จำไม่ค่อยได้แล้วว่าเหตุการณ์ตอนนั้นมันเป็นยังไง รู้แค่ว่าเหมือนความโกรธมันแล่นลิ่วอยู่ในกระแสเลือดจนน้ำแทบทุกหยดในกายมันเดือดพล่าน รู้แค่ว่าผมก้าวอาดๆ ไปกระชากคอเสื้อหมอฟ่านแล้วปล่อยหมัดออกไปโดยไม่ยั้งแรงจนคนตัวสูงกว่าผมกระเด็นลงไปนอนกองกับพื้นปูนซีเมนต์ แล้วทุกอย่างมันก็วุ่นวายอลหม่านไปหมด ไม่รู้ว่าผมชกหมอไปกี่หมัดกว่าเพื่อนๆ ของผมจะเห็นเหตุการณ์แล้วตามมาแยกเราออกจากกัน
มารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่ผมถูกเพื่อนๆ กลุ่มใหญ่ดึงตัวดึงแขนไว้ และเห็นแฟร์เข้าไปประคองหมอฟ่านให้ลุกขึ้นยืน พร้อมกับตวัดสายตาขุ่นเคืองมาที่ผม พอผมเริ่มสงบ เพื่อนๆ ก็ยอมปล่อยตัว ขณะที่แฟร์เดินมาใกล้พวกเรา และหยุดอยู่ตรงหน้า
เพี๊ยะ!
ฝ่ามือเล็กๆ แต่หนักที่กระทบลงมากับแก้มมันทำให้ผมรู้สึกชา... ก่อนจะเจ็บแปลบ หากก็ไม่เจ็บเท่าที่ได้เห็นดวงตาคู่โตปริ่มน้ำและมองผมอย่างเย็นชา แฟร์ไม่พูดอะไร หากแต่หันหลังและก้าวเดินจากผมไปในทันที
