“หนูปราง...”
“สวัสดีค่ะท่าน...”
“ฉันดีใจจังเลยที่หนูมาหาฉันจริงๆ”
เสียงของบิดาเต็มไปด้วยความสดชื่นสดใสอย่างที่คาฟาห์ไม่เคยได้ยินมาก่อนในรอบหลายสิบปีที่ผ่านมา
ชายหนุ่มชะงักเท้าอยู่ห่างจากทั้งสองคนเล็กน้อย มองภาพที่ผู้หญิงคนนั้นกำลังยกมือไหว้บิดาของเขาตามธรรมเนียนปฏิบัติของคนไทยด้วยความรู้สึกประหลาดใจไม่น้อย ไม่น่าเชื่อว่าหล่อนจะไหว้สวยแบบนี้ แถมกิริยาก็ยังอ้อนช้อยไม่เหมือนกับข่าวคาวๆ ของหล่อนที่เขาได้รับข้อมูลมา
ใบหน้าหวานรูปหัวใจเปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม รอยยิ้มที่ราวกับกลั่นออกมาจากจิตวิญญาณ หล่อนไม่มีจริตจะก้านใดๆ ให้มองเห็นเลย ช่างแตกต่างจากภาพที่เขาคาดคิดว่าจะได้เห็นมากมายนัก
แต่มันอาจจะเป็นแค่การแสดงของหล่อนก็ได้...!
เมื่อความคิดนี้เกิดขึ้นในหัว ก็ทำให้คาฟาห์กลับมาเดือดดาลเช่นเดิม เขาเม้มปากเป็นเส้นตรง ขณะเดินกลับเข้าไปทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้ไม้บุนวมนุ่มข้างรถเข็นของบิดา ดวงตาคมกริบจ
