“คุณทิวเขาคงห่วงลูกในท้องใช่ไหมคะ”
“ก็ต้องห่วงสิ นั่นลูกฉันนะ ไม่ให้ห่วงได้ยังไงกัน” ประโยคนั้นของเขาทำให้เธอนิ่งอึ้งไป ใช่แล้วเขาเป็นห่วงลูกในท้อง ไม่ได้เป็นห่วงเธอ แล้วเธอจะไปหลงดีใจกับเขาทำไมกันนี่ แต่เอาจริงๆ ถ้าเขาบอกว่าเขาเป็นห่วงเธอ เธอก็พร้อมที่จะทำเพื่อเขาทุกอย่าง ก็คนมันรักไปแล้วนี่นา เขาคือพระเอกขี่ม้ามาช่วยเธอกับแม่เอาไว้ ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน เธอก็ไม่เคยลืมความดีของเขาเลยแม้แต่วินาทีเดียว
แต่ในเวลานี้ หนึ่งธิดารู้สึกน้อยใจจนเจ็บจุก เธอเดินหนีมาในทันที ขณะที่ทิวเขาหน้าเหวอที่โดนทิ้งเอาไว้คนเดียว รีบวิ่งตามมาดักหน้าของเธอเอาไว้
“เธอจะรีบไปไหน ไม่ยืนคอยบอกฉันก่อนหรือว่าต้นกุหลาบพวกนั้นจะปลูกตรงไหนบ้าง ฉันจะรู้ไหม เดี๋ยวก็ปลูกไม่ถูกใจเอาอีก” เขาอยากปลูกต้นกุกลาบเอาไว้ใจเธอ
“คุณอยากจะปลูกตรงไหนก็ปลูกไปสิคะ”
“อะไรของเธอนี่” เขาหน้าเหวอรอบสองเมื่อเธอกำลังจะเดินหนีอีกรอบ จึ
