Chapter 5 เงื่อนไข
1616 คำ
ทนายของคุณแม่เดินทางมาที่ไร่เพลินดาวในเวลาต่อมา เขาเตรียมเอกสารทั้งหมดมารวมถึงการจดทะเบียนสมรสด้วย นายอำเภอถูกรับเชิญให้มาถึงที่ไร่เพราะมีความสนิทกับคุณหญิงของไร่จึงคุยกันง่าย
"คุณอติ คุณพลอยเซ็นตรงนี้นะครับ"
"ครับ"
พ่อเลี้ยงอติเซ็นเอกสารตรงหน้าหลายแผ่นโดยไม่ได้เอะใจอ่านเพราะเรื่องรายละเอียดคุยกับคุณแม่ของเขาเรียบร้อยแล้ว พลอยไพลินเซ็นเพื่อให้มันจบๆไม่ได้สนใจเรื่องสมบัติหรือสิ่งของที่ต้องได้ เธอแค่อยากให้มันจบและจากนั้นจะได้ไปหย่า
"เรียบร้อยครับคุณหญิง"
"ขอบคุณมากนะนายอำเภอ คุณทนาย เดี๋ยวเราออกไปกินข้าวด้วยกันนะคะ ส่วนลูกอติอ่านรายละเอียดให้ชัดเจนนะทำความเข้าใจกับภรรยาของลูกด้วยล่ะ"
พ่อเลี้ยงอติหันไปมองพลอยไพลินก่อนจะเอ่ยถามคุณแม่ในประโยคที่ดูเหมือนมีอะไรแอบแฝง
"อะไรครับแม่... ต้องคุยอะไรอีก"
"อ่านสิ ไปกันเถอะค่ะ"
คุณแม่พานายอำเภอและทนายออกไปข้างนอกส่วนพ่อเลี้ยงอติเขาหยิบเอกสารขึ้นมาอ่านก่อนจะเบิกตากว้างอย่างตกใจสุดขีด
"ทำไมทำหน้างั้นอ่ะ"
"พลอยไพลินเป็นผู้จัดการมรดกของคุณแม่เหรอ... และเขาจะได้รับก็ต่อเมื่อมีทายาทกับพลอยไพลิน แต่ถ้าหย่าขาดกันสมบัติทุกอย่างจะตกเป็นของพลอยไพลิน อะไรวะเนี่ย!"
เขาสบถออกมาอย่างหัวเสียปาเอกสารลงพื้นอย่างหงุดหงิดที่เผลอเซ็นเอกสารโดยที่ยังไม่ได้ตรวจทานให้ดีเสียก่อน
"หือ... ทายาทอะไรอ่ะ"
"มีลูกกับเธอไง"
"ห๊ะ! อี้ไม่เอาหรอกฉันไม่มีกับนายหรอก"
"ถ้าไม่มีไร่ครึ่งหนึ่งก็เป็นของเธอนะสิ ฉันไม่ยอมหรอกนะ"
พลอยไพลินยักไหล่อย่างไม่แคร์เพราะเธอเองไม่มีทางมีลูกกับเขาแน่นอนส่วนเรื่องสมบัติก็ไม่อยากได้หรอกแต่คุณป้าเค้าให้มาแล้วอ่ะต้องเอาล่ะป่ะ
"ไม่รู้สิคุณป้าคงอยากให้ฉันแหละ เนาะ"
พลอยไพลินยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดีก่อนจะลุกขึ้นแล้วหันไปคุยกับชายหนุ่มด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
"เราจะไปหย่ากันเมื่อไหร่ดีล่ะ"
"ฝันอยู่เหรอไงฉันไม่หย่าให้โง่หรอก"
"เอ้านี่นายโกหกฉันเหรอ"
พลอยไพลินกอดอกมองหน้าชายหนุ่มอย่างหงุดหงิดที่เขาไม่รักษาคำพูดที่ให้ไว้ พ่อเลี้ยงอติสูดลมหายใจเข้าลึกๆเดินออกไปจากตรงนั้นและต้องไปหาที่ระบายอารมณ์ก่อนเพราะตอนนี้เขาโมโหมาก
"โธ่เว้ย!"
พลอยไพลินนั่งลงตรงโซฟาหยิบเอกสารมาอ่านก่อนจะนิ่งคิดตามความหมายของคำ
"ถ้าสมมุติว่าเรามีลูกด้วยกันเขาจะได้คืนทุกอย่าง แต่ถ้าไม่มีแล้วหย่ากันขึ้นมาเธอจะได้ไร่นี่ครึ่งหนึ่งเลยนะ วู้ววว น่าสนนะอันนี้นะหุบสมบัติหมอนั่นเลยดีป่ะ"
หญิงสาวจิตนาการตามที่คิดอยู่เฉยๆก็ได้ไร่มาฟรีโดยไม่ต้องทำอะไรสักอย่าง หญิงสาวลุกขึ้นเดินออกไปอย่างอารมณ์ดีก่อนจะชะงักไปเมื่อเจอผู้หญิงอีกคนที่คิดว่าน่าจะเป็นน้องสาวของพ่อเลี้ยงอติ
"เธอห้ามแต่งงานกับพี่อติเด็ดขาด"
"ไม่ทันแล้วอ่ะคุณป้าให้จดทะเบียนสมรสกันแล้วด้วย"
"อะ...อะไรนะ!"
ชาริอ้าปากค้างอย่างตกใจก่อนจะวิ่งเข้าไปข้างในห้องรับแขก ไม่มีใครอยู่ในนั้นแต่มีเอกสารวางอยู่ในแฟ้ม หญิงสาวหยิบขึ้นมาดูก่อนจะอ่านด้วยความตั้งใจ
"พลอยไพลินเป็นผู้จัดการมรดกของคุณแม่และต้องมีลูกกับพี่อติเท่านั้นเขาถึงจะได้ไร่คืน และถ้าหย่าขาดจากกันเมื่อไหร่พลอยไพลินจะได้ทุกอย่างของคุณแม่ มะ...ไม่จริง!"
ชาริกำมือแน่นอย่างโกรธจัดทำไมคุณแม่ถึงทำอะไรไม่ปรึกษาใครแบบนี้ เธอเป็นลูกที่ท่านอุปถัมภ์มายังไม่ได้มากมายขนาดนี้เลยแล้วนังผู้หญิงคนนั้นเป็นใครทำไมถึงได้ทุกอย่างไปอย่างง่ายดาย
"ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย กรี๊ดดดดด!"
ชาริปาเอกสารลงด้วยความโกรธแค้นเธอไม่มีทางยอมให้พี่อติไปเป็นของคนอื่นหรอก ต้องหาวิธีทำให้พ่อเลี้ยงอติเกลียดผู้หญิงคนนั้นรวมถึงคุณแม่ด้วย
"จะทำยังไงดี"
เธอเดินวนไปมาก่อนจะเดินออกไปข้างนอก หญิงสาวคิดหนักมากว่าจะทำยังไงให้ทุกคนในไร่เกลียดพลอยไพลินจนเธออยู่ที่นี่ไม่ได้
"รู้แล้ว!"
เธอยิ้มออกมาอย่างมีแผนการก่อนจะหยิบโทรศัพท์กดโทรไปหาเพื่อนสนิทขอให้ช่วยหาของให้หน่อย และคืนพรุ่งนี้คุณแม่จะจัดงานเลี้ยงต้อนรับลูกสะใภ้เธอเตรียมสินสอดและแหวนเพชรน้ำงามหกกะรัตมาเรียบร้อย
"อติมาหาแม่หน่อย"
ชายหนุ่มใบหน้าบึ้งบูดใส่ผู้เป็นแม่เขาหงุดหงิดมากที่ท่านทำอะไรไม่ปรึกษาแถมยังสร้างเงื่อนไขมากมายขึ้นมาเพื่อให้เขาหย่าขาดจากพลอยไพลินลำบากอีก
"ฉันจะหาวิธีใหม่เธอรอไปก่อนแล้วกัน"
"ฉันไม่ซีเรียสนะถ้าเราจะหย่ากันเลย"
พลอยไพลินยิ้มออกมาอย่างผู้ชนะเมื่อเงื่อนไขที่สร้างไว้เธอมีแต่ได้กับได้ แต่เขาคงไม่สิ้นคิดมีลูกกับเธอหรอกเพราะเราสองคนไม่ได้รักกันและเขาเองเคยพูดไว้ว่าจะไม่มีทางยอมมีอะไรกับเธอเด็ดขาด
"สมบัติของพ่อฉันคงไม่ตกไปถึงมือเธอง่ายๆหรอก ฝันไปก่อน"
"นี่เป็นชุดของเราสองคนนะใส่พรุ่งนี้ นี่เป็นแหวนแต่งงานและมีสินสอดทองหมั้นแม่ให้หนูพลอยจ้ะ"
"ต้องทำขนาดนี้เลยเหรอคะคุณป้า"
"แบบนี้แหละดีแล้วป้าจะได้หมดห่วงนอนตายตาหลับสักที"
"ทำไมแม่พูดงั้นอ่ะ"
พ่อเลี้ยงอติรู้สึกไม่ดีเลยที่แม่พูดถึงเรื่องความเป็นความตาย เขาไม่อยากเสียใครไปอีกแล้วแต่ก็ไม่ได้อยากได้สมาชิกเพิ่มโดยเฉพาะยัยแสบข้างๆเนี่ย
"หนูพลอยน่ารักออกเปิดใจหน่อยสิ"
"เหอะ!"
ทั้งสองคนเบะปากใส่กันอย่างหมั่นไส้ และหลังจากตอนนี้ทั้งสองคนได้กลายเป็นสามีภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายแล้ว หลังจากนี้ต้องใช้ชีวิตแบบสามีภรรยาเต็มตัว
ทางด้านของชาริเธอยืนรอของบางอย่างจากเพื่อนสนิท หล่อนรับมาถือไว้ในมือก่อนจะยิ้มร้ายออกมา
"แกเอายาปลุกเซ็กส์ไปทำอะไรอ่ะชาริ"
"ไม่ต้องรู้หรอกแต่ขอบใจมากนะ"
เธอถือยาปลุกเซ็กส์ไว้ในมือก่อนจะเดินกลับเข้าไปในไร่และนัดเจอกับคนงานคนหนึ่ง เธอส่งเงินไปให้สองหมื่นก่อนจะสั่งงานตามที่ตกลงกันไว้
"นายไปดักรอตรงนั้นนะเดี๋ยวฉันจะล่อมันมาเอง"
"แล้วถ้าเธอขัดขืนล่ะครับ"
"ไม่ขัดขืนหรอกมันโดนยาปลุกเซ็กส์ยังไงมันยอมอยู่แล้ว"
คนงานยิ้มออกมาก่อนจะพยักหน้าตกลงทันที ได้ทั้งเงินได้ทั้งเมียไม่มีอะไรคุ้มกว่านี้อีกแล้ว ตกดึกพลอยไพลินก็เดินลงมาสูดอากาศบริสุทธิ์ข้างล่างชาริถือแก้วน้ำส้มมายื่นให้เธอก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบ
"ฉันเอาน้ำส้มมาให้นะและอยากขอโทษที่พูดไม่ดีกับเธอ"
"ขอโทษทำไมล่ะฉันไม่ได้โกรธอะไรนี่"
"แทนคำขอโทษเธอกินน้ำส้มนี่นะ"
พลอยไพลินมองอย่างระแวงก่อนจะรับแก้วน้ำส้มมาถือไว้จากนั้นก็ยกขึ้นดื่มรวดเดียวจนหมด ชาริยิ้มมุมปากออกมาเล็กน้อยและคืนนี้แหละทุกคนจะต้องเห็นว่ายังพลอยไพลินมันเป็นชู้กับคนงาน คุณแม่และพ่อเลี้ยงอติต้องรับไม่ได้แน่นอน
"เดี๋ยวฉันเอาแก้วไปเก็บให้นะ"
"อืม... ขอบคุณนะ"
พลอยไพลินมองตามชาริไปก่อนจะหันหลังเดินไปจับดอกไม้เล่นอย่างเพลิดเพลิน เวลาผ่านไปสักพักเธอเริ่มรู้สึกร้อนๆหนาวๆมันครัั่นเนื้อครั่นตัวแปลกๆ
"ทำไมร้อนจัง"
เธอเริ่มบิดตัวไปมาก่อนจะพยายามถอดชุดของตัวเอง ชาริรีบวิ่งขึ้นไปหยิบโทรศัพท์กดโทรไปหาคนงานสั่งให้มันรีบมาพาตัวพลอยไพลินไป จากนั้นเธอก็รีบทำลายซิมการ์ดจะได้ไม่มีใครสาวมาถึงตัวเธอ
"เสร็จแน่นังพลอย"
พ่อเลี้ยงอติที่เดินกลับมาจากในไร่เห็นพลอยไพลินกำลังจะถอดชุดของตัวเองหน้าบ้านก็รีบวิ่งเข้าไปห้ามทันที
"เห้ยๆมาถอดชุดอะไรตรงนี้"
"นะ..นายฉันร้อนอ่ะอยากอาบน้ำ"
หญิงสาวเริ่มพูดไม่ค่อยรู้เรื่องเบียดกายเข้าหาชายหนุ่มโดยเฉพาะอกอึ๋มที่มันชี้โด่ตรงหน้าเขา พ่อเลี้ยงอติกลืนน้ำลายตัวเองดังอึกเมื่อเรือนร่างของเธอมันดึงดูดเสียเหลือเกิน
"ไปทำไรมาถึงร้อน"
"พาไปอาบน้ำหน่อย นะๆ"
"เออๆจะพาไป แต่ไม่ต้องเบียดตัวเข้าหาฉันขนาดนั้นก็ได้ป่ะนมเธอมันจะทิ่มหน้าฉันอยู่แล้วนะ"
"อื้อออ ระ...ร้อน"
"โธ่เว้ย! มานี่"
เขาอุ้มหญิงสาวกลับไปที่บ้านของเขาอีกฝั่ง และท่าทางของพลอยไพลินแปลกไปไม่เหมือนคนมีสติ เขาคิดว่าเธอน่าจะไม่สบายหรือว่าเป็นอะไรสักอย่างแน่นอนเลย
"พ่อเลี้ยงช่วยหน่อย"
"เห้ยๆอย่าเลิกกระโปรงขึ้นดิ"
"ร้อนอ่ะ!"
- ผู้เขียน
