Episode6
1350 คำ
-6-
(มินิมาร์ท)
ตลาด ใช่ค่ะคุณฟังไม่ผิดหรอกตอนนี้ฉันและ
ฌอนกำลังมาเดินตลาดเพราะฌอนเกิดนึกอะไรขึ้นมาไม่รู้อยากทำอาหารกินเอง
“ถามจริงนึกยังไงถึงจะทำอาหารกิน”
“เขาบอกว่าผู้หญิงชอบผู้ชายทำอาหาร ฉันจะจีบเธอก็เลยจะทำอาหารให้ไง ไม่ได้หรอ”
ไม่ได้หรอ>
“ใครบอกนายมา”
“Google”
ฌอนตอบกลับเสียงเรียบก่อนจะหันไปสนใจกุ้ง หอย ปู ปลา ส่วนฉันยังคงสตั้นกับคำตอบเขา google เนี่ยอะนะเขาจีบสาวด้วยการเปิดหาวิธีในgoogle มันได้หรอวะ -_-‘
“เดี๋ยวป้าเลือกให้ก็ได้ลูก”
ป้าเจ้าของร้านคงเห็นฌอนเอาแต่จ้องสัตว์ทะเลพวกนั้นไม่เลือกสักทีเลยเสนอช่วย
ฌอนยิ้มบางๆส่งให้ป้าแกเท่านั้นแหละป้าแกแถมกุ้งใส่เข้ามาในถุงไม่ยั้งเลยเกิดเป็นคนหล่อนี่มันดีจริงๆเลยนะ
ระหว่างเดินอยู่ ฉันก็ชมตลาดเพลินๆที่นี่มีของขายมากมายไม่ว่าจะเป็นของสดหรือของกินอย่างอื่นซึ่งตอนนี้ฉันกำลังเคี้ยวลูกชิ้นหมูอยู่บอกเลยโครตอร่อย
“ฌอนกินมั้ยอร่อยนะ”
ฉันถามเมื่อเห็นฌอนเอาแต่พยายามเดินหาอะไรสักอย่างมือข้างหนึ่งจับมือฉันไว้เขาบอกกลัวหลงส่วนมืออีกข้างถือของ
“ป้อนหน่อยสิ”
ฌอนหันกลับมาพูดเสียงอ้อน
อ่อย น่ารักอะ
“กินเองสิ”
“มือไม่ว่าง”
เขาชูมือทั้งสองข้างให้ฉันดู ข้างหนึ่งถือของส่วนอีกข้างจับมือฉันไว้
“อ้าปากสิ”
ฉันจำต้องป้อนลูกชิ้นให้เขา ฌอนอ้าปากรับลูกชิ้นก่อนจะยิ้มกว้างเหมือนเด็กได้ขนม
“มินรู้รึเปล่าต้มยำกุ้งใส่อะไรบ้าง”
“ต้มยำกุ้งหรอ ก็ใส่กุ้ง เห็ด ขิง ข่า ตะไคร้ มะเขือเทศนั่นไงร้านนั้นขายผัก”
ฌอนเดินตามแรงลากของฉันไปยังแผงผักผลไม้
“มินเอามะเขือเทศกี่ลูกดี”
ฉันหันไปหาฌอนขณะกำลังเลือกของใส่ต้มยำให้เขาอยู่แต่เมื่อเห็นสิ่งที่ฌอนถือถึงกับต้องกุมขมับ
“ฌอนอันนั้นมันไม่ใช่มะเขือเทศ”
“จะไม่ใช่ได้ไงมันสีแดง”
บทจะมึนก็มึนซะอย่างนั้นอะ
“นั่นมันแอปเปิ้ล”
“หรอ”
ฌอนวางแอปเปิ้ลลงที่เดิม เกาหัวตัวเองเขินๆขนาดแอปเปิ้ลแดงกับมะเขือเทศยังแยกไม่ออกเลยแล้วอาหารวันนี้จะรอดมั้ยเนี่ย -.-
แกรก กรุกกรัก
ฉันนั่งเท้าข้างมองฌอนอยู่บนโต๊ะตรงชานระเบียง เขากำลังหั่นผักทุกอย่างด้วยความเร็วชนิดที่ว่าเต่ายังแซงเห็นแล้วมันขัดใจ
“แมร่งทำไมมีดไม่ลื่นเหมือนตอนแทงคนเลยวะ”
บอกแล้วว่าอย่าให้เจ้าพ่อมาทำอาหาร
“ให้ช่วยมั๊ย”
“ไม่”
เจ้าตัวยังคงยืนยันคำเดิมแม้ฉันจะถามเขาเป็นรอบที่ห้าแล้วก็ตาม ฉันเลยเลิกสนใจฌอนหันมาจิบชาชมวิวทะเล
“เหี้ย!!! โอ๊ย”
ชาในแก้วฉันแทบหกเพราะฉันสะดุ้งเสียงอุทานจากไอพ่อครัวด้านล่าง
“อะไรฌอน!?โวยวายอย่างกับไฟไหม้”
ฉันหันไปว่าเขาอย่างหงุดหงิดและภาพที่เห็นคือไฟลุกโชนท่วมหม้อ นี่ฌอนจะต้มยำหรือเผาหม้อกันแน่
“ฌอนเบาแก๊สสิโว้ย เบาแก๊ส”
ฟู่ ฟู่
เก่งมากจ๊ะที่รักบอกให้เบาแก๊สแต่ดันเร่งแก๊สไปอีกไฟที่จากเดิมโชกช่วนอยู่เเล้วตอนนี้ลุกมากกว่าเดิมอีก
“มินไปเอาน้ำมา”
อ้าวแล้วทำไมมาใช้ตรูวะแต่เอาก็เอา ดีกว่าโดนไฟไหม้ตาย
ซ่า~
เต็มๆไม่ใช่โดนไฟนะโดนหน้าฌอนอะเต็มๆใครบอกให้เขามายืนขวางล่ะ
“มิน”
ฌอนเช็ดน้ำออกจากหน้ามองฉันตาดุ น้ำไหลหยดติ๋งๆจากผมด้านหน้าแถมน้ำเสียงยังเย็นยะเยือกทำเอาเสียวสันหลังวาบ
“เเหะๆขอโทษ เค้าไม่ได้ตั้งใจนะตะเอง”
เขาไม่ตอบ ฌอนเดินผ่านหน้าฉัน ฉับ ฉับเข้าไปในห้องน้ำก่อนจะ
ซ่า~
“เอาน้ำมาสาดทำไมวะ”
เลว คำนิยามคำเดียวสำหรับฌอนตอนนี้เลยคือเลวเพราะเขาเอาน้ำมาสาดฉันคืนอะตอนนี้สภาพเราเลยเหมือนลูกหมาตกน้ำกันทั้งคู่
“ถือว่าหายกันนะครับที่รัก ฟอด”
ฌอนหอมแก้มฉันฟอดใหญ่ก่อนจะเดินไปจัดการทำอาหารของเขาต่อ
หึ ฝากไว้ก่อนเถอะอย่าให้เผลอแม่จะเล่นให้ครั้งนี้ปล่อยไปก่อนไม่รู้จะเอาอะไรไปสู้
“นี่ต้มยำหรอแล้วนี่อะไรอะ”
“ไข่เจียว”
มันคงเป็นไข่เจียวชาโคลสินะถึงได้สีอย่างกับถ่านแบบนี้ ส่วนต้มยำกุ้งอื้อหือไม่อยากบรรยาย
“ทำไมไม่แกะกุ้งก่อนเอาไปต้มอะทำไมใส่ลงไปทั้งตัวแบบนี้แล้วหนวดกุ้งทำไมไม่ตัดออก”
“ใครจะไปรู้ล่ะนึกว่าต้มแล้วมันจะหลุดออกเอง”
อยากเอาหัวเขกโต๊ะสักสิบที ใครเขาต้มกุ้งแล้วหนวด เปลือกมันหลุดออกจากตัวกุ้งเองวะ
“กินไปเถอะน๊า นี่อาหารจานแรกในชีวิตกูเลยนะ แมร่งไม่คิดเลยต้องมาทำจีบหญิง”
ฉันแอบลอบยิ้มเมื่อได้ยินเขาบ่นกับตัวเอง เพื่อไม่ให้เสียน้ำใจกินหน่อยแล้วกัน
เมื่อคำแรกเข้าปากถ้าไม่เกรงใจฉันอยากพ่นใส่หน้าเขามาก
เขาไปเอาน้ำทำเลมาทำต้มยำรึไงกันทำไมมันเค็มปี๋แบบนี้แต่พอเงยหน้าเห็นหน้าฌอนมองตาปริบๆฉันเลยต้องจำใจกลืนมันลงไป
“เป็นไงบ้าง”
“ก็ดี”
ตอบน้อยพยายามเก็บอาการอยู่ -_-
ฉันหันไปตักไข่เจียวมากินแทนอันนี้ยังพอได้เพราะมันจืดอาจจะขมตรงไหม้หน่อยแต่ก็พอกินได้
“ไหนชิมหน่อย”
ฉันกำลังจะร้องห้ามแต่ไม่ทันแล้วฌอนตักต้มยำเข้าปากคำใหญ่
“แค่ก แหวะไม่ต้องกินแล้วเอาไปเททิ้งเลย”
“เฮ้ยๆใจเย็นกินกับข้าวก็ยังพอโอเค”
“อย่ามาหลอกกันเลยมิน”
“จริงๆนะ”
ฉันลองกินให้เข้าดูเพื่อยืนยันสิ่งที่พูดคือกินกับข้าวมันก็ยังเค็มแหละแต่เค็มน้อยลงหน่อย
จะให้เททิ้งก็เสียดายยิ่งคิดถึงตอนฌอนตั้งใจทำแล้วฉันไม่ใจร้ายขนาดกล้าเทหรอก
“แมร่งกูจะไปลากคอไอคนโพสแนะนะวิธีจีบแบบนี้สัส”
ฌอนพูดเสียงฉุนก่อนจะตักข้าวกินหน้าตาเอาเรื่องสุดๆเห็นแล้วก็อดขำไม่ได้
“นายจะไปโทษเขาได้ไง”
“ก็ทำไมมันไม่เขียนบอกล่ะวะว่าวิธีนี้สำหรับคนทำอาหารอร่อยกูก็นึกว่าง่าย”
ฮ่าๆ ไม่ไหวแล้ว โอ๊ยแมร่งฌอนทำฉันขำไม่ไหวแล้วไม่ยักรู้มาก่อนว่าเจ้าพ่อคาสิโนจะงองแง๊ง งอแงได้ขนาดนี้
“ขำอะไร”
ฌอนส่งสายตาคมกริบมาให้ฉันแต่ฉันก็ยังนั่งขำตัวโยนอยู่ดี
“มินหยุดขำเดี๋ยวนี้”
เสียงเขาเริ่มดุขึ้น ฉันอยากจะหยุดขำนะแต่มันทำไม่ได้อะ ฮ่าๆ
“กูเตือนแล้วนะ”
หมับ!
ฌอมคว้าหน้าฉันเข้าไปจูบ เขากัดปากเพื่อให้ฉันเผยอปากออกก่อนจะสอดลิ้นร้อนเข้ามาดูดดึงลิ้นฉันความอบอุ่นแผ่ซ่านไปทั่วโพรงปาก
จูบครั้งนี้ลึกซึ้งกว่าครั้งก่อนๆมันนุ่มนวลจนฉันเองยังเผลอเคลิ้มนานหลายนาทีกว่าฌอนจะยอมปล่อย
“แหวะ เค็ม”
“ไอบ้าเค็มเพราะต้มยำนั่นแหละ”
ฉันขว้างช้อนใส่เขาแก้เขินก่อนจะขโมยช้อนฌอนมาตักข้าวกิน ก้มหน้างุดๆไม่ยอมเงยหน้า
“หึหึ เวลาเธอเขินแมร่งโครตน่าเอาเลยวะ”
“โรคจิต น่ารักก็พอมะ”
“อย่างเธอแค่น่ารักไม่ได้หรอกขนาดนี้อะต้องน่าเอาแล้ว หึหึ”
กรี๊ด ใครก็ได้เอาผู้ชายคนนี้ไปโยนทิ้งทะเลหน่อยฉันไม่ไหวกับเขาเเล้ว TT
——
- ผู้เขียน
