เช้าวันต่อมาอิงบุญกลับรู้สึกว่าตัวเองนั้นไม่ได้ผ่านการหลับนอนมาเลยทั้งคืน ก็ใครจะไปหลับตาลงได้ล่ะกับเรื่องอัปยศที่สุดในชีวิตที่เกิดขึ้นเมื่อคืนน่ะ ความอับอายแล่นพล่านไปทั่วทั้งร่าง และด้วยเหตุนี้ก็ทำให้หญิงสาวเลือกที่จะหลบหน้าหลบตานิโคไลอย่างสุดชีวิต
“คุณอิงจะรีบไปไหนหรือคะ ไม่ร่วมโต๊ะ...”
สาวใช้ยังพูดไม่ทันจบประโยคอิงบุญที่ชะโงกมองออกไปนอกห้องอาหารตลอดเวลาก็รีบแทรกขึ้นเสียก่อนด้วยความร้อนรน
“ฉัน... ฉันจะไปกินในครัว”
“แต่ว่าเมื่อวานคุณอิงยัง...”
สาวใช้แปลกใจเพราะเมื่อวานอิงบุญยังยืนกรานจะทานอาหารที่นี่อยู่เลย วันนี้ทำไมถึงได้เปลี่ยนใจและท่าทางรีบร้อนพิกล
“ฉันเปลี่ยนใจแล้ว และถ้าคุณนิคลงมา เธอก็รีบตั้งโต๊ะเลยก็แล้วกัน ฉันไปล่ะ”
อิงบุญวิ่งหายออกไปอย่างรวดเร็ว สาวใช้มองตามไปด้วยความมึนงง กำลังจะหันไปถามเพื่อนว่ารู้สึกเหมือนกันหรือเปล่า นิโคไลก็โผล่เข้ามาพอดี
“ตั้งโต๊ะเลย”
ชายหนุ่มทรุ
