ตกปลา อีกแล้ว หาคู่ให้ชายหนุ่ม
1260 คำ
[ Stage Ready! ]
ผินอินยังไม่ทันจะร่วงลงมาถึงอาเขต
เกมมาสเตอร์กลับสร้างอาเขตสเตจต่อไปไว้รอท่า
ภาพเบื้องหน้าคือการสลับตัวหมุนเปลี่ยนไปมาของลูกเต๋านับพันลูก ค่อยๆก่อตัวขึ้นเป็นรูปร่างของฉากสเตจ
ด้านล่างกลายเป็นแม่น้ำสายใหญ่ และเล็กแยกออกจากกันนับสิบสาย คนกลัวน้ำเพราะว่ายน้ำไม่เก่ง ได้ยินเสียงน้ำซัดตลิ่งก็พลอยกลัว
วิวรอบกายเริ่มค่อย ๆ กลายเป็นตลิ่งสูง ผินอินรู้สึกตกใจอย่างมาก
“อะไรกันน่ะ ยังไม่ทันจะได้ตั้งตัวเลย นี่เริ่มสเตจใหม่ให้เลยหรือนี่”
ร่างของผินอินร่วงลงมาก่อนจะถึงพื้น ถูกแรงโน้มถ่วงดึงพยุงให้สามารถยืนได้
“โห้! ระบบไร้แรงดึงดูดเหรอ สเตจนี้ คือ สเตจอะไร?”
เสียงกระดิ่งดังขึ้นพร้อมกับร่างของเกมมาสเตอร์ค่อย ๆ ปรากฏ
[ สเตจนี้มีชื่อว่า สายน้ำมหาสนุก]
“ด่านบ้าอะไร ชื่อน่าขำขนาดนี้”
[ เนื่องจากเป็นอาเขตพิเศษเพื่อเป็นทางลัด จึงทำให้มีสเตจที่ยากมากขึ้น คะแนนสูงขึ้นตามลำดับ ]
“แล้วกติกาของด่านนี้เป็นยังไงบ้าง ทำไมข้างล่างมันดูวังเวงขนาดนี้นะ”
[ จากนี้จะมีอุปกรณ์ คือ ตะกร้ามหัศจรรย์ สามารถใช้เก็บของเหลว และวัตถุที่มีขนาดใหญ่กว่าตัวจริงได้สิบเท่า ]
ผินอินกำลังจะหลุดปากออกไปว่าง่าย แต่เมื่อครู่ก็เพิ่งพูดไป กลับกลายเป็นว่าวิ่งหนีวัวกระทิงแทบเอาชีวิตไม่รอด
“เอาเถอะ กติกายังไงมา ก็สู้ทั้งนั้น แต่ด่านนี้คงไม่มีเรื่องเสี่ยงตายหรอกใช่ไหม?”
[ อัตราความเสี่ยงอยู่ที่ ห้าสิบเปอร์เซ็นต์ ]
“ก็แปลว่ายังสามารถตายได้เช่นเคย แล้วแบบนี้นอกจากพลังชีวิตจะลด ยังต้องระวังการตายโดยไม่สมเหตุผลอีกสินะ บ้าชะมัด”
[ ตะกร้าที่อยู่ด้านหลัง รวมสกิลการช่วยชีวิตเพียงสามอย่าง
1. เก็บวัตถุมีพิษตีค่าเป็นศูนย์
2. สามารถเรียกของช่วยเหลือออกมาได้โดยไม่ทำลายสกิลขณะใช้งาน
3. แตรหยุดชั่วขณะ
เมื่อเรียกใช้ทุกครั้งจะลดคะแนนสะสมลงครั้งละห้าคะแนน เมื่อบวกเพิ่มกับด่านที่แล้วจะเท่ากับกลายเป็นการลบคะแนนสะสมสามแต้ม และลบคะแนนชีวิตเท่ากับสิบ ]
“เยี่ยม! ได้อย่างเดียวไม่มีเสีย นี่สินะ... อาเขตหน้าเลือดของแท้!”
ผินอินอดแซะไม่ได้ เพราะขนาดเล่นมาแทบล้มประดาตายหลายด่าน คะแนนเต็มที่ก็แค่ทรงตัว แต่ไม่เคยทะลุปรอทเหมือนด่านตกปลาพญามังกรได้สักครั้ง
นอกจากจะต้องทำคะแนนให้กลับมาทรงตัว ไม่อย่างนั้นด่านต่อไปหากเพิ่มความยากขึ้นเรื่อย ๆ อาจไม่มีโอกาสสะสมคะแนนเพื่อตีตื้น
“กติกาเกมนี้มีอะไรบ้าง อธิบายมาให้หมด อย่ามากั๊กนะ”
[ ท่านผู้เข้าแข่งขัน กรุณาใช้แว่นปิดตาคาดเพื่อปิดกั้นการมองเห็นของตนเอง จากนั้น... กดปุ่มเลือกคู่ต่อสู้ ]
ผินอินทำตาม คาดแว่นขึ้นปิดตา แล้วจึงเห็นสเตตัสคู่ต่อสู้ปรากฏขึ้น
“อ้อ... แบบนี้นี่เอง มีระดับมอนสเตอร์กับระดับความยากของแต่ละด่านให้เราดู แบบนี้ก็เท่ากับสามารถเลือกระดับความยากง่ายได้ด้วย”
เมื่อกดปุ่มกลางอากาศตามที่เห็นบนแว่น ปรากฏร่างของมอนสเตอร์รูปร่างคล้ายชาวประมงหนุ่มตัวใหญ่โตขึ้นมาจากน้ำ
[ สเตจแรก ตกปลาเพื่อหารัก ]
“อะไรนะ?”
[ ท่านผู้เข้าแข่งขัน ต้องช่วยชายประมงคนนี้ตกปลา เพื่อนำไปสู่ขอหญิงสาวในหมู่บ้าน ปริมาณปลาที่ตกได้จะกำหนดหน้าตาของหญิงสาวที่เขาจะได้เป็นคู่ครอง ]
“อ้าว มันก็เท่ากับเกมเลือกคู่น่ะสิ”
[ จำนวนปลา หมายถึง คะแนนหลังจากหักลบตามสัดส่วน คะแนนความสำเร็จ และความพอใจ ขึ้นอยู่กับการให้คะแนนจากคนที่เราช่วยเหลือ หากทำได้น้อย คะแนนจะน้อยตามไปด้วย ]
“เกมเอาใจคนว่างั้นเถอะ ตลกมาก แล้วจะทำได้ยังไงกัน ในเมื่อไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะตกได้ยังไง ขนาดไหน มอนิเตอร์ที่สวมอยู่ก็เห็นแค่มอนสเตอร์ ไม่ได้บอกตำแหน่งปลาเสียหน่อย”
[ กรุณากดปุ่มสีแดงข้างแว่น ]
เมือกดปรากฏรูปร่างของปลาที่แหวกว่ายอยู่ในบริเวณใกล้เคียง เห็นรูปร่างปลาจำแนกเป็นสีต่าง ๆ มากมายตามระดับความใหญ่โต
“โอ้โห! มันสะดวกแบบนี้เชียว แบบนี้ก็แค่ต้องตกปลาตัวใหญ่ ๆให้ได้เท่านั้นสิ”
“แต่ว่า... เราไม่มีเบ็ดนี่นา”
[ Ready Go! ]
“เฮ้ย! ยังไม่ทันเตรียมตัวเลย สตาร์ทแล้ว เฉยเลย อ้า!”
ทันทีที่เสียงเกมดังขึ้น ชาวประมงหนุ่มรีบตวัดเบ็ดลงไปในน้ำ แต่ทุกครั้งที่ตวัดลงไป ก็มักจะได้ปลาติดเบ็ดขึ้นมา
ผินอินมีหน้าที่รับปลาเหล่านั้นใส่ลงตะกร้า พูดให้เข้าใจง่ายคือช่วยชาวประมงเก็บปลาแบบเป็นลูกมือนั่นเอง
แตกต่างจากเกมก่อน ตรงที่ตนเป็นผู้ตก แต่เกมนี้ชาวประมงเป็นผู้ตก เหล่าปลาตัวเล็กตัวน้อยที่ถูกตวัดขึ้นมาตามเบ็ด แม้จะได้จำนวนมาก แต่ขนาดตัวคละกัน จนกระทั่งผินอินรู้สึกว่ามันน่ารำคาญ
“เฮ! พี่ชาวประมง ตกตัวใหญ่ ๆ หน่อย ตัวใหญ่ ๆ น่ะ”
แต่เพราะ เขาคือโปรแกรม จึงไม่ใส่ใจที่ผินอินพูด
“ชิ... ไม่มีหูแบบนี้ ตกแต่ปลาเล็กมาให้แบก ก็แบกหลังแอ่นทั้งปีสิ แบบนี้ต้องหาทางให้เจ้าโปรแกรมนั่นตกได้ปลาตัวใหญ่ จะได้จบสเตจเร็วขึ้น”
ในตะกร้าสามารถจับปลา หรือวัตถุที่เป็นพิษได้
ผินอินรีบเคาะตะกร้าจนเกิดเสียง ทำให้สกิลแรกเปิดใช้งานทันที
“เอาล่ะ จะใช้สกิลต้านพิษนี่ล่ะ ไล่ปลาพวกตัวใหญ่ให้พี่แกตกให้ได้เลย”
ผินอินทิ้งหน้าที่ตามเก็บปลาวิ่งไปยังต้นแม่น้ำ
พอใช้สกิลจับวัตถุพิษจับต้นไม้ใบหญ้า ที่เป็นพิษมารวมกันขยำทิ้งลงต้นน้ำ เหล่าปลาที่รู้ด้วยสัญชาตญาณว่ามีพิษในน้ำ ต่างพากันว่ายไปยังปลายน้ำที่มีโปรแกรมตกปลารออยู่
ส่วนปลาบางตัวที่ถูกพิษจนสลบยังลอยไปตามน้ำทางทิศที่โปรแกรมอยู่ เชื่อว่าถึงยังไงเมื่อไปถึงตรงนั้น โปรแกรมตกปลาประมงหนุ่มจะสามารถใช้เบ็ดตกขึ้นมาได้อย่างแน่นอน
ผินอินรีบวิ่งกลับมารอท่า แต่เจ้าโปรแกรมกลับยังตั้งหน้าตั้งตาตกเฉพาะปลาเล็ก
“ปุ่มเอฟ”
[ มาสเตอร์ ]
“โปรแกรมไม่ทำงานร่วมแบบนี้ สู้ไม่ไหวหรอกนะ มีวิธีอื่นไหม?”
[ โปรแกรมถูกโปรแกรมมาแล้ว ทำให้ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงโปรแกรมได้ นอกจากจะเปลี่ยนตัว ]
“เปลี่ยนได้ด้วยเหรอ”
[ หากเปลี่ยนตัว หัวข้อก็จะเปลี่ยนไปด้วย ความยากง่ายก็จะแตกต่างกันไปด้วย ]
“เฮ้อ... อันนั้นก็ไม่ได้ อันนี้ก็ไม่ดี แล้วจะกดมาทำไมวะ”
ผินอินละความใส่ใจ กระโดดลงไปข้างตัวโปรแกรม เมื่อมองเห็นปลาตัวใหญ่จากแว่นที่สวม จึงถีบเข้าไปที่ตัวโปรแกรม ตัวโปรแกรมแม้จะตกลงไปในน้ำ แต่มือของเขายังคงตวัดคันเบ็ดตกปลาไม่หยุด
“ดีมาก หันไปทางนั้นล่ะ ตกมันให้ได้ ตกเจ้าปลาตัวใหญ่ให้ได้!”
ทันทีที่เบ็ดของโปรแกรมตวัดไปถึง ปลาตัวใหญ่กระโจนฮุบ
“ดีมาก แบบนั้นล่ะ!”
คันเบ็ดตวัดปลาตัวใหญ่ขึ้นมากลางอากาศ
- ผู้เขียน
