อ้อนรักจอมทมิฬ

ความรู้สึกบางอย่างเกาะกุมหัวใจของสาวน้อยที่มีใบหน้ารูปไข่ เครื่องหน้าจิ้มลิ้มทั้งหน้าผากและคางรับกันอย่างได้สัดส่วน นับเป็นรูปหน้าของคนสวยสะดุดตา ริมฝีปากอิ่มแดงระเรื่อเวลาคลี่ยิ้มยิ่งทำให้น่ามองยากจะทำให้ผู้คนมองผ่านไปโดยไม่เหลียวหลัง “ทำใจเถอะลิลลี่ คุณแบรดลีย์รักลูก รักเมียมาก ไม่มีทางที่เขาจะชายตามองเธอ เมื่อวานเมียเขาก็มา วันนี้เขาก็พาลูกออกไปง้อเมีย” เด็กสาวบอกตัวเองให้ตัดใจ ‘แบรดลีย์ อาเชอร์’ เป็นเจ้านาย และผู้ชายคนแรกที่ทำให้หัวใจดวงน้อยอยากจะมีความรัก ทว่าเมื่อนึกถึงใบหน้าน่ากลัว แต่ยอมรับว่าหล่อเหลาสะกดทุกสายตาของผู้ชายอีกคน หัวใจดวงเดิมก็เต็มไปด้วยความรู้สึกหวั่นใจ เกรงว่าเขาจะตามมาถูก ดวงตาคู่งามไล่สายตาไปรอบๆ “คงตามมาไม่ถูกหรอกมั้ง” แล้วรีบลงมือทำอาหารเตรียมการต้อนรับคุณนายแบรดลีย์ หลังจาก ‘ลิลลี่ ภัทรปรดากุล’ เรียนจบจากมหาวิทยาลัยรัฐบาลที่มีชื่อเสียงในคณะเทคโนโลยีอาหาร ระหว่างรอเรียกตัวเข้าทำงาน สาวน้อยวัยยี่สิบสองย่างยี่สิบสามปี ใช้ช่วงเวลาว่างระหว่างรอเรียกตัวหางานพิเศษทำ เนื่องจากสมัยเรียนมหาวิทยาลัย ลิลลี่เห็นความยุ่งยากใจของมารดาต้องแบกภาระค่าใช้จ่ายไว้มาก ตั้งแต่จำความได้ เธอก็รู้ว่าแม่ลำบากมากแค่ไหนที่ต้องเลี้ยงลูกเพียงลำพัง จนกระทั่งโตขึ้น มีบุคคลหนึ่งอ้างตัวว่าเป็นพี่ชายต่างมารดาอาสาจะส่งเสียเลี้ยงดู เขาบอกว่าเป็นพี่ชายต่างมารดาของเธอ เขาชื่อ ‘จางจิ้งเหวิน’ เขาต้องการชดเชยที่บิดาทำให้มารดาของลิลลี่ท้อง และเสียชีวิตลงก่อนที่ลิลลี่จะเกิด เด็กสาวจึงไม่เคยเห็นหน้าพ่อ ตั้งแต่เล็ก ลิลลี่กับมารดาลำบากเลือดตาแทบกระเด็น แต่นั่นก็ทำให้สาวน้อยกลายเป็นคนแกร่ง ไม่เคยงอมืองอเท้า รู้จักหาเงินเองได้ตั้งแต่สิบขวบ ลงทุนเปิดร้านลูกชิ้นเองในวัยสิบสองขวบ แล้วนำกำไรจากการขายลูกชิ้นมาลงทุนขายของ ส่งตัวเองเรียนจนจบมัธยมศึกษาปีที่หก แต่พี่ชายต่างมารดาคนนี้ก็ไม่ละความพยายาม เมื่อเขาสืบรู้ที่อยู่ของสองแม่ลูก จึงเดินทางมาจากเกาะฮ่องกงเพื่อพบน้องสาว เขาขอให้นางนวลอนงค์ยินยอมให้น้องสาวไปอยู่กับเขา และจะอุปการะเลี้ยงดูอย่างดี เพียงแต่ว่าลิลลี่ไม่อาจทอดทิ้งมารดาที่กำลังป่วยกระเสาะกระแสะในเวลานั้นไปได้ เมื่อได้รับคำยืนกรานแน่วแน่แบบนั้น จางจิ้งเหวินจึงต้องยอมปล่อยมือจากสองแม่ลูกและโอนเงินเป็นค่าใช้จ่ายให้น้องสาวทุกเดือน ทว่าเงินของพี่ชายที่โอนมาทุกเดือน ลิลลี่ยังเก็บมันไว้ในบัญชีเหมือนเดิม เธอดีใจที่จางจิ้งเหวินเอ็นดู ไม่รังเกียจ แต่ก็ไม่คิดเบียดเบียนเงินของใคร ช่วงใกล้เรียนจบปริญญาตรี ลิลลี่จำเป็นต้องเลิกขายของเพราะเรียนหนักบวกกับต้องดูแลมารดา จึงหันมารับทำงานพิเศษเล็กๆ น้อยๆ แทน เช่น เลี้ยงเด็ก และได้ลูกค้าเป็นสาวออฟฟิศน่ารัก ชื่อ ‘กุลนิดา’ ซึ่งมีลูกสาวตัวน้อยแสนฉลาด คุยเก่ง น่ารัก ชื่อ ‘น้องน้ำอิง’ เพราะลิลลี่เลี้ยงน้ำอิงอย่างเอาใจใส่ เมื่อมหาเศรษฐีหนุ่มแบรดลีย์ อาเชอร์เดินทางมาเมืองไทย เธอจึงถูกแนะนำให้มาทำงานเป็นพี่เลี้ยงเด็กชั่วคราวให้กับสองแฝด ‘จอร์แดน’ และ ‘จัสติน’ เด็กทั้งสองฉลาด หัวไว ไม่แพ้น้ำอิงซึ่งเป็นญาติผู้พี่ ลิลลี่เตรียมอาหารจนเสร็จแล้ว เพราะคุณแบรดลีย์บอกว่าวันนี้จะพาภรรยากลับมาทานข้าวพร้อมลูกๆ ลิลลี่มีฝีมือทำอาหารเพราะเธอเรียนมาทางด้านนี้ ในตอนเช้าหลังจากแต่งตัวให้สองแฝดสุดหล่อเสร็จ จึงอาสาจะทำสปาเกตตีคาโบนาราไว้รอ เพราะฝาแฝดทั้งสองชื่นชอบ เธอไม่ค่อยรู้เรื่องราวชีวิตคู่ของเจ้านายหนุ่มก่อนหน้านี้มากนัก เพราะเพิ่งมารับหน้าที่เป็นพี่เลี้ยงได้ไม่นานระหว่างที่รอเรียกสัมภาษณ์งาน แต่คุณแบรดลีย์ใจดี อบอุ่น แล้วก็หน้าตาดีมาก รูปร่างไม่ต้องพูดถึง มองผ่านๆ คิดว่า คริสโตเฟอร์ โรเบิร์ต เอฟเวินส์ มาเอง ตอนเห็นครั้งแรกเกือบทักเขาว่ากัปตันอเมริกาแล้วเชียว ลิลลี่แอบอมยิ้มเขิน ถ้าเธอมีคนรักก็อยากพบเจอผู้ชายน่ารักแบบคุณแบรดลีย์ ทว่าต้องหักห้ามใจ คุณแบรดลีย์มีมิชชันชัดเจนในเป้าหมายการมาเมืองไทยครั้งนี้คือ ‘ง้อเมีย’ ลิลลี่จึงหมดสิทธิ์จะคิดเรื่องอื่น สนใจแต่การทำงานและดูแลน้องแฝดจ้ำม่ำ น่าฟัดทั้งสองเป็นอย่างดี เพราะเขาจ่ายค่าแรงให้สูงมาก คงมากกว่างานประจำที่เธอกำลังส่งใบสมัครเสียอีก คุณแบรดลีย์บอกว่าแม่ของเด็กๆ ก็ชอบเมนูอาหารที่ทำจากเส้น ดูเหมือนเวลาพูดถึงแม่ของเด็กแฝด ดวงตาของเจ้านายหนุ่มเปล่งประกายวาบขึ้นมาอย่างมีความสุข เห็นแล้วอิจฉาสาวผู้โชคดีคนนั้น ไม่รู้ทำบุญมาด้วยอะไรคุณแบรดลีย์ถึงได้รักมั่นคงแบบนั้น “เสร็จแล้ว” ทั้งที่ตั้งใจจะเข้าไปอาบน้ำหลังทำอาหารเสร็จ ทว่าเสียงกริ่งที่ดังขึ้นทำให้ลิลลี่เดินตรงไปที่ประตู หากไม่ใช่คุณแบรดลีย์กับครอบครัวกลับมาถึงแล้วคงเป็นคุณไมเคิล บอดีการ์ดของคุณแบรดลีย์ “รอเดี๋ยวค่ะ มาแล้วค่ะ” เสียงใสๆ นำไปก่อนตัว สงสัยคุณแบรดลีย์พาลูกและภรรยากลับมาไวกว่าที่คิดไว้ วันนี้จะได้เห็นสักทีว่าแม่ของสองแสบจะสวยแค่ไหน มือเล็กๆ จับลูกบิดประตูแล้วเปิดออกพร้อมเปิดรอยยิ้มสดใส ทว่ากลับเป็นผู้ชายร่างกำยำยืนจังก้าอยู่หน้าประตู มือข้างหนึ่งเท้าแขนกับกรอบประตูขวางเอาไว้ ตาของเขามองเธอส่วนปากคาบดอกลิลลี่สีขาว... ลิลลี่ตะลึง แทบก้าวขาไม่ออก แล้วร้องออกมาอย่างตกใจ “โอ๊ย ไม่นะ” แต่พอสติมา ขาสองข้างก็รีบถอยหลัง แล้วเตรียมวิ่งหนีเขาให้พ้นแต่ช้าเกินไป มือแกร่งกระชากเอวคอดกิ่วไว้ได้แล้วกระชากไปปะทะหน้าอกหนาของเขาเสียก่อน คนมาใหม่สีหน้าบึ้งตึง “เห็นหน้าฉันทำเหมือนเห็นผี บอกไว้เลย ผีไม่น่ากลัวเท่าฉันหรอกลิลลี่” “คุณ!” ดวงตาคมเข้มจ้องราวจะจับดูดเลือด “นึกว่าจำหน้าผัวไม่ได้”