ตอนที่8
1312 คำ
-8-
“นี่ไม่ต้องอุ้มก็ได้”
ฉันว่าขณะฌอนกำลังอุ้มฉันเข้าบ้านก่อนจะวางฉันลงบนเก้าอี้ตรงชานระเบียง
“เฉยเหอะน๊า”
“แล้วนี่จะไปไหน”
ฉันคว้ามือฌอนไว้ เขาทำท่าจะเดินออกไปฌอนหันมายิ้มมุมปากให้นิดนึง
“ไปซื้อข้าวกลัวเมียหิวตาย”
ฌอนพูดน้ำเสียงทะเล้น ดึงแก้มฉันให้ยืดออกฉันเลยสะบัดมือเขาออก
“ใครเมียพูดให้ดีๆนะ”
“มึนมึนที่รักไงคับ”
อร๊าย เขาจะมาพูดด้วยน้ำเสียงน่ารักแบบนี้พร้อมโยกหัวฉันไปมาไม่ได้ ><
“พอเลยหยุดเรียกไม่เคยเป็นสักหน่อย”
“ซ้อมไว้ก่อนเดี๋ยวก็ได้เรียก”
ฌอนยักคิ้วให้ก่อนจะเดินไปสตาร์ทรถแล้วขับออกไป ทำไมเขาขยันทำให้ฉันอึ้งอยู่เรื่อยเลยวะ
(ฌอน)
ผมนั่งมองมินินมาร์ทกินก๋วยเตี๋ยวที่ผมพึ่งไปซื้อให้อย่างเอร็ดอร่อยก็อดยิ้มตามไม่ได้
“ฌอนกินลูกชิ้นปลามั้ย”
“เธอกัดไปครึ่งลูกล่ะนะ”
“รังเกียจหรอ”
หนะ มาทำเสียงอ่อนหน้าตาเศร้าสร้อยอีกแล้วอย่างนี้ใครจะทนได้ล่ะครับ ผมเลยอ้าปากรับลูกชิ้นปลาจากเธอ
“อร่อยปะ”
“อืมก็ดี”
มินิมาร์ทยิ้มให้ผมก่อนจะตักลูกชิ้นปลาที่เหลือใส่ในจานผม วันนี้มาแปลกแฮะทำไมใจดีจังวะหรือจะหลงรักผมบ้างแล้ว
“เอาไว้กินเถอะ”
“ไม่เป็นไรฉันไม่ชอบ”
โอเคครับเธอไม่ได้ใจดีขึ้นแต่เธอไม่กินมันต่างหาก เฮ้อ ทำไมชีวิตเจ้าพ่อคาสิโนอย่างผมน่าสงสารจังวะ
“เราจะได้กลับบ้านล่ะนะ กูเคลียร์ไอหนอนบ่อนไส้เรียบร้อยแล้ว”
“ตกลงมีหนอนจริงๆหรอ”
“อืม”
คิดแล้วก็แค้นถ้าไม่ติดว่าเป็นห่วงมินิมาร์ทผมอยากไปกระทืบมันเองด้วยซ้ำ
@ตอนเย็น
ผมกำลังนั่งพันเท้าให้มินิมาร์ทอยู่เพราะเธอดันทำผ้าพันเท้าเปียกเลยต้องเปลี่ยนใหม่
“ทำยังไงวะ”
แมร่ง ผมบ่นคนเดียวเบาๆเกิดมาไม่เคยต้องทำอะไรแบบนี้ให้ใครอิผ้านี่ก็หลายฉันจริงอยากจะกระชากออกมาเลยก็กลัวว่าที่เมียจะเจ็บ
“ทำไมไม่รู้จักเรียกวะไปเดินทำไมให้เปียก”
“ก็คนมันปวดฉี่จะให้นั่งรอรึไง”
“เออ ล้มขึ้นมาจะทำยังไง”
เธอไม่รู้หรอกครับว่าเธอทำให้คนอื่นเป็นห่วงขนาดไหนตั้งแต่เมื่อเช้าแล้วตอนผมเห็นเธอล้มใจผมกระตุกวูบเลยดีนะที่ไม่เป็นไรมาก
“ฉันดูแลตัวเองได้น๊า”
หมับ
ผมรั้งหน้ามินิมาร์ทลงมากดจูบลงแรงๆเมื่อได้ยินคำพูดไม่เข้าหูคนเขาเป็นห่วงมาพูดแบบนี้ได้ยังไงวะ
“ชะ...ฌอนพอแล้ว”
“วันหลังอย่าพูดแบบนี้อีก”
“ก็มัน...”
มินิมาร์ททำท่าจะเถียงผมเลยเงยหน้ามองเธอนิ่ง เจ้าตัวเลยรีบยกมือขึ้นปิดปากเสมองไปทางอื่น
ผ่านไป 10 นาที
“ทำไมมันทุเรศแบบนี้อะฌอน”
“ทำได้แค่นี้แหละ”
ผมบอกนี่ผมพยายามมากแล้วจริงๆนะ มันได้ขนาดนี้ก็ดีแค่ไหนแล้ว
ตึก ตึก ตึก
“พี่ฌอนครับมีหมอมาหาครับ”
เสียงเรียกของจ้อยทำให้ผมขมวดคิ้ว หมอที่ไหนวะ
“สงสัยจะเป็นหมอสกายแน่เลย”
“เธอไปรู้จักหมอที่ไหน!”
“หมอที่โรงพยาบาลไง”
“แล้วมันมาที่นี่ได้ไงวะ”
น่าโมโหจริงๆปล่อยไปหาหมอแปบเดียวแมร่งตามมาถึงที่พัก
“จะไปรู้หรอมาดูอาการมั้ง”
“หึ เซอร์วิสดีไปรึเปล่า”
สงสัยต้องออกไปจัดการหน่อยแล้ว ผมเดินออกมาจากห้องเห็นผู้ชายคนนึงใส่ชุดกราวยืนหันหลังอยู่
“มึงเป็นใครวะ”
ไม่ต้องพูดดีหรอกมาขนาดนี้จ้องจะงาบเมียกูแน่นอนต้องแสดงให้รู้ว่าคนนี้เฮียหวงห้ามแย่ง
“ไอฌอน / ไอกาย”
ทันทีที่หมอหันมาเราทั้งคู่ตะโกนเรียกชื่อกันและกันออกมาเสียงดัง
“มึงมาอยู่นี่ได้ไง” x2
ไอกายหรือหมอสกายเป็นลูกพี่ลูกน้องผมเองครับ ผมไม่เจอมันมาเกือบเดือนแล้วตั้งแต่มันมีเรื่องกับเพื่อนผมไม่ใช่ว่าเราทะเลาะกันนะแต่มันนะสิ งองแงงหนีไปเองต่างหาก
“กูมาหาคนไข้กูแต่คงผิดห้องขอตัว”
สกายพูดรัวเร็วแต่ก่อนมันจะเดินหนีผมเลยรีบดึงข้อเสื้อมันไว้ก่อน
“มึงจะไปไหนไอกาย”
“เอ่อ คือ...”
“อ้าวหมอเข้ามาด้านในก่อนสิคะ ฌอนปล่อยมือจากเสื้อหมอเดี๋ยวนี้นะ”
ผมสถบเล็กน้อยก่อนจะสะบัดเสื้อมันออกแล้วไม่ลืมลากไอกายเข้าห้องมาด้วย
“มึงมาทำไมไอกาย”
ผมเป็นฝ่ายเปิดฉากถามขึ้นก่อนนึกหงุดหงิดใจเมื่อเห็นมินิมาร์ทกับสกายส่งยิ้มให้กันงุงิ
“กูมาดูคนไข้กู”
“เสือก”
ทันทีที่ผมพูดจบ มินิมาร์ทซึ่งนั่งอยู่ข้างๆก็บิดเอวผมและหันไปขอโทษไอกาย
“คนดีดีอย่างคุณมินิมาร์ทไม่น่ามาคบกับคนชั่วแบบฌอนเลยนะครับ”
อ้าว ไอเวรนี่วอนตีนซะแล้วไง
“ฮ่าๆ คุณหมอไม่ต้องเป็นห่วงหรอกค่ะ
มินกับฌอนเราไม่ได้เป็นพอไรกัน”
“เดี๋ยวก็ได้เป็น”
“หึหึ คนอย่างฌอนมีสิ่งที่ยังไม่ได้ด้วยหรอวะ”
“หุบปากไปเลยไอกาย”
“ว่าจะถามตั้งนานแล้วสองคนนี้รู้จักกันหรอ”
“ครับ เราเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน”
ตามินิมาร์ทเบิกกว้างอย่างกับเห็นผี น่ารักจังวะผมอดใจไม่ไหวเลยหอมแก้มเธอไปฟอดใหญ่
ป้าบ! คุ้มครับถึงจะโดนฟาดก็ตาม
“อย่าทำแบบนี้อีกนะ”
“ก็เธอทำหน้ามึนแล้วน่ารักดี มึนมึนของกู”
“เลิกเรียกฉันอย่างนี้สักที ฉันชื่อมินนะ”
“ มึนมึน”
“มิน”
“มึนมึน”
การได้แกล้งมินิมาร์ทถือเป็นความสุขอีกอย่างหนึ่งของผมเลย
“เฮลโล่ หมอยังอยู่นะครับ”
“มึงก็กลับไปสิวะ”
“เอ๊ะ ฌอนพูดดีๆกับหมอไม่เป็นรึไง”
“ชีวิตกูพูดดีๆกับเมียคนเดียวก็พอแล้ว”
“ฌอน!!”
มินิมาร์ททะลึ่งตาใส่ผมตีไหล่ผมดังปัก ปักผมเลยจับมือเธอไว้ก่อนจะรวบตัวเธอขึ้นนั่งบนตัก
“เอ่อหมอว่าหมอกลับก่อนดีกว่า”
“อยู่ก่อนก็ได้นะคะหมอ โอ๊ยฌอนอย่ากัด”
มือเล็กพยายามดันหัวผมออกจากซอกคอเธอแต่เรื่องไรผมจะยอมปล่อยง่ายๆ
“ไม่ดีกว่าครับ เดี๋ยวเย็นหมอมารับไปเดินงานวัดกันนะครับเดี๋ยวหมอเอาวิวเเชร์มาให้”
“มึงเป็นหมอมึงว่างนักรึไงมาตามวอแวเมียคนอื่นแบบนี้”
“ก็ยังดีกว่าเจ้าพ่อแบบมึงแหละวะแค่นี้ก็ดูแลไม่ได้”
“มึงว่าใครไอกาย”
ฌอนกระชากคอเสื้อหมอขึ้น หมอไม่สะทกสะท้านเขายิ้มยี่ยวนกลับไปให้ฌอน
“กูแค่พูดลอยๆ”
“เหอะ มึงกลับไปเคลียร์กับไอดินแดนผัวมึงก่อนดีกว่ามั๊ย”
“มึงอย่ามาพูดชื่อมันให้กูได้ยินอีก”
สกายสะบัดมือผมออกอย่างแรงก่อนจะเดินออกไป ผมพอจะเข้าใจแหละเรื่องที่พวกมันทะเลาะกันก็ไม่ใช่เรื่องเล็กๆ
“หมอสกายเขามีผัวหรอ”
“อืม มันเป็นผู้ชายชอบผู้หญิงนี่แหละแต่ไม่รู้ไปทำอิท่าไหนถึงตกเป็นเมียไอดินแดน”
“น่าเสียดายประชากรคนหล่อของประเทศ”
“เธอจะเสียดายมันทำไม กูดีกว่าเยอะ”
มินิมาร์ทมองผมเหยียดๆก่อนจะสะบัดหน้าใส่เดืนกะเพลกไปนั่งเก้าอี้ชานระเบียง
—-
- ผู้เขียน
