขนเดียวขาเดียวแบบนี้ฉันสู้สบายเลยนะ ฉันไม่สงสารคนที่เจ็บหรอกยะจะบอกให้!!!!!
“ยังไม่เข้าใจอีกหรือไง ว่าง้ออยู่ พี่ง้อเธออยู่ จะให้กลับไปคืนดีกับคนอื่นยังไง ใจร้ายเกินไป” คนที่พูดหอมลงที่ไหล่ของฉัน ที่ผ่านมาเขาง้อฉันอย่างงั้นเหรอ มีแต่บังคับ มันง้อตรงไหน
“ฉันไม่เคยรู้สึกดีเลย ไม่รับรู้เลยสักนิดว่าถูกง้ออยู่ ให้ความสัมพันธ์ของเรามันเป็นแค่หาผลประโยชน์ซึ่งกันและกันเถอะค่ะ อ้อ แล้วก็อีกอย่าง เราไม่ได้เป็นอะไรกัน ฉันไม่เคยรู้สึกอะไรกับพี่เลย ไม่จำเป็นต้องง้อเพราะฉันไม่ได้คิดอะไร” ฉันพยายามจะดันผู้ชายคนนั้นออก ความเจ็บปวดที่เขาเคยทำ มันมากเกินกว่าจะให้อภัย แต่ฉันกำลังลืมอะไรไปหรือเปล่า ฉันมองหน้าของขวัญที่ตอนนี้มองฉันด้วยสีหน้าเจ็บปวดและน้ำตาคลอ
“ปะป๊า กับหม่าม้า ทะเลาะกันเหรอคะ ปะป๊ากับหม่าม้าไม่ได้รักกัน ไม่ได้แต่งงานกันเหมือนในนิทานเหรอคะ” ตอนนี้ลูกฉันกำลังไม่เข้าใจ จะโกหกให้ลูกรู้สึกดี หรือจะพูดให้เขาเข้าใจดีนะ
“เราเคยรักกันค่ะ ถึงมีของขวัญ แต่ตอนนี้เราไม่รักกันแล้ว แต่หม่าม้า….”
“ถ้าวันข้างหน้า หม่าม้าก็จะเลิกรักของขวัญไหมคะ” เด็กน้อยเริ่มมีน้ำตาคลอ อันนี้ฉันผิดเอง เพราะผิดคำปฏิญาณว่าจะไม่ทะเลาะกันต่อหน้าลูก ตอนนี้เลยโดนพระลงโทษอย่างหนักอยู่
พี่ชลย่อตัวลงมาลูบหัวของของขวัญอย่างแผ่วเบา ก่อนจะมองหน้าฉันด้วยรอยยิ้มจาง ๆ ที่แววตาเจือไปด้วยความเศร้า การเป็นพ่อแม่คนมันยากจังเลย ไม่มีแบบแผนตายตัว มีแต่สอนให้เด็กน้อยค่อย ๆ โตขึ้นไปทีละก้าวอย่างแข็งแรง
“พี่ขอโทษนะ พี่ผิดเองทั้งหมด เธอจะโกรธพี่ก็ยอมรับ แต่แบบนี้สงสารลูกนะจังเลย ของขวัญคะ มันไม่ใช่แบบนั้นนะลูก ป๊ากับม๊าเรารักกัน แค่ม้าโกรธอยู่ ของขวัญง้อม้าให้ป๊าหน่อยสิคะ ได้ไหม” ประโยคของคนเป็นพ่อทำให้เด็กน้อยกอดคอเราทั้งคู่เอาไว้
“อย่าโกรธกันเลยนะคะ ดีกันนะ หนูไม่อยากเห็นทั้งฉองคน ทำตัวน่ากลัว ของขวัญกลัว”
นี่ฉันกำลังทำตัวน่ากลัวให้ลูกเห็นอย่างงั้นเหรอ ฉันเองที่กำลังทำให้ลูกของฉันกลัว ยอมสงบศึกกันต่อหน้าลูกก็แล้วกัน
“ม้าหายโกรธป๊าแล้ว ไปค่ะ เราไปกินเค้กดีกว่า ม้าซื้อเก็บไว้ในตู้เย็น” ฉันยิ้มให้ลูกสาวตัวน้อย
“ป๊าไปด้วยได้ไหมคะ ม้าอุ้มป๊าสิ ป๊าเจ็บของขวัญไม่เจ็บ” จะให้ฉันอุ้มป๊าของหนู งั้นเหรอ ฉันมองหน้าพี่ชลที่ยิ้มหวานออกมา หนักจะตายหลังหักกันพอดี
“อุ้มไม่ไหวหรอกค่ะ ม้าพยุงป๊าละกันเนอะ” ฉันวางของขวัญแล้วไปพยุงคนเจ็บ ให้ลูกเห็นว่าพ่อกับแม่เธอดีกันแล้วนะ
ทุกอย่างมันดูฉาบไปด้วยภาพครอบครัวสุขสันต์ กินเค้ก เต้น ร้องเพลง แต่น้องอัณณ์ที่ได้แต่มองเรา เพราะโดนแม่ของเขาบังคับให้ให้อ่านหนังสือ จะให้อ่านไปถึงไหน เด็กเองก็ต้องมีเวลาพักบ้าง ฉันแอบโบกมือเรียกน้องอัณณ์ตอนแม่ของเขาไม่เห็น แต่พออัณณ์จะลุก แม่ของเขาก็รีบคว้าเอาไว้
“แม่บอกให้อัณณ์ทำอะไรครับ ไม่งั้นแม่จะไม่สนใจอัณณ์แล้วนะ” คำเพียงไม่กี่คำจากคนเป็นแม่ ทำให้น้องอัณณ์หน้าเศร้าไปเลย จะเอายัยนี่ออกไปจากอัณณ์ยังไงดี สงสารเด็กมากเลย แต่ดูเหมือนคนเป็นพ่อจะทนไม่ไหว เดินเข้าไปปิดหนังสือที่อัณณ์กำลังอ่านต่อหน้าแม่ของน้องอัณณ์เลย
“พักได้ลูก อัณณ์ ควรมีเวลาได้เล่นบ้าง” คุณชลเดินเข้าไปบอกลูกดี ๆ แต่แน่นอนมีคนไม่พอใจ จนกางหนังสือที่ถูกปิด
“ครับ” รอยยิ้มบาง ๆ เผยขึ้นมาบนใบหน้าของน้องอัณณ์
“ไม่ได้ อัณณ์ต้องอ่านหนังสือ!!! เพราะชลมีลูกใหม่ เลยทำตัวหละหลวมสินะ อัณณ์จะต้องเป็นที่หนึ่งในทุกทาง อยากจะเล่นก็ไปเล่นกับลูกใหม่สิ นี่ลูกของฉัน ฉันจะสอนยังไง มันก็เรื่องของฉัน”
“ลูกฉัน เธอทิ้งไปแล้วจำได้ไหม!!!! ไปอัณณ์ ไม่ต้องอ่านแล้ว อัณณ์อ่านตั้งแต่หลายชั่วโมงแล้ว สงสารลูกบ้างครีม” คุณชลดึงตัวอัณณ์มาส่งให้ฉัน ทำให้ฉันต้องพาน้องอัณณ์ออกจากบ้านเลย ไม่อยากให้อัณณ์ต้องเห็นพ่อแม่ทะเลาะกัน
เสียงโหวกเหวกโวยวายจากในบ้าน ทำให้ฉันรีบเอามือปิดหูของน้องอัณณ์เอาไว้ ไม่รู้ทำไม ฉันรู้สึกร้อนรุ่ม หงุดหงิดมาก ๆ เมื่ออยู่ในบ้านหลังนี้ มันเหมือนร้อนในใจ ไม่ว่าอยู่ที่นี่ยังไงก็ไม่รู้ มันเหมือนอยู่แล้วมันร้อนตั้งแต่มีคุณครีมเข้ามา
หลังจากที่เสียงคนทะเลาะกันเงียบลง คุณชลก็เดินออกมาจากบ้าน พร้อมกับเดินมารวบมือของฉันไปขึ้นรถ โดยไม่บอกสักคำว่าเราจะไปไหน เขาทำเพียงแค่พาฉันไปที่รถตู้ แล้วให้คนขับรถออกรถไปเท่านั้น ตอนนี้ฉันและเด็ก ๆ ได้แต่เงียบเพราะเรื่องราวมันเริ่มลุกลามใหญ่โต แถมคุณชลไม่อยู่อารมณ์ที่จะพูดคุยกับใครด้วย
"คุณชล จะไปไหนดีครับ เราขับออกมาไกลแล้ว" พี่เทิดคนที่ขับรถ มองกระจกมองหลัง เพื่อคุยกับคนเป็นเจ้านาย เพราะตอนนี้เราขับรถออกมาจากเรือนไทยหลังนั้นนานแล้ว แต่ยังไม่มีจุดหมายที่จะไป
"เทิด ไปบ้าน" คนที่เงียบอยู่นาน
เรากลับมาที่บ้านของปู่และย่าของของน้องอัณณ์ ซึ่งตอนนพวกท่านหลับไปหมดแล้ว คุณชลเลยให้พี่เลี้ยงพาเด็ก ๆ ทั้งสองคนไปนอน ทิ้งฉันไว้กับคนจิตป่วย ดึงหน้าเครียดอยู่ตลอดเวลา ฉันเลยต้องพยุงคนเจ็บไปนั่งที่โซฟา
"ครีมบอกจะเอาลูกไป เพราะฉันรักลูกไม่เท่ากัน ฉันปวดหัวมากเลย" คุณชลซบลงที่ไหล่ของฉัน สักพักเสียงสะอื้นเบา ๆ ก็ดังขึ้น ตอนนี้เขากำลังแบกรับอะไรอยู่กันแน่ อยากได้ลูกเอาไว้ ก็ไปฟ้องเอากับศาลสิ ต่อให้ไม่ใช่พ่อทางสายเลือดแต่เราก็เลี้ยงมานาน เด็กมีสิทธิ์เลือกที่จะอยู่กับใครไม่ใช่เหรอ
"เราเลี้ยงลูกมา!!! เราก็ฟ้องเอาสิคะ"
"มันไม่ใช่ฟ้องเลี้ยงดูหมานะ ยังไงคนที่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดก็ชนะอยู่แล้ว เซียงเซียง ขอโทษนะ แต่ขออยู่แบบนี้แป๊บนึง พี่จุกคำว่ารักลูกไม่เท่ากันมากเลย ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่พี่เย็นชากับลูกนะ พี่กลัวเขาโกรธแล้วไม่เลือกพี่จะทำยังไง ต่อให้พี่รู้ว่าเขาไม่ใช่ลูก แต่อัณณ์ไม่รู้ ครีมบอกว่าเสมอว่าพี่ไม่รัก" น่าสงสารจังวะ พูดไปร้องไห้ไป แต่สักพักแล้ว ที่ฉันรู้สึกว่าน้องอัณณ์มีปัญหา ต่อต้าน อารมณ์ร้าย เกรี้ยวกราด
"ไม่เป็นไร เราจะผ่านมันไปด้วยกัน" ฉันตบหัวเข่าของคนที่ซบฉันแล้วร้องไห้เบา ๆ เป็นการปลอบ ถ้าฉันรู้ว่าจะต้องเสียลูก ฉันคงประสาทเสียมากกว่านี้แน่ ๆ
"อืม"
"เสาร์อาทิตย์นี้วันหยุด เราพาเด็ก ๆ ไปเที่ยวกันค่ะ ไปซื้อชุดว่ายน้ำให้ลูก" ฉันคิดว่าจะพาของขวัญไปล่องเรือสำราญด้วย ถือโอกาสนี้ไปซื้อของใช้ให้ลูกซะด้วยเลย
"อืม" หนะ ยังมาทำตัวซึมเป็นส้วมแบบนี้อีก ฉันใช้มือสองข้างนาบหน้าของคนที่ทำเหมือนจะเป็นจะตายขึ้นมา ให้เข้ารู้สึกอยากสู้ขึ้นมาบ้าง
"ถ้าพี่ไม่สู้ พี่จะเสียใจ จำได้ไหมคะ ฉันเคยบอกพี่ไปแล้ว"
"แต่ที่พี่เสียใจที่สุด คือปล่อยเธอไป" มือใหญ่ คว้าเข้าที่ต้นคอของฉัน แล้วประกบริมฝีปากเข้ามาทันที จูบละมุนที่เริ่มต้นเนิบนาบช้า ๆ
เขากำลังรู้สึกเสียดาย ฉันควรจะต้องสะใจใช่ไหม จะมาเสียดายฉันตอนนี้ ก็ไม่.....อื้อออออ จูบดีจัง เหมือนความรู้สึกที่เฝ้าถวิลหา ไม่ได้ชอบจูบเขาหรอกนะ แต่ห่างหายจากความรู้สึกนี้ไปนานมาก อื้อออออ จูบแบบนี้อีกนานไหม ริมฝีปากที่ขยับช้า ๆ เริ่มหนักหน่วงขึ้น ฉันที่พยายามจะถอยหนี จนเอนไปด้านหลัง แต่เขาก็ยังตามจนเป็นฉันเองที่นอนราบลงไปกับโซฟาตัวยาว โดยที่ยังหนีจูบของเขาไม่ได้เลย
"เซียงเซียง" คนที่ยอมถอนจูบที่ยาวนาน มองหน้าฉันน้อย ๆ
"มีอะไร"
"ลูกมองอะ" ประโยคที่ทำให้ฉันรีบสปริงตัวขึ้นมานั่งอย่างเร็ว จนหัวโขกเข้ากับคนที่คร่อมร่างของฉันอยู่
โอ้ยยยยยยยย ซี้ดดดด เจ็บ แต่พอหันไปมอง มันไม่ใช่แค่ลูก แต่มันมีคุณนายสายธารแม่ของเขาด้วย ทุกคนยืนมองตาโตด้วยความตกใจ ตอนนี้เป็นฉันเองที่ทำตัวไม่ถูกแล้ว อับอายขายขี้หน้า จะเอาหน้าไปซุกไว้ที่ไหนก็คงไม่ได้แล้ว ฉันรีบยกมือไหว้คุณสายธารหน้าเจื่อน ๆ ที่ให้มาเห็นอะไรแบบนี้
"แม่มาผิดเวลาเอง ขอตัวพาหลาน ๆ ไปนอน ตามสบายนะ เอาไว้พรุ่งนี้ค่อยมาถามเรื่องที่เกิดขึ้นนะ กลางบ้านเลยลูกชายฉัน อู้วววววว ไปกับย่าดีกว่านะเด็ก ๆ" เมื่อแม่ของเขาจากไป ฉันก็ทุบเขาที่อกของเขาอย่างรุนแรง โทษฐานที่ทำให้อะไรแบบนี้มันเกิดขึ้น
ผิดที่เขาเลย ผิดที่เขาจริง ๆ นั่นแหละ มาทำอะไรแบบนี้กลางบ้าน !!!!!
สายชล Say ::
วันถัดมา
"พ่อครับ พ่อไม่ไปรับแม่เหรอ แม่บอกว่าแม่เหงา" อัณณ์มาพูดกับผมที่พยายามจะทำตัวสดใสพาลูกไปเที่ยว
"เรื่องของผู้ใหญ่มันซับซ้อนหนะลูก สักวันลูกจะเข้าใจ อัณณ์วันนี้เราจะไปเล่นสวนน้ำกัน พ่อสัญญาจะไม่ทำงาน พาอัณณ์ น้องของขวัญ และน้าเซียงเซียงไปเล่นน้ำ"
"ซับซ้อนเหรอ เหมือนที่พ่อมีเมียสองคนใช่หรือเปล่า ทำไมพ่อถึงไม่รักแม่ครีม" ผมจะตอบลูกยังไง ผมไม่มีความสามารถแบบเซียงเซียงที่จะพูดให้ของขวัญเข้าใจ ถ้าตอบไปว่าเราเลิกรักกันแล้ว ลูกจะไม่เข้าใจแล้วเสียใจหรือเปล่า
"เราว่า ความรักควรมีแค่คนเดียวไงคะอัณณ์ เมื่อเราโตขึ้น เราควรจะรักคนคนเดียว ไม่ควรรักสองคนในเวลาเดียวกัน เพราะนั่นมันคือการนอกใจ แม่ของน้องอัณณ์เคยเป็นภรรยาของคุณพ่อจริง แต่ได้เลิกรากันไปแล้ว เท่ากับเลิกสถานะภรรยาหรือเมียไปด้วย" เซียงเซียงที่เข้ามาดูว่าทำไมเราแต่งตัวกันช้าจัง อธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นให้เข้าใจง่าย และเบาบางกับสิ่งที่มันเป็นอยู่ เธอเก่ง รอยยิ้มของเธอมันเหมือนกับจะละลายหัวใจของผมไปด้วย
"แล้วตอนนี้น้าเซียงเซียงเป็นภรรยาของพ่อเหรอ" คำถามของอัณณ์ ทำให้ผมหันควับไปมองหน้าเซียงเซียง ๆทันที เพราะอยากฟังคำตอบ
"ค่ะ ให้น้าได้ดูแลอัณณ์นะ น้าไม่ได้จะมาแทนที่แม่ของอัณณ์ แต่แค่จะมาดูแลอัณณ์ มาดูแลคุณพ่อของอัณณ์ แบบนี้ได้ไหม เราจะมีกัน มีน้องของขวัญ มีน้องอัณณ์ มีคุณพ่อ และน้า" เซียงเซียงย่อตัวแล้วลูบหัวของอัณณ์เบา ๆ
"พ่อ เดี้ยง พ่อจะเล่นน้ำยังไง"
"พ่อน้องอัณณ์จะเฝ้าของค่ะ เราต่างหากจะไปเล่นน้ำ ทิ้งคนเจ็บไปเลย ไปครับ ไปทานข้าวกันได้แล้ว" เซียงเซียงหันมาแลบลิ้นให้ผมแล้วพาลูกชายผมออกไปเลย
เฮ้ออออออ น่ารัก โดนเด็กตกซะแล้วสิ ห่างกัน 9 ปี มันก็จะกระชุ่มกระชวยแบบนี้ เมื่อคืนเธอจูบตอบผมด้วยนะ ทุกอย่างมันกำลังดีขึ้นแล้ว ขออย่าให้อะไรมันมาทำให้แย่ลงเลยนะ
ผมให้คนขับรถพาเรามาที่ The M เพื่อไปเล่นสวนน้ำด้านบนของห้างสรรพสินค้า แต่อาการขาและแขนเดี้ยงทำให้ผมนั่งเฝ้าของ แล้วมองดูเซียงเซียงเล่นน้ำที่สระเด็ก ๆ แน่นอน เซียงเซียงนี่โคตรสะบึ้มเลย ชุดว่ายน้ำวันพีชสีแดงลายสก๊อต เอาใจไปเลย
"เรือสำราญของ Love Travel จะออกในวันที่ 12 เมษานี้ครับ พร้อมกับของเราเลย"
"มันก็ต้องพร้อมสิวะ คนหยุดสงกรานต์ ตั๋วล่ะ"
"หาได้แค่ 1 ใบครับ"
"เออ ฉันหาทางเอง ตอนนี้รำคาญเฝือกจะแย่ แขนไม่เจ็บ ไปเอาออกเลยได้ไหม ไอ้เฝือกอ่อนเนี่ย ทำอะไรไม่ได้ถนัดเลย ขาเนี่ย จะหายเมื่อไหร่ แค่กระดูกร้าวเมื่อไหร่จะหายสักที" ผมชูเฝือกไปมา เมื่อวานกอดเธอยังทำไม่ได้เลย รำคาญมันสุด ๆ ไปเลย
"นั่งคนเดียวไม่เบื่อเหรอคะ" เสียงของผู้หญิงที่ถือโทรศัพท์เดินเข้ามาหา ทำให้ผมหันไปมองไอ้พลที่ยืนเป็นสากกระเบือ เพราะสาว ๆ เห็นผมแค่คนเดียวได้ยังไง
"มากับเมียและลูก ๆ ครับ นั่นไง เมียผม แต่เพื่อนผมโสด" ผมชี้ไปที่ไอ้พล แต่พ่อสาว ๆ เห็นหน้ามันก็วิ่งหนีไปเลย ใช่ เพราะไอ้พลมันหน้าโหด 555555
"พวกเธอควรจะขอเบอร์ผมก่อน"
"ชงเข้ม ๆ ให้แล้วนะ มึงไม่ขี้เหร่ แต่อย่าเสือกยิ้มเชียว ฮ่า ๆ ๆ" ผมหัวเราะจนน้ำตาไหล กับคนที่น่าตาดี แต่พอยิ้มออกมาแต่ละที โคตรโรคจิต
"คุณเซียงเซียงครับ คุณชลมีผู้หญิงมาจีบครับ" ไอ้พลฟ้องคนที่พาลูก ๆ เดินกลับมาที่โต๊ะ ทำให้ผมหัวเราะไม่ออกเลย อะไรของมึงเนี่ย ขี้โกง สู้ไม่ได้หาพวกเหรอ ไอ้เวร!!!! ผม ยกเท้าจะถีบมัน แต่เดี้ยงอยู่ไง เลยทำได้แค่ถีบอากาศ
"ตามสบายค่ะ"
"ใช่ที่ไหน บอกไปว่ามีเมียมีลูกแล้ว เมียสวยด้วยนะ" จีบ ก่อน ต้องจีบบบบบบบ ก่อนนนนนน วันนี้เธอน่ารักจริง ๆ นะ ชุดว่ายน้ำชุดนี้มันโคตรเหมาะกับเธอเลย ที่สำคัญไม่โป๊ด้วย น่ารัก
"พ่อคร้าบ น้าเซียงเซียงเขินหมดแล้ว" อัณณ์แซวคนที่รีบหันหน้าไปทางอื่น
"ฮ่ะ ๆ ม้าหน้าแดงแป๊ด พี่อัณณ์ พี่อัณณ์ ดูติ"
อีกด้าน
"ชลไปไหนคะคุณแม่ ทำไมครีมติดต่อไม่ได้"
"พาลูกกับเมียไปเที่ยวจ๊ะ" สายธารตอบครีมที่กำลังร้อนเป็นไฟ เพราะเมื่อคืนทุกคนทิ้งเธอไปหมด เธอนอนคนเดียวที่บ้านเรือนไทย
"แต่หนูก็ควรจะได้ไปไหมคะ หนูเป็นแม่ของน้องอัณณ์"
"เลิกกันแล้ว ทิ้งลูกแล้ว ก็ไม่มีสิทธิ์มาเรียกร้องสิจ๊ะ ชลอ่านะ ใจดีเหมือนสามีฉัน แต่ฉันไม่ใช่ อย่ามาแกล้งหลานสาวของฉันอีก อย่าคิดว่าจะมาเขี่ยหลานสาวที่แท้จริงของฉัน เข้าใจไหมหนูครีม ฉันแค่เตือน นี่ถือว่าฉันกรุณามากแล้วนะ" สายธารปัดฝุ่นที่ไหล่ของหญิงสาวก็ที่จะเดินจากไป
"อัณณ์เป็นลูกชายคนโต ยังไงอัณณ์ก็มาก่อน อัณณ์ก็เป็นหลานคุณแม่นะคะ"
"ใช่ อัณณ์เป็นหลานที่ฉันรักมาก แต่เธอก็คือคนที่ฉันเกลียดมากเช่นกัน จำไว้ว่าคนที่ทิ้ง ไม่มีสิทธิ์เรียกร้องอะไร กลับไปเถอะจ๊ะ ที่นี่ไม่ต้อนรับ"
"หนูจะฟ้องเรียกร้องเลี้ยงดูบุตรแต่เพียงผู้เดียว" คำขู่ของครีมทำให้สายธารชะงัก เพราะเธอเองก็รักอัณณ์มาก ไม่อยากให้อัณณ์ไปอยู่ที่ไหน ตอนนี้เธอเดินเกมพลาดทำให้ศัตรูมีสิทธิ์ที่จะต่อรอง
"ตามสบายเถอะ ฉันพร้อมที่จะสู้จนกว่าจะได้หลานฉันคืนแน่นอน"
หญิงสาวเดินออกจากคฤหาสน์หลังโตมาด้วยความเจ็บแค้น เธอจะต้องทำให้ลูกชายเธอเป็นคนที่เหมาะสมจะเป็นทายาทสืบทอดของวิศวหัตทัยรัตน์ให้ได้ ลูกชายเธอจะต้องได้ทุกอย่าง ไม่ใช่เด็กผู้หญิงที่มาที่หลังอย่างของขวัญ
- ผู้เขียน
