“เมฆคะ...ช่วงนี้คุณทำงานหนัก กลับบ้านดึกทุกวันเราหาเวลาไปพักผ่อนกันบ้างดีไหมคะ” หญิงสาวสวมเสื้อสูทให้เขาแล้วเอ่ยถามเสียงเบา เมฆีสอดแขนสวมแล้วจัดทรงให้เข้าที่ หล่อนถอยห่างออกมาเล็กน้อย ยืนมองสามีแต่งตัวอยู่หน้ากระจกบานใหญ่
“ผมยังไม่ค่อยว่างเลยจอม” เขาตอบสั้นๆ
“คุณพ่อคุณแม่ก็บ่นถึง ไม่ได้ไปหาพวกท่านนานแล้วนะคะ คุณพ่อคุณแม่ของคุณก็ถามว่าทำไมไม่ค่อยโทรฯ หาเลย” น้ำเสียงของหล่อนอ่อนลงอีก รับรู้ได้ถึงความมัวหมองที่เกิดขึ้นในช่วงสั้นๆ มาได้สักระยะหนึ่งแล้ว แต่หล่อนก็ไม่แน่ใจนักว่ามันคืออะไร เพราะเธอคิดฟุ้งซ่านไปเอง หรือเพราะสามีทำงานหนักและเหนื่อยจนเกินไป
ไม่ใช่...หล่อนสับสนกับสิ่งที่ค้างคา แต่ไม่รู้คำตอบ
“ผมต้องทำงาน...ค่าใช้จ่ายในบ้านเราเยอะแค่ไหนคุณก็รู้นะจอม แล้วผมก็เครียดมากด้วย”
น้ำเสียงของเขาเข้มขรึมจริงจัง หล่อนจึงพยักหน้ารับรู้ และเดินไปห
