เมืองแมน
1225 คำ
เมื่อเดินทางมาถึงสุสาน สิ่งที่แพทย์หญิงใบบัวคิดเอาไว้กลายเป็นคนละเรื่อง เพราะที่นี่ดูสวยงาม ไม่น่ากลัวอย่างที่คิดเอาไว้ เธอยังคงเดินตามพ่อเลี้ยงเมืองรามไปติดๆ ก่อนที่จะสะดุดตากับภาพตรงหน้า
“ของขวัญ!” หญิงสาวอุทานออกมาด้วยน้ำเสียงที่ยินดีกับการได้เจอลูกสาวอีกครั้ง ซึ่งหนูน้อยได้นอนพิงเจดีย์ใส่อัฐิอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหวาดกลัว ภาพถ่ายบนฐานเจดีย์ทำให้แพทย์หญิงใบบัวสะดุดตาไม่น้อย เธอรู้สึกคลับคล้ายคลับคลา เหมือนกับว่าเคยเจอผู้ชายในภาพนี้มาก่อน แต่ก็นึกไม่ออกว่าที่ไหน เมื่อไหร่นานแค่ไหนแล้ว
ซึ่งดวงตาของเขาที่จับจ้องมองมายังเธอนั้นช่างมีส่วนละม้ายคล้ายของขวัญเป็นอย่างมาก ความหล่อเหลาของคนในภาพถ่ายดูดี ไม่แพ้พ่อเลี้ยงเมืองราม ถ้าเธอเดาไม่ผิดคนที่ที่อยู่ในภาพคงเป็นญาติหรือพี่น้องของเจ้าของไร่หมื่นเมืองอย่างแน่นอน
“เมืองแมน พี่ชายคนเดียวของผม เขาใจดีและรักเด็กมาก” น้ำเสียงทุ้มของพ่อเลี้ยงหนุ่มดังขึ้น
“เมืองแมน หมื่นเมือง” หญิงสาวนั่งลงข้างๆ ของขวัญ พลางอ่านป้ายชื่อของเขา เพื่อทบทวนความทรงจำ แต่ทว่าเธอนั้นกลับนึกไม่ออก ชื่อเสียงเรียงนามกับหน้าตาของเขานั้นคุ้นมาก แต่ทว่าแพทย์หญิงใบบัวได้พยายามสลัดความคิดเหล่านั้นทิ้งไป เมื่อลูกคือยาใจที่สำคัญกว่าสิ่งใด
“ของขวัญ... ของขวัญ” หญิงสาวพยายามจะปลุกหนูน้อย แต่ดูเหมือนว่าเธอกำลังหลับฝันดี ไม่อยากตื่นขึ้นมาในตอนนี้
“ไม่ต้องปลุกลูกหรอกคุณ เดี๋ยวผมจะอุ้มเธอกลับเอง”
“แต่ว่า...” หญิงสาวยังคงมีท่าทีเกรงใจพ่อเลี้ยงเมืองราม
“ไม่มีแต่ ผมคือพ่อของขวัญนะคุณ ทำไมจะอุ้มลูกสาวกลับไปไม่ได้”
เพล้ง!!! พอสิ้นประโยคที่พ่อเลี้ยงเมืองรามพูด เสียงของตกลงที่พื้นได้ดังขึ้น ราวกับว่ามีใครบางคนจงใจอยากให้พ่อเลี้ยงเมืองรามรักและปกป้องของขวัญจากอันตรายทั้งปวง
“ว้าย!” หญิงสาวถึงกับถลาเข้าไปกอดแขนพ่อเลี้ยงเมืองรามไว้แน่น เมื่อของไหว้ที่อยู่ด้านในตกลงมาอย่างไม่มีสาเหตุ ทั้งที่ลมก็ไม่แรงสักนิด
“คุณเป็นหมอประสาอะไร ถึงได้ขวัญอ่อนแบบนี้ กลัวผีเหรอคุณ” แพทย์หญิงใบบัวถึงกับเงยหน้าขึ้นไปมองค้อนเขา ก่อนที่เธอจะรีบผละออกจากลำแขนแกร่งของพ่อเลี้ยงหนุ่ม ใบหน้าที่ดูบึ้งตึงบวกกับท่าทีงอนๆ ของหญิงสาวนั้น ทำให้พ่อเลี้ยงเมืองรามแอบยกยิ้มที่มุมปากด้วยความชอบใจ
“ฉันก็แค่ตกใจเสียงดังก็เท่านั้นเอง คุณเมืองแมนหน้าตาเหมือนคุณมากเลยนะคะ”
“บอกแล้วไง เมืองแมนคือพี่ชายคนเดียวของผม จะไม่ให้เหมือนกันได้ยังไง” น้ำเสียงและแววตาของเมืองรามดูเศร้าลงไปถนัดตา เมื่อเขาเอ่ยชื่อคนที่อยู่ในภาพถ่าย
“คุณรีบอุ้มของขวัญกลับกันเถอะค่ะ ฉันอยากอาบน้ำพักผ่อนเต็มทีแล้ว” สิ่งที่เธอพูดออกไปอาจจะฟังดูเหมือนเห็นแก่ตัว แต่ทว่าแววตาของเธอได้ซ่อนความรู้สึกบางอย่างเอาไว้ ซึ่งพ่อเลี้ยงเมืองรามไม่ใช่คนอ่อนประสบการณ์เรื่องความรัก
ถ้าหากว่าเขานั้นจะมอบหัวใจให้กับใครสักคน ผู้หญิงคนนั้นคงเป็นเธอคนนี้ รักแรกพบที่เขาไม่คิดว่ามันเกิดขึ้นได้ กับหัวใจดวงนี้ที่เคยปิดตาย แต่ทว่าแพทย์หญิงใบบัวกลับทลายกำแพงที่เขาได้สร้างเอาไว้ โดยที่เธอนั้นไม่ต้องใช้ความพยายามอะไรเลย
“ผมกลับแล้วนะพี่เมืองแมน เอาไว้วันหลังผมจะพาน้องสะใภ้มาแนะนำให้พี่ได้รู้จักอย่างเป็นทางการนะครับ” พอหันไปพูดกับภาพถ่ายจบประโยค พ่อเลี้ยงหนุ่มได้ก้มลงไปช้อนตัวหนูน้อยขึ้นมา ภายใต้วงแขนที่แข็งแกร่งของเขา ซึ่งของขวัญยังคงหลับลึก เธอคงเพลียที่เดินมาไกลจนถึงท้ายไร่
“ทุกคน... ฉันกลับแล้วนะคะ” หญิงสาวหันไปพูดกับบรรพบุรุษของไร่หมื่นเมือง ก่อนจะปรายตามองไปที่ภาพถ่ายของเมืองแมน แล้วรีบสาวเท้าเดินตามพ่อเลี้ยงเมืองรามไปติดๆ
พลางนึกถึงถ้อยคำที่เขาพูดกับภาพถ่ายใบนั้น ใครกันนะ โชคดีจัง ที่จะได้มาเป็นน้องสะใภ้ของคุณเมืองแมน เธอนึกในใจด้วยความรู้สึกอิจฉาผู้หญิงคนนั้น แพทย์หญิงใบบัวคงคาดไม่ถึง ว่าคนที่พ่อเลี้ยงเมืองรามหมายตาอยากให้มาเป็นสะใภ้คุณนายแม้นเมือง ตำแหน่งนายหญิงของไร่หมื่นเมืองนั้นคือเธอ
ระยะห่างที่หญิงสาวเดินตามหลังพ่อเลี้ยงเมืองรามนั้น ทำให้เธอแอบอมยิ้ม เมื่อชายตัวโตรั้งของขวัญขึ้นในท่าพาดบ่า มืออีกข้างของเขาประคองศีรษะของหนูน้อยเอาไว้ ด้วยความระมัดระวัง
ซึ่งเขากำลังทำให้คนที่เดินตามหลัง อดที่จะคิดวาดภาพของครอบครัวในฝันเอาไว้ไม่ได้ ซึ่งไม่ต่างจากพ่อเลี้ยงเมืองรามที่อยากเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของสองแม่ลูก
ในเวลานี้เขากำลังทำให้หัวใจดวงน้อยของแพทย์หญิงใบบัวเริ่มหวั่นไหว เธอไม่คิดว่าจะมีใครรักและเอ็นดูของขวัญได้มากขนาดนี้ เมื่อพ่อเลี้ยงเมืองรามอุ้มของขวัญเดินผ่านไร่องุ่น คนงานได้ยุติการค้นหาหนูน้อยทันที เพราะเป็นไปตามที่อ้ายคำป้อเดาไว้ไม่มีผิด ซึ่งในเวลานี้ทุกคนต่างแยกย้ายกันไปพักผ่อน
แต่ทว่าหญิงสูงวัยกลับยืนอยู่หน้าบ้านด้วยท่าทางกระวนกระวาย เป็นห่วงหนูน้อยของขวัญมากไม่แพ้ใครๆ นางแอบน้อยใจลูกชายที่ไม่บอกความจริง
“คุณแม่!” พ่อเลี้ยงเมืองรามไม่คิดว่ามารดาของเขา จะมายืนดักรออยู่หน้าบ้าน แน่นอนว่านางนอนไม่หลับ ก่อนจะให้ป้านุ่นออกไปถามคนงาน ซึ่งทำให้หญิงสูงวัยมองลูกชายด้วยสายตาตำหนิ ที่เขาโกหกเรื่องที่ของขวัญหายตัวไป
“ไปไหนกันมา เอ... หรือว่าพ่อเลี้ยงแอบพาหนูของขวัญไปเดินเล่น แต่ดูจากสภาพของหลานสาวของแม่แล้ว เธอน่าจะเหนื่อยเอามากๆ ถึงได้หลับปุ๋ยขนาดนี้” หญิงสูงวัยเสแสร้งแกล้งพูดออกมา ทั้งที่ความรู้สึกลึกๆ ก็แอบดีใจที่ลูกชายดูใส่ใจคุณหมอกับลูกสาวของเธอเป็นอย่างดี
“คุณท่าน... เอ่อ... คุณแม่ บัวต้องขอโทษทุกคนด้วยนะคะ เข้ามาอยู่ในไร่ไม่ทันข้ามวัน บัวกับลูกก็สร้างเรื่องให้กับทุกคนในไร่หมื่นเมืองเสียแล้ว”
แพทย์หญิงก้มหน้าด้วยความรู่สึกผิด พลางพนมมือขึ้นไหว้ขอโทษหญิงสูงวัย ขณะที่นางนั้นแอบยกยิ้มอย่างพึงพอใจ เมื่อเห็นลูกชายแอบชำเลืองหางตามองไปที่แพทย์หญิงใบบัวด้วยความห่วงใย ทั้งที่ผ่านมาหลายปีดวงตาของพ่อเลี้ยงเมืองราม ไม่เคยฉายแววแสดงความรู้สึกแบบนี้ออกมาให้เห็น แสดงว่านางคงพอมีหวัง ที่จะได้ม่ายสาวอย่างแพทย์หญิงใบบัวมาเป็นสะใภ้ของไร่หมื่นเมือง
- ผู้เขียน
