นรสิงห์ [มาเฟียร้ายรัก]

บทที่ 6

เที่ยงวันนั้น..

ก๊อกๆ "ไปทานข้าวกันเถอะค่ะ" พนักงานที่ทำงานอยู่ชั้นผู้บริหารเห็นกันจนชินตาแล้ว เลยไม่ค่อยสนใจเหตุการณ์นี้มากนัก เหตุการณ์ที่ว่าก็คือผู้จัดการทั่วไปจะมาชวนท่านรองประธานออกไปทานข้าวเที่ยงด้วยกัน

แต่คนที่ไม่ชินตาก็คือไอรีส เพราะเสียงเคาะประตูและเสียงชวนไปทานข้าวมันดังกึกก้องมาจนถึงโต๊ะทำงานของเธอ ตอนนี้ไอรีสได้รับตำแหน่งเป็นผู้ช่วยทั่วไป ผู้ช่วยทั่วไปหมายถึงช่วยทุกคนที่ต้องการให้เธอช่วยแม้แต่แม่บ้าน

ทีแรกธันวาผู้จัดการฝ่ายการตลาดขอตัวเธอไปเป็นผู้ช่วยแต่ก็ถูกปฏิเสธโดยนรสิงห์ และเขาก็ได้มอบหมายตำแหน่งนี้ให้เธอทำโดยตรงนั่นคือเป็นผู้ช่วยของทุกคน ที่เขาไม่ปล่อยให้เธอไปกับธันวาถ้าพ่อรู้มีหวังเล่นงานเขาแน่

"วันนี้ผมงานเยอะออกไปไม่ได้ เดี๋ยวผมจะให้.." ขณะเดียวกันนั้นสายตาเขาก็มองไปเห็นคนที่เขาเพิ่งให้ตำแหน่งใหม่ๆ

"จะให้อะไรคะ" อัญญามองตามสายตานรสิงห์ออกไป เพราะตอนที่เธอเข้ามาประตูห้องไม่ได้ปิด

"ให้ผู้ช่วยทั่วไปไปจัดหามาให้"

"ผู้ช่วยทั่วไปหรือคะ?" อัญญายังไม่รู้ว่ามีตำแหน่งนี้ด้วย บนชั้นนี้มีผู้ช่วยหลายตำแหน่ง แต่ยังไม่เคยได้ยินผู้ช่วยทั่วไปเลย

"เธอ" อิ่มเอมที่นั่งอยู่หน้าห้องได้ยินการสนทนาเลยเรียกให้ไอรีสเข้าไปรับงาน

"เดี๋ยวพี่ไปเอง" สิธารู้ว่าถ้าเรียกเวลานี้คือเรียกให้ไปซื้ออาหารมาให้

"ไม่เป็นไรหรอก พี่ยังติดงานอยู่ไม่ใช่เหรอ"

ห้องท่านรองประธาน..

"เธอมีรถใช้งานอยู่ใช่ไหม" คนที่ถามไอรีสก็คืออัญญา

"ถามทำไมคะ"

"ฉันจะให้ไปซื้ออาหารเที่ยงมาให้ท่านรองกับฉันหน่อย"

"มีค่ะ เป็นรถที่บ้านของคู่หมั้นฉันเอง เขาให้คนขับรถประจำตำแหน่ง แต่ฉันไม่แน่ใจว่าจะใช้รถของเขาไปซื้อของได้ไหม" สิ้นคำพูดประโยคนี้ดวงตางามก็ตวัดมองไปดูท่านรองประธาน ประหนึ่งเหมือนบอกเป็นนัยว่าผู้ชายที่เธอพูดถึงคือใคร

"เธอมีคู่หมั้นแล้วเหรอ?"

"ถ้าจะคุยกันออกไปคุยข้างนอก"

หึ.. เห็นเขาไล่ไอรีสก็นึกขำคงกลัวว่าเธอจะพูดเรื่องนี้ล่ะสิ

"เธอออกไปซื้ออาหารร้านคุณปราณี บอกว่าซื้อมาให้ฉัน​ คุณปราณีรู้ว่าต้องจัดอะไรมาบ้าง" ร้านอาหารชื่อร้านคุณปราณี และร้านนี้ก็อยู่ไม่ไกลบริษัท

"แล้วเงินล่ะคะ" เห็นมีแต่สั่งไม่ส่งเงินมาให้เลย

"ฉันไม่ได้เอากระเป๋าออกมาด้วย" ทุกครั้งไปทานข้าวกับนรสิงห์ อัญญาไม่เคยต้องจ่ายเอง

นรสิงห์ที่นั่งทำงานอยู่ล้วงเอากระเป๋าเงินออกมาแล้วก็ส่งไปให้กับไอรีส

"คุณสองคนเป็นแฟนกันเหรอ" เธอถามพร้อมกับรับเงินในมือของเขา ถ้าอยากรู้เรื่องนี้ต้องถามกับเจ้าตัว และมันก็เป็นเวลาที่เหมาะเจาะมากเพราะทั้งสองอยู่ต่อหน้าเธอ

แต่พอคำถามนี้ออกจากปากไอรีส อัญญาก็หันไปมองคนที่นั่งอยู่ด้วยใบหน้าที่มีรอยยิ้ม เธอก็อยากรู้เหมือนกันว่าเขาจะตอบพนักงานยังไง

"ไปซื้ออาหารและก็ไม่ต้องใช้รถนะให้เดินไป" เขาไม่ได้ตอบคำถามเมื่อครู่ แถมยังสั่งเหมือนแกล้งเธอด้วย

ไอรีสลงลิฟต์มาจนถึงชั้นล่าง แล้วเธอก็ออกมาเรียกแท็กซี่ ..เดินไปก็โง่น่ะสิแดดร้อนก็ร้อน

ถึงแม้ว่าร้านคุณปราณีจะอยู่ไม่ไกลแต่ถ้าให้เดินก็เหนื่อยเลยแหละ

พอได้อาหารเธอก็ไม่ได้รีบที่จะกลับ เพราะถ้ามาถึงเร็วเดี๋ยวเขาจะหาว่าขัดคำสั่ง เธอเลยต้องหาซื้ออะไรกินไปก่อนที่จะขึ้นมาชั้นบน

"ไปซื้อถึงนอกโลกเลยหรือไง ทำไมถึงไปนานจัง" กลับมาก็ถูกคุณเลขาตำหนิยกใหญ่

"ก็ท่านรองประธานของคุณสั่งให้ฉันเดินนี่คะ ถ้าสั่งให้ฉันวิ่งก็คงจะได้เร็วกว่านี้หน่อย"

"ยังจะพูดอยู่อีก เอาอาหารไปจัดใส่ถ้วย เดี๋ยวฉันจะเข้าไปแจ้งท่านรองกับผู้จัดการ" ไอรีสกำลังจะไปทำตามคำสั่ง แต่อิ่มเอมก็เรียกไว้ก่อน "ฉันนั่งรอเธอจนจะบ่ายโมงอยู่แล้ว เดี๋ยวฉันจะลงไปกินข้าว เธอช่วยมาแก้ไฟล์งานรอหน่อยนะ ฉันเปิดไฟล์งานไว้แล้ว"

แก้ไฟล์งานอีกแล้วเหรอ.. ไอรีสเดินอ้อมมามองดูหน้าจอคอมพิวเตอร์ของคุณเลขาที่เปิดไว้ คิดว่าฉันจะโง่ล่ะสิ เดี๋ยวก็หาเรื่องใส่ร้ายฉันอีก

ไอรีสทิ้งไว้แบบนั้นแล้วก็ถืออาหารเข้ามาในห้องเครื่องดื่มเพื่อที่จะเตรียมอาหาร

"อ้าวมาแล้วเหรอ"

"พี่กินข้าวหรือยัง"

"เรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วงพี่หรอก เรานั่นแหละกินข้าวหรือยังเดี๋ยวพี่จัดการเองเราไปกินข้าวเถอะ"

จนถึงช่วงบ่ายโมง อิ่มเอมกลับมาก็เห็นว่างานยังอยู่เหมือนเดิม

"ฉันบอกให้เธอแก้งานไม่ใช่เหรอ"

"คุณเลขาก็กลับมาแล้วนี่คะทำไมไม่แก้เองล่ะ"

"ยังจะยอกย้อน เธอเป็นผู้ช่วยนะฉันสั่งอะไรก็ต้องทำสิ"

"หรือคุณแก้ไม่ได้.."

"ฉัน.. เธอพูดอะไร"

"ก็ไม่รู้สิคะมันเป็นงานของคุณคุณก็ทำเองสิ"

จะทำยังไงดีท่านรองบอกให้ส่งพรุ่งนี้แล้ว แม่นี่ก็ดันมาฉลาดตอนนี้ ..หรือว่าเราจะจ้างคนนอกแก้ให้

เย็นวันนั้นกลับมาถึงบ้านไอรีสก็ขึ้นนอนเลยเพราะเธอเหนื่อยมาก

ตื่นมาอีกทีก็เช้าแล้วทำไมมันเช้าเร็วจัง เวลายังเดินเท่าเดิมไหมเนี่ย โอ๊ยวันนี้ต้องเจออะไรอีก ..เธอต้องรีบหาหลักฐานเรื่องที่เขาสองคนเป็นแฟนกันให้ได้ จะได้หลุดจากวงจรนี้สักที

หลังจากที่บังคับตัวเองให้ลุกมาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วเธอก็ลงมาข้างล่าง พอลงมาก็เห็นว่าเขากำลังคุยโทรศัพท์อยู่

>>{"ผมก็ไม่ทราบเหมือนกันครับ ผมกำลังจะเข้าบริษัท"}

{"เช็คดูว่างานมันหลุดรอดออกไปได้ยังไง หาคนผิดมารับโทษให้ได้"}