ปลัมน์เงยหน้าจากจอแล็ปท็อปที่เพิ่งถูกสามารถเอาออกจากกระเป๋าแล้วเปิดทิ้งไว้ให้บนโต๊ะแล้วออกจากห้องไปเมื่อสองเลขาเดินเข้ามา สายตาสีฟ้าคู่นั้นไม่ได้จ้องเจ้าของร่างอุ้ยอ้ายที่มาพร้อมแฟ้มเอกสารนัก
หากแต่มองไปยังเจ้าของร่างผอมเพรียวในชุดผ้าฝ้ายสีกากีแขนยาวปกดำมีเข็มขัดสีเดียวกันคาดเอวเอาไว้ ต่ำลงไปถึงหัวเข่าก็จะเป็นเรียวขาขาวยาวลงไปถึงรองเท้าปลายแหลมสีครีมอย่างรวดเร็ว
ก่อนจะเงยขึ้นมาจ้องมองใบหน้าขาวสวยรูปหัวใจ ผมยาวสลวยสีแดงโกเมนดัดลอนใหญ่ตั้งแต่ส่วนกลางมาถึงปลายบอกได้คำเดียวว่าเข้ากับใบหน้าไม่น้อยในความคิดเขา
แต่เวลาในการวิเคราะห์นั้นมีน้อยสำหรับตอนนี้ เขาเลยเลือกที่จะหันมาหาเลขาอุ้ยอ้ายที่ทรุดกายลงนั่งตรงเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานเขาอย่างคุ้นเคย แต่อีกคนดูเหมือนจะยังเก้ๆ กังๆ อยู่
“หยก! รู้จักบอสของเราอย่างเป็นทางการอีกรอบสิจ๊ะ” นฤมลหันไปหาผู้ช่วยที่ยกมือไหว้อย่างนอบน้อม
“พลอยหยกค่ะคุณปลัมน
