ตำบลหานตงมันเล็ก หรือชะตาต้องกันกับหยวนหย่งเล่อก็ไม่รู้ พอออกจากหอหนังสือผู่เยว่ไป เซี่ยซือซือก็ได้เจอกับเขา ที่ประตูทางเข้าภัตตาคารอ้ายเหริน คงเพราะที่นี่เป็นภัตตาคารที่อาหารอร่อยที่สุดของตำบลหานตง เซี่ยซือซืออยากให้คนในบ้านได้กินอาหารอร่อย เลยพากันมายังสถานที่แห่งนี้
“เป็นเจ้า” หยวนหย่งเล่อชะงักอยู่กับที่ เขามองเซี่ยซือซือ มองน้อง ๆ ของนาง เลยไปมองสามีพิการกับมารดาของเขาด้วย อยู่ครบทุกคนพอดี นางไม่ได้โกหกเขาเรื่องครอบครัวจริงด้วย
“นายท่านหยวน” เซี่ยซือซือโค้งให้เขาเล็กน้อย “นี่สามีกับแม่สามีของข้า ส่วนนี่ก็น้องสาวกับน้องชายเจ้าค่ะ”
ทุกคนต่างเรียกนายท่านหยวนอย่างพร้อมเพรียงกัน มีเพียงถานจ้านที่ยืนนิ่ง เขามีสีหน้าที่ค่อนข้างอธิบายยาก ตอนแรกเขาคิดว่านายท่านหยวน น่าจะสูงวัยกว่านี้เสียหน่อย นี่ไม่ใช่เรียกว่าเป็นบุรุษรูปงามหรอกหรือ
“พวกเจ้าจะมากินข้าวที่ร้านนี้ใช่ไหม” หยวนหย่งเล่อรู้ฐานะก
