ตอนที่ 7
1650 คำ
“อา... อ๊า... คาฟาห์ขา... ทำไมใหญ่แบบนี้ล่ะคะ อ๊า... แน่นไปหมดเลย อ๊า...”
ชลันดาควบขี่อยู่บนร่างกายเปลือยเปล่าสีทองของคาฟาห์อย่างเมามัน ใบหน้าเงยสูง สูดปากราวกับกำลังกินอาหารเผ็ดร้อนตลอดเวลา บั้นท้ายอวบสะบัดส่ายระริกลงบนท่อนชายด้วยจังหวะหนักหน่วง
คาฟาห์หลับตาลง นอนนิ่ง สมองจินตนาการไปถึงผู้หญิงอีกคนหนึ่งที่ตนเองประกาศว่าขยะแขยงนักหนาอย่างควบคุมไม่ได้
เขาเห็นเจ้าหล่อนกำลังโยกขย่มอยู่บนร่างของเขาแทนชลันดา หน้าอกอวบคัพดีของหล่อนกำลังกระเพื่อมตามแรงขึ้นไหว เขาลืมตาขึ้น ยกศีรษะขึ้นไปดูดเลียปลายถันสีสวยอย่างหิวกระหาย เสียงครางค่อยๆ ดังขึ้น ขณะดันสะโพกขึ้นตอบสนอง
“อืมมมม แรงอีก... แรงอีก กานติมา... โอ้ว...”
“คาฟาห์คะ นี่ดานะคะ”
คำพูดที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจของชลันดาดังขึ้นพร้อมๆ กับการเคลื่อนไหวที่หยุดชะงักลง
คาฟาห์ลืมตาขึ้นมอง และภาพในจินตนาการก็จางหายไป ใบหน้าบูดบึ้งของชลันดายิ่งทำให้เขาหัวเสีย
“ผมหมดอารมณ์แล้ว”
เขาพูดและยกร่างของชลันดาลงจากกาย ในขณะที่ชลันดาเบิกตาค้างเติ่ง
“คาฟาห์... คุณทำอย่างนี้ไม่ได้นะคะ เรายังไม่เสร็จกันเลย”
“บอกแล้วไงว่าผมไม่มีอารมณ์แล้ว” เขาลุกขึ้นจากเตียง หยิบเสื้อผ้ามาสวมใส่
“นังกานติมามันเป็นใครกันคะ”
คาฟาห์หันขวับมามองชลันดาทั้งๆ ที่มือยังกลัดกระดุมเสื้อไม่เสร็จ กรามแกร่งขบกันแน่นด้วยโทสะ
“เลิกพูดเลิกถามได้แล้ว คุณไม่มีสิทธิ์แสดงกิริยาแบบนี้ใส่ผม คุณรู้ดีนี่ชลันดา”
“เอ่อ...” ชลันดาเริ่มได้สติ “ดาขอโทษค่ะ แต่ดา...”
“นี่เงินค่าตัวของคุณ” คาฟาห์วางเงินลงบนเตียงปึกใหญ่ “และไม่ต้องติดต่อไปหาผม ถ้าผมอยากเมื่อไหร่จะติดต่อไปเอง หวังว่าคุณจะเข้าใจ”
“คาฟาห์คะ... ดา... ดาขอโทษค่ะ ดา...”
“คุณไม่ได้ทำอะไรผิดหรอก”
คนที่ผิดคือผู้หญิงคนนั้นต่างหาก...
คาฟาห์ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอยู่ภายในใจอย่างเดือดดาล เขาพยายามอย่างที่สุดที่จะไม่ระเบิดอารมณ์ออกไป
“ผมไปละ”
“คาฟาห์คะ... อย่าไปเลยนะคะ” ชลันดากระโจนลงจากเตียงทั้งๆ ที่เนื้อตัวเปลือยเปล่า มาเกาะแขนของคาฟาห์เอาไว้ “ดาจะไม่พูด จะไม่ถามอะไรอีกแล้วค่ะ”
และจงใจเอาเต้านมเสียดสีกับท่อนแขนของคาฟาห์ แต่ชายหนุ่มหมดอารมณ์ใคร่ไปเสียแล้ว เขาแกะมือของหล่อนออกและถอยออกห่าง
“เราตกลงกันตั้งแต่เริ่มต้นคบหาแล้วไม่ใช่หรือชลันดา ดังนั้นอย่าทำให้ผมอึดอัด”
“ดา... ขอโทษค่ะ”
คาฟาห์ไม่พูดอะไรออกมาอีก เขาเดินออกไปจากคอนโดฯ หรูที่ตนเองเป็นคนซื้อให้กับนางแบบสาวเองกับมือทันที และไม่หันหลังกลับมามองอีกเลย
“คนบ้า... ยังไม่เสร็จเลยเนี่ย” ชลันดาบ่นอย่างโมโห แต่ก็พอหันไปเห็นเงินบนเตียง ความโมโหก็จางหายไปกึ่งหนึ่ง “ดีนะที่ยังได้เงินค่าเสียอารมณ์”
ในขณะที่ชลันดากำลังนับเงินปึกใหญ่ที่คาฟาห์ทิ้งเอาไว้ให้นั้น ชายหนุ่มก็เดินมาขึ้นรถสปอร์ตคันหรู และขับกลับบ้านไปด้วยความเร็วสูง
“ทำไมฉันจะต้องนึกถึงเธอตอนนั้นด้วยนะ กานติมา...”
คาฟาห์เกลียดตัวเองนัก เกลียดที่พลาดยอมให้ผู้หญิงน่าขยะแขยงคนนั้นเข้ามาในสมอง และก็พลาดอย่างมหันต์ที่ยอมปล่อยให้ร่างกายของตนเองมีปฏิกิริยากับแม่นั่น
“ฉันขยะแขยงเธอที่สุด กานติมา!”
โมฮัมหมัดตื่นแต่เช้าตรู่ และก็อดแปลกใจไม่ได้ที่เห็นลูกชายหัวแก้วหัวแหวนก็ตื่นเช้าเช่นกัน
“นี่แกตื่นนอนแล้ว หรือว่าเพิ่งกลับเข้าบ้านกันล่ะคาฟาห์”
คาฟาห์หันไปมองต้นเสียงก็เห็นบิดาเข็นรถวีลแชร์เข้ามาหาที่ระเบียงชั้นสองด้วยตนเอง
“มิเชลไปไหนล่ะครับท่านพ่อ”
มิเชลคือคนดูแลโมฮัมหมัดคนล่าสุด
“ยังไม่ตื่นมั้ง เป็นแบบนี้ประจำนั่นแหละ” โมฮัมหมัดทำหน้ากระเง้ากระงอด
“แต่เธอมีหน้าที่ดูแลท่านพ่อทุกฝีก้าว ผมคงต้องเรียกมาคุยสักหน่อย”
“ช่างเถอะ อย่าไปสนใจเลย พ่อจะไล่ยายนี่ออกในเร็วๆ นี้แหละ”
คาฟาห์ถอนใจออกมาแผ่วเบา เดินเข้ามาทรุดตัวลงนั่งบนส้นเท้าของตนเองแล้วมองบิดา
“ผมจะหาคนดูแลคนใหม่มาให้ท่านพ่อเองครับ รับรองว่าคราวนี้จะเลือกให้ดีกว่าครั้งก่อนๆ ที่ผ่านมา”
“ต่อให้เลือกดีแค่ไหนก็ไม่มีใครดีเท่ากับหนูจินนี่ อ้อ... ไม่ใช่สิ ต้ององค์สุลตาน่าจินนี่อีกแล้วละ”
“ต้องมีสิครับ”
“พ่อจะหาเอง แกไม่ต้องลำบากหรอก”
คำพูดของบิดาทำให้คาฟาห์ต้องหรี่ตาแคบมอง
“ถ้าปล่อยให้ท่านพ่อเลือกคนดูแลเอง ผมว่าผมคงได้ทั้งคนดูแลท่านพ่อและแม่เลี้ยงพร้อมๆ กันแน่นอน”
“แกก็พูดเกินไปคาฟาห์ มองพ่อในแง่ดีบ้างไม่ได้หรือไง”
“ก็จากที่ผมเห็นเมื่อคืน ผมคงมองท่านพ่อในแง่อื่นไม่ได้หรอกครับ”
“ไอ้ลูกคนนี้นี่” โมฮัมหมัดพูดอย่างโมโห มองค้อนบุตรชาย ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องคุย “นี่แกยังไม่ตอบพ่อเลย เพิ่งตื่น หรือเพิ่งกลับเข้าบ้านกันล่ะ”
คาฟาห์ถอนใจออกมาแผ่วเบา เขาช่วยบิดาเข็นรถวีลแชร์มาหยุดที่หน้าระเบียงไม้ ก่อนที่ตนเองจะทรุดกายลงนั่งบนเก้าอี้หวายที่บุนวมเอาไว้หนานุ่ม
“ผมกลับมาตั้งแต่ก่อนเที่ยงคืนแล้วละครับ”
“เฮ้ย... ไม่น่าเชื่อ แกหิ้วยายไม้เสียบลูกชิ้นนั่นไปกกไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมกลับเร็วนักล่ะ”
“ผมจำเป็นต้องทำอะไรนานๆ ด้วยหรือครับ แค่ครึ่งชั่วโมงก็เหลือเฟือแล้ว”
โมฮัมหมัดหัวเราะร่วน
“แต่กิตติศัพท์เรื่องความอึดถึกของแกที่ร่ำลือมาเข้าหูพ่อ มันไม่ใช่แค่ครึ่งชั่วโมงนี่นา เท่าไหร่นะ ที่พ่อได้ยินมา...” คนเป็นพ่อทำท่าครุ่นคิด “อ๋อ จำได้แล้ว เห็นผู้หญิงเอามาเมาท์ลงคอลัมก็อซซิปกันว่า สามสี่ชั่วโมงไม่มีหยุดพักเลยนี่นา แกน่ะ”
“ท่านพ่อก็พูดไปนั่น” คาฟาห์ส่ายหน้าไปมาและก็ไม่สนใจคำแซวของบิดาอีกครั้ง
โมฮัมหมัดปรายตามองหน้าหล่อเหลาของลูกชาย ก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“นี่แกไม่คิดจะแต่งงานจริงๆ เหรอคาฟาห์”
คาฟาห์ละสายตาจากทิวทัศน์เบื้องหน้ามามองบิดา ก่อนจะตอบออกมา
“ก็คงจะอย่างนั้นแหละครับ”
“แต่พ่ออยากอุ้มหลาน แกก็รู้นี่น่า”
“ผมกำลังมองหาผู้หญิงดีๆ สักคนมาอุ้มบุญหลานให้ท่านพ่ออยู่นะครับ รับรองว่าท่านพ่อได้อุ้มหลานแน่นอน”
“โอ๊ย... ไม่เอาหรอก ไอ้วิธีผิดธรรมชาติแบบนั้นน่ะ แถมยังเปลืองเงินเปลืองทองอีก” โมฮัมหมัดยกมือขึ้นโบกไปมาอย่างไม่เห็นด้วย
“ถึงจะต้องเสียเงินมาก แต่ผมว่ามันก็ยังน้อยกว่าจำนวนเงินที่ท่านพ่อทุ่มให้กับผู้หญิงคนก่อนๆ ที่ผ่านมานะครับ”
“แกนี่ มันไม่เหมือนกัน... พ่ออยากให้แกมีเมียเป็นตัวเป็นตน หลานของฉันต้องมีทั้งพ่อและแม่ ชีวิตจะได้สมบูรณ์แบบ”
“ไม่มีแม่ก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรนี่ครับ ไม่มีอะไรเสียหายสักหน่อย” คาฟาห์ไหวไหล่อย่างไม่เห็นด้วย
“ก็จะไร้หัวใจแบบแกยังไงล่ะ พ่อไม่อยากให้หลานของพ่อต้องไม่มีหัวใจเหมือนพ่อของมัน”
“ท่านพ่อก็พูดเกินไป ผมมีหัวใจครับ แต่อยู่ลึกกว่าคนปกติเท่านั้นเอง”
โมฮัมหมัดมองค้อนลูกชาย ก่อนจะพูดขึ้น “ถ้าแกไม่ยอมมีหลานให้พ่ออุ้ม งั้นคอยดูเถอะ พ่อจะมีลูกใหม่เอาไว้อุ้มเอง”
“ฝันไปเถอะครับท่านพ่อ”
คาฟาห์หรี่ตาแคบมองบิดาอย่างไม่พอใจ กรามแกร่งขบกันแน่น จนใบหน้าหล่อจัดกระด้างดุดัน
“ผมไม่มีทางให้ท่านพ่อถูกปลิงพวกนั้นสูบอีกแล้วละครับ”
“แกก็ขัดใจพ่ออยู่ตลอดเลยนะ เจ้าคาฟาห์”
“ก็เพราะผมเป็นห่วงท่านพ่อยังไงล่ะครับ”
“คอยดูเถอะ สักวัน พ่อจะแก้เผ็ดแกให้ได้ คาฟาห์”
คาฟาห์อมยิ้มและส่ายหน้าไปมา บิดาของเขาจะแสดงท่าทางกระเง้ากระงอดแบบนี้ทุกครั้งที่ถูกขัดใจ แต่เขาชินแล้วละ
“วันนี้ท่านพ่อไปโรงแรมกับผมไหมครับ มีประชุมผู้ถือหุ้นพอดี”
“ไม่เอาหรอก ไปฟังคนพวกนั้นพูด เดี๋ยวพ่อก็หลับคาห้องประชุมพอดี พ่อฟังมาหลายสิบปีแล้ว ต่อจากนี้ไปก็หน้าที่ของแกที่จะต้องเป็นคนรับฟังคนพวกนั้น และจัดการให้เรียบร้อย”
“ผมจัดการทุกอย่างได้ดีเยี่ยมอยู่แล้วครับ ท่านพ่อไม่ต้องเป็นกังวล”
“ดีมาก จัดการงานได้ดีเยี่ยมแล้ว ก็รีบๆ หาเมีย พ่ออยากอุ้มหลานเร็วๆ”
คาฟาห์ฟังคำพูดเร่งเร้าของบิดามานับครั้งไม่ถ้วน และทุกครั้ง เขาก็ทำเป็นหูทวนลมเสมอ จนโมฮัมหมัดถอนใจออกมาอย่างอ่อนอกอ่อนใจในความดื้อด้านของลูกชาย
‘ยังไงแกก็ต้องมีเมีย เจ้าคาฟาห์’
- ผู้เขียน
