ปรางสิตาเก็บเสื้อผ้าเก่าๆ ของตัวเองที่มีเพียงไม่กี่ชุดใส่กระเป๋าด้วยอาการเหม่อลอย ในอกถูกความเป็นกังวลครอบงำจนมืดมิด หล่อนหวาดกลัวเขาเหลือเกิน กลัวว่าเขาจะจับหล่อนเหวี่ยงออกมาจากคฤหาสน์หลังงามทันทีที่เห็นหน้า
“เฮ้ออออ”
หล่อนถอนใจยาวเหยียด ซึ่งก็เป็นจังหวะเดียวกันที่ประตูห้องถูกเคาะเบาๆ สองครั้ง
ใครกันนะมาเคาะประตูห้อง หล่อนจำได้ว่าไม่รู้จักใครแถวนี้นี่นา หรือว่าจะเป็นเพื่อนข้างห้องที่มีธุระด้วย
ปรางสิตาดีดตัวลุกขึ้นจากพื้นกระเบื้องสีชมพู และถลันไปกระชากประตูไม้ให้เปิดกว้าง
“คุณ...?!”
พื้นดินใต้ฝ่าเท้าเคลื่อนไหวโคลงเคลงขึ้นทันที เมื่อได้สบประสานสายตากับผู้ชายที่หล่อที่สุดในสามโลก หล่อนเผยอปากค้าง เบิกตากว้าง และมองเขาราวกับคนเสียสติ
คาฟาห์ยืนอยู่ตรงหน้าของหล่อน ในชุดสูทเรียบหรูสีเทาไร้ที่ติ เรือนร่างเพรียวแข็งแรงทะลุออกมาจากอาภรณ์ที่สวมใส่ เขาดูดี สมบูรณ์แบบ เป็นตัวแทนของบุรุษที่มีร
