หากข้าร้าย...ท่านพี่ชอบหรือไม่ (จีนโบราณ)

ตอนที่ 11 ใช้ชีวิตเป็นเดิมพัน

ตอนที่ 11 ใช้ชีวิตเป็นเดิมพัน

ค่ำคืนนี้ไร้แสงดาว ในห้องนอนของถังเหมยหลินค่อนข้างว้าเหว่เงียบเหงานัก หญิงสาวสวมชุดด้วยผ้าบางเบา มีเสื้อคลุมไหมน้ำค้างสีขาว ยามต้องแสงสลัวมักจะส่องแสงวาววับ

หญิงสาวเจ้าของห้อง มองถ้วยเกี๊ยวที่บรรจงห่ออย่างประณีต ลอยอ้างว้างอยู่ในชาม ไร้ความอุ่นร้อนแล้ว นางหวังว่าเขาน่าจะกลับมาทานมื้อค่ำกับนางที่บ้าน แต่ก็ไร้วี่แววของเขาที่กลับมา

“อาชิง เอาเกี๊ยวชามนี้ไปอุ่นแล้วก็ยกไปให้ท่านเขยที่ห้องหนังสือ อย่าลืมนำน้ำชาไปด้วยนะ” นางยังคงห่วงใยเขาเสมอมา แม้เขาจะหักหาญน้ำใจนางเพียงใด

โจวสือเฉิงนอนไม่หลับ พลิกไปพลิกมาบนเตียง ข้างกายก็หาได้มีบ่าวรับใช้ไม่ เขาลุกขึ้นมานั่งแล้วกอดหมอนเอาไว้แน่น ส่องสายตามองไปรอบ ๆ ห้องอันใหญ่โต รู้สึกโดดเดี่ยวยิ่งนัก เขาจึงค่อย ๆ คลานลงจากเตียง ในอ้อมกอดยังมีหมอนอยู่ด้วย

เขาเดินมายังเรือนนอนของท่านป้าสะใภ้ จังหวะนั้นพอดิบพอดีกับที่อาชิงถือถ้วยเกี๊ยวออกมา “คืนนี้ข้าจะนอนกับท่านป้า”

“จะได้อย่างไรเจ้าคะ” อย่างไรก็ไม่เหมาะสม คุณหนูของนางจะนอนกับหลานชายตัวน้อยได้อย่างไร มิใช่สายเลือดเดียวกันด้วยซ้ำ

ถังเหมยหลินหยัดกายลุกขึ้นนั่ง เมื่อครู่ล้มตัวลงนอนแล้ว ได้ยินเสียงของเสี่ยวเปา นางจึงเดินออกมาแล้วเปิดประตู เหลือบเห็นในอ้อมกอดมีหมอนข้าง เส้นผมก็ถูกปล่อยสยายกระจายเต็มแผ่นหลัง พร้อมจะนอนได้ทุกเมื่อ

นางจึงสอบถามว่า “เสี่ยวเปาจะนอนที่นี่หรือ” นางขมวดคิ้วเล็กน้อย

“ขอรับ ข้าไม่อยากนอนคนเดียว มันเหงา” เขาตอบอย่างตรงไปตรงมา ดวงตาเรียวเล็กปรือง่วงงุนเข้าให้แล้ว ยกมือขึ้นขยี้ตาเบา ๆ ราวกับบอกทางอ้อมว่า เขาง่วงนอนแล้ว

“เอ่อ...” เกิดมามิเคยนอนกับชายที่ไหนมาก่อน แม้จะเป็นเด็กตัวเล็ก อายุเพียงไม่กี่หนาว แต่ก็เป็นชายนะ นางจะปฏิเสธได้ลงคอหรือ เห็นสายตาอ้อนวอนเยี่ยงนี้ สุดท้ายก็ใจอ่อนจนได้ “ได้สิ แต่ว่า...” นางไม่อยากให้อาชิงได้ยิน ไม่อยากให้คนอื่น ๆ เห็น จึงกระซิบบอกหลานชายให้กลับไปที่ห้องก่อน

เสี่ยวเปาพยักหน้าอย่างว่าง่าย กอดหมอนแล้วหันกลับเดินไปยังเรือนนอนของตน อาชิงส่ายหัวเบา ๆ หัวเราะเล็กน้อย “คุณชายน้อย ติดฮูหยินมากนะเจ้าคะ ช่างน่ารักและเอาใจใส่ท่านจริง ๆ”

“นั่นนะสิ แต่ข้าก็แอบหวัง หวังว่าให้ท่านพี่เหมือนกับเสี่ยวเปาบ้าง” กล่าวจบนางก็ปิดประตูแล้วเดินเข้าไปยังเตียง รวบหมอนและผ้าห่ม รอให้อาชิงนำถ้วยเกี๊ยวไปวางไว้ในห้องหนังสือพร้อมกับน้ำชา เขาจะกลับหรือไม่ นางก็ล้วนไม่ทราบและไม่อยากคาดคิด

เพราะนางได้ทำหน้าที่ภรรยาของเขาแล้ว หน้าที่นี้ต้องดูแลเขา คอยปรนนิบัติเขา แต่เขาก็เลือกที่จะไปจากนาง สุดท้ายนางก็คงคว้าได้แค่ความว่างเปล่ากระมัง ในห้องนี้ไม่มีเขาอยู่มันรู้สึกอ้างว้างหนาวเหน็บนัก ยามนี้เขาคงกำลังตระกองกอดคนรักปลอบขวัญกันแล้ว

และนางเล่า ภรรยาที่ถูกเมินเฉยมิสนใจไยดี อีกทั้งเมื่อกลางวันนี้เขายังป้อนคำหวานมอบให้นางไม่หยุด สุดท้ายมันก็กลายเป็นแค่ลมปากของบุรุษมักมากกระมัง ยามนี้หัวใจดวงน้อย ๆ ของนางก็ต้องการความรักความอบอุ่นเช่นเดียวกัน คล้ายกับเสี่ยวเปาที่ขาดความอบอุ่น

เสี่ยวเปาอุ้มหมอนเดินคอตกกลับมายังห้องนอนของตน บ่าวไพร่ที่มักเดินดูแลความปลอดภัยคืนนี้กำลังเปลี่ยนเวรยามกัน ส่วนอาชิงนำถ้วยเกี๊ยวมามอบให้พ่อบ้านเฉิงพร้อมกับน้ำชาตามที่นายสาวได้กำชับมา จัดการเสร็จเรียบร้อย ก็กลับไปยังเรือนนอนของสาวใช้ ไม่ห่างจากเรือนของฮูหยินน้อยมากนัก

ทว่ายามนี้ถังเหมยหลินอุ้มหมอนและผ้าห่ม เดินย่อง ๆ อย่างระมัดระวัง มองซ้ายที ขวาที ก็พบว่าเป็นจังหวะดีนัก จึงรีบวิ่งฉับ ๆ อย่างรวดเร็วไปยังเรือนนอนของเสี่ยวเปา

ทว่านางหารู้ไม่ว่าพ่อบ้านเฉิงพบเข้าโดยบังเอิญ เรื่องนี้ชายชรามิได้ปล่อยผ่าน กลับกันแล้วจึงรีบแจ้งนายท่านผู้เฒ่าและฮูหยินผู้เฒ่า ป้องกันการเกิดข้อครหาขึ้นในจวน

นางเปิดประตูแล้วก้าวเข้ามา คนง่วนนอนคอยท่าอยู่นานแล้วก็รีบโผเข้าสวมกอดจากทางด้านหลัง “ข้าคิดว่าท่านป้าจะโกหกข้าเสียอีก”

“เด็กดีคิดมากแล้ว ข้าไม่เคยโกหกเจ้าและไม่คิดจะโกหกด้วย ง่วงแล้วใช่หรือไม่ ถ้าอย่างนั้นควรนอนพักได้แล้วกระมัง พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้ามิใช่หรือ” เป็นกิจวัตรของนางและเสี่ยวเปาที่คล้ายคลึงกัน นางชื่นชอบเข้าครัวทำอาหาร ส่วนเขาก็ต้องมาออกกำลังกายยามเช้าเสมอ เพื่อฝึกฝนวรยุทธ์

เสี่ยวเปาพยักหน้าตอบกลับ พร้อมกับดึงมือท่านป้ายังเตียงอันกว้างใหญ่ นางมิเคยเข้ามาห้องของหลานชายสักครา เห็นห้องนอนอันกว้างขวางก็นึกแปลกใจนัก เตียงนอนก็ใหญ่นอนได้ถึงสามคนกระมัง

เด็กน้อยคลานขึ้นเตียงนอนด้านในสุด แล้วเขายกมือขึ้นตีบนที่นอนนุ่ม ๆ “ท่านป้านอนตรงนี้นะขอรับ หลานนอนดิ้น”

ที่แท้เป็นเพราะนอนดิ้นนี่เอง เตียงจึงกว้างใหญ่เยี่ยงนี้ ถังเหมยหลินวางหมอนแล้วนั่งลง จากนั้นจึงถอดรองเท้าแล้วล้มตัวลงนอนข้างหลานชาย “นอนนะเด็กดี”

คืนนี้รู้สึกอบอุ่นใจเหลือเกิน ที่มีเสี่ยวเปาคอยอยู่ใกล้ ๆ ทำให้นางไม่คิดมาก หรือรู้สึกอ้างว้างโดดเดี่ยว ดังนั้นเสี่ยวเปาเป็นมากกว่าหลานชาย อาจเป็นคนที่รู้ใจของนางก็เป็นไปได้ คาดว่าภายภาคหน้าหากเขาเติบโตขึ้น คงเป็นสามีที่ดี เป็นสามีที่ทำให้ภรรยามีความสุขและรู้สึกปลอดภัย

“ขอบใจเจ้ามากนะที่ทำให้ข้าไม่ต้องโดดเดี่ยว” หญิงสาวระบายยิ้มอย่างอ่อนโยน กุมมือเจ้าตัวเล็กเอาไว้อย่างนุ่มนวล น้ำเสียงหวานไพเราะนี้ ผู้ฟังล้วนยินดียิ่งนัก

“ท่านป้า ข้าเข้าใจความรู้สึกที่ถูกคนรักทอดทิ้งดีขอรับ ข้าเองก็เหงามาก ไม่อยากนอนคนเดียว บางครั้งก็ขอเข้าไปนอนกับท่านลุง บางครั้งก็นอนห้องท่านย่า ท่านพ่อก็ไม่กลับบ้าน หลานก็เลยเหงา”

เขาเอ่ยพูดพร้อมกับปิดเปลือกตา มือนุ่มนิ่มของเสียวเปาจับมือของท่านป้าเอาไว้แน่น เกรงว่ากลางดึกท่านป้าจะแอบหนีกลับห้อง แล้วปล่อยให้เขานอนอยู่คนเดียว

ทางด้านราชครูหนุ่มรู้สึกอึดอัดยิ่งนัก นั่นก็เพราะถูกตัดพ้อต่อว่าจากคนรักไม่หยุดหย่อน “ท่านชอบนางใช่หรือไม่ จึงเลือกที่จะรับข้าเป็นอนุ” นางร่ำไห้หลั่งน้ำตาด้วยความเสียอกเสียใจ แค้นใจยิ่งนักเพราะเขายืนกรานจะรับนางเป็นอนุ มิใช่ภรรยารอง

“อิงเอ๋อร์ ข้ารับปากนางไว้แล้ว” ชายหนุ่มกลัดกลุ้มใจนัก ไม่รู้จะทำอย่างไรดี จึงกุมมือนางเอาไว้แล้วจ้องดวงหน้าแล้วส่งแววตาอ้อนวอนขอให้นางเห็นใจเขาสักครา

“แล้วสิ่งที่ท่านรับปากข้าเล่า ท่านลืมไปแล้วหรือ” นางตำหนิต่อว่าเขาอีกครั้ง น้ำตาไหลหล่นลงมาไม่ขาดสาย ในห้องสี่เหลี่ยมนี้มีแต่เสียงสะอึกสะอื้นของสาวงาม ส่วนสาวใช้ลู่จินนั่งอยู่นอกห้อง รอฟังคำสั่งของนายสาว

“ข้าไม่ลืม ไม่เคยลืม” เขาจนปัญญาแล้วจริง ๆ จึงได้แต่กอดนางปลอบใจให้หายโศกเศร้า หวังว่าจิตใจของนางจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม น่ารักเยี่ยงไร ก็ขอให้เป็นเยี่ยงนั้น แต่พักหลังมานี้ นางกลับดูแปลกไปมาก มักมีลับลมคมในซ่อนเอาไว้ แม้มิได้เอ่ยถาม แต่ทุกคราเขาก็มักสัมผัสถึงมันเสมอ

“พี่โจว หากท่านไม่รับผิดชอบข้า ท่านพ่อกับท่านแม่ต้องส่งข้าออกเรือนเพื่อล้างอายแล้ว ท่านไม่คิดหรือว่าทำให้ข้าเสียหายมากเพียงใด หากท่านยังคิดยืดเยื้ออีกละก็ ข้าจะตายให้ท่านดู” หมากกระดานต่อไปนี้นางต้องเป็นผู้มีชัยชนะเหนือถังเหมยหลิน

เพราะนางคิดเอาชีวิตมาใช้เดิมพันแพ้ชนะแล้วกับคู่แข่ง ศัตรูหัวใจของนาง ผู้ที่แพ้จะต้องไม่ใช่หวังเพ่ยอิง ย่อมเป็นนางจิ้งจอกถังเหมยหลินต่างหาก “ข้ารักท่านสุดหัวใจ ชีวิตนี้ข้ามอบให้ความรักได้ ท่านอยากเห็นข้าตายต่อหน้าท่านหรือไม่ ข้า...จะทำให้ท่านดู”