ตอนที่10
1285 คำ
-10-
“มินเป็นไรวะเฮียเห็นสองสามวันนี้น้องทำหน้าเหมือนคนหมดอาลัยตายยากเลย”
“ป่าวเฮีย มินไปดูที่บาร์นะ”
“มีอะไรก็บอกเฮียได้นะมิน”
เฮียวิสกี้คว้าแขนฉันไว้พูดด้วยน้ำเสียงแววตาที่แสดงความเป็นห่วง
แต่เมื่อฉันยิ้มให้เขาตามฉบับนางเอกอิเฮียกลับเปลี่ยนสีหน้าเป็นกวนตีน
“อย่าบอกดีกว่าเฮียขี้เกียจฟัง ฮ่าๆ”
ถ้าไม่ใช่พี่ชายแม่จะหยิบขวดเบียร์ฟาดหัวให้หมดกันฟีลพี่ชายที่แสนดี -_-‘
ฉันนั่งอยู่บริเวณหน้าบาร์ ถอนหายใจเป็นรอบที่ล้านของวันแล้วเห็นจะได้ก็จะเรื่องอะไรล่ะเรื่องฌอนไง
รู้อะไรมั้ยตั้งแต่วันที่กลับจากเกาะวันนั้นเขาก็หายไปเลยหายแบบไร้เงาเลยนะ เหอะ แล้วบอกว่าจะจีบฉัน คำผู้ชายแมร่งเชื่อไม่ได้จริงๆ
“ภีมขอนั่งด้วยได้มั๊ยครับ”
“ตามสบายภีม”
ภีมเป็นลูกค้าฉันเอง เขาหล่อ รวย น่ารักที่สำคัญนิสัยดีมากดีจนฉันไม่กล้าแตะต้องอะ
“วันนี้มินเป็นอะไร ภีมเห็นมินเดี๋ยวทำหน้าเศร้าเดี๋ยวทำหน้าโกรธ”
นี่ตลอดเวลาที่ฉันนั่งออยู่ ฉันทำหน้าเป็นไบโพลาร์แบบนั้นจริงๆหรอเนี่ย
“ฮ่าๆ ไม่มีอะไรหรอกแล้วนี่ภีมมาคนเดียวหรอ”
“ภีมนัดกับเพื่อนไว้หนะ นั่นไงมาพอดีเลย”
สาวน้อยตัวเล็กเดินยิ้มกว้างเดินเข้ามายังที่ ที่เรานั่งเธอโผเข้ากอดภีมเหมือนเด็กเจอพ่อ
แล้วนี่เธอแต่งตัวอะไร เธอใส่ชุดเดรสลายดอกไม้สีชมพูหวานแววแขนตุ๊กตาเข้ามาในผับสุดเปรี้ยวของฉันได้ยังไงกัน
“มินครับนี่จีน จีนนี่มินิมาร์ทเจ้าของผับนี้”
สายน้อยคนนั้นหันมาทักทายฉันอย่างเป็นกันเองท่าทางเธอช่างน่ารักน่าทะนุถนอมเสียเหลือเกิน
“จริงๆจีนว่าเราควรนัดกันที่อื่นนะภีม”
“จีน จีนต้องโตได้แล้วนะลองมาเปิดหูเปิดตาบ้าง”
แล้วทำไมฉันต้องมานั่งดูสองคนนี้คุยกัน งุงงิงด้วยวะ เห็นแล้วมันหงุดหงิดจริงโว้ย (อิจฉาเขาก็บอก อิอิ)
“ภีมคุณแม่จับคู่ให้จีนอีกแล้ว”
“คราวนี้ใครอีกล่ะ”
“คุณฌอนเจ้าพ่อคาสิโน”
เหล้าแทบพุ่งออกจากปากฉันเมื่อได้ยินชื่อบุคคลที่สาม
“แล้วจีนว่าไง”
“เท่าที่จีนเจอเขาวันสองวันนี้เขาก็เป็นคนดีนะ ดูแลดี สุภาพบุรุษ”
“เหอะ” x2 (ภีมและมินิมาร์ท)
ฉันเสมองไปทางอื่นแอบใช้มือปาดน้ำตาตรงหางตาก็แค่ที่เขาหายไปเพราะเขาไปดูแลคู่หมั้น ฉันจะมาเสียน้ำตาทำไมวะ
“แล้วจีนชอบเขาหรอ”
ภีมถามเพื่อนตัวเองเสียงเข้ม
“จีนก็อธิบายไม่ถูกเหมือนกันแต่เขาก็ดีนะ”
ยิ่งเห็นท่าทางเขินๆของจีนใจฉันยิ่งเจ็บเหมือนถูกใครบีบมันเอาไว้แน่น
ฌอนคงดีกับผู้หญิงทุกคนสินะ
เขาคงชอบผู้หญิงดีๆเรียบร้อย อ่อนหวานแบบนี้มากกว่าผู้หญิงอย่างฉันอยู่แล้วฉันไม่น่าเผลอใจให้เขาเลย
“มินขอตัวก่อนนะ”
ไม่รอคำตอบใดๆจากสองคนนั้น
ฉันรีบลุกออกมาตรงไปยังรถของตัวเองทันทีได้ยินเสียงเฮียแว่วๆแต่ฉันอยู่ตรงนี้ไม่ไหวหรอกฉันไม่อยากให้ใครเห็นน้ำตา
@สวนสาธารณะ
ฉันจอดรถก่อนจะลงมานั่งในสวนสาธารณะแถวคอนโด
ตอนนี้ในหัวฉันหนักไปหมดภาพตอนฉันอยู่กับฌอนวนเข้ามาในหัวฉายซ้ำๆเหมือนฉันกำลังนั่งดูหนังม้วนเดิม ตอนเดิมซ้ำแล้วซ้ำอีก
memories 1
“ตั้งแต่เกิดมากกูไม่เคยทำอะไรให้ใครขนาดนี้เลยนะ”
ฌอนพูดขึ้นขณะกำลังทายาที่ข้อเท้าให้ฉัน
“ฉันคงโชคร้ายมากสินะเพราะมือนายหนักเป็นบ้า”
“หักทิ้งเลยมั้ยมึนเท้าเนี่ย กวนตีนจัง”
สายตาและน้ำเสียงดุๆของเขาไม่ได้ทำให้ฉันกลัวเลยสักนิดกลับทำให้ขำอีกต่างหาก ^^
memories 2
“เสียดายจังอดได้เมียเลยมึนมึนชนะซะงั้น”
“พูดอย่างกับฉันจะยอมเป็นเมียนาย”
“หึหึ แล้วมึนอยากสั่งให้ทำอะไรบอกมาได้เลย”
“ขอติดไว้ก่อนล่ะกันตอนนี้ยังไม่อยากได้อะไร”
ฌอนยกยิ้มมุมปากก่อนจะโยกหัวฉันที่กำลังกินหมูปิ้งอยู่
“กินเลอะเป็นเด็กเลย”
“เช็ดให้หน่อยสิ”
ฉันยิ้มกว้างและยื่นหน้าให้เขา ฌอนไม่ได้หยิบผ้ามาเช็ดตามที่ฉันขอ
แต่เขากลับก้มลงจุ๊บปากฉันแทนลิ้นเขาตวัดเช็ดคราบตรงริมฝีปากให้ฉันอย่างแผ่วเบา
“รีบรักกูเถอะ กูชักจะห้ามใจยากขึ้นทุกวันแล้ว”
-End-
~บอกตัวเองว่าเราต้องลืมเรื่องราวที่ผ่านแม้ความจริงทรมานและไม่มีวันไหนคิดถึงเธอ
บอกตัวเองต้องมีสักวันรักคงจะเลือนไปแม้ความจริงในหัวใจยังไม่รู้ว่าจะลืมเธอได้อย่างไร~
“ฮรึกๆ มินมึงไม่น่ารักเขาเลย”
ฉันซบหน้าลงกับฝ่ามือตัวเองน้ำตาไหลออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่
เสียงร้องไห้ของฉันคงดังก้องทั่วสวนสาธารณะแต่ฉันพยายามแล้ว พยายามแล้วไม่ให้ร้องออกมามันทำไม่ได้จริงๆ
“ต้าว่าแล้วมินต้องอยู่นี่”
ฉันรีบเช็ดน้ำตาเงยหน้าพูดกับพาสต้าที่พึ่งเดินเข้ามายิ้มๆ
“ต้ามีอะไรรึเปล่า”
“ต้าโทรหามินแล้วมินปิดเครื่องแถมช่วงนี้. มินยังแปลกๆด้วย ต้าเป็นห่วงเลยออกมาหา”
“ฮ่าๆแบตมินหมดอะแล้วมินก็ไม่ได้เป็นอะไรนะมินสบายดี ต้าอย่าคิดมากสิเห็นมั้ยมินยังยิ้มอยู่เลย”
ฉันพยายามยิ้มให้กว้างที่สุดเท่าที่ทำในตอนนี้ได้
ฉันไม่อยากให้ใครเห็นว่าฉันอ่อนแอ ไม่อยากให้ใครต้องมาเป็นห่วงถึงตอนนี้ภายในใจจะเจ็บเจียนตายก็ตาม
“เราเป็นเพื่อนกันนะมิน มินไม่ต้องฝืนหรอก”
พาสต้าดึงฉันเข้าไปกอด เขาลูบหัวฉันเบาๆ
“มินร้องได้นะต้าไม่ล้อหรอก ไม่ไหวก็ปล่อยมันออกมาต้าอยู่ข้างมินเสมออยู่แล้ว”
คำพูดของพาสต้าเหมือนเป็นตัวปลอดล็อคให้น้ำตาฉันไหลออกมาอีกครั้ง
“ฮรือๆ ทำไมเขาต้องมาหลอกมินด้วยวะต้า มินอยู่ของมินดีๆทำไมเขาต้องเอาความเจ็บแบบนี้มายื่นให้มินด้วย ฮรึก”
พาสต้ายังคงลูบหัวฉันเพื่อปลอบไปมา
เราเป็นเพื่อนกันมานานเขารู้ดีว่าฉันไม่ชอบให้ถามและเขาก็ไม่ถามอะไรเลยสักคำ
“ถ้ามินเข้มแข็งกว่านี้ มินไม่โง่ใจอ่อนมินคงไม่เจ็บแบบนี้ ฮรึกๆ”
ฉันร้องได้สักพักน้ำตาก็เริ่มหดหาย สติเริ่มกลับมาพอกันทีฉันจะมาเสียน้ำตาแบบนี้ตลอดไม่ได้
“หลังจากวันนี้มินจะไม่ร้องไห้ให้คนอย่างเขาแล้ว มินิมาร์ทคนเดิมจะต้องกลับมา มินจะไม่ยอมเป็นของเล่นให้เขาอีก”
“ฮ่าๆ จะไปฆ่าเขาปะเนี่ย”
“เออ อย่าให้เจอแม่จะถลกหนังคอยดู”
“วู้ว โหดจังเพื่อนใครเนี่ย”
นี่สินะที่เรียกว่าเพื่อน^^
ฉันว่าฉันคิดผิดมาตลอดที่คิดว่าตัวเองชอบพาสต้าตอนนี้ฉันรู้เเล้วว่าฉันคิดกับพาสต้าแค่เพื่อนจริงๆ
ส่วนใจฉันตอนนี้อยู่กับไอเจ้าพ่อคาสิโนนั่นแต่ฉันจะเอาคืนมาเขาจะได้รู้ว่าฉันไม่ใช่ของเล่นที่นึกจะมาเล่นเมื่อไหร่ก็ได้
——
- ผู้เขียน
