EP 10
1125 คำ
พลอยหยกลงจากมอเตอร์ไซคล์รับจ้างได้ก็ให้สงสัยไม่น้อยกับกำนันไสวผู้มีอิทธิพลในตำบลที่พักนี้มักจะมาหาแม่กับตาบ่อย ทั้งๆ ที่เงินต้นกับดอกเบี้ยแม่ก็เพิ่งจะส่งไปไม่นาน มือบางยกขึ้นมือไหว้นี้ด้วยท่าทีนอบน้อม ขณะแขกเดินออกมาตรงประตูรั้วไปหารถ
“ไหว้พระเถอะจ้ะหนูหยก นี่เพิ่งกลับจากไปสมัครงานเหรอ”
“ค่ะ” หญิงสาวตอบสั้นๆ ทว่าน้ำเสียงก็นุ่มนวลแล้วส่งยิ้มบางๆ ให้
“ดีๆ ขยันแบบนี้แม่กับตาจะได้ไม่ลำบาก แล้วเป็นไงบ้างมีที่ไหนเรียกหรือยัง” น้ำเสียงนักการเมืองท้องถิ่นนั้นนุ่มนวลชวนฟังเสมอๆ ในความคิดของพลอยหยก ทว่าส่วนใหญ่ล้วนแล้วแต่ปากปราศรัยน้ำใจเช็ดคอมากกว่า แต่กับคนตรงหน้านี้แม่กับตามักบอกว่าเป็นคนใช้ได้
แม้จะไม่ดีไปซะทุกอย่างแต่ก็ดีกว่าคนก่อนอยู่มากที่สนใจปากท้องลูกบ้านไม่เอาแต่รอโกงเงินประเทศไปวันๆ
“ยังเลยค่ะ”
“อ้าวเหรอ! ก็ต้องทำใจนะสมัครงานใหม่ๆ ก็จะเป็นแบบนี้ล่ะ ไม่นานก็คงจะโชคดีหรอกลุงว่า ลุงไปล่ะนะ ขอให้ได้งานไวๆ”
แล้วกำนันก็หันไปลาสองพ่อลูกที่เดินตามหลังมาส่งจนถึงรถทุกครั้งที่เขามาหา
“ขอบคุณค่ะ” พลอยหยกยกมือไหว้อีกรอบ แล้วรอจนรถเบนซ์แล่นออกหน้าประตูไปถึงได้หันไปหาแม่
“เข้าบ้านกันเถอะลูก ต้องไปงานเลี้ยงอีกไม่ใช่เหรอ” กรองแก้วรีบชิงชวนก่อนเพราะกลัวลูกจะถาม
“จ้ะ! แล้วลุงกำนันมาทำไมเหรอจ๊ะแม่ พักนี้หยกเห็นมาบ่อยจังเลย” กระนั้นก็ยังไม่พ้นเมื่อลูกหันมาเอ่ยขณะเดินเข้าบ้านไปพร้อมตากับแม่ และสังเกตเห็นว่าทั้งสองมีท่าทีกังวลไม่น้อย
“ไว้พรุ่งนี้ค่อยเล่าให้ฟังดีกว่าจ้ะ อีกหน่อยปริญจะมารับแล้วไม่ใช่เหรอ แม่ว่ารีบไปแต่งตัวรอดีกว่าเดี๋ยวจะสวยสู้คนอื่นๆ ในงานไม่ได้นะ”
กรองแก้วเลี่ยงลูกอีกคำรบ
“อ้าว! แล้วแม่กับตาไม่ไปด้วยกันเหรอจ๊ะ”
พลอยหยกถามไปอย่างนั้น ทั้งๆ ที่รู้ดีว่าไม่มีใครอยากไปด้วยแน่ เพราะสองครั้งแรกที่ตากับแม่ยอมไปเพราะขัดแฟนหนุ่มไม่ได้ แม่กับตาต่างรู้สึกว่าตัวเองหลงไปอยู่ในที่แปลกใหม่ ไม่ต่างจากมนุษย์ต่างดาวลงมาในโลกแล้วเป็นที่จับตามองของผู้คนเลยสักนิด
ไหนจะไปทำอับอายตั้งแต่งานแรกอีก งานสองไปเพื่อแก้ตัวค่อยดีหน่อยที่ไม่มีอะไรขายหน้า แต่สรุปว่าทั้งสองไม่ขอไปอยู่ดี
“ไม่เอาหรอก! ตาไม่ชอบคนพวกนั้น สองครั้งก็เกินพอละ นี่ถ้าไม่เพราะรักหลานนะตาไม่มีทางไปแน่ๆ จะกินจะเดินจะทำอะไรมีแต่คนมองเหมือนตัวประหลาด”
ตากล้วยโพ่งออกมาด้วยความเหลืออด นั่นทำให้หลานรู้ว่าไม่มีทางคะยั้นคะยอให้ตาทำในสิ่งที่ไม่อยากจะทำได้อีกต่อไปแล้ว
“ตาจ๋า! ใครจะคิดกับตาผู้น่ารักของหยกได้ล่ะจ๊ะ ตาคิดเองไปต่างหากล่ะ” กระนั้นก็ยังไม่วายเดินเข้าไปกอดตาแล้วทำท่าออดอ้อนเหมือนตอนเคยทำสมัยยังเป็นเด็กอยู่ดี
“ตาปูนนี้แล้วนะหยก ทำไมตาจะดูไม่ออกว่าใครคิดหรือรู้สึกยังไงล่ะ ตาอยากจะบอกหยกด้วยรักและหวังดีนะ ถ้าถอนใจจากเจ้าหนุ่มนั่นได้ก็ทำเถอะหยกเอ๊ย ไม่ช้าไม่นานก็จะไปด้วยกันไม่รอดเพราะญาติๆ ของเขา ตาดูไม่ผิดหรอก ตา...”
“พ่อก็! ไปพูดอย่างนั้นให้หลานใจไม่ดีทำไมล่ะ”
กรองแก้วรีบตีแขนพ่อไว้ก่อนจะทันได้พูดอะไรตรงไปตรงมามากกว่านี้ แม้ตัวเองจะรู้ดีก็ตามทีแต่ไม่อยากทำให้ลูกเสียใจอยู่ดี
“แม่ว่าหยกรีบขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวเถอะจ้ะ อีกไม่นานปริญก็จะมารับแล้วนี่ แล้วอย่ากลับดึกหรือเถลไถลที่ไหนต่อนะ จำคำที่แม่สอนไว้ให้ดี” เลยหันไปหาลูกต่อ
“แล้วลุงกำนันมาหาแม่ทำไมล่ะคะ เรื่องเงินกู้หรือเปล่า หยกเห็นมาบ่อยๆ แต่แม่เพิ่งจ่ายไปเองนี่จ๊ะ” พลอยหยกไม่อยากคิดเรื่องของตัวเองอีกต่อไป เลยคิดขึ้นได้ถึงแขกเมื่อครู่
“ไม่มีอะไรหรอกจ้ะ พรุ่งนี้ค่อยคุยกันก็ได้ แต่ตอนนี้แม่ว่าหยกรีบๆ ไปแต่งตัวดีกว่า ปริญจะได้ไม่ต้องมานั่งรอ”
“ค่ะแม่”
งานกาลาดินเนอร์เพื่อหาทุนการศึกษาสำหรับเด็กด้อยโอกาสจัดขึ้นที่ ‘เอตามัส-โตเอลเวร่า ริเวอร์ไซด์ โฮเท็ล รีสอร์ต แอนด์ สปา’ ซึ่งเป็นโรงแรมที่พลอยหยก แม่และตาเคยมาร่วมงานเปิดแล้ว
นั่นทำให้ตาเข็ดขยาดขลาดกลัวไม่อยากจะมาอีก พลอยหยกเองก็ไม่อยากมาเช่นกัน ไม่ใช่เพราะไม่อยากออกงานกับแฟนหนุ่ม
แต่เป็นเพราะสายตาของแม่และบรรดาญาติพี่น้องของเขาต่างหากที่มักจะมองมาแล้วทำท่าแปลกๆ ให้ได้เห็น เฉกเช่นตอนนี้ที่หญิงสาวในเดรสสั้นเหนือเข่าเล็กน้อย เสื้อคอปกแขนสั้นสีครีมราคาเจ็ดร้อยบาท
ซึ่งถือว่ามากสำหรับนักศึกษาจบใหม่ไร้งานทำในตอนนี้ ออกงานครั้งก่อนๆ ได้ชุดมาจากการเอื้อเฟื้อของแฟนหนุ่ม แต่ครั้งนี้ไม่กล้าบอกว่าชุดที่มีนั้นใส่จนหมดแล้ว เลยตัดสินใจควักกระเป๋าเอง
“ราฟฟ์มากับแม่หน่อยจ้ะ คุณย่าอยากให้รู้จักกับท่านกงสุลไว้หน่อย” ดวงกมลละสายตาจากสาวข้างกายลูกกับชุดราคาถูกๆ แล้วคว้ามือลูกชายพาตรงไปหาแม่สามีที่ยืนอยู่ห่างออกไปไม่ไกลนัก และคุยกับแขกหลายคนอย่างออกรสอยู่ พลอยหยกส่งยิ้มให้แฟนหนุ่มเป็นเชิงว่าไม่ต้องห่วงเมื่อเขาหันกลับมาหาด้วยใบหน้าเป็นกังวลไม่น้อย ขณะเดินตามมือแม่ไป
“ผมหวังว่าคุณคงจะชอบงานนี้นะ”
ปลัมน์มองกวาดตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าสาวตรงหน้าอย่างรวดเร็ว กระนั้นพลอยหยกก็ยังเห็น ยังรู้ดีว่าท่าทีเขาแสดงออกมานั้นเป็นไปในทางสมเพชเวทนาลูกสาวชาวสวนอย่างเธอ
- ผู้เขียน
