EP2 เป็นอะไรกัน
1094 คำ
หลังจากที่เธอต่อให้พูดยังไงเขาก็ไม่ไปเพราะเอาแต่พูดว่าจะนอนที่นี่อย่างเดียวซึ่งเธอเองก็เหนื่อยที่จะขัดแล้วแหละ
“โอเค อยากนอนก็นอนไปดาไม่อยากพูดอะไรกับเดวินแล้ว งั้นก็นอนที่โซฟานี่แหละเพราะห้องนอนดาต้องนอนคนเดียวถ้านอนไม่ได้ก็กลับบ้านไปเลยเพราะต่อไปนี้ดาไม่ยอมให้เดวินมาค้างด้วยแล้วเพราะมันดูไม่ดี” เธอร่ายยาวออกมาอย่างเบื่อหน่ายเพราะเขานั้นทำตัวเหมือนเราสองคนเป็นแฟนกันทั้งที่มันไม่ใช่เลยและที่สำคัญเขาก็ทำเหมือนไม่สนใจอะไรสักอย่างและไม่คิดถึงความรู้สึกของเธอเลยสักนิดว่าเธอจะถูกคนอื่นมองเธอยังไง สถานะหลานสาวคนใช้ที่ได้รับโอกาสมาอยู่ในชนชั้นสูงเหมือนพวกเขาและยังทำตัวสนิทสนมกับทายาทพวกเขาอีก
ทั้งที่ไม่ได้เป็นอะไรกัน…
“เป็นอะไรครับคนดีไม่พอใจอะไรเดวิน หื้ม” ทว่าพอเธอร่ายยาวออกมาแบบนั้นเขาก็ดีดตัวลุกขึ้นมาออดอ้อนเธอพยายามรวบเอวบางมากอดทว่าเธอกลับถอยหนีเข้าไปให้ห้องโดยที่ปิดประตูใส่หน้าเขาอย่างแรงมาก
“ทำตัวมาหวงมาอะไรแต่สถานะไม่ได้เป็นอะไรกัน อย่าเผลอใจกับการกระทำของเขาสิยัยอันดา อีกอย่างเขาเจ้าชู้ขนาดนั้น” เธอเอ่ยเตือนสติตัวเองไม่ให้หวั่นไหวและคิดไปเองฝ่ายเดียว
สรุปแล้วเมื่อเขาเห็นเธอโกรธแบบนั้นใครจะอยู่หล่ะนอกจากลับบ้านแล้วค่อยมาหาเธอใหม่แล้วกัน
Devin : กลับแล้วนะ พรุ่งนี้จะมารับแต่เช้า
Devin : ฝันดีครับ :)
นี่เธอกำลังหวังอะไรอยู่งั้นเหรอ หวังให้เขามาง้อแต่สุดท้ายก็ได้แค่หวัง คิดได้ดังนั้นเธอก็ปิดมือถือพยายามข่มตานอนหลับทั้งที่ตอนนี้มันหนึ่งทุ่มกว่าๆ
มือหนากำมือถือแน่นเมื่อรอข้อความจากเธอแต่ก็ไม่มีวี่แววว่าเธอจะตอบกลับนอกจากเธออ่านแล้วไม่ตอบเธอก็ยังปิดเครื่องหนีเขาอีก
"เพิ่งกลับบ้านมาเหรอ นึกว่าลืมทางกลับบ้านแล้ว" ทว่าพอก็ก้าวเท้าเข้ามาในบ้านก็พบกับเสียงกะแนะกระแหนจากน้องสาวฝาแฝดตัวเองก่อนจะกรอกตามองบนแล้วเดินไปนั่งลงข้างๆ เธอพร้อมถอนหายใจออกมาหนักๆ อย่างคิดไม่ตก
"ก่อนจะมาเหน็บแนมคนอื่นไปง้อผัวตัวเองก่อนเถอะ" เขาเอ่ยทว่ากลับไหวไหล่เมื่อเห็นว่าน้องสาวจิ๊ปากใส่กลับมา
"นี่! เราก็ไม่ต่างกันหรอกแต่อย่างน้อยวิด้าก็ได้เป็นแฟนพี่เวย์ไม่เหมือนใครบางคนแม้กระทั่งสถานะแฟนก็ไม่ได้เป็นทำได้เพียงมองเขาคุยกับคนอื่น แบร๊!!" นั่นแหละพอพูดจบน้องสาวหัวแก้วหัวแหวนก็เกิดสะบัดตูดออกไปอย่างเย้ยหยันจนน่าหมั่นไส้
"มาแล้วเหรอพ่อตัวดี รู้รึเปล่าคนเขานินทาไปทั่วบริษัทแล้ว" น้ำเสียงทรงอำนาจของผู้เป็นบิดาทำให้เขาหุบปากแต่ก็นึกรำคาญอยู่ดีจึงทำได้เพียงออดอ้อนผู้เป็นแม่
"เอามือออกไปจากเมียแด๊ดเลยไม่ต้องมาอ้อน" ทว่าเมื่่อเห็นภรรยาสาวก็เปลี่ยนน้ำเสียงอ่อนลงในทันทีเพราะเมียรักนั้นให้ท้ายลูกๆ เก่งมาก
"อะไรกันแด๊ดอย่าหวงนักเลยนี่แม่ผมนะ!" เขาเถียงทว่าต้องรำคาญเพราะบิดานั้นหวงแม่ตัวเองราวกับจงอางหวงไข่
"แม่แกแต่เมียแด๊ด อีกอย่างตอนนี้แกก็โตแล้วและแด๊ดจะทวงเมียคืน แด๊ดเสียสละให้แกตั้งหลายปี" มาเฟียใหญ่เอ่ยอย่างเอาแต่ใจเพราะตอนท้องเขาเสียสละเมียเพื่อลูกถึงเวลาทวงคืนจริงๆ สักที!
"เหอะ รักกันไปเถอะ!"
"แล้วลูกมีอะไรทำไมทำหน้าเบื่อหน่ายแบบนั้น" ฟีน่าส่ายหัวยิ้มๆ เมื่อศึกของสามีและลูกชายสงบลงแล้วเธอจึงเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าลูกชายมีอะไรในใจ
"หม่ามี๊!" ทว่าวิด้ากลับวิ่งแจ้นลงมาเสียก่อน
"มีอะไรคะคนสวย?" ฟีน่าเอ่ยเสียงหวานเมื่อเห็นว่าลูกสาววิ่งเข้ามากอดเรียวแขนตัวเอง
"หม่ามี๊ทำยังไงดีคะเวย์หลบหน้าน้องวีอ่ะ" เด็กสาวเอ่ยอย่างงอแงเพราะแฟนหนุ่มนั้นโกรธที่เธอแอบหนีเที่ยวโดยไม่เกรงใจสายตาผู้เป็นพ่อสักนิด
"รำคาญ" นั่นแหละเสียงผู้เป็นบิดาอย่างแคลเซียสเอ่ยแล้วเดินออกไป แม้ว่าจะยอมรับและรู้เรื่องของลูกๆ แต่ก็อดน้อยใจไม่ได้อยู่ดีเพราะที่ผ่านมาเขาเป็นทุกอย่างของลูกๆ แต่ตอนนี้ก็มีคนรักและใส่ใจคนอื่นไปแล้ว
สักวันคงแก่ตายอยู่คนเดียว...
"แล้วกับอันดาคือยังไง อย่าลืมนะว่าตัวเองทำความผิดไว้ถ้าเกิดเขาเสียหายเพราะการกระทำที่ไม่รู้จักคิดของตัวเองมี๊ไม่ช่วยหรอกนะ" ฟีน่าเอ่ยทว่าลูกชายกลับก็เงียบไปสักพัก
"ก็ไม่ยังไงครับหม่ามี๊ผมรักอันดาแต่เหมือนว่าอันดาไม่ได้รักผมเลยเพราะเธอไม่แสดงอาการอะไรกับผมสักอย่างจนผมต้องหน้าด้านบังคับ" เขาเอ่ยเสียงอ่อนพยายามเข้าหาเธอมากเท่าไหร่มันก็เหมือนห่างไกลมากเท่านั้น
นี่สินะความหมายของคำว่ายิ่งใกล้ยิ่งห่างไกล...
"ก็สารภาพรักไปเลยสิจะรออะไร หรือเดวินจะรอให้เขามีคนอื่น ดูอย่างเฮียเคลย์ตันกับพี่เดซี่สิพอสารภาพรักกันก็หวานกันจนไปรับไปส่งกันทำอะไรหลายๆ ด้วยกันตามประสาคนเป็นแฟนกัน" วิด้าเอ่ยราวกับมันเป็นเรื่องง่ายๆ แต่ความเป็นจริงนั้นมันไม่ได้ง่ายๆ ขนาดนั้น!
(เดซี่ ลูกสาวของออสตินและซาเฟียร์ จากเรื่อง เล่ห์รักคุณหมอมาเฟีย จบแล้ว - เคลย์ตัน ลูกชายของโคลตันและเจ้าขา จากเรื่อง รัก คลั่งไคล้ จบแล้ว)
"เธอก็พูดง่ายหนิ เธอสมหวังกับพี่เวย์แล้วไง?" เขาเอ่ยก่อนจะเดินสะบัดตูดขึ้นห้องไปอย่างคิดไม่ตกว่าจะจัดการกับความสัมพันธ์ตอนนี้ยังไงดี ถ้าจะสารภาพรักไปก็กลัวจะเสียเธอไปหากเธอไม่ได้คิดอะไรด้วย ทุกวันนีก็ทำได้เพียงหน้าด้านแสดงความเป็นเจ้าของโดยอ้างใช้คำบังหน้าความรู้สึกว่าเธอเป็นพี่เลี้ยงของเขาตลอดไป...
- ผู้เขียน
