Ep.8 : นอนด้วยกัน
2661 คำ
"อย่า ไม่!!! ไม่นะ คุณชล!!!!! รอฉันด้วย!!!" บ้านก็น่ากลัว คนก็น่ากลัว ฉันจะทำยังไงดี รถก็ไม่มี จะวิ่งออกจากที่นี่ยังไงให้ทัน โอ้ยยยยย จะทำยังไงดี
"ตัดสินใจแล้วเหรอ"
"ส่งฉันกลับไป ฉันจะทำเป็นเรื่องนี้ไม่เคยเกิดขึ้น" เพราะสิ่งที่เขาทำตอนนี้มันกักขังหน่วงเหนี่ยวแล้ว มันผิดกฏหมายนะ
"ยกลูกให้ฉัน!!! แล้วเธออยากจะไปหาผัวใหม่ จะไปนอนกับไอ้อชิยังไงก็ช่าง ยกลูกให้ฉันแล้วเธอก็ไปมีชีวิตใหม่ที่ดี สัญญาว่าลูกจะได้รับความรักอย่างดี ได้สิ่งที่ดีที่สุดที่เด็กคนหนึ่งจะได้รับ ตอนนี้เธอเองก็คงไม่ใช่เซียงเซียงที่ฉันรู้จัก" คำพูดที่โคตรเฮงซวยนี่ออกมาจากเขาได้ยังไง
"แกล้งบ้าเหรอ ฉันเลี้ยงลูก อุ้มท้อง ส่งเสีย แต่คุณหายไป พอรู้ว่ามีลูก ก็จะมาแย่งลูกไปจากฉัน คุณไม่มีความเป็นพ่อ ความเป็นคนก็โคตรเฮงซวย ฉันจะไม่ให้ลูกกับใครทั้งนั้น คุณเองก็มีน้องอัณณ์แล้ว ทำไมต้องมาอยากได้ของขวัญอีก"
"เพราะของขวัญเป็นลูกของฉันยังไงล่ะ" คนที่พูดตีหน้าเศร้า แต่ถามว่าฉันต้องแคร์รึไง ฉันยิ่งสะใจที่เห็นเขาเจ็บปวด เจ็บให้เหมือนวันที่ฉันต้องเจ็บ
"จำไว้ คุณจะไม่มีวันได้เธอไป กลับไปขอผู้หญิงคนนั้นสิ คนที่คุณทิ้งเราเพื่อไปหาไง อย่ามาเห็นค่าลูกตอนนี้มันไม่ทันอีกแล้ว!!!! อ่อ คุณคงจะโดนเขาทิ้ง ตอนนี้ถึงอยู่ในสถาพนี้!!!" ฉันพูดจี้ใจดำเขาจนหน้าเหวอไปเลย ให้มันรู้ซะบ้าง ว่าคิดจะเล่นกับเซียงเซียงมันต้องเจอกับอะไร
"รู้อะไรไหม ตอนแรกฉันแค่พาเธอเพื่อที่จะปรับความเข้าใจ แล้วจะส่งกลับ แต่ปากแบบนี้ ก็อยู่ที่นี่ไปก็แล้วกัน ใครที่อยู่แถวนี้ เอายัยนี่ไปขังไว้ที่ห้องเก็บของที ฉันรำคาญปาก ถ้าคิดจะหนี พวกแกจับทำเมียได้เลย" คำสั่งของเจ้าของบ้าน ทำให้พวกบอดี้การ์ดลากฉันไปที่ห้องเก็บของด้านหลังของบ้านเรือนไทย
“อะไรกันเล่า ปล่อยนะ!!!! นี่มันยุคไหนแล้ว ทำไมถึงมีการขังกันอีก ปล่อยยยย คิดว่านี่เป็นจำเลยรักรึไง ปล่อยฉันนะไอ้พวกงั่งงงง!!!!!" ฉันถูกโยนเข้ามาในห้องมืด ๆ มีแต่ฝุ่นและกลิ่นอับ ฉันพยายามทุบประตู แต่มันก็ไม่เป็นผล ฉันทุบจนหมดแรงก็ไม่มีใครมาเปิดเลย
การกักขังเริ่มเวลานาน ยาวนานจนเหมือนฉันจะถูกลืม ลูกจะเป็นยังไงบ้าง จะได้กินเค้กกินขนมรึยัง จะทำการบ้านรึยัง จะนอนรึยังนะ ตอนนี้ม้ากลัวจังเลยลูกของขวัญ ม้ากลัวความมืด กลัวผีด้วย ทำไมคนที่เคยน่ารัก มันถึงได้เป็นแบบนี้ไปได้นะ
อดีต
"พี่ชลคะ นี่ม้าฉันคะ ส่วนนี่อาอี้ ทุกคนคะ นี่พี่ชลแฟนของหนูค่ะ" ฉันพาเขามาเจอคนที่บ้าน แน่นอนว่าพี่ชลก็น่ารักอย่างเสมอต้นเสมอปลาย
"สวัสดีครับ วันนี้ผมต้องรบกวนด้วยนะครับ"
"จะ ๆ เข้ามาในบ้านก่อนนะ เซียงเซียงพูดเรื่องคุณทั้งวัน ขอบคุณนะคะที่ช่วยดูแลลูกสาว อย่าหลอกน้องนะคะ" ประโยคของม้าทำเอาฉันสะอึกเลย ฉันเคยคิดว่าตัวเองถ้าถูกหลอกจะเป็นยังไงนะ ก็คงเสียใจละมั้ง แต่ถ้าตอนนี้ไม่ได้รักเขา ฉันคงเสียใจกว่า
"น้องน่ารักครับ ผมหลอกไม่ลงหรอก"
ฉันฟังบทสนทนาด้วยอาการเขินอาย ชมต่อหน้าแม่เลยแฮะ แต่อาการเขินของฉันต้องหยุดลง เมื่ออี้ลากแขนฉันเข้าไปหลังบ้าน เพื่อคุยเป็นการส่วนตัว
"เซียงเซียง มั่นใจแล้วเหรอ มันจะไม่หลอกแกเหรอ มันอายุต่างกับแกตั้งเยอะ แกตามพวกผู้ชายไม่ทันหรอก อี้เตือนด้วยความหวังดีนะ" อี้ฉันมองคนข้างนอกที่คุยอยู่กับม้าของฉันว่าจะไม่เดินมาทางเราแน่ ๆ
"หนูรักเขาอ่าอี้ รักตั้งแต่แรกเห็นเลย มันเป็นพรหมลิขิต หนูเหมือนรู้จักกับเขามาตั้งนานแล้ว"
"เพ้อเจ้อใหญ่แล้วหมวย ถ้าชอบเขาก็ดูดี ๆ หน่า"
พรหมลิขิตที่ทำให้เรามาเจอกัน ความรู้สึกเหมือนกับไม่ได้เพิ่งรู้จักเขา ความรู้สึกเหมือนกับว่า ต้องคนนี้แหละ ทำไมกันน้า ตอนเจอกันมันเหมือนสปาร์คทันที เพียงแค่มอง ฉันรักเขาจังเลย
ปัจจุบัน
ฉันสะดุ้งตื่นลืมตาขึ้นมาในความมืด เพราะเสียงประตูที่เปิดออก พวกคนที่เขามาทำให้ฉันต้องหลับตาเอาไว้ แกล้งทำเป็นหลับ
"แบบนี้ก็นอนได้เหรอ" คนที่พูดอุ้มฉันขึ้นมาจากพื้น แต่ฉันจะตื่นตอนนี้เลยไหม จะได้หนี แต่ถ้าหนีตอนนี้ อาจจะเป็นเมียคนทั้งบ้านก็ได้ แต่อีตานี่ไปกินเหล้าที่ไหนมา กลิ่นเหล้าหึ่งเลย เดินก็ยังเซ ริอาจจะมาอุ้มฉันงั้นเหรอ
"ทำไมโตมาแล้วถึงได้เป็นคนแบบนี้ เฮ้อออ เป็นคนอื่นฉันไม่ปล่อยเอาไว้ให้มายืนด่าฉันฉอด ๆ หรอกนะ ทำไมฉันต้องมาง้ออะไรเธอขนาดนี้ด้วยเนี่ย"
ง้อเหรอ ง้อทำไมฉันไม่อยากได้สักหน่อย
ฉันถูกพามาที่ห้องนอนขนาดใหญ่ ก่อนจะวางลงบนเตียงนุ่ม ๆ โดยที่ฉันยังแกล้งหลับอยู่ ส่งเสร็จก็ออกไปได้แล้ว ออกไปสิ ชิ่ว ๆ แต่นอกจากเขาจะไม่ออกแล้ว ยังหอมลงที่หัวของฉันอีกต่างหาก อี้!!!! มาหอมทำไม
"ฉันไม่มีทางปล่อยเธอไปหาไอ้อชิหรอก ฉันหวงรู้ไหม" หวงอย่างงั้นเหรอ ไอ้นี่เมาแล้วเพ้อเจ้อไปใหญ่แล้ว ออกไปสักที!!!!
แรงยวบของที่นอนอีกฝั่งทำให้ฉันรู้ว่า เขานอนอยู่ข้างฉันแล้ว อะไรของมันเนี่ย!!! ฉันแกล้งทำเป็นอึดอัด แล้วดันเขาออกด้วยเท้า แต่พอฉันดันเท้าออกไป มันดันว่างเปล่า อะเด้ ทำไมว่างเปล่า ฉันรีบลืมตาขึ้นมามอง กลับเจอคุณชลนอนตะแคงข้างมองฉันอยู่ที่สุดขอบเตียง
"สงสัยจะมีคนแกล้งหลับ" ขาของฉันโดนเขาดึงจากริมเตียงของฉัน ไปถึงฝั่งของเขาเลย
"ไม่ได้แกล้ง ฉันแค่อึดอัด ปกติเตียงใหญ่ฉันนอนคนเดียว"
"เหงาแย่เลย" มือใหญ่รวบเข้าที่หน้าของฉันแล้วกดหัวลงมาให้ริมฝีปาก ประทับลงบนปากของเขา อี้ ไอ้บ้านี่!!!! ขาจะถีบก็ไม่ได้โดนเขาล็อกเอาไว้อยู่ ฉันพยายามจะกัดริมฝีปากที่ขยับไปมา แต่เขาขยับเร็วจนฉันตามไม่ทันเลย แล้วยิ่งไปกว่านั้นช่วงเวลาที่ฉันหาจังหวะกัด มันเหมือนกลับยิ่งปล่อยให้เขาจูบนานขึ้น
"รู้อะไรไหม ยิ่งเธอเงอะงะแค่ไหน ฉันก็ยิ่งรู้ว่าที่ผ่านมาเธอไม่เคยลืมฉันเลย"
"ยังไง!!!"
"ก็เธอไม่เคยไปซ้อมกับคนอื่นไง เลยไม่เก่งขึ้นเลย" ริมฝีปากของเขาบดที่ปากของฉันอีกครั้ง ครั้งนี้ฉันเม้นปากเอาไว้แน่น แล้วสะบัดหน้าหนี แต่เขากลับเปาลมเข้าที่หูของฉัน ฟู่ววววว
ฮึ้ยยยยยย จั๊กจี้ อะไรเนี่ย ฉันพยายามจะดิ้น แต่เขากลับป้อนจูบลงมาอีกทีในตอนที่ ฉันพยายามจะดิ้น แม้ฉันจะมองเขาด้วยสายเครียดแค้นแค่ไหนเขากลับยิ้มออกมา ไอ้นี่ท่าจะบ้า
"ปล่อยยยยนะ"
"ไม่ปล่อยแน่นอน เพราะคืนนี้ฉันจะปล้ำ" คนที่เนื้อตัวเต็มไปด้วยกลิ่นเหล้า พูดขึ้นมา ทำให้ฉันต้องผลักหน้าเขาออก
"อย่ามาพูดอะไรบ้า ๆ นะ!!!"
"บ้าอะไร รื้อฟื้นความหลังต่างหาก ฉันอุตส่าห์อารมณ์ดีเลยนะ" คนที่บอกว่าตัวเองอารมณ์ดี ซุกริมฝีปากลงที่ซอกคอของฉัน
"ฉันไม่ดีด้วย ออกไป!!!!"
"หอมจัง"
"หอมบ้า หอมบออะไร!!!" ฉันใช้เท้าถีบเขาออกแต่เขากลับขาฉันบาดขึ้นบนบ่า ท่าแบบนี้มัน แบบนี้มัน น่าอายเกินไปแล้ววววว
"ท่านี้ได้มากเลยแฮะ แต่ขาแข็ง ๆ นะ แสดงว่าเส้นยึดไม่ได้ทำมานาน"
"ม้ายยยยยยย"
ฉันจะหนีจากไอ้ผู้ชายคนนี้ยังไง ตอนนี้ท่าที่ทำอยู่ มันสื่อไปเรื่องแบบนั้นมากเลย อย่ามาตลกน้าาา จะมาทำแบบนี้กับฉันไม่ได้ ฉันเกลียดคุณที่สุดเลย!!!!! ออกไปสิ ออกไปสักที นอกจากเขาจะไม่ยอมออก เขายังโน้มตัวลงมาทับฉันอีก
"พรุ่งนี้ฉันจะพาไปรับลูกกลับจากโรงเรียน" ประโยคที่ทำให้ฉันหยุดที่จะฟัง แล้วเริ่มคิดแผนที่จะทำลูกหนีทันที
"แล้วยังไง!!!!"
"เราคืนครอบครัวให้ของขวัญกันเถอะ" ประโยคที่กระซิบอยู่ที่ข้างหู แม้จะเบาบาง แต่ก็โคตรเห็นแก่ตัวเลย
"ทำไมถึงไม่สงสารฉันที่เลี้ยงลูกบ้าง ทำไมฉันถึงต้องหารความรักจากลูกให้คนอื่น คุณไม่เคยเลี้ยงด้วยซ้ำ พอกลับมาก็มาพูดแต่เรื่องเห็นแก่ตัว แบบนี้ใครจะรับได้ ฉันไม่มีทางกลับไปดีกับคุณแน่ ๆ"
"ไม่เป็นไร เดี๋ยวง้อเอง ไม่รู้ทำไม ตอนเจอเธอครั้งแรก ฉันเองก็ดันเผลอจริงจัง พอครั้งนี้ก็ยอมให้เธอเป็นของคนอื่นไม่ได้อีก น่าหงุดหงิดตัวเองชะมัด ตอนนี้ของขวัญอยู่ที่บ้านย่าเขา หลับไปแล้ว อัณณ์โทรมาบอกว่าน้องไม่ได้ร้องไห้"
"ไม่นอนก็บ้าแล้ว นี่มันตี 2 แล้วนี่ คุณก็ควรจะไปนอนได้แล้ว ฉันไม่หลงคารมของคุณอีกแล้ว พรุ่งนี้ฉันจะต้องไปทำงาน" ฉันผลักคนที่กอดฉันอยู่ออก
"ฉันไปส่ง แล้วจะไปรับด้วย"
"รับทำไม ฉันก็มีบ้านต้องกลับ"
"บ้านนี้ไง พรุ่งนี้ฉันจะไปรับตอนเลิกงาน หลังจากที่รับของขวัญจากโรงเรียน เวลาที่หายไป ฉันจะคืนให้ แต่ตอนนี้นอนเถอะ ฉันแค่แกล้งเธอเล่นเฉย ๆ ไม่ทำอะไรหรอกหน่า บ้านหลังนี้ถึงจะเก่า แต่ก็ไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้น แค่เคยเป็นบ้านตั้งแต่ปู่ทวดของฉัน ร้อยกว่าปีเห็นจะได้ มีการฆ่ากันตายจากความรักในบ้านหลังนี้ เคยมีวิญญาณที่วนเวียนไม่ไปไหน แล้วห้องที่เรานอนอยู่นี้ ก็เป็นห้องที่เคยกักขังดวงวิญญาณ" ฉันมองไปรอบ ๆ ห้องที่สะอาดสะอ้าน ตกแต่งอย่างดี และผ้ายันต์เก่า ๆ ที่หน้าประตู
"ฉะ...ฉัน...ไม่กลัวผี"
"อืม ดีแล้ว งั้นฝันดีนะ ฉันนอนอีกข้างของเตียง จะเอาหมอนข้างกั้นไว้แบบนี้ โอเคนะ มากระทันหัน ห้องอื่นไม่ได้ทำความสะอาด" คนที่พูดหอมลงที่หน้าผากของฉัน แล้วนอนอีกฝั่งของเตียงพร้อมกับหมอนข้างมากั้นอย่างดี
นี่มันบ้าบอไปใหญ่แล้ว!!!!!
สายชล Say ::
ไหนบอกไม่กลัวผี นอนซุกอยู่ที่จั๊กแร้นี่คืออะไร แล้วเอาหมอนข้างของผม ไปกั้นขอบเตียงคืออะไร กลัวจนสั่นทำมาเป็นเก่งอยู่ได้ นอนน้ำลายยืดอ้าปากเหวอ ขอให้แมงวันเข้าปาก พอสิ้นประโยคในใจ คนที่อ้าปากเหวอ ก็หุบปากทันที ตลกดีจัง
"อย่าได้พบได้เจอกันอีกเลย คร่อกกกก~*" หลับก็ยังด่าได้เหรอ
"เซียงเซียง ตื่นเร็ว เราต้องรับลูกไปส่งโรงเรียนนะ" ผมสะกิดคนที่หลับน้ำลายยืด หมดกันความสวยงาม น้ำก็ไม่อาบ
"ค่ะม้า!!! เอ๊ะ เดี๋ยว!!! คุณ!!!!!!" คนที่เพิ่งตื่นมองซ้ายมือขวาแล้วหันมามองผมที่นอนชันแขนมองเธออยู่ ตกใจอะไรขนาดนั้น
"ก็ผมนะสิ ไปอาบน้ำนะ เราจะไปรับลูกกัน"
"ลูกของฉัน"
"ลูกของเรา อ่อ ผมจะไปส่งคุณที่ทำงาน แล้วก็จะไปรับกลับตอนที่ไปรับลูกเสร็จแล้วนะ คุณจะได้ไม่ต้องเหนื่อยไง" ผมต้องพยายามจะทำดีกับยัยนี่ไว้ก่อน ก็ตอนนี้ผมมีลูกอีกแล้วไม่ได้นิ ของขวัญ ก็เป็นเหมือนของขวัญจริง ๆ ในตอนนี้ ผมจะไม่ทำอารมณ์เสีย ให้เสียเรื่องเหมือนเมื่อวาน
"อย่ามาทำดีกับฉัน ฉันขนลุก อย่ามายุ่งกับฉัน ไหนผ้าขนหนู" คนที่พูดก็พูดไป แต่ตัวเองยังง่วนกับการจัดการตัวเองอย่างรีบร้อน ยัยนี่ไม่น่ารักเอาซะเลย
"นี่ 6 โมงเช้าเอง ไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ได้ อะนี่ ผ้าขนหนู" ผมส่งผ้าขนหนูให้เธอ พร้อมกับลูบหัวเธอน้อย ๆ
"ห้องน้ำอยู่ไหน แปรงสีฟันแขก ยาสีฟัน ชุดของแขกล่ะ"
"คิดว่าที่นี่เป็นโรงแรมรึไง ห้องน้ำอยู่ระหว่างกลางทางเดิน แปรงสีฟันเดี๋ยวจะให้คนเอาเข้าไป อยากได้อะไรนะ ชุดแขก เดี๋ยวจะให้ส้มหาชุดมาให้ เราจะไปรับลูกกัน" ผมลูบที่หัวของเธอ ก่อนจะพาเธอเดินไปส่งที่หน้าห้องน้ำ ผมคิดว่า ผมก็เต็มที่ตามที่ผมคิดว่าสมควรแล้ว
ผมเดินมาแจ้งป้าส้มขอของที่เธอต้องการ ซึ่งตอนนี้ป้าส้มง่วนกับการทำอาหารอยู่ ไม่สามารถเอาขึ้นไปได้ ผมเลยต้องรับของจากป้าส้ม แล้วเอาไปให้แขกที่ผมพาตัวมา ผมแค่อยากจะละลายพฤติกรรมของเธอ ละลายนิสัยปากเสียของเธอลงหน่อย ทีกับไอ้อชิเสียงหวานเชียวนะ
"นี่เป็นชุดของคุณผู้หญิง ป้าคิดว่าคุณนายน่าจะใส่ได้นะคะคุณชล" ป้าส้มนำชุดเก่าของแม่ผมที่เก็บไว้มาให้แขกเปลี่ยน ป้าส้มเป็นคนเก่าแก่ ที่อยู่ดูแลบ้านหลังนี้มานาน ชอบเล่าเรื่องผีหลอกคนในบ้านเป็นประจำ
"ขอบคุณนะป้า ป้าไปทำอะไรที่ทำต่อเถอะ"
ผมนำของมาส่งถึงคนที่อาบน้ำอยู่ที่ชั้นสอง แต่ทำไมห้องน้ำเงียบจัง ประตูก็เปิดอยู่ หรืออาบเสร็จแล้วไม่แปรงฟันหรือไง ผมเลยตัดสินใจผลักประตูเข้าไป ก็เจอหญิงสาวที่กำลังเช็ดตัว ผิวขาวนวลผ่องเมื่อสัมผัสแสง มันยิ่งชวนมองจนไม่อยากละสายตา ใบหน้าที่ไร้เครื่องสำอาง นี่สิ เซียงเซียงที่ผมเคยรู้จัก น่ารัก
"กรี๊ดดดดดด ออกไป!!!! จะมายืนมองอะไร!!!!" ขวดสบู่เหลว ยาสระผม ถูกปาใส่ผมไล่ให้ผมไปสักที แต่คิดว่าจะโดนผมรึไง
"ทำไมไม่ห่อผ้าก่อนเล่า จะได้ไม่เห็น เอาเวลามาปาขวด ห่อผ้าขนหนูก็จบละ หรืออยากให้ฉันมอง" ผมเดินไปส่งชุดและแปรงสีฟันให้เธอถึงมือ
"ออกไป!!!!!"
"ไม่ออก!!!"
"ทำไมถึงไม่ออก"
"ก็ลมมันเย็น อุ้ย นั่น ตุ๊กแก" ผมชี้นกชี้ไม้ ชี้อากาศ ขี้เพดาน ทำให้เซียงเซียงต้องหันไปมองด้วยความตกใจ แล้วหันไปมองตามที่ผมชี้ ผมเลยได้โอกาสริมฝีปากลงบนคองามระหง แล้วฝากรอยรักสีกุหลาบลงบนคอของเธอ ให้มันรู้ซะบ้าง
"อ๊ะ!!! คุณชล ทำแบบนี้ทำไม!!!"
"ห้ามปิดรอยของฉันเด็ดขาด ถ้าฉันไม่เห็นมัน ไอ้รอยนี้มันจะมีเพื่อนอีกเพียบเลยล่ะ"
"คุณมันปีศาจชัด ๆ เลย!!!!"
- ผู้เขียน
