เขาคนนั้น กับฉันเมื่อก่อน

Ep.7 : เธอหนีฉันไม่พ้นหรอก Nc++

"เจ็บเท้าเหรอ ทำงานไหวรึเปล่า วันนี้คุณต้องไปดูความเรียบร้อยที่เรือสำราญนี่ งั้นเราไปพร้อมกัน" บอสเห็นฉันเดินกะเผลก ก็เกิดอาการสงสาร แต่แค่นี้หยุดการทำงานของฉันไม่ได้หรอก จะหยุดงานก็ห่วงรถที่จอดที่ไว้บริษัท ก็เลยต้องมาทำ

"สบายค่ะ" สบายกับผีอะไรเซียงเซียง แค่เดินก็เจ็บแล้ว ฉันพยายามเดินตามบอสเพื่อไปดูงานที่เรือ แต่เพราะการเดินที่ไม่สมประกอบของฉันทำให้บอสเดินมาประคองฉันเอาไว้ มันทำให้ฉันตกใจมาก เจ้านายต้องดูแลลูกน้องดีขนาดนี้เลยเหรอ

"ไหนบอกสบาย แผลลึกไหมครับ" ยิ่งบอสสนใจ คนในบริษัทก็ยิ่งมองแฮะ ฉันไม่เท่าไหร่ แต่ภาพพจน์ของบอสเองก็สำคัญ

"ไม่เป็นอะไรจริง ๆ ค่ะ" ฉันมองตาคุณอชิ คนอะไรสมบูรณ์แบบไปหมด นิสัยดี ใจดี หน้าตาดี และเป็นคนดี

"เข้าไม่ได้ค่ะ เข้าไม่ได้นะคะ หยุดเลยค่ะ" เสียงโวยวายของพี่เลขา ทำให้คุณพวกเราต้องหยุดมองกัน แล้วหันไปมองแขกผู้มาเยือน ผู้ชายที่ไม่ควรอยู่ที่นี่ ผู้ชายที่ไม่ควรมาอยู่ตรงนี้ที่สุด ผู้ชายที่เป็นเจ้าของบริษัทขู่แข่ง

คุณสายชล!!!! มาทำไมอะ!!!!

"ที่รัก คุณลืมรองเท้าไว้ที่บ้านของผม ผมกลัวว่าคุณจะลำบาก!!!" รองเท้าที่ฉันลืมไว้บ้านเขาถูกส่งมาให้ฉัน อะไร!!! ฉันอยากเอามันตีอีผู้ชายคนนี้มากเลย

"ทิ้งไปเถอะค่ะ รองเท้าที่ฉันไม่เอาก็ทิ้งไปได้เลย" ฉันจับมือคุณอชิให้รีบเดิน เดินผ่านผู้ชายคนนั้นมาเลย กล้ามาก!!! ที่มาแกล้งฉันถึงที่นี่

"เซียงเซียงเธอจะโกรธฉันอีกนานไหม โกรธสามีแล้วมาทำงานบริษัทคู่แข่งแบบนี้ไม่เกินไปหน่อยเหรอ" ประโยคที่ทำเอาฉันฟิวส์ขาดผึง!!!! ฉันไปเป็นเมียคุณตอนไหน!!!! นี่มันดิสเดรดิตกันชัด ๆ ฉันที่พยายามจะเดินเข้าไปจัดการคนที่เอาเรื่องไม่จริงไม่มาพูด แต่โดนคุณอชิยกมือขึ้นมาขวางเอาไว้

"ไม่แฟร์เลยนะคุณเนี่ย อย่าเล่นสกปรกนะ ผมเป็นคนแฟร์เกม อ่อ แล้วคนที่ทิ้ง ไม่มีสิทธิ์มาเรียกร้องอะไร ถ้าจะมาเพื่อมาพูดอะไรไร้สาระ ให้ผมถอยจากคุณมาริสา ผมรู้ทุกอย่างหมดแล้ว แล้วผมก็ไม่แคร์" บอสเดินกลับมาจูงมือฉันแล้วเดินออกไปเลย นี่เขาปกป้องฉันเหรอ

คุณนี่โคตรเท่เลย แต่ขอโทษนะ ฉันไม่เหมาะกับใครหรอก ฉันสลัดมือของบอสออก เพราะเห็นว่าตอนนี้เราอยู่ลานจอดรถ และปลอดภัยแล้ว ฉันอยากจะขอบคุณบอสมากนะคะ แต่ฉันให้โอกาสบอสไม่ได้ บอสควรจะได้เจอกับผู้หญิงที่ดี และไม่มีมลทินแบบฉัน ฉันส่งยิ้มให้คนเป็นเจ้านาย

"ฉัน..." ฉันยังไม่ได้พูดอะไร ร่างของฉันก็เหมือนถูกยกลอยขึ้นมาจากพื้น

"เดินไม่ไหวก็อย่าดื้อ ขอโทษนะ ยิ่งมันมาแสดงความเป็นเจ้าของ ผมก็ยิ่งหงุดหงิด ผมเองที่ค่อย ๆ จีบคุณทุกวัน มันช่างดูช้าเกินไป แต่มันมาถึงก็แสดงความเป็นเจ้าของเลย ทั้งที่มันเป็นคนทิ้งคุณ" คุณอชิมองมาที่ฉันอีกแล้ว

"สืบประวัติฉันเหรอคะ"

"ไม่ต้องสืบเลย แค่คุณเกลียดมันแทบตาย ผมก็เดาเรื่องออกแล้ว ผมไม่รู้รายละเอียดแต่เกลียดมันขนาดนี้แสดงว่าจบไม่ดี" คุณอชิกดปลดล็อครถ แล้วพาฉันเข้าไปนั่งข้างในที่เบาะข้างคนขับช้า ๆ

ทำไมถึงไม่มีช่องว่างบอกให้เขาตัดใจเลยนะ ฉันไม่ได้คิดเปิดใจให้ใคร อย่าเสียเวลาเลยค่ะ ผู้หญิงที่มีลูกติดแบบฉันไม่เหมาะกับคุณหรอก ทำไมถึงไม่พูดออกไปนะ

วันนี้เราเดินสำรวจความเรียบร้อยของเรือสำราญ อาหาร ตู้แช่แข็ง ห้องพัก โดนมีเจ้านายเข็นรถวิลแชร์ให้ฉันทั้งวัน ถ้านี่เป็นการจีบ ยอมรับเลยว่ารู้สึกดี แต่พอเวลาที่รู้สึกดีภาพความทรงจำเก่ามันก็จะกลับมาทุกที ความทรงจำที่โคตรเจ็บปวด

อดีต

สายสนทนา

[อย่ามาหลับนะ พรุ่งนี้สอบวันสุดท้ายแล้ว คะแนนไม่ดีไม่รู้ด้วยนะ]

"หนูไม่ไหวแล้วค่ะพี่ชล"

[ถ้าอ่านจบ พรุ่งนี้พี่จะรับไปทานข้าว ฉลองสอบเสร็จไง]

"จริงนะ รักพี่ที่สุดเลย"

การที่คุยกันไป อ่านหนังสือไป มันเป็นอะไรที่โคตรดีเลย ฉันสอบผ่านมาได้โดยมีผู้ชายคนหนึ่งอยู่เป็นกำลังใจทุกวัน อย่าลืมกินข้าวนะ อย่าลืมอาบน้ำนะ ฉันรักเขาแบบไม่มีเผื่อใจเลย เวลา 3-4 เดือนที่คุยกัน ฉันโคตรที่จะมีความสุขเลย ฉันเรียน ม.ปลายไปด้วย ควบ เรียนเทียบมหาวิทยาลัยไปด้วย เพราะมีเขามันก็ไม่หนักเกินไปสำหรับฉันอีก

ในเวลาต่อมา

"ชุดมหาลัยแบบนี้ เหมือนพี่หลอกเด็กหรือเปล่า" เขาจะรู้ไหมนะ ว่าฉันเพิ่งจะจบ ม.ปลาย แต่นี่เป็นการสอบเทียบพรีดีกรีของ ม.รามต่างหาก ไม่ต้องบอกหรอกมั้ง

"ฮ่ะ ๆ เราจะไปกินข้าวที่ไหนคะ เลี้ยงฉันด้วยนะ"

"งั้นไปคอนโดพี่ก่อน พี่ว่าจะเอาของขวัญให้เซียงเซียง ด้วยแหนะ ดันลืมหยิบมา"

"อือ"

พี่ชลพาฉันมาที่คอนโดของเขาที่ตอนนี้ มีรูปของเราติดเต็มไปหมด เขาเป็นผู้ชายที่โคตรน่ารัก ทั้งรูปที่ติดอยู่ที่ผนัง ไม่เว้นแม้แต่หัวเตียง ก็ยังเป็นรูปคู่ของเรา

"พี่ชลคะ อ๊ะ!!!" ฉันต้องตกใจ เพราะฉันโดนผลักลงเตียง อะไรกัน เราจะมีอะไรกันเหรอ ตอนนี้เหรอ ยอมรับเลยว่าเหวอมาก แต่ผิดคาดเขากลับหัวเราะออกมา

"ตลกจังเลยเธอเนี่ย นอนดูทีวีไปก่อน พี่ทำอาหาร ฉลองที่เธอสอบเสร็จ ฉลองความพยายาม สอบ 21 วัน คนบ้าอะไรสอบโคตรนานเลย ลงเรียนอะไรเยอะขนาดนั้น จะให้จบภายใน 3 ปีเลยรึไง"

"ถ้าทำได้ก็จะดีมากเลยค่ะ ฉันอยากจะจบโท ตอนอายุ 23 พอ เวลาสมัครงาน ประวัติของฉันจะโคตรสวยเลย ใครก็จะปฏิเสธฉันไม่ได้ พี่คิดว่าผู้หญิงที่จบโท ตอนอายุ 23 ปี มันจะทำให้คนสนใจมากแค่ไหน" ฉันยิ้มให้พี่ชลจนตาปิด เขาก็ยื่นมือมาขยี้หัวฉันเฉยเลย

"น่าชื่นชมมาก ความพยายามของเธอ"

"เพราะฉันมีพี่อยู่ข้าง ๆ ต่างหาก เพราะฉันมีพี่เป็นกำลังใจ อยู่กับหนูไปนาน ๆ นะ อุ้มมมม!!!!" ริมฝีปากเรียวประกบลงมาบนปากของฉัน จูบแรกของเรา จูบที่ทำเอาหัวใจของฉันแทบจะหยุดเต้น

"อืม พี่จะรอดูเธอโตขึ้นเรื่อย ๆ พี่เองก็จะไม่ยอมแพ้เธอหรอก"

"อื้อออ" เขินจังเลย เขินจนไม่กล้าสบตาเขาเลย

ริมฝีปากประกบลงมาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เป็นจูบนุ่มนวลที่เหมือนจะละลายฉันให้อ่อนยวบ ฉันทำได้แค่ขยับปากตามผู้ชายตรงหน้าที่แสนดี ที่ดีกับฉันทุกวัน ผู้ชายที่เป็นเหมือนแรงใจ หัวใจที่เต้นแรง มันบอกว่ายังไงก็เป็นเขาคนนี้ ที่ฉันรัก

ฉันถูกดันลงกับเตียงนุ่ม ๆ มือใหญ่ค่อย ๆ ปลดกระดุมสีเงินของฉันทีละเม็ด ทีละเม็ด ฉันได้แต่กำผ้าปูที่นอนแน่น เพราะความเขินอาย ที่ของที่ไม่เคยให้ใครได้เห็น ตอนนี้มีคนเห็น

"ครั้งแรกเหรอ"

"อือ ฉันรักพี่นะ รักมาก ๆ พี่เป็นแฟนคนแรก อย่าทิ้งฉันนะคะ" ฉันกระชับคอเสื้อเอาไว้ ทวงถามหาสัญญา

"อืม ทิ้งยังไง แฟนพี่น่ารักขนาดนี้"

คำตอบเพียงไม่กี่คำ ทำให้ฉันปล่อยร่างกายให้ผู้ชายตรงหน้าเชยชม ความเจ็บปวดที่ไม่เคยคิดว่ามันจะมากมายขนาดนี้ ทำให้ฉันอดทน เพราะรักเขาเหลือเกิน

"เจ็บมากไหมเซียงเซียง ใกล้สุดแล้ว"

"อื้อ เจ็บจังเลยค่ะ พี่ชลพอแล้วได้ไหม ฉันคิดว่าฉันจะทนไม่ไหว ซี้ดดดดดดด" ความเจ็บปวดที่ร่างกาย ถูกปลอบโยนทางใจ จากการกระทำที่เหมือนทะนุถนอมฉันเหลือเกิน

"มันจะสุดอยู่แล้วหนู พี่จะพยายามเบา ๆ"

คำว่าเบาไม่เคยมีอยู่จริง มันมีแต่ความรุนแรง แม้จะไม่ได้ป่าเถื่อน แต่ก็หนักหน่วง ตั้งแต่ต้นจนจบ ความโง่ที่สุดของฉัน คือเขาไม่ได้ป้องกัน

ปัจจุบัน

"มาริสา ทำไมเหม่อลอย คิดอะไรอยู่ครับ"

"กำลังคิดถึงอดีตที่โคตรโง่ของตัวเอง บอสคะ ฉันคิดว่า เราเป็นเจ้านายกับลูกน้องแบบนี้ก็ดีแล้วนะคะ คนอย่างฉันไม่เหมาะกับใครหรอกค่ะ" ฉันลุกขึ้นยืนจากวิลแชร์ ฉันไม่ควรจะได้การดูแลจากใครทั้งนั้น

"อดีตคุณ ผมไม่สนหรอกนะ"

"แต่ฉันสน ขอโทษนะคะ แต่คุณควรจะได้เจอคนที่ดีพร้อม" ฉันปฏิเสธออกมาแล้ว โล่งใจสุด ๆ ในที่สุดก็พูดออกมาได้แล้ว!!!!

"แต่ผมชอบคุณ ตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นเลย"

การบอกชอบออกมาแบบนี้ อันนี้ไม่ได้อยู่ในสิ่งที่ฉันคาดการณ์เอาไว้

สายชล Say ::

ผมลอบเข้ามาในเรือของ Love Travel พร้อมกับไอ้พลที่ตามห้ามผมมาตลอดทาง การเปลี่ยนไปของเรือไม่ต่างจากการรีโนเวทครั้งใหญ่ มันทำให้ผมรู้ได้เลยว่าเป็นฝีมือของใคร เซียงเซียงสินะ!!!! สมัยตอนที่คบกัน ผมเจอปัญหานี้มาก่อน จนเธอพูดคำว่า น่าเบื่อจะตาย มีแต่ของเล่นคนแก่ เราคุยกันเรื่องโซนของเล่น แต่ผมไม่คิดว่าเธอจะเอามาใช้กับบริษัทคู่แข่ง

ผมกับไอ้พลเดินหลบผู้คน แล้วให้ไอ้พลถ่ายภาพเรือที่เปลี่ยนไป ของ Love Travel เราเดินจนมาถึงโซนด้านใน ที่เป็นคาสิโน

[แต่ผมชอบคุณ ตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นเลย] เสียงคุยกันในห้องทำให้ผมหยุดชะงัก เพื่อที่จะฟัง

[แต่ฉัน.....]

ปฏิเสธสิเซียงเซียง ไหนเธอเคยพูดว่ารักฉันได้แค่คนเดียวไง ผมได้แต่กำหมัดแน่นลุ้นในคำตอบที่เธอจะตอบ

[ฉันไม่เคยคิดอยากจะมีความรักใหม่เลยค่ะ ตอนนี้ฉันอยากรักแค่ลูก ฉันอยากจะทุ่มชีวิตนี้ให้ของขวัญ ฉันกลัวลูกจะไม่เข้าใจ ถ้ามีจะมีแฟนใหม่ ฉันก็เลยไม่คิดจะมี]

[ถ้าผมเข้ากับของขวัญได้ คุณจะเปิดใจให้ผมใช่ไหม] ไอ้เวรนี่โคตรขี้ตื้อเลย

[หะ!!! ฉันไม่ได้พูด....บะ แบบ นั้นนะคะ]

ผมจะไม่ทำอะไรไม่ได้แล้ว มึงจะมาเคลมลูกกูไม่ได้ ไอ้เวร ผมมองหน้าไอ้พล เพื่อให้มันรู้ตัวว่าผมจะทำอะไร ผมจะไม่ปล่อยให้มันจีบลูกสาวผมติดแน่

"มึงโทรไปบอกที่เรือนไทย ทำความสะอาดเอาไว้ที วันนี้จะมีแขก"

หลายวันถัดมา

มาริสา Say ::

แย่แล้วสิ แบบนี้จะปฏิเสธยังไง ทั้งที่บอกตรง ๆ ไปแล้ว บอสก็ยังไม่ถอดใจ ฉันมองผู้ชายตรงหน้า ที่สองเดือนที่ผ่านมา เขาช่างเป็นผู้ชายที่น่ารัก เข้าอกเข้าใจ ดูแลเอาใจใส่คนในบริษัทดีเหลือเกิน

"อย่าเพิ่งปฏิเสธผมเลย ถ้ายังไม่มั่นใจ คุณจะดูผมไปเรื่อย ๆ ก็ได้ เอาเถอะ เราไม่คุยเรื่องนี้แล้ว ไหน ๆ เราดูงานเสร็จแล้ว เราไปรับน้องของขวัญกันเถอะครับ รถของคุณอยู่ที่บริษัทนี่ ป่านนี้น้องรอคุณแม่แล้วมั้ง" ผู้ชายที่รับลูกสาวของฉันได้อย่างงั้นเหรอ แต่ฉันเข็ดจังเลย ไอ้สิ่งที่เรียกว่าความรักเนี่ย เพราะฉันไม่เคยลืมผู้ชายคนนั้นเลย ฉันเลยต้องยิ่งจำ ว่าเคยเจ็บปวดกับสิ่งที่เรียกว่าความรักขนาดไหน เพื่อที่จะไม่ให้ใจใครง่าย ๆ อีก

"งั้นฉันเอารถเข็นไปเก็บก่อนนะคะ บอสไปรอที่รถก่อนนะคะ"

"คุณเจ็บเท้าอยู่ ผมเอาไปเก็บเอง"

"งั้นฉันไปรอที่รถนะคะ ต้องรบกวนบอสแล้วล่ะค่ะ" ถ้าฉันเอารถมาก็คงจะไม่วุ่นวายแบบนี้ล่ะนะ เฮ้ออออออ

ฉันเดินกะเผลกกลับมาที่รถคันหรูของบอส แต่ยังไม่ทันจะถึงรถ กลับถูกเงาดำจากทางด้านหลังรวบแขนเอาไว้ มือใหญ่ของเขาปิดเข้าที่ปากของฉันโดยใช้ผ้าเช็ดหน้ารองเอาไว้ด้วย นี่มันอะไรเนี่ย!!! ฉันพยายามที่จะดิ้นสู้ นี่มันอะไรกัน โจร? หรือพวกจับผู้หญิงไปขาย ไม่เอานะ ฉันไม่ไป ฉันพยายามที่จะดิ้นแล้วใช้กระเป๋าถือฟาดคนที่จับฉันอย่างแรง พร้อมกับเรียกให้คนช่วย

"ปล่อยนะ!!! บอสคะ!!!"

"ตอนนี้ในใจของเธอมีแต่ไอ้อชิแล้วสินะ แรดซะไม่มี เมื่อก่อนไม่เห็นเป็นแบบนี้ เธอจะไม่มีทางได้สมหวังกับมันแน่" แขนใหญ่พยายามที่จะลากฉันออกไป เดี๋ยววว !!!! นี่มันอะไรกัน ฉันพยายามยื้อดื้อดึงจนสุด จนแผลที่เท้าที่เริ่มปิดสนิทมันแตกออก เลือดที่ไหลซึมทำให้รองเท้าของฉันลื่นยากที่จะตั้งหลักยืนสู้ดี ๆ ได้ โดนเขาลากจนมาถึงที่รถตู้

"ปล่อยนะ ไอ้ชั่ว ไอ้สารเลว บอสสสสคะ!!! ร.ป.ภ.!!!!"

"แต่ฉันก็เคยเป็นผัวเธอ"

"เออ ยามหน้าหมู่บ้านก็เคยเป็นผัวฉันเหมือนกัน ใครแคร์ คนที่ได้กันแค่ครั้งเดียว!!!!" ฉันพยายามจะตุบตีให้คนที่จับฉันปล่อย แต่นอกจากเขาจะไม่สะเทือน ยังผลักฉันเข้าไปในรถตู้อีก

"เธอไม่ใช่ผู้แบบนั้นเซียงเซียง ฉันเชื่อ ว่าเธอไม่มีทางทำตัวแบบนั้นแน่ ๆ" ประโยคที่ทำให้ฉันตกใจ ทำไมเขาถึงกล้าพูดคำนี้ออกมา ทำไมเขาถึงกล้าเชื่อในตัวฉัน ทั้งที่ตัวเองทิ้งฉัน น่ารังเกียจที่สุด ฉันพยายามที่จะตบเขา แต่เขารับมือของฉันเอาไว้ได้

"อย่ามาพูดจาเหมือนรู้จักฉันดี สำหรับฉันแล้วคุณไม่เคยมีค่าอะไรเลย"

"แต่ไอ้อชิมันมีว่างั้น อ๋ออออ มันรับลูกฉันได้ เธอเลยจะจับตัวเองใส่ตะกร้าล้างน้ำให้มันใช่ไหม เพี้ยะ!!!!" ฉันใช้มืออีกข้างตบคนที่พูด ลงโทษคนปากไม่ดี

"บอสเขาเป็นดีกว่าคุณเยอะ คนอย่างคุณ เทียบเขาไม่ได้หรอก ต่อให้ฉันจะมีผู้ชายคนใหม่ ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับ....อื้อออออ" ริมฝีปากของฉันโดนบดจูบแบบไม่ทันตั้งตัว อี้!!!!! ไอ้ทุเรศ สกปรก ฉันพยายามจะผลักเขาออก

"บอกมันด้วยสิ ว่าตอนเราได้กันมันมีความสุขมาก บอกมันสิว่าเธอติดใจจนคืนนั้นไม่กลับบ้านเลย"

อดีต

"พี่ชลหนูรู้สึกเป็นไข้ เวียนหัวจนทนไม่ไหวเลยค่ะ" ร่างบางที่ทอดกายนอนขดอยู่บนเตียงเพราะพิษไข้ ทำให้ขายหนุ่มต้องดูแลอย่างใกล้ชิด

"พี่คงรุนแรงไป โอ๋ ๆ เดี๋ยวคืนนี้พี่ดูแลเอง หนูโทรไปบอกที่บ้านก่อน เขาจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง โหยยย ดูสิตัวร้อนจี๋เลย เด็กดี" มือใหญ่ลูบหัวหญิงสาวตัวเล็กอย่างเอ็นดูเหลือเกิน

"พี่ชล หนูมีความสุขนะ ไม่รู้ทำไม แม้มันจะโคตรเจ็บเลย แต่หนู...พอเห็นว่าพี่เป็นคนทำมันก็มีความสุขขึ้นมาซะอย่างงั้น" หญิงสาวพูดออกมาอย่างเอียงอาย แต่ก็อยากให้ชายหนุ่มผู้เป็นคนแรกรับรู้ถึงความรู้สึกของเธอ

"งั้นเหรอ สงสัยคืนนี้จะต้องดูแลอย่างดีแล้วสิ แฟนพี่น่ารักแบบนี้" สายชลก้มลงจุมพิตที่หน้าผากที่ตอนนี้ร้อนฉ่าไม่ต่างจากไฟ

เด็กสาวผู้ไร้เดียงสา ขาดความรักจากพ่อ เมื่อเจอชายหนุ่มที่ทั้งดูแล เทคแคร์ เธอเองก็ทุ่มหมดทั้งตัวและหัวใจ ไม่เคยเหลือใจเผื่อเอาไว้จะเจ็บ ยิ่งสายชลแสนดี มาริสาเองก็ยิ่งรักเขามาขึ้นไปอีก

"ไปรู้จักที่บ้านฉันหน่อยไหมคะ ม้ากับอี้ของฉันใจดีมากเลยนะ เขาจะต้องรักพี่แน่ ๆ"

"เอาสิ แต่ต้องแลกกันนะ เซียงเซียงก็ต้องไปกินข้าวกับพ่อแม่พี่ด้วย"

ทุกอย่างดูสวยงาม ความรักที่กำลังงอกงาม ถูกเติมเต็มด้วยการคุยเรื่องอนาคต ทั้งคู่ทำอาหารด้วยกัน ไม่ต่างจากคู่รักคนอื่น ๆ จนสายปริศนาโทรเข้ามา สายที่ทำให้สายชลต้องปลีกตัวไปคุยโทรศัพท์ด้วยสีหน้าเครียด

ปัจจุบัน

@โรงเรียนอนุบาล

"บอกครูว่าแม่ของเธอเจ็บเท้า ไม่สามารถเดินลงไปเองได้ ถ้าครูสงสัยอะไรให้มองมาที่รถ" ไอ้ชั่ว!!! แกจะเอาลูกฉันไปไหน!!!!

"ครับ"

ฉันจะต้องวิ่งออกไป ตอนที่ประตูมันเปิด ฉันจะต้องคว้าเอาตัวของของขวัญไปด้วย ฉันมองหาหนทางหนี ที่ฉันเองจะต้องหนีได้ทัน โอเคหน้าโรงเรียนมีมอเตอร์ไซค์วิน ฉันสามารถพาลูกหนีได้

"ดื้อเก่งนัก ทั้งที่แต่ก่อนน่ารักกว่านี้แท้ ๆ" คนที่พูดไม่พูดเปล่า ยกเท้าของฉันขึ้นมา เท้าที่ตอนนี้ชุ่มไปด้วยเลือดที่ยังไหลซิบ อะไร!!! จะทำอะไรอีก!!!

"ไม่ต้องมายุ่ง!!!" ฉันพยายามจะชักเท้าออก

"เท้าน่ารักกว่าเจ้าของอีก อยู่เฉย ๆ ไม่เฉยจะปล้ำมันในรถต่อหน้าลูกไปเลย ลูกจะได้รู้พ่อแม่รักกัน" เป็นคำขู่ที่ทำเอาฉันตกใจ แต่ไม่ตกใจเท่าเขาที่กำลังแกะผ้าพันแผลที่ชุ่มเลือด แล้วแทนมันด้วยผ้าเช็ดหน้าของเขาเอง

ครืดดดอด~ เสียงเปิดรถ ทำให้ฉันเห็นหนทางออก ติดอยู่ที่ว่าฉันนั่งด้านใน และตอนนี้เท้าอยู่ในมือของเขาด้วย แย่แล้วสิ ตกหลุมพรางแล้ว ฉันพยายามจะเรียกคุณครูช่วย แต่ของขวัญสิ ดันขึ้นมาแล้ว

"คุณครูคะ คุณครู!!!" ฉันพยายามจะตะโกนเรียกครูที่เดินมาส่งของขวัญ แล้วโบกมือขอความช่วยเหลือ การกระทำของฉันทำให้ผู้ชายคนนั้น น้องอัณณ์ และลูกสาวฉันทำตาม จนคุณครูคิดว่าฉันแค่โบกมือลา เพราะครูนั้นโบกมือกลับด้วยรอยยิ้ม นี่มันบ้าไปใหญ่แล้ว

"หม่าม้าดื้อเหรอ ก้านมะยมสั่นแล้ว หูย เลือกเลย" เด็ก 4 ขวบนี่นับวันยิ่งเหมือนแม่เนอะ เฮ้อออออ

"พ่อทำแผล ให้น้าเซียงเซียงเหรอ" น้องอัณณ์เองก็สนใจแผลของฉันเหมือนตอนนี้ทุกคนจะมารุมที่แผลของฉันแล้ว นี่มันเรื่องอะไรเนี่ย

"ยอมคุยกับพ่อแล้วเหรอ"

"พี่อัณณ์ พ่อให้อปัยแล้วนะ กลับเข้าบ้านได้" ลูกสาวฉันลูบหลังน้องอัณณ์แบบที่อาม่าของเธอชอบทำ เลียนแบบพฤติกรรมคนรอบข้างโดยสมบูรณ์

ใช่ เวลาที่เธอร้องไห้ไม่หยุด ฉันจะให้ไปสงบใจนอกบ้าน โดยมีอาม่าชอบให้ท้ายหลานเสมอ ลูกฉันถึงมีนิสัยร้องไห้ไม่หยุดเมื่อถูกขัดใจ ฉันละกลุ้มใจจริง ๆ เดี๋ยว!!! นี่มันใช่เวลามากลุ้มใจเรื่องลูกเหรอ แล้วอีตานี่จะคืนเท้าฉันได้เมื่อไหร่ เอาใหม่ หาทางหนีใหม่ เอาไงดี เอาไงดี อ๊ะ!!! แบบนี้ก็แล้วกัน

"ฉันปวดฉี่ จะต้องเข้าห้องน้ำ จอดปั๊มด้วย" ฉันหันไปมองลูกสาวที่ไปเล่นกับน้องอัณณ์ที่เบาะหลังสุด โอ้ยยย อยู่โคตรไกล

"ปวดจริง หรือจะหนี ไอ้พล เอาถุงมา ฉันจะให้เซียงเซียงฉี่ในรถ"

"บ้าเหรอ ใครจะไปฉี่ในถุง ถ้าคุณปวดฉี่ จะฉี่ในถุงรึไง" ฉันพยายามไม่โวยวายมาก เอาให้มันเนียน ๆ

"ไม่เป็นไร พี่จะฉี่ใส่ขวด"

อี๋!!!! สกปรก!!!

ฉันถูกพาเข้ามาในป่า ผ่านกองหญ้าสูง เปลี่ยวมาก จะหาทางกลับไปยังไง ชาตินี้คงไม่มีรถที่คิดจะเข้ามา แล้วที่นี่มันที่ไหนเนี่ย ฉันมองไปเห็นบ้านเรือนไทยที่ทั้งเก่า แล้วก็สยอง เหมือนจะมีผีออกมาหลอกยังไงอย่างงั้น ต่อให้อยู่ที่นี่ตะโกนให้คอแตกยังไงก็ไม่มีใครมาช่วยแน่

"พาฉันมาที่นี่ทำไม"

"พามาปรับความเข้าใจ" มือใหญ่ลากแขนฉันเข้าไปในบ้าน อาฮ่า ของขวัญจะต้องร้องไห้แน่ ๆ ฉันหันไปมองลูกสาวที่จูงมือกับพี่อัณณ์เดินเข้ามาในบ้านเฉยเลย บ้าา!!! ลูกสาวฉันไม่กลัวบ้านหลังนี้เลยเหรอ!!!!

"พ่อครับ เรามาทำไมที่นี่" นี่ไง!!! อัณณ์ไม่พอใจแล้ว เราจะต้องได้กลับแน่ เราต้องบอกอัณณ์ว่าเราเองก็อยากกลับด้วย

"เราจะมา ปรับความเข้าใจกันที่นี่"

"พี่อัณณ์ดอกไม้เต็มเลย ไปเก็บดอกไม้กัน นั่น ๆ" แล้วเด็กทั้งสองคนก็วิ่งไปเก็บดอกไม้ ทิ้งฉันไว้กับไอ้ปีศาจนี่ โอ้ยยยยย นี่มันเรื่องบ้าอะไร

ทันทีที่ก้าวเข้ามาในตัวบ้าน เพิ่งจะเห็นว่าบอดี้การ์ดเพียบ เป็นสิบคนเลย นี่มันคือการกักขังหน่วงเหนี่ยวแล้ว ฉันจะกลับบ้าน ฉันจะต้องแจ้งความ ฉันจะต้องหาทางออก ฉันจะต้องหนี!!!! บ้านนี่มันสยองเกินไปแล้ว ในตัวบ้านยังคงเป็นไม้เก่า แม้จะทาสีใหม่ แต่ที่นี่ก็ดูสยองอยู่ดี

"ป้าส้ม!!!"

"ค่ะ คุณชล มีอะไรให้ป้า...นี่ใครคะ" ป้าคนนี้อาจจะช่วยเราก็ได้!!!!

"เมียผมป้า ป้าไปตัดสายโทรศัพท์ทุกเส้นของบ้านนี้ให้หมด....เพี้ยะ!!!!" คนที่กล้าเรียกคนอื่นด้วยเรื่องโกหก โดนฉันตบเข้าให้

"ปล่อยฉันกลับไปเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นฉันจะแจ้งความ ป่านนี้บอสเขาตามหาฉันแล้ว"

"ไม่มีทาง ฉันเขียนจดหมายลาให้เธอเรียบร้อยแล้ว เพี้ยะ!!!!" ฉันตบเขาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เขาไม่ปล่อยให้ฉันตบเปล่า เขาล็อกหน้าทั้งสองข้างของฉันเอาไว้ แล้วบดริมฝีปากลงมาบนปากของฉันอย่างแรง อี้!!! ทุเรศ เหม็นขี้ฟัน ฉันพยายามจะแทงเข่าให้เข้าเป้าของเขา แต่เขาดันหลบ แล้วยกขาของฉันขึ้นมาแนบเอวเอาไว้

ร่างกายกำยำยกขาของฉันอีกข้างจนตัวลอยขึ้นมาจากพื้น ตอนนี้ฉันพยายามดิ้นที่จะลง แต่มันเหมือนกำลังโยกอยู่บนตัวเขามากกว่า นี่มันอะไรกันเนี่ย!!!!!

"ท่านี้ก็เคยทำแล้วไงในห้องน้ำ ทำเป็นจำไม่ได้" คนที่พูดไม่พูดเปล่า โน้มตัวลงไปข้างหน้า ให้ฉันที่ถูกอุ้มอยู่เอนไปข้างหลัง ด้วยความตกใจ ฉันผวากอดเขาเอาไว้ เพราะกลัวว่าจะตก

"อ๊ายยยย!!! อย่ามาพูดจาน่าเกียจนะ"

"เธอนั่นแหละ อย่ามาแรดให้มันมาก จะหนีพี่ไปหาไอ้อชิเหรอไม่มีทางซะหรอก คืนนี้เราจะค้างที่นี่ เราจะมารื้อฟื้นความหลังของเรา"

"เฮงซวย อย่ามาพูดจาเอาแต่ได้นะ ฉันใช้เวลามากมายขนาดไหน กว่าน้ำตามันจะหายไป ฉันใช้เวลา 5 ปีในการเกลียดพี่ แล้วตอนนี้ก็ยิ่งเกลียดเข้าไปอีก เกลียดเข้ากระดูกดำ เกลียดแบบจะไม่เผาผี เกลียดแบบอยากจะเห็นพี่พัง เพราะฉะนั้น ถ้าฉันทำอะไรเพื่อทำให้พี่เจ็บปวดได้ ฉันจะทำ ไม่ว่าวิธีนั้นคือฉันจะมีผัวใหม่เป็นคู่แข่งของพี่ก็ตาม" ฉันเคล้นเสียงในลำคอพรั่งพรูความรู้สึกมากมายที่มีต่อเขา ความรู้สึกเกลียดไง ผัวะ!!!! ฉันต่อยเข้าที่เบ้าตาของผู้ชายคนนั้น จนเขาต้องปล่อยฉันลง ฉันวิ่งหนีอย่างไว เพื่อตามหาลูก

หนูอยู่ไหนลูกเราจะต้องหนีกันแล้ว ของขวัญ ของขวัญอยู่ไหนลูก!!!! ฉันวิ่งไปรอบบ้านเรือนไทย ที่มีต้นปีปเยอะมาก ๆ อะไรกันเมื่อกี้ยังเก็บดอกไม้อยู่ตรงนี้

"ของขวัญ!!!!"

"หาอะไร ลูกเหรอ ไอ้พลมันพาไปแล้ว ที่นี่มีแค่เธอกับฉัน"

"เอาลูกฉันคืนมา ปล่อยฉันไปเดี๋ยวนี้!!!!" ตอนนี้ฉันเริ่มแพนิค ฉันกลัว กลัวว่าฉันจะไม่ได้ลูกคืน ฉันพยายามวิ่งหาทางออก โทรศัพท์!!!! ใช่ ฉันจะต้องโทรให้คนมาช่วย ฉันวิ่งหนีไปด้วย กดโทรศัพท์โทรออกไปด้วย แต่วิ่งไปกดไปมันช่างยากจริง ๆ วิ่งไปได้ไม่ทันไร ก็เจอพวกบอดี้การ์ดจับตัวฉันกลับมาที่เดิม

"จะโทรหาใคร" ผู้ชายคนนั้น เดินมาดึงโทรศัพท์ออกจากมือของฉัน ที่กำลังจะกดโทรออกหาบอส

"เอาโทรศัพท์ฉันคืนมานะ!!!"

"จะโทรหามัน ทั้งที่อยู่กับพี่น่ะเหรอ อยู่ที่นี่ จะไม่มีใครมาช่วยเธอได้ทั้งนั้น" ดวงตาแดงกร่ำ ที่บอกเขาคนนั้นรู้สึกโกรธมันทำให้ฉันแอบสะใจ

"ก็เขาเป็นแฟนใหม่ฉัน ไม่โทรให้เขามารับ แล้วจะให้โทรหาใคร ปล่อยฉันกลับไปได้แล้ว ฉันกับคุณไม่มีอะเกี่ยวข้องกันอีก ก็แค่คนรักเก่าที่ทิ้ง ตอนนี้ฉันมีแฟนใหม่ที่ทั้งน่ารักและแสนดี ดีกว่าคนเก่าเยอะ"

"จำไว้ เธอหนีฉันไม่พ้นหรอก เลือกเอาจะอยู่ที่นี่ดี ๆ หรือเป็นเมียผู้ชายทั้งหมดที่นี่" ร่างของฉันถูกอุ้มพาดบ่ากลับเข้าไปในบ้าน ไม่เห็นมีทางให้ฉันเลือกเลย นี่มันเรื่องบ้าอะไรเนี่ย ฉันพยายามเตะขา ทั้งทุบหลัง จนเขาปล่อยฉันลง ลงหน้าบ้าน ที่มีผู้ชายมากมายทั้งคนสวน บอดี้การ์ด คนงาน ผู้ชายนับ 20 ชีวิตเลยนะ

"ตัดสินใจมา ฉันจะรอข้างใน อย่าคิดหนีนะ ฉันสั่งพวกนี้เอาไว้แล้ว ถ้าเธอหนี ก็จับทำเมียได้เลย" คนที่พูดเดินจากไป ทิ้งฉันไว้กับชายฉกรรจ์มากมาย ที่มองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า นี่มันอะไรกัน เรื่องแบบนี้มันควรเกิดขึ้นกับฉันเหรอ ฉันจะทำยังไงดี ความกลัวเริ่มคืบคลานเข้ามา เพราะคนพวกนี้พยายามจะจับตัวฉัน

"อย่า ไม่!!! ไม่นะ คุณชล!!!!! รอฉันด้วย!!!"

อีกด้าน

[ ขอโทนะคะ แต่คุณทำฉันลำบากใจ ]

ฉันไม่สามารถลืมคนรักเก่าได้ ฉันรักเขามาก

เรามีลูกที่น่ารักด้วยกัน ฉันคิดว่าฉันจะรอเขามาง้อ

ตัดใจจากฉันนะคะคุณอชิ อย่าทำให้ฉันต้องลำบากใจมากไปกว่านี้เลย จาก มาริสา ]

"ผมทำคุณลำบากใจขนาดนั้นเลยเหรอมาริสา" จดหมายแผ่นน้อยที่เสียบเอาไว้ที่ที่ปัดน้ำฝนหน้ารถ ทำให้อชิรู้สึกผิดที่บอกความในใจของเขาออกไป เวลาแค่ 2 เดือน มันอาจจะน้อยเกินไป เขารีบเกินไป

เขาเลือกที่จะขับรถกลับแบบเหงา ๆ แล้วโทรหาเพื่อนรักของตัวเอง เพื่อนัดออกมากินเหล้าปรับทุกข์

[ Chol Calling..... ] ตู๊ดดดดด ตู๊ดดดดดด ตู๊ดดดดดดดด เขาโทรยังไง เพื่อนรักก็ไม่ยอมรับสาย ทำให้อชิต้องไปกินเหล้าคนเดียวที่ร้านประจำ เพียงแค่เขานั่งลงก็มีสาวสวยเดินเข้ามาทำความรู้จัก

"เมเปิ้ลนะคะ วันนี้มาคนเดียวเหรอคะ"

"คร้าบวันนี้มาคนเดียว พอดีผมอกหักหน่ะ"

"งั้น เมเปิ้ลอยู่เป็นเพื่อนคุยนะคะ"

อีกด้าน

"พี่อัณณ์ เราไม่ไปนอนกับม้าหรอ ทำไมเรามานอนที่นี่ ไหนบอกว่า เรามาซื้อยาให้ม้าไง"

"พี่ไม่รู้ ของขวัญกลัวเหรอ"

"อื้อ กลัวมากเลย กลัวก้างมะยม กลัวม้าโกรธ คุงปู่คุงย่ะของพี่อัณณ์ จะเก็บของขวัญไปเลี้ยงไหม" เด็กหญิงที่อยู่ในชุดนอน มองไปรอบ ๆ ห้องที่มีพี่เลี้ยง 4-5 คน คอยดูแลตลอด ตอนนี้เธอไม่ต่างจากเจ้าหญิงเลย ที่มีคนตามใจ

"ฮ่ะ ๆ ของขวัญไม่ใช่ลูกแมวซะหน่อย เรานอนเถอะ พรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียนนะ" อัณณ์ดันหัวของน้องให้นอนลงบนเตียง ก่อนที่ตัวเองจะออกจากห้องเพื่อกลับไปนอนในห้องตัวเอง แม้ก่อนที่เขาจะออกไปเด็กหญิงลุกขึ้นมานั่งมองเขาจนสุดสายตา

เด็กชายคิดในใจกลัวว่าน้องจะกลัว เพราะต้องนอนคนเดียว เลยเดินกลับไปในห้องเดิมที่ออกมาอีกครั้ง เห็นของขวัญลุกขึ้นมานั่งเหมือนจะเบะปากร้องไห้ ก็อดสงสารน้องไม่ได้

"คืนนี้เรานอนด้วยกันเถอะ"

"อื้อ สังยาแล้งนะ"

"อื้มม"

ภาพเด็กหญิงและเด็กชายที่นอนด้วยกัน ไม่พ้นสายตาของปู่กับย่าที่มาแอบมองในยามดึก มองภาพตรงหน้านั้นว่าน่ารักเหลือเกิน

"คุณคะ เราจะต้องไปง้อบ้านหนูเซียงเซียงแล้วสิคะ" สายธารผู้เป็นย่ายิ้มกับคนเป็นสามี

"นั่นสินะ ตอนนี้ภาวนาให้เจ้าชลมันลืมผู้หญิงคนนั้นได้ แล้วเริ่มต้นใหม่กับใครสักคนสักที ฉันเองอยากเห็นลูกมีความสุขนะ แต่ไม่ใช่กับผู้หญิงที่ชื่อครีมนั่น"