ตอนที่8

1312 คำ
-8- “นี่ไม่ต้องอุ้มก็ได้” ฉันว่าขณะฌอนกำลังอุ้มฉันเข้าบ้านก่อนจะวางฉันลงบนเก้าอี้ตรงชานระเบียง “เฉยเหอะน๊า” “แล้วนี่จะไปไหน” ฉันคว้ามือฌอนไว้ เขาทำท่าจะเดินออกไปฌอนหันมายิ้มมุมปากให้นิดนึง “ไปซื้อข้าวกลัวเมียหิวตาย” ฌอนพูดน้ำเสียงทะเล้น ดึงแก้มฉันให้ยืดออกฉันเลยสะบัดมือเขาออก “ใครเมียพูดให้ดีๆนะ” “มึนมึนที่รักไงคับ” อร๊าย เขาจะมาพูดด้วยน้ำเสียงน่ารักแบบนี้พร้อมโยกหัวฉันไปมาไม่ได้ >< “พอเลยหยุดเรียกไม่เคยเป็นสักหน่อย” “ซ้อมไว้ก่อนเดี๋ยวก็ได้เรียก” ฌอนยักคิ้วให้ก่อนจะเดินไปสตาร์ทรถแล้วขับออกไป ทำไมเขาขยันทำให้ฉันอึ้งอยู่เรื่อยเลยวะ (ฌอน) ผมนั่งมองมินินมาร์ทกินก๋วยเตี๋ยวที่ผมพึ่งไปซื้อให้อย่างเอร็ดอร่อยก็อดยิ้มตามไม่ได้ “ฌอนกินลูกชิ้นปลามั้ย” “เธอกัดไปครึ่งลูกล่ะนะ” “รังเกียจหรอ” หนะ มาทำเสียงอ่อนหน้าตาเศร้าสร้อยอีกแล้วอย่างนี้ใครจะทนได้ล่ะครับ ผมเลยอ้าปากรับลูกชิ้นปลาจากเธอ “อร่อยปะ” “อืมก็ดี” มินิมาร์ทยิ้มให้ผมก่อนจะตักลูกชิ้นปลาที่เหลือใส่ในจานผม วันนี้มาแปลกแฮะทำไมใจดีจังวะหรือจะหลงรักผมบ้างแล้ว “เอาไว้กินเถอะ” “ไม่เป็นไรฉันไม่ชอบ” โอเคครับเธอไม่ได้ใจดีขึ้นแต่เธอไม่กินมันต่างหาก เฮ้อ ทำไมชีวิตเจ้าพ่อคาสิโนอย่างผมน่าสงสารจังวะ “เราจะได้กลับบ้านล่ะนะ กูเคลียร์ไอหนอนบ่อนไส้เรียบร้อยแล้ว” “ตกลงมีหนอนจริงๆหรอ” “อืม” คิดแล้วก็แค้นถ้าไม่ติดว่าเป็นห่วงมินิมาร์ทผมอยากไปกระทืบมันเองด้วยซ้ำ @ตอนเย็น ผมกำลังนั่งพันเท้าให้มินิมาร์ทอยู่เพราะเธอดันทำผ้าพันเท้าเปียกเลยต้องเปลี่ยนใหม่ “ทำยังไงวะ” แมร่ง ผมบ่นคนเดียวเบาๆเกิดมาไม่เคยต้องทำอะไรแบบนี้ให้ใครอิผ้านี่ก็หลายฉันจริงอยากจะกระชากออกมาเลยก็กลัวว่าที่เมียจะเจ็บ “ทำไมไม่รู้จักเรียกวะไปเดินทำไมให้เปียก” “ก็คนมันปวดฉี่จะให้นั่งรอรึไง” “เออ ล้มขึ้นมาจะทำยังไง” เธอไม่รู้หรอกครับว่าเธอทำให้คนอื่นเป็นห่วงขนาดไหนตั้งแต่เมื่อเช้าแล้วตอนผมเห็นเธอล้มใจผมกระตุกวูบเลยดีนะที่ไม่เป็นไรมาก “ฉันดูแลตัวเองได้น๊า” หมับ ผมรั้งหน้ามินิมาร์ทลงมากดจูบลงแรงๆเมื่อได้ยินคำพูดไม่เข้าหูคนเขาเป็นห่วงมาพูดแบบนี้ได้ยังไงวะ “ชะ...ฌอนพอแล้ว” “วันหลังอย่าพูดแบบนี้อีก” “ก็มัน...” มินิมาร์ททำท่าจะเถียงผมเลยเงยหน้ามองเธอนิ่ง เจ้าตัวเลยรีบยกมือขึ้นปิดปากเสมองไปทางอื่น ผ่านไป 10 นาที “ทำไมมันทุเรศแบบนี้อะฌอน” “ทำได้แค่นี้แหละ” ผมบอกนี่ผมพยายามมากแล้วจริงๆนะ มันได้ขนาดนี้ก็ดีแค่ไหนแล้ว ตึก ตึก ตึก “พี่ฌอนครับมีหมอมาหาครับ” เสียงเรียกของจ้อยทำให้ผมขมวดคิ้ว หมอที่ไหนวะ “สงสัยจะเป็นหมอสกายแน่เลย” “เธอไปรู้จักหมอที่ไหน!” “หมอที่โรงพยาบาลไง” “แล้วมันมาที่นี่ได้ไงวะ” น่าโมโหจริงๆปล่อยไปหาหมอแปบเดียวแมร่งตามมาถึงที่พัก “จะไปรู้หรอมาดูอาการมั้ง” “หึ เซอร์วิสดีไปรึเปล่า” สงสัยต้องออกไปจัดการหน่อยแล้ว ผมเดินออกมาจากห้องเห็นผู้ชายคนนึงใส่ชุดกราวยืนหันหลังอยู่ “มึงเป็นใครวะ” ไม่ต้องพูดดีหรอกมาขนาดนี้จ้องจะงาบเมียกูแน่นอนต้องแสดงให้รู้ว่าคนนี้เฮียหวงห้ามแย่ง “ไอฌอน / ไอกาย” ทันทีที่หมอหันมาเราทั้งคู่ตะโกนเรียกชื่อกันและกันออกมาเสียงดัง “มึงมาอยู่นี่ได้ไง” x2 ไอกายหรือหมอสกายเป็นลูกพี่ลูกน้องผมเองครับ ผมไม่เจอมันมาเกือบเดือนแล้วตั้งแต่มันมีเรื่องกับเพื่อนผมไม่ใช่ว่าเราทะเลาะกันนะแต่มันนะสิ งองแงงหนีไปเองต่างหาก “กูมาหาคนไข้กูแต่คงผิดห้องขอตัว” สกายพูดรัวเร็วแต่ก่อนมันจะเดินหนีผมเลยรีบดึงข้อเสื้อมันไว้ก่อน “มึงจะไปไหนไอกาย” “เอ่อ คือ...” “อ้าวหมอเข้ามาด้านในก่อนสิคะ ฌอนปล่อยมือจากเสื้อหมอเดี๋ยวนี้นะ” ผมสถบเล็กน้อยก่อนจะสะบัดเสื้อมันออกแล้วไม่ลืมลากไอกายเข้าห้องมาด้วย “มึงมาทำไมไอกาย” ผมเป็นฝ่ายเปิดฉากถามขึ้นก่อนนึกหงุดหงิดใจเมื่อเห็นมินิมาร์ทกับสกายส่งยิ้มให้กันงุงิ “กูมาดูคนไข้กู” “เสือก” ทันทีที่ผมพูดจบ มินิมาร์ทซึ่งนั่งอยู่ข้างๆก็บิดเอวผมและหันไปขอโทษไอกาย “คนดีดีอย่างคุณมินิมาร์ทไม่น่ามาคบกับคนชั่วแบบฌอนเลยนะครับ” อ้าว ไอเวรนี่วอนตีนซะแล้วไง “ฮ่าๆ คุณหมอไม่ต้องเป็นห่วงหรอกค่ะ มินกับฌอนเราไม่ได้เป็นพอไรกัน” “เดี๋ยวก็ได้เป็น” “หึหึ คนอย่างฌอนมีสิ่งที่ยังไม่ได้ด้วยหรอวะ” “หุบปากไปเลยไอกาย” “ว่าจะถามตั้งนานแล้วสองคนนี้รู้จักกันหรอ” “ครับ เราเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน” ตามินิมาร์ทเบิกกว้างอย่างกับเห็นผี น่ารักจังวะผมอดใจไม่ไหวเลยหอมแก้มเธอไปฟอดใหญ่ ป้าบ! คุ้มครับถึงจะโดนฟาดก็ตาม “อย่าทำแบบนี้อีกนะ” “ก็เธอทำหน้ามึนแล้วน่ารักดี มึนมึนของกู” “เลิกเรียกฉันอย่างนี้สักที ฉันชื่อมินนะ” “ มึนมึน” “มิน” “มึนมึน” การได้แกล้งมินิมาร์ทถือเป็นความสุขอีกอย่างหนึ่งของผมเลย “เฮลโล่ หมอยังอยู่นะครับ” “มึงก็กลับไปสิวะ” “เอ๊ะ ฌอนพูดดีๆกับหมอไม่เป็นรึไง” “ชีวิตกูพูดดีๆกับเมียคนเดียวก็พอแล้ว” “ฌอน!!” มินิมาร์ททะลึ่งตาใส่ผมตีไหล่ผมดังปัก ปักผมเลยจับมือเธอไว้ก่อนจะรวบตัวเธอขึ้นนั่งบนตัก “เอ่อหมอว่าหมอกลับก่อนดีกว่า” “อยู่ก่อนก็ได้นะคะหมอ โอ๊ยฌอนอย่ากัด” มือเล็กพยายามดันหัวผมออกจากซอกคอเธอแต่เรื่องไรผมจะยอมปล่อยง่ายๆ “ไม่ดีกว่าครับ เดี๋ยวเย็นหมอมารับไปเดินงานวัดกันนะครับเดี๋ยวหมอเอาวิวเเชร์มาให้” “มึงเป็นหมอมึงว่างนักรึไงมาตามวอแวเมียคนอื่นแบบนี้” “ก็ยังดีกว่าเจ้าพ่อแบบมึงแหละวะแค่นี้ก็ดูแลไม่ได้” “มึงว่าใครไอกาย” ฌอนกระชากคอเสื้อหมอขึ้น หมอไม่สะทกสะท้านเขายิ้มยี่ยวนกลับไปให้ฌอน “กูแค่พูดลอยๆ” “เหอะ มึงกลับไปเคลียร์กับไอดินแดนผัวมึงก่อนดีกว่ามั๊ย” “มึงอย่ามาพูดชื่อมันให้กูได้ยินอีก” สกายสะบัดมือผมออกอย่างแรงก่อนจะเดินออกไป ผมพอจะเข้าใจแหละเรื่องที่พวกมันทะเลาะกันก็ไม่ใช่เรื่องเล็กๆ “หมอสกายเขามีผัวหรอ” “อืม มันเป็นผู้ชายชอบผู้หญิงนี่แหละแต่ไม่รู้ไปทำอิท่าไหนถึงตกเป็นเมียไอดินแดน” “น่าเสียดายประชากรคนหล่อของประเทศ” “เธอจะเสียดายมันทำไม กูดีกว่าเยอะ” มินิมาร์ทมองผมเหยียดๆก่อนจะสะบัดหน้าใส่เดืนกะเพลกไปนั่งเก้าอี้ชานระเบียง —-
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม