ฉันเลียริมฝีปากที่แห้งผาก ก่อนรวบรวมกำลังเพื่อเอ่ยตอบออกไป ทำไม... ร่างกายฉันมันไม่มีแรงเอาซะเลยนะ... ฉันตื่นอยู่นี่นา แต่เหมือนลอยๆ ฝันๆ เหมือนสมองมันสั่งให้หลับท่าเดียวยังไงบอกไม่ถูก
“ตื่นแล้วค่ะ หมอ... ที่นี่-”
“บ้านหมอเอง เราน่ะเป็นลมในแท็กซี่ พอมาถึงหมอเลยพาเข้ามานอนในห้อง ไม่เป็นไรนะ”
“หมอเปิดไฟได้ไหมคะ?”
“ไม่ได้ครับ ไฟดับน่ะ แต่อีกเดี๋ยวคงมาแล้วละ ไม่ต้องกลัวนะ หมออยู่นี่...”
พูดพร้อมเลื่อนมือไปกุมมือฉัน บีบเบาๆ ให้วางใจ แต่เมื่อฉันรู้สึกเหมือนภวังค์แห่งการหลับใหลกำลังฉุดให้จมดิ่งสู่นิทราอีกครั้ง หมอกลับโน้มลงมาจูบฉัน รสจูบนุ่มละมุนที่บีบบังคับกลายๆ ให้ฉันขยับริมฝีปากสนองตอบเหมือนที่เขาเคยสอน... แต่ในใจนั้นขัดแย้ง และรู้สึกถึงอันตรายอย่างไรบอกไม่ถูก ฉันนอนอยู่บนเตียง ในห้องมืดๆ รู้สึกไม่มีแรง และถูกจูบเนิ่นนาน...
“พอเถอะค่ะ”
พอรวบรวมกำลังผลักคนตรงหน้าออกไป ก็กลับถูกกดข้อม
