บทนำ จับตัว
"พี่อติ! พี่อติคะ!"
พ่อเลี้ยงอติในชุดทำงานสวมหมวกสีดำกำลังคัดเลือกผลไม้อยู่กับลูกน้องอีกคน ชาริน้องสาวบุญธรรมวิ่งหน้าตั้งเข้ามาหาเขาก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงร้อนรนใจสุด
"พี่อติเกิดเรื่องใหญ่แล้วค่ะ"
เขาวางผลไม้ลงในเข่งเหลือบสายตามองหญิงสาวก่อนจะยิ้มออกมาเล็กน้อย
"ว่าไงคะชาริ"
"พี่ชาดา... ฮึก! พี่ชาดา"
"อะไร...เกิดอะไรขึ้นกับชาดา"
เขาเอ่ยถามน้องสาวด้วยความร้อนรนใจ ชาริและชาดาคือน้องสาวบุญธรรมของเขาทั้งสองคนซึ่งคุณแม่เก็บมาเลี้ยงตั้งแต่เด็ก เราสามคนโตมาด้วยกันแต่เขาเกิดรักชอบกับชาดาผู้ใหญ่จึงอยากให้แต่งงานกันหลังจากเรียนจบชาดาขอทำงานก่อนสักสองสามปีซึ่งเราสองคนมีแพลนจะแต่งงานกันในอนาคตแต่ยังไม่ใช่ตอนนี้หรอก
"พี่ชาดารถชนค่ะ ฮึก! มะ..หมอบอกว่า"
"ว่าไงชาริ"
"พี่ชาดาเสียชีวิตแล้วค่ะ"
พ่อเลี้ยงอติยืนนิ่งตัวแข็งทื่อก้าวขาไม่ออกเมื่อได้รับข่าวร้ายที่สุดจากน้องสาวอีกคน เขาตั้งสติหันไปมองชาริก่อนจะเอ่ยถามเสียงสั่น
"หูฝาดรึเปล่าคุณหมอคงไม่ได้พูดแบบนั้น แล้วชาดาอยู่ที่ไหนพี่จะไปหาชาดา"
"โรงพยาบาลค่ะ"
"พาพี่ไปหน่อย"
ทั้งสองคนรีบเดินทางไปโรงพยาบาลด้วยความรวดเร็ว และเมื่อมาถึงเขาก็ตรงไปยังห้องฉุกเฉินซึ่งตอนนี้กำลังวุ่นวายกันมากเพราะมีเคสอุบัติเหตุรถชนกัน
"ตามคุณหมอหน่อยสองผัวเมียหัวใจหยุดเต้น"
"ได้ค่ะ"
เขาเดินตามหาพยาบาลเพื่อนถามเกี่ยวกับชาดา ชายหนุ่มรีบวิ่งไปยังเคาน์เตอร์ก่อนจะชะงักไปเมื่อมีคุณหมอยืนอยู่ตรงนั้น
"ผมเป็นญาติของชาดาครับ เธอเป็นยังไงบ้าง"
"ญาติของคุณชาดาเหรอครับ เธอเสียเลือดมากและมาโรงพยาบาลช้าไป... หมอขอแสดงความเสียใจด้วยนะครับ"
"หมอคะ! หมอ พ่อกับแม่ฉันเป็นยังไงบ้างคะ"
พลอยไพลินวิ่งมาถึงโรงพยาบาลก็รีบตรงมายังห้องฉุกเฉิน ตอนนี้คุณหมอยังรอดูอาการอยู่และล่าสุดหัวใจหยุดเต้นทั้งสองคน
"ญาติคุณภัคกับคุณเพลินใช่มั้ยครับ"
"ใช่ค่ะพ่อกับแม่ฉันเป็นยังไงบ้างคะ"
"ตอนนี้หัวใจหยุดเต้นหมอกำลังช่วยกันปั๊มหัวใจอยู่ ยังไงทำใจให้สบายนะครับหมอขอไปดูข้างในก่อน"
พลอยไพลินแทบทรุดลงกับพื้นเธอร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายใครทั้งชีวิตเหลือแค่พ่อกับแม่และถ้าพวกท่านจากไปเธอจะอยู่ยังไงล่ะ
"พ่อ... แม่... ฮึก! อย่าเป็นอะไรเลยนะ"
เจ้าหน้าที่ตำรวจเดินทางมาถึงที่โรงพยาบาลเรียกญาติทั้งสองฝั่งมาคุยเกี่ยวกับอุบัติเหตุในครั้งนี้ และพลอยไพลินได้รับแจ้งข่าวจากโรงพยาบาลว่าพ่อกับแม่ของเธอจากไปอย่างสงบเพราะทนพิษบาดแผลไม่ไหว
เธอนั่งร้องไห้น้ำตาซึมผลชันสูตรเบื้องต้นพ่อของเธอตรวจเจอแอลกอฮอล์ในร่างกายแต่ไม่ได้มากถึงขั้นเกินที่กฎหมายกำหนด พ่อเลี้ยงอติกำมือแน่นอย่างโกรธแค้นถ้าพ่อของเธอไม่ดื่มแอลกอฮอล์บางทีอาจจะไม่เกิดอุบัติเหตุขึ้นก็ได้ แล้วทำไมชาดาถึงต้องมาซวยแบบนี้ด้วย
"เบื้องต้นทางตำรวจต้องให้เป็นประมาทร่วมนะครับเพราะคนเห็นเหตุการณ์เค้าบอกว่าขับมาชนกันใจกลางถนนเลย ไม่มีพยายานว่าใครชนใครว่ากันตามหลักฐานที่มี"
"แต่เค้าร่างกายมีแอลกอฮอล์ไม่ใช่เหรอครับคุณตำรวจ"
"ใจเย็นครับพ่อเลี้ยงอติมีแอลกอฮอล์แต่ไม่มากพอที่จะเอาผิดได้ ส่วนของคุณชาดาอาจจะต้องใช้เวลาชันสูตรสักหน่อยเรียบร้อยแล้วจะให้ทางโรงพยาบาลแจ้งไปครับ"
พ่อเลี้ยงอติหันไปมองพลอยไพลินด้วยใบหน้าแสนเกลียดชัง เพราะพ่อแม่ของเธอที่ทำให้ชาดาต้องตายและเขาจะไม่ยอมให้เธอตายฟรีแน่นอนและเรื่องนี้ต้องมีคนชดใช้
และหลังจากที่โรงพยาบาลชันสูตรเรียบร้อยก็ส่งร่างไร้วิญญาณให้ทางญาตินำไปประกอบพิธีกรรมทางศาสนาต่อ ใช้เวลาไม่กี่วันทุกอย่างก็เสร็จเรียบร้อยพ่อเลี้ยงอติรอเวลาให้พลอยไพลินจัดการร่างของพ่อกับแม่เธอเสร็จก็ส่งคนไปจับตัวเธอมาที่ไร่
พลอยไพลินยืนร้องไห้อยู่หน้าเมรุในตอนนี้เธอไม่เหลือใครอีกต่อไปแล้ว มือเล็กกดโทรศัพท์ตัวสั่นเทากดไปหาเพื่อนรักเพราะตอนนี้เธอมีแค่พริ้วพราวคนเดียวเท่านั้น
(พลอย! แกอยู่ที่ไหนหายไปเลย)
"พริ้ง... ฉันคิดถึงแก ฮึก!"
(เกิดอะไรขึ้น)
"พ่อกับแม่ฉันขับรถไปชนกับผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้ ฮึก! เสียชีวิตทั้งหมดเลยแก ฮืออออ ฉะ..ฉันไม่เหลือใครแล้ว"
(แกอยู่ที่ไหนฉันจะไปหา)
"ฉันอยู่ที่... เธอเป็นลูกของผัวเมียสองคนนั้นใช่มั้ย... มานี่! เธอต้องมารับผิดชอบกับสิ่งที่พ่อกับแม่ของเธอทำไว้!"
(พลอยเกิดอะไรขึ้น.... พลอย!)
"ปล่อยนะ กรี๊ดดดดดด ...ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด"
พลอยไพลินเบิกตากว้างอย่างตกใจโทรศัพท์หลุดออกจากมือร่วงหล่นลงพื้น เธอถูกชายฉกรรจ์สองคนโป๊ะยาสลบและจับตัวไปอยู่ที่ไร่แห่งหนึ่งทางภาคเหนือ หญิงสาวสะดุ้งตื่นขึ้นด้วยความตกใจเมื่อถูกน้ำเย็นจัดสาดใส่อย่างไม่ใยดี
"เฮือก!"
หญิงสาวสำลักน้ำที่ถูกสาดใส่ เธอก้มหน้าลงไอหนักมากเพราะน้ำกระเด็นเข้าปาก เธอตัวสั่นเพราะความหนาวเงยหน้ามองชายตรงหน้าก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงสั่น
"อะ...ไอ้บ้า แกเป็นใครจับฉันมาทำไม"
"เป็นเจ้ากรรมนายเวรเธอไง เพราะครอบครัวของเธอทำให้ฉันต้องเสียผู้หญิงที่รักมากที่สุดไป ทำไมต้องเป็นผู้หญิงของฉัน!"
"แล้วฉันทำอะไรผิด... ฉันชนผู้หญิงของนายตายเหรอไง! ห๊ะ"
พลอยไพลินเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงโมโหทั้งที่ในใจของเธอก็แตกสลายไม่ต่างจากเขา พ่อกับแม่ของเธอเสียชีวิตไม่ต่างจากผู้หญิงของเขาแล้วเธอผิดอะไรทำไมต้องมาลงที่เธอ
"พ่อแม่ของเธอเป็นคนทำ!"
"ตำรวจบอกว่าประมาทร่วมไม่ใช่เหรอไง มาโทษพ่อแม่ฉันฝ่ายเดียวไม่ได้หรอก ถ้าผู้หญิงของนายขับรถดีพ่อกับแม่ของฉันคงไม่ตาย!"
"ฉันไม่สน! เธอต้องรับผิดชอบในสิ่งที่พ่อกับแม่ของเธอทำไว้ เธอต้องอยู่เป็นที่ระบายอารมณ์ให้ฉันจนกว่าฉันจะลืมเรื่องเลวร้ายพวกนี้ได้"
พ่อเลี้ยงอติแห่งไร่เพลินดาวบีบแก้มหญิงสาวอย่างแรงเพื่อระบายความเสียใจที่เขากำลังเผชิญในตอนนี้ และไม่ใช่เขาคนเดียวที่เสียใจพลอยไพลินก็เจ็บปวดไม่แพ้กันและไม่ใช่เขาคนเดียวที่สูญเสียทุกอย่าง
พลอยไพลินปัดมือชายหนุ่มออกก่อนจะผลักเขาให้เซถอยหลังแล้วจ้องหน้าพ่อเลี้ยงอย่างเอาเรื่อง
"นายเสียใจแต่มาลงที่ฉันคนที่ไม่เกี่ยวอะไรด้วย ถ้าจะเอาแบบนี้ก็ได้เพราะฉันเองก็จะระบายความเสียใจกับนายเหมือนกัน!"
พูดจบเธอก็ลุกขึ้นเดินไปหยิบกรอบรูปของเขากับผู้หญิงคนนั้นปาทิ้งลงพื้นอย่างไม่ใยดี คิดว่าตัวเองเป็นใครและมีสิทธิ์อะไรจะมาทรมานเธอแบบในละครหลังข่าว คนอย่างพลอยไพลินไม่ใช่นางเอกละครที่ยอมโง่ให้ใครมารังแกได้หรอก แล้วจะได้รู้ว่านางร้ายในละครมันเป็นยังไง
"ยัยเด็กบ้าเธอหยุดพังรูปของฉันนะ!"
พ่อเลี้ยงอติรีบเดินไปห้ามหญิงสาวด้วยความโมโห ใบหน้านิ่งแดงก่ำด้วยความโกรธที่ผู้หญิงตรงหน้าฤทธิ์เยอะแถมยังต่อต้านเขาทุกอย่าง
"กรี๊ดดดดดดดด!"
พลอยไพลินไม่มีอะไรจะเสียอีกแล้วชีวิตของเธอไม่เหลือญาติพี่น้องที่ไหนอีกต่อไป และถ้าจะตายเธอก็พร้อมเพราะอยู่ไปก็ไม่รู้จะอยู่ยังไง
"หยุด! ฉันบอกให้หยุด"
โครม เพล้ง!
กรอบรูปของเขาที่ถ่ายกับคนรักแตกสลายลงที่พื้น พ่อเลี้ยงอติยืนอึ้งอย่างทำอะไรไม่ถูกเขารักภาพนี้มากและไม่คิดว่าจะมีใครกล้ามาทำลายมัน
"ธะ...เธอ!"
"อย่าคิดว่าตัวเองร้ายเป็นอยู่คนเดียว คนอย่างฉันไม่มีอะไรจะเสียแล้วอยากระบายอารมณ์กับฉันเหรอมาสิ แต่จำไว้นะว่าฉันจะเอาคืนเป็นร้อยเท่าพันเท่า! ถึงตอนนั้นนายอย่าคลานเข่าเข้ามาหาฉันก็แล้วกัน!"
