“ผมขอโทษ...” เขากล่าวกับปลายสายด้วยน้ำเสียงไม่นักแน่นและแผ่วเบา แต่ทว่าในใจนั้นเต็มไปด้วยความสำนึกในผิดมหันต์ จอมเกล้าที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวส่งข้อความและโทรฯ หาเขาหลายสายตั้งแต่เมื่อคืนยันเช้า แสดงว่าหล่อนไม่ได้นอนเลยทั้งคืนในขณะที่เขากำลังสมสุขอยู่กับผู้หญิงอีกคน
เขาลืมไปเสียสนิทว่าโทรศัพท์แบตฯ หมดและมีคนกำลังรอคอยการติดต่อกลับไป
เขาผิดสัญญา
ผิด...อย่างไม่ควรให้อภัยเลย
“พรุ่งนี้ก็กลับแล้ว จอมไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ผมรักคุณนะ...” เมื่ออธิบายให้ภรรยาที่อดหลับอดนอนด้วยความเป็นห่วงได้เข้าใจและถามไถ่เรื่องลูกเสร็จเขาจึงวางสาย ไม่ลืมที่จะบอกรักเหมือนอย่างเช่นทุกๆ ครั้ง มือใหญ่กำโทรศัพท์แน่นอย่างลืมตัว
ทำไมนะ...ทำไมคำว่ารักของเขาในวันนี้มันถึงสั่นคลอนเสียเหลือเกิน
เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้เขาเงยหน้าขึ้นมอง ยกมือขึ้นนวดขมับด้ว
