บนลาเทียมเกวียนของอวี่ซีห่าว
“ท่านพี่ข้าไม่เคยนั่งเกวียนมาก่อน มันสนุกมันเลย ท่านพี่ดูนั่นตรงนั้นมีนกด้วย นั่น ๆ ต้นไม้นั่นเรียกว่าต้นอะไร แล้วนั่นอีก ไอหยา !” เซี่ยซือหยางร้องเสียงดังลั่น เมื่อลาเทียมเกวียนตกหลุมบนถนน คนบนเกวียนเลยล้มระเนระนาดกันไปหมด โชคดีที่ท่านพี่ของเขาคว้าตัวเขาเอาไว้ทัน ไม่เช่นนั้นใบหน้าน้อย ๆ ของเขา คงกระแทกพื้นเกวียนไปเสียแล้ว
“เพราะเจ้ามัวแต่พูดมากอยู่นั่นแหละ ลามันเลยตกใจ” เซี่ยซานซานรำคาญเสียงน้องชายเป็นอย่างมาก ตั้งแต่ออกจากหมู่บ้านมา เขาก็คุยจ้ออยู่คนเดียว ไม่มีทีท่าว่าจะเหนื่อยแม้แต่น้อย
“พวกท่านมีใครเป็นอะไรมากไหม เมื่อครู่ล้อเกวียนตกหลุมถนนเข้า” อวี่ซีห่าวหยุดเกวียน หันมาถามคนด้านหลัง
“ท่านแม่ พี่จ้าน พวกท่านเจ็บตรงไหนหรือเปล่า อาซานด้วย” เซี่ยซือซือเอ่ยถามทุกคนด้วยความเป็นห่วง
“ไม่เป็นไร ๆ กระแทกนิดเดียวเอง” นางถานคลำต้นแขนตัวเองเบา ๆ ถานจ้านกับเซี่ยซ
