ปรางสิตาระบายยิ้มหวานให้กับชายสูงวัย โมฮัมหมัดใจดีกับหล่อน และก็เมตตาหล่อนยิ่งนัก
“ความฝันเดียวในชีวิตของหนูก็คืออยากมีร้านกาแฟเล็กๆ แบบนี้แหละค่ะท่าน หนูอยากชงกาแฟให้กับลูกค้า อยากเห็นรอยยิ้มของลูกค้าเวลาได้ดื่มกาแฟฝีมือของหนู”
“ทำไมไม่อยากมีร้านใหญ่ๆ ไปเลยล่ะ เอาทำไมแค่ร้านเล็กๆ”
“หนูไม่อยากวุ่นวายน่ะค่ะ แค่มีรายได้พอเลี้ยงปากเลี้ยงท้องไม่ต้องลำบาก หนูก็พอใจแล้วค่ะท่าน”
ยิ่งฟังทัศนคติของปรางสิตา โมฮัมหมัดก็ยิ่งเอ็นดูในตัวของหญิงสาวคนนี้ยิ่งนัก
“งั้นเอาไว้ไปเปิดร้านกาแฟที่โรงแรมของเจ้าคาฟาห์ก็แล้วกัน แต่ที่นั่นน่าจะลูกค้าเยอะสักหน่อยนะ”
ชื่อของคาฟาห์ทำให้รอยยิ้มบนใบหน้าหวานของปรางสิตาจางหายลง เหลือไว้แต่ความเป็นกังวลใจ
“ขอบคุณท่านมากค่ะ แต่หนู... ไม่อยากวุ่นวายน่ะค่ะ”
โมฮัมหมัดมองปรางสิตาไม่วางตา “ชีวิตของหนูยังต้องวุ่นวายอีกเยอะ แต่เชื่อเถอะว่าความสุขจะเกิดขึ้นทันทีเมื่อความวุ่นว
