Ep.15 : นมมันขาวเนอะ
3072 คำ
เมื่อถึงวันออกเรือสำราญมา ฉันถูกคุณชลขอให้พาอัณณ์มาด้วย บอกเลยฉันยินดี ลูกฉันจะมีเพื่อนเล่น น้องอัณณ์เองก็จะได้ไม่เหงา ฉันขอให้น้องอัณณ์ดูน้องให้อยู่ในห้อง อย่าเพิ่งออกมา เพราะฉันต้องไปต้อนรับแขก น้องอัณณ์ก็น่ารักรับปาก ฉันเปิดการ์ตูน หาขนมให้เด็กทั้งสองคน แล้วรีบไปทำงาน
แขกมากมายที่ทยอยขึ้นมาบนเรือสุดหรูของเรา ฉันรับหน้าที่ต้อนรับแขก แล้วสวมพวงมาลัยดอกมะสิให้กับทุกคนที่จะขึ้นเรือ ทีมงานหลายคนต่างมาช่วยกัน นำทางให้นักท่องเที่ยว
"เหนื่อยไหมครับ แปลกใจทำไมไอ้ชลมันยอมปล่อยคุณมา แบบไม่มีบอดี้การ์ด" คุณอชิเจ้านายฉันก็มาร่วมต้อนรับแขก
"เพราะเราเซ็นสัญญากันไว้ค่ะ ใครผิดสัญญาบอกเลยหมดตัวแน่ ๆ ไม่เรียกให้รวยไม่ใช่ฉัน" ฉันหันไปยิ้มให้คนเป็นเจ้านาย
"แบบนั้นเองเหรอ เฮ้อออ ผมจะไปแทรกตรงไหนได้หนอ อย่าลืมสิครับผมก็ยังจีบคุณอยู่นะ" บอสพูดกับแบบติดตลก พร้อมกับเดินไปต้อนรับแขกต่างประเทศกลุ่มใหญ่ แล้วเดินกลับมายืนข้างฉันเพื่อต้อนรับแขกเหมือนเดิม
"อย่าล้อเล่นสินะคะ"
"ผมอยากให้คุณผู้หญิงคนนั้นคล้องมาลัยให้อะ" เสียงโวยวายของเสียงที่คุ้นเคย ทำให้ฉันหันควับไปมอง ฮึ้ย!!! มาได้ยังไง เรือตัวเองทำไมไม่ไป มาเรือคู่แข่งทำไม!!!! บ้าาาา แล้วนี่ไปถอดเฝือกมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ฉันอยู่บ้านเดียวกัน ทำไมไม่รู้
"ไล่ไปเลย" ฉันพูดกับพวกทีมงาน
"ได้ไง ผมมีตั๋ว Love Tavel ดูแลลูกค้าแบบนี้ Me Tour ของผม เห็นทีจะบริการดีกว่า แล้วอีกอย่างวันนี้ผมมาพักร้อนมาท่องเที่ยว คุณอชิคงไม่ว่าอะไรสินะ" คุณชล จับมือที่ถือมาลัยดอกไม้ของฉันไปคล้องคอของตัวเองเอาไว้
"พี่จะทำอะไร"
"ทิ้งลูกมาอยู่กับผู้ชาย ไม่น่ารักเลย" เสียงพูดเบา ๆ ที่กระซิบข้างหูของฉัน มันทำให้ฉันคิ้วกระตุก ควันออกหู หัวร้อนจนจะระเบิดออกมา
"ฉันต้องทำงานนะ"
"สัญญาข้อที่ 8 อย่าลืมซะล่ะ ลูกอยู่ไหน พี่ดูเอง" ประโยคที่เหมือนเสียงสวรรค์ทำให้ฉันรีบควักกุญแจห้องให้คุณชล เพราะฉันห่วงลูกเหลือเกิน
"เอาของขวัญนอนกลางวันด้วยนะคะ จะได้ไม่งอแง อ่อ ถ้าเด็ก ๆ หิว มีขนมปังอยู่บนตู้เย็น อย่าให้ลูกกินช๊อคโกแลตเยอะ แล้วก็ แปรงฟันให้ลูกก่อนด้วย"
"ตั้งใจทำงานนะ เธอเก่งมาก" คุณชลลูบหัวของฉันเบา ๆ ก่อนที่จะเดินขึ้นไปบนเรือ บอสอาสาพาเจ้าของบริษัทคู่แข่งไปส่งที่ห้องของเขาเอง ฉันเองก็ไม่ขัดหรอกนะ ถ้าไม่สร้างปัญหาให้ฉัน ฉันโอเคทั้งนั้น เขาไม่ได้มาฟรี ซื้อตั๋วมา ก็ถือว่าเป็นแขก แขกที่ฉันใช้งานได้
"น้องมาริสา นี่มันอะไรกันคะ ลูก ลูบ หัว อย่าบอกนะว่า..!!!!!"
"ไม่ใช่อะไรอย่างที่พวกพี่คิดแน่นอนค่ะ ทำงานเถอะค่ะ แขกเยอะเลย" เฮ้ออออ นี่ไง มันเริ่มเป็นปัญหาของฉันแล้ว
หลังจากที่เรือออกแล้ว ถึงได้เป็นเวลาพักของฉัน ฉันวนดูความเรียบร้อยก่อนหนึ่งรอบ ถึงจะตัดสินใจไปดูลูก ระหว่างทางเจอบอสที่กำลังคุยกับพนังงาน ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ฉันเลยเดินไปเข้าไปถามว่ามีอะไรหรือเปล่า
"ปลาหมึกกล้วยที่จะมาส่ง มาไม่ทัน ซาชิมิ เลยไม่สามารถทำได้"
"เราให้ลูกทัวร์ตกหมึกกันไหมคะ"
"อืม ผมก็คิดแบบนั้น ยังไงผมฝากคุณด้วยนะ ผมจะไปจัดการเรื่องประกาศให้ลูกทัวร์รู้ ฝากคุณช่วยเตรียมงานด้วย รบกวนหน่อยนะ แทนที่คุณจะพัก ผมรู้สึกแย่จัง"
"ไม่เป็นไรค่ะ ฉันจัดการเอง" ฉันวิ่งไปบอกให้พนักงาน เอาเบ็ดของเราทั้งหมดมาให้ลูกเรือได้ใช้ แต่เบ็ดที่มีมันคือตะขอแบบตกปลาไม่ใช่หมึก ฉันเลยต้องวิ่งไปช่วยพนักงานของเรือหาตะขอตกหมึกที่เป็นเหมือนดอกไม้ที่ห้องเก็บของ ข้าวยังไม่ได้กินเลย หิวจัง เอาเถอะ รอกินพร้อมข้าวกลางวันลูกก็ได้
ฉันควานหาของในห้องเก็บของอยู่นาน จนบอสต้องมาช่วยฉันหา เราต้องทำงานแข่งเวลา ฉันไม่เคยเห็นเจ้าของบริษัทที่ไหนใจดีแบบนี้มาก่อนเลย ฉันมองคนที่ช่วยฉันหาของเหงื่อตก ในห้องเก็บของนี้มันร้อนมาก แล้วฝุ่นก็เยอะสุด ๆ ไปเลย ฉันใช้มืดปาดเหงื่อแล้วหาของต่อ
"เจอแล้ว นี่ไง!!!" บอสวิ่งมาหาฉันพร้อมกับกล่องตะขอเบ็ดอันใหญ่มาก
"เย้!!!! ฮ่ะ ๆ บอสหน้าดำ"
"ตัวเองก็ดำเหมือนกันแหนะหน่า นี่ไง" บอสพยายามจะเอื้อมมือมาแตะที่หน้าของฉัน ฉันเลยต้องรีบถอยหลังน้อย ๆ อย่างเผลอตัว
"เราเอาไปให้พวกพี่ ๆ เขาเถอะค่ะ ไปบอกเขาว่าเราหาเจอ" ฉันยิ้มให้บอสจนตาปิด เพื่อบอกว่าฉันไม่ได้รังเกียจนะ แต่เขากลับรวบฉันเข้าไปกอด หัวใจของเขาเต้นแรงมาก ฉันรู้เพราะว่ามันสะเทือนมาถึงฉันเลย
"ผมไม่แคร์ อดีตของคุณหรอกนะมาริสา"
"แต่ฉันแคร์ ถ้าตอนนั้นฉันเจอบอสก่อน ฉันอาจจะไม่เจ็บจนกลัวแบบนี้ บอสรู้ไหมคะ ฉันเคยคิดอยากจะลองคบดู เพราะบอสโคตรแสนดีเลย ดีจนฉันคิดว่า หากฉันพบบอสก่อน ฉันคงไม่มีวันจะเสียใจ แต่อย่าดีกว่า ฉันทำงานให้คุณชลจบ ฉันอยากจะหนีไปไกล ๆ ฉันไม่ควรจะมีความรู้สึก ไปค่ะ ไปทำให้บริการของเรา ให้ไม่มีจุดบกพร่อง" ฉันพยายามจะเดินไปหยิบกล่องอุปกรณตกปลาไปโต แต่โดนบอสคว้าแขนเอาไว้
"ลองดูไหม"
"ไม่ได้หรอกค่ะ ถ้าฉันคบใคร ในตอนที่งานยังไม่เสร็จ ฉันจะเสียลูกไปตลอดกาล ถ้ามันเป็นอย่างงั้น ฉันยอมตายดีกว่า ไปเถอะค่ะ บอสอ่ายังหาสาวได้อีกเพียบ ฉันเนี่ยแม่หม้ายอารมณ์วัยทอง ฉันแนะนำสาวให้ดีไหมคะ ฮ่ะ ๆ"
"ไม่ต้องมาหัวเราะเลย คุณหักอกผมนะ ผมทำใจกับคำตอบมาในระดับหนึ่งแล้ว ไปเถอะ เราไปเอาของขวัญมาเล่นน้ำกันดีกว่า"
หลังจากทำธุระอะไรเสร็จแล้ว ฉันก็เหนื่อยแทบจะคลานกลับมาที่ห้องของตัวเอง พอเปิดเข้ามาในห้องที่แอร์เย็นเฉียบ แถมยังมืดตึ๊ดตื๋อ ก็รู้ได้เลยว่าคุณชล เอาลูกนอนเรียบร้อย ฉันเดินมานั่งลงเงียบ ๆ ที่โซฟาเพื่อพักเหนื่อย และมองออกไปนอกหน้าต่างด้วย วิวทะเลนี่โคตรดีเลย แต่ก็โคตรร้อนเช่นกัน ฉันต้องสะดุ้งเมื่อรู้สึกความเย๊นเฉียบที่นาบอยู่ที่คอ
"สภาพดูไม่ได้เลย เหนื่อยไหม" คำที่ฉันอยากได้ยิน จากคนที่ไม่อยากได้ยิน คุณชลเทน้ำใส่แก้วแล้วส่งมาให้ฉัน
"เหนื่อย หิว ร้อน แถมตอนนี้เป็นเหมือนลูกหมาคุกฝุ่นเลย"
"จดซะ มาริสา นี่คือสิ่งที่ต้องเพิ่ม ในห้อง ไม่มีกระโน๊ตและปากกา ไม่มีโทรศัพท์ นี่คือของที่ควรจะมี กระดาษทิชชู แบบม้วน เลิกใช้ มานี่สิ เธอเห็นไหม เวลาเราอาบน้ำ มันเสี่ยงที่จะเปียกแล้วต้องต้องทิ้งทั้งหมด โดยที่ลูกค้ายังไม่ได้ใช้เลย เราจะทำเป็นแบบ pop up ติดกำแพง ถุงใส่ผ้าอนามัยก็ควรมี" คุณชลพาฉันมาดูจุดบอดที่เราควรจะมี แต่นี่มันเรือคู่แข่งนะ เข้ามาช่วยทำไม คนที่ชี้ให้ฉันดูนู่น ดูนี่ เอากระดาษทิชชูชุบน้ำ แล้วเดินมาหาฉัน จนฉันต้องถอยหลัง แต่ในห้องน้ำมันไม่ได้กว้าง ฉันต้องถอยจนไปติดอ่างล้างหน้าจนไม่มีทางหนี
"ฉันทำเอง"
"อย่ามาดื้อกับพี่!!!!" เสียงดุ ๆ ทำให้ฉันต้องนิ่งแล้วยอมให้เขาใช้ทิชชูเปียก ๆ เช็ดรอยดำบนหน้า ไม่อยากมองเขาเลย แต่จะเอาตาไปมองที่ไหนดี มันต้องใกล้กันแบบนั้นเลยเหรอ
"ไม่ต้องทำให้ก็ได้นะ แค่คบกันปลอม ๆ"
"เสร็จแล้ว ของขวัญกับอัณณ์ร้องอยากเล่นน้ำแล้ว หลับได้สักพักแล้ว เดี๋ยวก็คงจะตื่น" มือใหญ่ยังคงปัดฝุ่นที่ติดผมของฉัน อย่ามาทำลายกำแพงของฉันนะ ฉันไม่มีทางยกโทษให้พี่หรอก ฉันตัดสินใจจะผลักเขาออกแต่เพราะขาเขายังเจ็บ มันเลยทำให้เขาเสียหลักหงายไปด้านหลัง แล้วดึงฉันลงไปด้วย
"อ๊ายยยยย พี่ชล!!!" ฉันตกใจ เพราะฉันทับลงไปตัวเขาเลย แถมกระดูกขาเขาก็ยังร้าวอยู่ แม้จะถอดเฝือกอ่อนที่มือแล้ว แต่ขานี่ยังไงก็เจ็บแน่ ๆ
"อยู่แบบนี้ก่อน มันเจ็บขาอะ อย่าเพิ่งขยับนะ" แขนใหญ่กดหัวฉันให้ซบลงที่อกของเขาที่นอนราบอยู่กับพื้น
"อะอื้ม ฉันทำพี่เจ็บอีกแล้ว"
"ไม่เป็นไร มันยังเจ็บจี๊ด ๆ อยู่แบบนี้ให้มันดีขึ้นสักหน่อยก็พอ" มือใหญ่ลูบหัวของฉันเบา ๆ ไปเรื่อย ๆ มันเหมือนจะคลายความเหนื่อย ที่มีได้ดีจัง
คร่อกกกกกก ฟี้~* คร่ออกกกกกก~*
สายชล Say ::
บนตัวคนอื่นก็หลับได้เหรอ บนตัวพี่มันใช้เตียงไหม สงสัยจะเหนื่อยมากจริง ๆ แฮะ แต่นอนคว่ำแบบนี้นอนสะดวกเหรอ หายใจไม่ออกตายพอดี ผมขยับให้เธอไหลลงมาบนพื้น โดยให้หัวของเธอ หนุนแขนของผมเอาไว้ ตอนเป็นเด็กดี ก็น่ารักดีอยู่หรอก ตอนปากร้ายเนี่ย น่าตีชะมัด ผมมองคนที่หลับปุ๋ยเพราะความเหนื่อยล้าจากการทำงาน แล้วนึกไปถึงคำพูดของไอ้อชิ ที่พูดตอนผมขึ้นเรือมา
==============
ย้อนกลับไปหลายชั่วโมงที่แล้ว
"มึง กูชอบเขา มึงถอยให้กูได้ไหมวะ" อาชิที่วิ่งตามผมมาด้วยความร้อนใจ
"เรื่องอะไรกูก็ถอยให้มึงได้ แต่ไม่ใช่เซียงเซียงกับลูกกู กูกำลังง้อเขาอยู่ ขอโทษนะ แต่กูยกเขาให้มึงไม่ได้จริง ๆ กูจะทำทุกทางเพื่อให้ได้เขากลับมา สัญญา ว่ากูจะไม่ทำให้เขาร้องไห้อีก"
"เขามาขอให้กูพาเขาหนีจากมึง" ประโยคที่ให้ผมตกใจ มันก็สมควรแล้ว กับสิ่งที่เธอต้องเจอ
"มึงบอกกูทำไม"
"เดี๋ยวหายไปหมาแถวนี้จะมาร้องไห้ หาว่ากูไม่บอก เธอยังไม่รู้ว่ามึงกับกูเป็นเพื่อนกัน" อชิเดินเข้ามากอดคอผม
"ไม่ต้องบอกหรอก ให้เธอทำงานให้เต็มที่แบบนี้แหละ"
"นิสัยดีขึ้นหรือเปล่านะ เอาเถอะ ขอลองอีกครั้ง ถ้าครั้งนี้เขาปฏิเสธกูอีก กูจะถอยเอง แล้วมึงจะนอนห้องไหนห้องธรรมดาเล็กนิดเดียว"
"ห้องเมียกูดิ มึงนี่ก็ถามแปลก ๆ"
"เกทับเก่งนะมึงเนี่ย"
ในเวลาต่อมา
สายสนทนา
[ มึง เขาปฏิเสธกูแล้วว่ะ สงสัย กูคงต้องยอมแพ้ ]
ผมกอดเธอเอาไว้กับพื้นห้องน้ำนั่นแหละ เพราะถ้าขาผมยังดีอยู่ คงจะอุ้มเธอไปนอนในห้องแล้ว แต่นี่คงจะอุ้มไม่ไหว ขาผมไม่ได้เจ็บอะไรขนาดนั้นแล้ว ก็แค่อยากงอแงกอดเธอให้นานกว่านี้ ผมแอบขยับแขนที่เริ่มชา แต่มันดันทำดันให้ตากลมโตลืมพรึบขึ้นมา
"หลับไปตอนไหน ทำไมไม่ปลุกคะ" ตาดุ ๆ มองมาที่ผม แต่ผมที่มองเธออยู่นานแล้ว ไม่อาจจะทนมองตาเธอได้อีกแล้ว ประกบริมลงบนปากเล็ก ๆ ป้อนจูบให้คนที่นอนอยู่ในอ้อมกอด มือเล็ก ๆ ทุบลงที่อกของผม ผมสอดมืออีกข้างที่ว่างอยู่รวบไปที่แผ่นหลังของเธอแล้วลูบเบา ๆ
"ขอบใจนะ ตอนนี้พี่มีกำลังใจดีแล้ว ไปเถอะ เราพาลูกไปเล่นน้ำกัน"
"หะ เปลี่ยนเรื่องไวจัง เอ้ย อืม ไปค่ะ ต่อไปนี้จะไม่อยู่กับพี่สองคนแล้ว คนอะไร เอะอะจูบ"
"ไม่รู้สิ พี่รู้สึกว่า ตัวเองทำผิดต่อเธอมาก ๆ มากแบบไม่ควรให้อภัย ยิ่งอยู่ที่บ้านเรือนไทยนั่น ยิ่งรู้สึกผิด มันเหมือนพี่ไม่ค่อยเป็นตัวเองเลย บางทีพี่คิดว่าพี่อยากปกป้องเธอมากกว่านี้ แต่ก็เงียบ ไม่รู้สิ คิดไปเองมั้ง" ประโยคของผมทำให้คนตัวเล็ก สปริงตัวขึ้นมานั่ง แล้วมองผมด้วยสีหน้าจริงจัง
"ฉันก็รู้สึก ฉันร้อนรนในใจ หงุดหงิด โกรธพี่อยู่ตลอดเวลา อยากจะด่าพี่ตลอดอะ มันเหมือนว่าฉันเกลียดพี่มาตั้งแต่ชาติปางก่อนหรือยังไงก็ไม่รู้ คือ มันเป็นความรู้สึก ที่พอออกมาอยู่ที่บ้านแม่พี่ แล้วฉันไม่เป็นนะ" เธอมองผมด้วยสีหน้าจริงจังอีกแล้ว
"เราอาจจะคิดมากไป ตอนนี้เราควรจะปลุกลูกไปเล่นน้ำ"
"นั่นสินะ พี่ชล ทำไมพี่ถึงชอบจูบฉันคะ" เธอถามออกมาด้วยสีหน้าสงสัย ก่อนจะรีบสบัดหน้า แล้วเอามือปิดปากผมเอาไว้ทันที
"พี่..."
"ไม่อยากรู้แล้วค่ะ มาค่ะ ฉันช่วย ออกไปข้างนอกได้แล้ว ฉันจะเปลี่ยนชุดว่ายน้ำ"
จะไม่ฟังหน่อยเหรอ ว่าผมชอบเธอ ตอนไหนผมถึงจะได้บอกนะ ผมต้องจำใจ ยืนขึ้นแล้วเดินออกไปจากห้องน้ำ เราไม่ควรรีบร้อนทำอะไร เดี๋ยวมันจะพังไม่เป็นท่าอีก
ในเวลาต่อมา
"ทำไมพ่อยอมให้ลุงคนนั้นจีบน้าเซียงเซียง ไหนพ่อบอกภรรยาคือต้อง แค่คนสองคนไง"
"อัณณ์ พ่อรักอัณณ์ พ่ออยากให้อัณณ์รู้"
"พ่อ!!!! ทำไมจู่ ๆ พ่อมาบอกรักอัณณ์ หรือพ่อกำลังจะตาย!!!!"
"พ่อยังไม่ตาย พ่อแค่อยากบอก เผื่ออัณณ์ไม่รู้" ผมไม่เคยบอกลูกเลย ที่ผ่านมาผมยอมรับว่าผมพาล ผมโกรธ ที่อัณณ์ไม่ใช่ลูกผม ผมไม่ได้สนใจเขาเหมือนเดิม แต่พอมาเจอเซียงเซียงที่สนิทกับลูกเหลือเกิน ผมรู้สึกตัวเองว่ารักลูกแค่ไหน ตอนได้มาเลี้ยงเอง แบบไม่มีพี่เลี้ยง
"ปาป๊าคะ หนูเหนื่อย หนูกินน้ำจนปุงกาง น้ำเค็มมาก" เสียงเล็ก ๆ ที่เดินขึ้นมาจากน้ำ เพื่อเดินมาหาผม
"สนุกกันไหม ขอโทษนะ ที่ป๊าลงไปเล่นด้วยไม่ได้" ผมลูบหัวอัณณ์กับของขวัญ
"ม้า จะต้องไปทำงานกับลุงคนนั้นแล้ว จะมีกิจจาาากรรม ให้ป๊าพาเราไปหาอะไรกินและแต่งตัว ม้าจะไปก่อน" ของขวัญชี้ไปที่ชายหญิงที่เดินไปด้วยกันแล้ว ผมทำได้แค่เพียงมองตาม เพราะขาที่เป๋เนี่ยแหละจะวิ่งตาม เป็นไปไม่ได้เลย
กลายเป็นพี่เลี้ยงเด็กโดยสมบูรณ์แบบแล้วสิ ผมพาเด็ก ๆ ขึ้นไปเปลี่ยนชุดก่อนจะมาหาอะไรกิน เพราะกลัวว่าจะไม่สบาย หรือลูกจะหนาว เลยพาลูกกลับไปที่ห้อง ถ้าให้ยอมรับความจริง คือผมจะไปขวางสองคนนั้นนั่นแหละ ผมเปิดเข้ามาในห้องที่เงียบสนิท สงสัยจะยังไม่กลับมา ผมเลยเปิดเข้าไปในห้องน้ำ เพื่อเอาผ้าเช็ดตัวให้ลูก แต่พอเข้าห้องน้ำกลับต้องตกใจจนตาโต ไม่ใช่แค่ผมตาโต คนที่หันมาเจอผมก็ตาโตจนช็อคไปเลยเหมือนกัน นม ขาวจังวะ ไม่มีหย่อนเลย หัวใจมันเต้นตึก ๆ อยู่ในอกเลย
"เอาผ้าเช็ดตัวให้ลูกอะ"
"อะ..." ผมรีบเอามืออุดปากเธอเอาไว้ทันที เดี๋ยวลูกรู้!!!
"พี่ออกไปนะ เธอก็รีบอาบน้ำ เดี๋ยวลูกตกใจ เราจะไม่ทะเลาะกันต่อหน้าลูก โอเคนะ" ผมพูดกับเธอเบา ๆ ซึ่งเธอก็พยักหน้ารับ ผมเลยพยักหน้ารับเธอแล้วออกจากห้องไปพร้อมกับผ้าขนหนู
ตอนนี้หัวใจของผมเต้นไม่หยุดเลย ผมเคยเห็นมันแล้วใช่ ๆ จะตื่นเต้นทำไม แต่ แต่ โอ้ยยยย หัวล่างขยับเลย ขาวโบ๊ะเลยแฮะ อื้มมมมม
[กรี๊ดดดดดดดดด] เสียงกรี๊ดดัง ๆ จากคนในห้องทำให้เด็ก ๆ สะดุ้งเลย
"ม้ากำลังโกรธ โมโห อะไรประมาณนี้อ่าค่ะ เดี๋ยวออกมาก็ยิ้มเอง ม้าไม่มีน้องต่าย ป๊าต้องซื้อน้องต่ายให้ม้า"
"เอามาทำอะไรคะ ม้าหนูยังเล่นตุ๊กตาเหรอ"
"ม้าจะเอามา จับแบบนี้ แล้วก็ต่อยท้องน้องต่าย ดังตุบ ตุบ ตุบ สงสารน้องต่ายมาก" ของขวัญจับหมอนอิงโซฟาขึ้นมาแล้วชกหมอนให้ผมดู โหยยยย โหดไป
"พ่อไปทำอะไรให้น้าเซียงเซียงโกรธ"
ตึง!!! ตึง!!! ตึง!!! เสียงกำแพงที่ถูกกระแทก ทำให้ผมสะดุ้ง!!! ถ้าผมโดน คงจะจุกหน้าดู อุ้ยยยยยย ซี้ดดดดด
"นี่ไง ม้าต่อยต้องต่าย ตึง ตึงแบบนี้"
อีกด้าน
"พล เจ้านายคุณไปไหน!!!" ครีมถามหาสายชล ที่เธอหาทั้งเรือสำราญ หายังไงก็ไม่เจอ
"ไปง้อเมียครับ คุณครีม คงจะไม่เจอ เพราะคุณชลไม่ได้อยู่บนเรือรำนี้ ถ้าคุณจะไปตามหา ก็กระโดดลงทะเลไปตามหาให้ได้เลยครับ ผมขอตัว งานผมเยอะมาก ผมต้อง ไปจัดการงานที่เจ้านายทิ้งไว้ ขอตัวนะครับ!!!" พลเดินหนีคนที่เอาแต่ตามหาเจ้านายของเขา ที่ตอนนี้ไม่ได้อยู่บนเรือสำราญรำนี้
"พล!!!! พล!!!! กลับมาก่อนสิ พล!!!!"
- ผู้เขียน
