เซี่ยซือซือทักทายทั้งคู่เพียงเล็กน้อย นางยังต้องเค้นความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมอีกครั้ง เพื่อทำความเข้าใจกับลูกพี่ลูกน้องสองคนนี้ มองจากสายตาที่ส่งผ่านมาไม่ค่อยเป็นมิตรเท่าใดนัก ยิ่งเค้นลงไปในความทรงจำลึก ๆ ยิ่งเห็นว่าพวกเขาอยู่สุขสบาย กว่าทุกคนภายในบ้านสกุลเซี่ย มีนิสัยออกแนวเห็นแก่ตัวด้วยซ้ำไป อย่าเข้าใกล้จะดีกว่า แต่ใช่ว่าไม่อยากเข้าใกล้แล้วอีกฝ่ายจะปล่อยนางไปง่าย ๆ
“อาซือเจ้าไปอยู่บ้านสกุลถานเป็นอย่างไรบ้าง” เซี่ยฮุ่ยเหอมองนางด้วยสีหน้าแปลกใจ ปกติเซี่ยซือซือต้องทำตัวเล็กตัวลีบ ต่อหน้าพวกเขาสองคน แต่นางในตอนนี้กลับนั่งตัวตรงเมินเฉยใส่เขาทั้งสองคน ทักทายก็เพียงผิวเผิน ช่างแตกต่างจากเดิมจนน่าสงสัย
“ดีเจ้าค่ะ ขอบคุณพี่ฮุ่ยเหอที่เป็นห่วง”
“ดีรึ เจ้าโกหกได้หน้าตาเฉยเลยนะอาซือ ได้สามีพิการจะมีเรื่องดี ๆ ได้อย่างไร เจ้าเห็นพวกเราโง่หรืออย่างไรกัน พูดออกมาได้ว่าดีเจ้าค่ะ” เซี่ยเวยอันมองนาง
