ร่างเล็กถูกวางลงบนเตียงอย่างเบามือ เขาเปิดสวิตซ์โคมไฟตรงหัวเตียงแล้วรีบถอดรองเท้าให้ และสำรวจดูอาการบาดเจ็บ พบว่าตรงข้อต่อบวมแดงเล็กน้อย ร่างใหญ่บ่นพึมพำบีบจับเบามือ ในขณะที่ราดาพยุงตัวลุกนั่งกึ่งนอนมองดูการกระทำของเขา
“ไม่เป็นอะไรมากหรอกค่ะ นอนพักแล้วคืนพรุ่งนี้คงดีขึ้น”
“อืม...” เขาครางตอบในลำคอ เห็นด้วยกับหล่อนแล้วจึงผละออก แต่ยังคงนั่งอยู่บนเตียงเดียวกัน
“ช่อโชคดีจังเลยที่มีพี่เมฆเป็นเจ้านาย ขอบคุณมากนะคะ” หล่อนกล่าวเสียงเศร้า อยากจะเอ่ยมากกว่านั้นแต่ก็เก็บกลั้นเอาไว้เพราะรู้ว่าไม่ควร
“ช่อมากับพี่ ถ้าไม่ดูแลกลับไปพ่อแม่ของช่อคงเล่นงานแย่”
“ค่ะ...ช่อก็คิดแบบนั้น พี่เมฆก็ใจดีกับทุกคนอยู่แล้ว”
“นอนเถอะ...พี่ก็จะกลับไปนอนเหมือนกัน” เขากล่าวแล้วลุกขึ้น อะไรบางอย่างมันกำลังครอบงำให้ความรู้สึกผิดปกติ เขาไม่ควรอยู่กับราดา
