พ่อเลี้ยงอติกางแขนออกเพื่อให้พลอยไพลินกระโดดลงมาจากตัวม้าของเขาเนื่องจากเธอขี่ไปนานเกือบยี่สิบนาทีแล้ว หญิงสาวงอแงไม่ยอมลงและใจเด็กอยากจะขี่เองโดยไม่ให้ใครช่วย
"ขออีกหน่อยดิ"
"ไม่ได้ม้าต้องพักผ่อนแล้ว"
"งั้นพรุ่งนี้ขอมาอีกนะ"
หญิงสาวเริ่มต่อรองชายหนุ่ม เขาจนปัยหาขะต่อล้อต่อเถียงจึงยอมแพ้ตกปากรับคำเธอไปเพื่อให้จบเรื่อง
"โอเคพรุ่งนี้มาใหม่"
"งั้นลงก็ได้"
หญิงสาวยกขามาอีกฝั่งก่อนจะกระโดดเข้าไปอ้อมกอดของชายหนุ่มโอบรอบคอเขาไว้แน่นเพราะกลัวว่าจะหล่นลงไป พลอยไพลินผละออกก่อนจะหันไปมองโดยรอบเพื่อหาทำอย่างอื่นต่อ
"มองสำรวจจะเล่นพิเรนทร์อะไรอีก"
"ไปเก็บผลไม้ได้มั้ย"
"อืม ได้"
"งั้นขอเมล่อนตรงนั้นนะ"
เขาเตรียมจะร้องห้ามแต่ดูเหมือนพูดกับฝนกับลมมากกว่า เธอไม่เคยฟังอะไรเขาเลยสักอย่างแถมยังทำอะไรตามอำเภอในอีก
"นายหญิงนี่ซนมากเลยนะครับ"
"ยิ่งกว่าซนอีกเค้าเรียกว่าดื้อรั้นหัวแข็ง คำนั้นมันน่าร
