ไหน ๆ ก็...Nc
1246 คำ
ตอนที่8 ไหน ๆ ก็ ...Nc
วิริศราเดินกลับขึ้นห้องหลังจากทำให้แพรพลอยกลับไปได้สำเร็จ เธออดเศร้าตามผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ทั้งที่รู้แต่ว่าสิ่งที่พวกเขาทำมันผิด
หลังอาบน้ำเสร็จก็อดไม่ได้จะลงมาดูคนที่นั่งดื่มอยู่ข้างล่างไม่ได้ สองเท้าเล็กเดินเบา ๆ ไม่ให้เจ้าของบ้านรู้ตัว ดวงตากลมโตเห็นขวดเหล้าที่เหลือแต่ความว่างเปล่าก็อดขมคอแทนเขาไม่ได้กินขนาดนี้คอไม่พังบ้างเลยหรือไง
“ทำอะไร”
“เปล่าค่ะ วีแค่กลัวคุณจะลืมปิดประตู”
“กลัวแพรกลับมาขนาดนั้นเลย?” ถ้าตาไม่ฝาดตอนนี้เธอเห็นว่านัยน์ตาของเขาแดงกล่ำ ‘ไม่กลั้นน้ำตาอยู่ก็ต้องผ่านการร้องไห้มาบ้างแหละ’
“วีทำตามหน้าที่ค่ะ ป้ากชสั่งมา”
“แล้วแม่ฉันสั่งให้เธอทำอะไรอีก”
“แค่เรื่องนี้ค่ะ” วิริศราเดินผ่านเขาไปปิดล็อคบ้านให้เรียบร้อย เริ่มรู้ตัวแล้วว่าเขาโกรธ แต่พอหันกลับมาเท่านั้นก็ชนเข้ากับแผงอกก่อนจะโดนขังไว้ในอ้อมแขนพร้อมกลิ่นเหล้าที่ลอยเตะจมูก
“จะ..จะทำอะไรคะ”
“รู้มั้ย ถ้าแพรไม่กลับฉันจะแพรจะทำอะไรกัน”
“ไม่ได้นะคะ ผู้หญิงคนนั้นมีเจ้าของแล้วป้ากชสั่งให้.. อื้อ!” ชายหนุ่มประกบกลีบปากลงมาโดยไม่รอฟังว่าเธอจะพูดอะไร หญิงสาวที่ถูกปล้นลมหายใจแทบล้มพับเพราะขาอ่อนแรงอย่างทำอะไรไม่ถูก แต่ธนาธิปก็รัดเอวเธอไว้ได้ทัน
“พี่ธาม...เมามากแล้วนะคะ”
“คราวที่แล้วเธอก็ชอบที่ฉันทำหนิ ใช่มั้ย” วิริศราตาโตเผลอมองหน้าแดงกล่ำของเขาอย่างคิดไม่ถึง ‘คราวที่แล้วเรื่องอะไร’
“ฉันไม่ได้ลืม ว่าทำอะไรกันไปบ้าง”
“แต่ที่ไม่เอา เพราะเอาไม่ลง” เขาก้มลงพูดชิดกับใบหูของหญิงสาวอย่างเย้ยหยันก่อนจะถูกมือน้อย ๆ ผลักเข้าที่อก เธอตวัดสายมองเขาอย่างไม่พอใจแต่เมื่อจะเดินหนีกลับถูกตรึงไหล่มนทั้งสองข้างไว้
“ทำไม โกรธ?”
“เปล่าค่ะ แค่ไม่อยากอยู่ขวางสายตาพี่ธาม”
“จะว่าไป... ไหน ๆ ก็เอาตัวเองเข้ามาในชีวิตของฉันแล้ว...”
“อะไรคะ”
“ก็อย่าเข้ามาเฉย ๆ ให้เสียเที่ยวสิ” คราวนี้วิริศราเม้มปากไว้แน่นจนเขาไม่สามารถส่งเรียวลิ้นเข้ามาในโพรงปากของเธอได้ แต่เขาก็ไม่ล้มเลิกยังคงพยายามเอาชนะเธอจนได้ในที่สุด
“อ๊ะ!” ธนาธิปเริ่มควบคุมลมหายใจตัวเองไม่ได้ ร่างบางในอ้อมแขนนี้ช่างหอมเย้ายวนจนยากหากจะให้หยุด เมื่อเธอไล่ที่ระบายเขากลับหน้าที่นั้นก็ตกเป็นแทนแล้วกัน
“ทำไม่ได้นะคะพี่ธาม”
“ได้หรือไม่ได้เธอมีสิทธิ์พูดด้วยเหรอ” คนเมาผละเล็กน้อยมองเธอสายตาหยาดเยิ้ม มองข้ามสีหน้าเหรอหราของเธออย่างไม่ใยดีและอุ้มร่างบอบบางกลับขึ้นห้องที่อนุญาตให้เธอนอน
พรึ่บ
เขาทิ้งตัวลงบนเตียงโดยที่เกี่ยวร่างของเธอให้อยู่บนตัวของตัวเองแล้วป้อนจูบที่เธอไม่อาจหลีกหนีไปได้ มือหนากอบกุมเนื้อนุ่มนิ่มผ่านเนื้อผ้าด้วยความหื่นกระหาย เป็นวิริศราก็ไม่ได้แย่ แต่ที่เว้นเอาไว้แต่แรกเพราะเขาไม่อยากมีปัญหาตอนที่เซ็นต์ใบหย่า
“อื้ออ อย่านะพี่ธาม!” เสียงร้องขอของเธอไม่สัมฤทธิ์ผลเมื่อเขาแย่งเสื้อของเธอออกไปให้พ้นสายตาได้ ไม่ปล่อยให้เวลาเดินหน้าอย่างเสียเปล่าก็จัดการกับบราสีแดงตัดกับผิวขาวออกตามไปติด ๆ หญิงสาวรีบใช้มือบังอกอวบเอาไว้เขาจึงหันมาจัดการเบื้องล่างของเธอต่อ
“พี่ธาม! พี่กำลังเมานะคะ”
“อย่าให้ฉันเหนื่อยนะวี”
“ไม่นะ! วีไม่ยอมให้พี่ธามทำเราแต่งงานกันเพราะอะไรพี่ลืมแล้วเหรอ”
“ไม่ลืม แต่ฉันมันเอาไม่เลือกมาแต่ไหนแต่ไร”
พรึ่บ
กางเกงเอวยางยืดบางสบายถูกเหวี่ยงออกไปให้พ้นทางพร้อมกับชั้นในตัวจิ๋วในคราวเดียว วิริศราเรื่อสีแดงไปทั้งตัวด้วยความอายจึงม้วนตัวเองอยู่ในผ้าห่มแต่กลายเป็นว่าเสียท่าให้เขาคร่อมทับเธอเอาไว้จนหนีไม่ได้ จังหวะนี่เองเขาจึงได้ถอดพันธนาการของตัวเองออกจนไม่เหลือสักชิ้น
"พี่ธามปล่อยวีนะ!”
จิ๊!
“เธอมีถุงยางมั้ย”
“มะ..ไม่มี พี่ธามลุกออกไป...” นอกจากไม่ทำตามที่ขอแล้วยังประทับริมฝีปปากที่ลาดไหล่ของเธอ ก่อนจะมีเสียงดูดดังขึ้นให้ขนยิ่งลุกหนักกว่าเก่า ส่วนนิ้วแกร่งนั้นลูบไล้กลางกลีบดอกไม้แผ่วเบาอย่างรู้ใจว่าแบบไหนจะทำให้เธอสยบลงได้
“อื้อออ”
“แฉะแล้ว”
“ไม่...” ไม่รอฟังว่าเธอจะพูดอะไรออกมาก็จัดการจูบปิดปากของเธอไว้เสียก่อน ส่วนนิ้วแกร่งนั้นกำลังส่งเธอให้ถึงปลายทางเร็วยิ่งขึ้น แม้ร่างบางจะบิดเร่าแค่ไหนก็พ่ายแพ้ให้กับความช่ำชองของเขาอยู่ดี
“อ๊าา” ธนาธิปถึงกับกัดริมฝีปากเมื่อได้มองใบหน้าจิ้มลิ้มที่กำลังสุขสม ถึงคราวของเขาที่ใช้บางอย่างที่ใหญ่กว่านิ้วหลายเท่าส่งเข้าไป
“พี่...ธาม...”
เขายอมผละเล็กน้อยเมื่อมือเล็กดันหน้าท้องเอาไว้ ชายหนุ่มจึงจับมือทั้งสองของเธอมาวางบนไหล่เอาแทน ยังคงไร้คำพูดใด ๆ จากเขาจนเมื่อพยายามสอดแทรกตัวตนเข้าไปในร่องรักของเธอ
“อื้ออ เจ็บ”
“แน่นจังวะ”
“มันไม่เข้า”
“หยะ..หยุดเถอะค่ะ อื้ออ” นิ้วเรียวจิกแผ่นหลังแน่นหนั่นไว้แน่นเมื่อเขาเดินหน้าอย่างไม่ลดละ วิริศราถึงกับน้ำตาร่วงเผาะแต่ก็ไร้ซึ่งคำพูดปลอบประโลมแถมยังเริ่มขยับสะโพกส่งตัวตนของเขาให้เข้ามาลึกกว่าเดิม
“วีเจ็บ”
“อื้มม”
“อื้ออ เอาออกไปมันเจ็บ” ความคับแน่นของเธอบีบรัดลำกายแน่นจนแทบปริแตก และเขาไม่ปล่อยเวลาให้เสียไปเปล่า ๆ รีบขยับพาตัวเองให้สุขสมเหมือนกับที่ส่งเธอถึงไปแล้วก่อนหน้า ร่างบางสั่นสะท้านอย่างหนักถึงกับต้องบีบต้นแขนเขาไว้แน่นแต่ก็ไม่ได้ทำให้เขาคิดจะหยุด
“อื้ออ อ๊าา” เมื่อเห็นวิริศราเม้มปากเอาไว้เขาก็ตอกอัดเธอเน้นหนักจนกลั้นเสียงประหลาดไว้ไม่อยู่ หญิงสาวเผลอมองเห็นแววตาที่เขากำลังจ้องมองก็เกิดความกระดากอายปิดเปลือกตาพริ้มหนีสายตาแววระยับนั่น ‘เขาเมา’
“ซี้ดดด อ่าา” ร่างสูงรีบถอนแก่นกายที่กำลังเข้าออกในตัวเธออย่างบ้าคลั่งออก ก่อนที่น้ำอุ่น ๆ จะถูกปล่อยลงกลางอกอวบอัดของคนใต้ร่าง หญิงสาวรีบลืมตาขึ้นมองด้วยความตกใจและยิ่งตะลึงหนักเมื่อได้เห็นสิ่งนั้นใกล้ ๆ ตา แต่ก็ถูกความช้ำใจเข้าแทนที่เมื่อธนาธิปเดินไปเอาผ้าเช็ดตัวของเธอมาพันรอบเอวแล้วออกไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น...
- ผู้เขียน
