มาร์คเดินตามวิฑูรย์กลับไปที่บ้านพักคนงานห่างออกไปจากบ้านของพ่อเลี้ยงไร่ภูเวียงพอสมควร เขามองไปโดยรอบอยากสังเกต ห้องพักของพนักงานอยู่ห่างจากกลางไร่ประมาณ 500 เมตร เรียกว่าแทบจะอยู่ไกลมากเลยด้วยซ้ำแต่ดูจากสภาพที่อยู่ก็ไม่ได้แย่นะ ดูดีเลยแหละ
"คุณมาร์คนอนได้ใช่ไหม"
"ผมนอนได้ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก เห็นแบบนี้ผมก็ใช้ชีวิตลำบากบ่อยนะ ไม่ได้เป็นลูกคุณหนูคุณนายเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่ออย่างที่พ่อตาเขาดูถูกผมเอาไว้"
พูดแล้วก็เจ็บใจไม่หาย ริอาจมาดูถูกเขาว่าเป็นคนไม่เอาไหน ทั้งที่เขาเองช่วยงานบริษัทพ่อและทำหน้าที่ของตัวเองได้ดีมากใครๆ ต่างก็ชื่นชม แต่กลับต้องมาโดนพ่อตาดูถูก ทั้งที่ถ้าวัดจากความสามารถแล้วเขาไม่เป็นรองใคร คิดจะหาลูกเขยให้ลูกสาวทั้งทีก็ควรจะหานักธุรกิจแบบเขา ไม่ใช่ไปคว้าไอ้คนไหนมาก็ไม่รู้เพียงแค่ทำสวนทำไร่เป็นก็จะรับเขาเป็นลูกเขย บ้าไปแล้ว...!
"เอาน่าพ่อเลี้ยงไม่ได้เป็นคนใจร้ายแบบนั้นหรอก เขาก
