“อย่าขัดใจฉันสิหนูปราง”
“เอ่อ...” ปรางสิตาจนด้วยคำโต้แย้ง
“ผมไม่ว่างครับ” คนที่ยืนนิ่งเพื่อควบคุมโทสะอยู่เค้นเสียงออกมาแผ่วเบา ดวงตาลุกวาวไปด้วยเปลวเพลิง “และถึงแม้ผมจะมีเวลาว่าง ผมก็ไม่คิดจะเอาเวลาที่แสนมีค่าของตัวเองมาพาผู้หญิงแบบนี้ไปชอปปิงหรอกครับ”
นี่ชาติที่แล้วหล่อนไปฆ่าบุพการีของเขาตายหรือยังไงกันนะ ชาตินี้ถึงได้จงเกลียดจงชังกันนัก ปรางสิตามองคนตัวโตอย่างโมโห
“แต่พ่อกำลังขอร้องแกอยู่นะคาฟาห์...”
“เรื่องนี้ผมทำไม่ได้จริงๆ ครับ ผมไม่อยากเดินไปอ้วกไป”
วาจาของคาฟาห์ล้วนแต่แสบสันเป็นที่สุด จนหล่อนเจ็บลึกทรมาน
“โอเค งั้นพ่อจะไปกับหนูปรางเอง”
“ไม่ได้นะครับท่านพ่อ!” ชายหนุ่มแย้งขึ้นมาเสียงดังลั่น
“ก็ในเมื่อพ่อไหว้วานแก แล้วแกทำให้ไม่ได้ พ่อก็คงจะต้องไปเอง อริสมันต์... อริสมันต์อยู่ไหน มาพาฉันไปขึ้นรถหน่อยสิ” โมฮัมหมัดแสดงท่าทางราวกับกำลังอยู่บนเวทีรัชดาลัยเธียเตอร์ไม่มีผิด
“โอเคคร
