Chapter 4 ข้อต่อรองของคุณแม่
1604 คำ
พลอยไพลินเดินตามคุณป้าไปจนถึงบ้านใหญ่กลางสวน เธอหยุดชะงักไปก่อนจะส่ายหน้าทันทีเพราะไม่อยากกลับไปเจอพ่อเลี้ยงอติอีก
"นะ...หนูไม่เข้าไปค่ะ"
"เข้าไปเถอะไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น ป้าจะอยู่ข้างหนูเองนะ"
พลอยไพลินนิ่งเงียบไปสักพักใหญ่ก่อนจะยอมเดินตามคุณป้าไปแต่โดยดี และเมื่อมาถึงก็เจอพ่อเลี้ยงอติกำลังนั่งกินข้าวอยู่กับผู้หญิงคนหนึ่ง และพอเห็นหน้าก็รู้เลยว่าไม่ถูกชะตาสุดๆ
"แม่! มาตอนไหนครับทำไมไม่โทรไปบอกผมจะได้ไปรับ"
เขายิ้มออกมาก่อนจะลุกขึ้นเดินไปสวมกอดคุณแม่ด้วยความดีใจพร้อมกับตาโตเมื่อเห็นพลอยไพลินเดินตามคุณแม่ของเขามา
"ทำไมเธอไม่อยู่ที่ไร่"
"แม่พามาเอง"
"สวัสดีค่ะคุณแม่คิดถึงจังเลยค่ะ"
ชาริเดินมาหาคุณแม่ก่อนจะสวมกอดท่านด้วยความคิดถึง ถ้าไม่มีท่านก็ไม่รู้ว่าชีวิตนี้ของเธอจะเป็นยังไง ท่านให้ชีวิตใหม่และให้ความรู้การศึกษาเธอจึงสบายอย่างทุกวันนี้
"คิดถึงหนูเหมือนกันลูก ชาริออกไปก่อนแม่จะคุยกับพี่ชายเราแบบส่วนตัว หนูพลอยตามป้ามาสิ"
"ค่ะ"
พลอยไพลินรีบวิ่งตามคุณป้าไปอย่างรวดเร็ว เธอเพิ่งรู้ว่าท่านเป็นแม่ลูกกับพ่อเลี้ยงอติและก่อนหน้านี้เธอด่าเขาไปยกใหญ่เลย ไม่รู้ว่าจะโกรธหรือจะยังไงแต่บอกเลยว่าซวยมากที่กลายเป็นแบบนี้
"เมื่อกี้หนูขอโทษนะคะ"
"เรื่องอะไรจ๊ะ"
"ก็หนูด่าลูกชายคุณป้า... แหะๆ"
พลอยไพลินยิ้มแห้งออกมาก่อนจะนั่งลงข้างท่าน พ่อเลี้ยงอติเดินตามเข้ามาก่อนจะปิดประตูและเหมือนจะรู้ชะตากรรมของตัวเองเพราะสีหน้าของคุณแม่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ส่วนชาริเธอแอบยืนฟังอยู่หน้าประตูเพราะรู้สึกไม่ชอบผู้หญิงคนนั้นเอามากๆและคิดว่าหล่อนกำลังจะมาแย่งทุกอย่างไป
"แกจับหนูพลอยมาทำไมเจ้าอติ น้องไม่ได้ทำอะไรผิดไปจับเค้ามาลงโทษเรื่องอะไร"
"ก็พ่อแม่ของเธอทำให้ชาดาตายนี่ครับ"
"แต่พ่อแม่หนูพลอยก็เสียชีวิตเหมือนกัน แกเสียหนูชาดาแต่แกยังมีแม่ยังมีชาริ แต่หนูพลอยไม่มีญาติพี่น้องที่ไหนเลยนะเค้ามีแต่พ่อกับแม่ น้องไม่น่าสงสารกว่าเหรอไงเราเองควรจะรับผิดชอบในสิ่งที่ชาดาทำลงไปด้วยซ้ำ ทำไมแกไม่คิดบ้างว่าชาดาประมาทและทำให้คนอื่นถึงแก่ความตาย"
พลอยไพลินน้ำตาคลอเบ้าเมื่อนึกถึงคุณพ่อคุณแม่ของเธอ พ่อเลี้ยงอติดูอึ้งไปไม่น้อยเมื่อได้ยินบางอย่างจากคนเป็นแม่ เขาเองก็ไม่รู้ว่าพลอยไพลินมีญาติที่ไหนรึเปล่าเพราะมัวแต่แค้นก็เลยรีบไปจับเธอมา
"ผมไม่รู้..."
"ปล่อยน้องไปซะอย่ามาขังน้องไว้ที่นี่"
"ไม่ครับเด็กนี่มันแสบ ตอนมาทำของผมพังหลายอย่างโดยเฉพาะกรอบรูปกระจกที่ผมทำให้ชาดาแตกละเอียดหมด เธอต้องชดใช้!"
พ่อเลี้ยงอติไม่มีทางยอมปล่อยเธอไปง่ายๆหรอกโดยเฉพาะสิ่งที่เธอทำมันร้ายกาจเกินกว่าที่เขาจะให้อภัย ถ้าทำตัวน่ารักสักนิดเขาจะยอมปล่อยไปก็ได้แต่นิสัยแบบนี้ฝันไปก่อนเถอะ
"ฉันจ่ายเงินให้ก็ได้มันจะสักกี่บาทเชียว"
"เงินซื้อไม่ได้หรอกเพราะมันคือความทรงจำทั้งหมดที่เหลืออยู่ กระจกนั้นฉันสั่งทำพิเศษกว่าจะได้มันมาแต่เธอทำลายลงแบบนั้นมันสมควรรึเปล่า"
"ก็นายมาทำฉันก่อนเอง"
ทั้งสองคนต่างไม่มีใครยอมใคร คุณแม่ของพ่อเลี้ยงอติเห็นดังนั้นก็ถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจ เอาจริงเธอสงสารหนูพลอยมากนะเพราะชีวิตของเธอหลังจากนี้แทบไม่เหลือใครแล้ว และคนขี้สงสารอย่างเธอไม่มีทางปล่อยผ่านเรื่องนี้เด็ดขาด
"เอางี้แม่จะรับหนูพลอยเป็นลูกสาวอีกคน แม่จะรับผิดชอบในสิ่งที่น้องสาวเราทำลงไป"
"แม่! ชาดาไม่ผิด"
"ไม่ผิดได้ยังไงตำรวจยังบอกเลยว่าชาดาพุ่งเข้าไปชนเค้าไม่มีหักหลบด้วยซ้ำ มองโลกแห่งความเป็นจริงบ้าง"
"ผมไม่ยอม ผมไม่อยากมีน้องสาวเพิ่มแล้วครับแม่ แค่ชาริคนเดียวก็พอแล้วส่วนคนอื่นผมไม่นับ"
พ่อเลี้ยงอติมองหน้าพลอยไพลินเหมือนรังเกียจและเธอเองก็ทำท่ารังเกียจเขาเช่นกันไม่ได้พิศวาสอะไรเลยสักนิด
"ฉันอยากเป็นน้องนายตายแหละ"
"แม่จะยกทุกอย่างที่มีให้แก..."
"อะไรนะครับ... แม่ว่าไงนะ"
เขามองหน้าคนเป็นแม่ด้วยความมึนงง อยู่ๆจะมายกอะไรให้เขามันคืออะไร จริงๆไร่ที่นี่เป็นสมบัติของพ่อสืบทอดมาและเขาเองต้องได้รับมรดกแต่ด้วยความที่ครึ่งหนึ่งยังเป็นของแม่ท่านจึงมีสิทธิ์ร่วมอยู่
"แลกกับการที่แกแต่งงานจดทะเบียนสมรสกับหนูพลอย"
"อะไรนะ!"
"ห๊ะ! เป็นเมียอีตานี่นะ อี้ หนูไม่เอาหรอกค่ะคุณป้าหนูสวยขนาดนี้จะมาทำไร่ทำสวนอยู่ที่นี่หนูไม่ทำหรอกค่ะ หนูไปหาไฮโซในเมืองกรุงยังดีกว่าอีกไม่งั้นก็ขึ้นคานตลอดชีวิตเลยค่ะ"
เธอเบะปากใส่พ่อเลี้ยงอติอย่างรับไม่ได้และถ้าตัวเองต้องมาเป็นเมียพ่อเลี้ยงอติขอเป็นโสดตลอดชีวิตดีกว่า พ่อเลี้ยงอติได้ยินคำดูถูกของหญิงสาวก็รู้ว่าหน้าชาและโกรธมากที่เธอดูถูกเขาขนาดนี้
"ทำไมเป็นเมียฉันแล้วมันทำไม"
"ไม่ทำไมแต่ไม่อยากเป็น ไม่ได้รังเกียจนะจริงๆ"
คำพูดย้อนแย้งกับใบหน้าสวยมาก คุณแม่ของพ่อเลี้ยงอติหลุดขำออกมาทันทีที่ได้ยินแบบนั้น เธอรู้สึกชอบพลอยไพลินตั้งแต่เจอกันครั้งแรกและเธอเป็นผู้หญิงที่ซื่อตรงคิดอะไรก็พูดออกมาแบบนั้นไม่มีโกหก คนแบบนี้ถึงจะดูแรงดูร้ายแต่เธอมั่นใจว่าเป็นคนดีและเหมาะสมกับลูกชายของเธอ
"ได้งั้นผมรับข้อเสนอแม่ครับ"
"เห้ย! รับข้อเสนออะไรฉันไม่แต่งกับนายหรอก"
"ป้าจะให้สมบัติกับหนูพลอยด้วยนะถ้ายอมแต่ง หนูไม่มีใครแล้วป้ารู้และป้าอยากจะชดใช้ในสิ่งที่ลูกสาวแม่พรากจากหนูไป อยู่ที่นี่นะหนูจะไม่ลำบากหนูจะอยู่อย่างสุขสบายที่สุด"
พลอยไพลินส่ายหน้าทันทีไม่ว่าจะสมบัติเงินทองหรือความสะดวกสบายเธอก็ไม่ต้องการทั้งนั้น
"หนูไม่อยากได้ของพวกนั้นค่ะคุณป้า หนูอยากได้อิสระ"
"หนูจะได้อิสระทุกอย่างแต่ป้าไม่อยากให้หนูไปลำบากคนเดียวข้างนอก แต่งงานกับพ่อเลี้ยงอติเชื่อป้านะ"
คุณแม่กุมมือหญิงสาวเอาไว้และอยากให้เธอมั่นใจว่าการอยู่ที่นี่จะทำให้เธอสบายที่สุด ถึงจะดูร้ายแต่พ่อเลี้ยงอติดูแลเอาใจใส่คนอื่นดีมากโดยเฉพาะชาริและชาดาที่เขาดูแลอย่างดีไม่เคยขาดตกบกพร่อง อาจจะเพราะกับชาดาทั้งสองคนผูกพันธ์กว่าก็เลยคิดว่ารักและอยากอยู่ด้วยกัน แต่เธอรู้จักลูกชายดีว่าการแต่งงานที่เคยคุยไว้เพราะเขาแค่ไม่รู้ว่าตัวเองจะรักใครเป็นและชาดาเป็นเด็กน่ารักเอาใจเก่งเธอถึงยอมให้ทั้งสองคนคบกัน
ชาริที่ยืนฟังอยู่ข้างนอกก็กำมือแน่นอย่างโกรธจัดที่คุณแม่หาผู้หญิงมาให้พ่อเลี้ยงอติถึงที่ แถมผู้หญิงคนนั้นยังเป็นลูกสาวของคู่กรณีพี่ชาดาอีกเป็นความซวยอะไรเนี่ยพี่อติถึงไปจับแม่นั่นมาถึงไร่เขาคิดอะไรอยู่
"ฉันไม่ยอมหรอก... ฉันไม่ยอมให้พี่อติแต่งงานกับนังนั่นเด็ดขาด!"
พลอยไพลินถอนหายใจออกมาเหมือนคนหมดอาลัยตายอยาก เธอแค่อยากกลับไปทำงานใช้ชีวิตของตัวเองคนเดียวไม่ได้ต้องการใครมาดูแลหรือรับผิดชอบในสิ่งที่เกิดขึ้น
"พลอยแค่อยากให้ลูกชายคุณป้ายอมรับว่าทุกอย่างมันคืออุบัติเหตุไม่ใช่โทษว่าเป็นความผิดของพ่อแม่พลอย"
"จะโทษทำไม"
"ไอ้บ้า!"
"หยุดๆอย่าทะเลาะกันสิ เดี๋ยวแม่จะโทรตามทนายมาจัดการเรื่องเอกสาร ทันทีที่จดทะเบียนสมรสกันแม่โอนทุกอย่างให้อติ และให้ในส่วนของหนูพลอยด้วย"
"แต่หนูไม่อยากได้ค่ะ"
พ่อเลี้ยงอติเดินมาดึงแขนพลอยไพลินให้เข้ามาใกล้ก่อนจะกระซิบเสียงเบา
"จดไปก่อนแล้วเดี๋ยวฉันจะพาไปหย่า"
"จริงนะ..."
พ่อเลี้ยงแต่ยิ้มมุมปากออกมาเล็กน้อยไม่รับปากว่าจะทำตามที่เธอขอ เรื่องทะเบียนสมรสมันไม่ใช่ปัญหาเพราะเขาต้องการแค่ไร่ของพ่อเท่านั้น แม่ของเขาแต่งงานใหม่และไปอยู่ต่างประเทศมันมีปัญหาเวลาทำธุรกรรมต่างๆซึ่งเรื่องนี้เขาคุยมาตลอดและแม่เองก็ไม่ยอมโอนสักที ครั้งนี้เขาต้องเอาสมบัติของพ่อมาเป็นของตัวเองก่อนส่วนเรื่องพลอยไพลินเดี๋ยวขอแกล้งให้หายแค้นก่อนแล้วจะยอมปล่อยไป
"จริงนะ...ถามเนี่ยทำไมไม่ตอบอ่ะ"
"พูดมากรำคาญเข้าใจป่ะ"
- ผู้เขียน
