“หยก! คุณปลัมน์ให้เข้าไปหาแน่ะ ออกมาแล้วก็ช่วยดูความเรียบร้อยโต๊ะทำงานด้วยนะ พี่จะไปก่อนเดี๋ยวไม่ทันหมอ นุ้ยเฝ้าโต๊ะจนกว่าหยกจะออกมานะค่อยกลับ”
แต่พอเลยเวลาจะเลิกงานมาแค่ห้านาที ลูกพี่ก็บอกหลังออกมาจากห้องเจ้านาย
“เอ่อ! คุณปลัมน์บอกหรือเปล่าคะว่ามีอะไรจะคุยกับหยก”
สีหน้าคนถามนั้นซีดประหนึ่งไก่ต้มมาทั้งวันก็ไม่ปาน
“ไม่รู้จ้ะ คงจะเรียกไปถาม ไปทำความรู้จักละมั้ง พี่ไปก่อนล่ะ แฟนพี่รอนานแล้ว เจอกันพรุ่งนี้นะจ๊ะ ฝากเก็บโต๊ะให้พี่ด้วยนะ”
พลอยหยกได้แต่มองตามร่างอุ้ยอ้ายของลูกพี่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหันไปหานุ้ยที่ส่งสัญญาณด้วยการชี้ไปยังประตูห้องเจ้านาย เพื่อให้รีบเข้าไปเร็วๆ แต่สองขานั้นไม่ค่อยอยากจะก้าวไปสักเท่าไหร่
“ล็อกประตูแล้วก็ดึงม่านปิดด้วยครับ”
เสียงอันทรงพลังนั้นสั่งออกมาโดยที่เขายังคงก้มหน้าดูเอกสารในแฟ้มอยู่ พลอยหยกชักจะไม่แน่ใจแล้วว่าเขาจะจำแฟนเก่าหลานไม่ได้ แต่มือก็กดล็อกแล้วด
