เซี่ยซือซือกอดปลอบน้องชายไปตลอดทาง เขาดูขวัญเสียเป็นอย่างมาก กระทั่งเดินมาถึงบ้านสกุลถาน นางก็รีบหันหลังหลบมุม นำของในมิติออกมาใส่ตะกร้า
“นั่งก่อน ๆ อาซานเจ้าไปเอาน้ำเย็น ๆ มาให้พี่สาวเจ้าดื่มเร็วเข้า”
“เจ้าค่ะท่านป้า” เซี่ยซานซานเดินหายเข้าไปให้ห้องครัว
ครู่หนึ่งนางก็กลับออกมาพร้อมกาน้ำต้ม จัดการรินน้ำให้พี่สาวได้ดื่มแก้กระหาย
“ทีนี้เจ้าเล่ามาซือซือว่าเกิดอะไรขึ้น เสี่ยวเป่าสหายของเสี่ยวซือหยาง วิ่งมาบอกว่าเจ้าถูกแม่เฒ่าเซี่ยตีอยู่กลางหมู่บ้าน ทำเอาเสี่ยวซือหยางตกใจมาก รีบวิ่งไปหาเจ้าด้วยความเป็นห่วง”
“น้องเล็กหกล้มด้วยท่านพี่” เซี่ยซานซานรีบบอกพี่สาว
“จริงหรือไหนขอข้าดูหน่อยเจ้าบาดเจ็บตรงไหน” เซี่ยซือซือรีบย่อตัวลง สำรวจดูร่างกายของน้องชาย
“ข้าไม่ได้ถูกตี ข้าไม่เจ็บ” เจ้าตัวน้อยคิ้วขมวดเข้าหากันแน่น เพราะคำพูดของสหายนั้นดูจริงจังเป็นอย่างมาก “เสี่ยวเป่าไม่เคยโกหกข้า”
“เสี่ยว
