2
1095 คำ
“แก!”
“เรียกแบบนี้ไม่น่ารักเลย” เจ้าของดวงตาสีน้ำตาลโดดเด่นแลดูมีอำนาจยิ้มให้ แต่ลิลลี่กลับรู้สึกว่าเขากำลังกระโจนเข้ามากัดราวกับหมาบ้า
“ปล่อยนะ ปล่อยฉันนะ แกตามมาที่นี่ถูกได้ไง!”
เขากำมือเข้าหากัน เสียงดังกร๊อบ “คิดว่าจะหนีจากฉันพ้นเหรอสาวน้อย แสบนักนะ”
ลิลลี่รัวกำปั้นลงบนแผงอกกว้างของฝรั่งตัวสูงใหญ่ที่ปกติมีบริวารล้อมหน้าล้อมหลังเป็นสิบแต่วันนี้โผล่มาคนเดียว
คนตัวใหญ่ยิ้มร้าย ยัยตัวเล็กทำไว้แสบ แต่กลับหลุดรอดเงื้อมมือเขาไปได้
“ทุบให้พอใจ ฉันจะไม่ทุบคืน แต่จะ...” เขาก้มลงกระซิบข้างหู แล้วทำให้ดวงหน้าสวยซีดเผือดก่อนจะส่งเสียงกรีดร้อง เขาบอกว่าจะขย้ำเธอทั้งคืน
“กรี๊ดดด”
“เลิกร้อง! เดี๋ยวถึงที่เหมาะๆ จะให้ร้องเต็มที่”
เสียงห้าวตะคอกใส่ ลมหายใจร้อนผ่าวของเขาปะทะกับใบหน้าเล็กจิ้มลิ้ม เมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กไม่ยอมหยุด มือหนาจึงเอื้อมมาปิดปากไว้ แล้วบีบคางมนให้เผยอปากออก ก่อนจะอุดปากเธอไว้ด้วยลิ้นของเขาที่เข้าไปกวาดชิมความหวานจนพอใจ
“อื้อ อย่านะไอ้บ้า”
“ว่าฉันเป็นไอ้บ้า ใช่ฉันบ้า” เจ้าของปากหยักลึกผละออก ดวงตาคู่คมสีน้ำตาลมองอย่างเอาเรื่อง“ครั้งนี้เธอไม่รอดแน่ ไปกับฉัน”
“ไม่!!! ปล่อยฉันนะ แกมันเป็นไอ้โรคจิต ฉันไปทำอะไรให้!!!”
ลิลลี่พยายามดิ้นให้หลุดจากพันธนาการ เสียงหัวเราะเบาๆ แต่แฝงความมีอำนาจตะโกนใส่หน้าคนสวย “ร้องให้ตาย ใครก็ช่วยเธอไม่ได้”
จากนั้นเขาก็ประคองใบหน้าสวยที่แสนดื้อดึงให้รับจูบที่เขามอบให้อย่างเร่าร้อน เขาคิดถึงริมฝีปากอิ่มสีระเรื่อของคนตัวเล็กมานาน พอได้เข้าใกล้ก็ไม่สามารถหยุดความปรารถนาที่จะชิมเล็กชิมน้อยกับปากเล็กๆ นี่เลย
“หวานจริงๆ เมียจ๋า”
“อื้อ ฉันไม่ใช่เมียแก ปล่อยนะไอ้หมียักษ์”
คนหล่อยิ้มร้าย ยักคิ้วกวนๆ หล่อขนาดนี้ยัยตัวดีเอาเขาไปเปรียบเทียบกับหมีได้ “ปากดีแบบนี้ ระวังติดใจความถึก ทนของหมีอย่างฉัน แล้วจะอยากได้หมียักษ์เป็นผัวถาวร แต่ถึงเวลานั้น ฉันจะเฉดหัวเธอกลับไปให้ไอ้จางจิ้งเหวิน พร้อมกับหมีน้อยที่ติดท้องเธอไป”
“ไอ้บ้า สารเลว” ลิลลี่สุดจะทนกับคำพูดเถื่อนๆ ของเขา
“ด่าอีกแล้ว บอกว่าห้ามด่าผัวยังไงล่ะ”
“ไม่ด่าก็ได้” ลิลลี่บอกอย่างเจ้าเล่ห์ ขณะที่ดีแลนปรายตาดุๆ มองคนตัวเล็กอย่างไม่ค่อยไว้ใจ แล้วจริงๆ ยัยตัวเล็กส่งเท้าเตะเข้ามาตรงกล่องดวงใจ ร่างหนาใหญ่รีบเอี้ยวตัวหลบ
“คิดจะทำร้ายผัวเหรอ คิดจะทำลายเผ่าพันธุ์กันเลยหรือไง”
“ใช่ ถ้ามีโอกาส” ดวงตาคู่ใสแจ๋วถลึงใส่อย่างไม่กลัวเกรง แวบหนึ่งดีแลนนึกไปถึงดวงตาแบบนี้ของคนที่เป็นศัตรูคู่อาฆาตกันมานาน เขากำมือแน่น ในเมื่อจางจิ้งเหวินมันทำเขาก่อน เขาก็ขอเอาคืนบ้าง
“เออ ดี โหดแบบนี้ชอบ ฉันชอบอะไรที่ดิ้นได้ ไม่ใช่นอนนิ่งๆ ”
สาวน้อยกัดปากแน่นก่อนตะโกนใส่หน้า “แกไอ้บ้า ไอ้โรคจิต”
“ยอมรับ”
“กะ แก” ลิลลี่กำมือแน่นด้วยความโกรธ ไม่รู้จะทำยังไงดีกับคนหน้ามึน
ท่าทางโกรธจัดแต่น่ารักของสาวน้อยที่เขาอยากเอาคืนทำให้คนตัวโตระเบิดเสียงหัวเราะอย่างชอบอกชอบใจ “กะจะทำให้หมีขาวสายพันธุ์อเมริกันขยายเผ่าพันธุ์ไม่ได้ เธอหวังสูงไปแล้ว”
ดีแลนไม่อยากเสียเวลาอีก ร่างสูงใหญ่ในชุดสูทสีเข้มจับคนฤทธิ์เยอะขึ้นพาดบนบ่า สายตาคมสีน้ำตาลตามเชื้อชาติของมารดาที่เป็นชาวจีนเป็นประกายวาบ ระเบิดเสียงหัวเราะชอบใจ เมื่อเห็นร่างกลมกลึงที่ดิ้นพล่านอยู่บนไหล่ จากนั้นฝ่ามือหยาบใหญ่ก็ฟาดลงไปบนบั้นท้ายกลมกลึงภายใต้กระโปรงยาวตัวสวย
เพียะ
คนสวยเจ็บจนน้ำตารื้น แล้วแหกปากด่าผู้ชายแรงเยอะจนเธอตั้งฉายาว่าไอ้หมียักษ์ไม่หยุด
“ปล่อยฉันนะไอ้คนชั่ว” เธออยากกลั้นใจตายตอนนี้ เมื่อเขาหยุดฟาดก้นเธอ แล้วเปลี่ยนเป็นหยิกแรงๆ แทน
“กรี๊ดดด ไอ้หมีชั่ว”
เพราะเขาตัวสูงกำยำ แข็งแรงมาก ลิลลี่เลยเรียกให้น่าเกลียดว่าไอ้หมียักษ์ แล้วกลั้นใจช้อนสายตามองใบหน้าหล่อที่มีเคราสากล้อมเป็นกรอบหน้าเขียวครึ้ม
“ปล่อยฉันลงสิ”
“จะบอกให้ ถึงเธอจะได้ผัวเป็นหมี ยังดีกว่าแอบชอบผัวชาวบ้าน ฉันเห็นนะ เธอแอบส่งตาหวานให้ไอ้แบรดลีย์บ่อยๆ คิดจะงาบเขาล่ะสิ แต่เสียใจด้วยนะ ไอ้แบรดลีย์ถอดเขี้ยวไปแล้ว กินไม่อร่อยหรอกสาวน้อย ส่วนฉัน ทั้งเผ็ด ทั้งเด็ด เด็กสาวๆ อย่างเธอ ได้กินแล้วรับรองว่า”
“ว่าอะไร”
“ติดใจ อยากโดนฉันกินซ้ำนะสิ มีแต่จะร้อง ขออีกๆ อยากเป็นเมียพี่หมีคนนี้”
“ไม่มีทางหรอก ไอ้หมียักษ์หน้าด้าน กวนประสาต”
เสียงของดีแลนตวาดเข้มยิ่งกว่าเดิม “ระวังปากหน่อย เดี๋ยวเธอจะอายถ้าตอนนั้นเธอต้องคลานเข่ามาอ้อนวอนขอร้องให้ฉันเป็นผัวเธอต่อไป”
“ไม่มีทาง แล้วก็ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้ ไอ้บ้า ไอ้เลว...” ไม่ทันที่คำด่าต่อไปจะหลุดจากปาก ดีแลนซึ่งทนฟังไม่ไหวแล้วก็ดึงผ้าเช็ดหน้าขึ้นมา วางคนสวยลงก่อนจะขยำผ้าสีขาวปักอักษรชื่อภาษาอังกฤษตัวแรกของตนเป็นก้อนกลม แล้วนำไปอุดปากคนช่างร้อง ก่อนยกร่างของหญิงสาวขึ้นแบกบนบ่าอีกครั้ง
ลิลลี่โกรธจัด ตะโกนด่าอู้อี้ในลำคอ ขณะที่ดีแลนยิ้มเจ้าเล่ห์
“ไม่อยากทำแบบนี้กับเมียเลย ให้ตายเถอะ แต่เธอดื้อเกินไปแล้วลิลลี่”
หญิงสาวพูดไม่ได้จึงได้แต่ถลึงตาเบิกโพลง โกรธแทบจะลุกเป็นไฟ แต่ทำอะไรไม่ได้ นอกจากยอมรับในชะตากรรม คิดว่าเขาจะไม่ตามมาแล้วเชียว แต่ผิดถนัด
‘เขามันเป็นไอ้หมาบ้า กัดไม่ปล่อย’
- ผู้เขียน
