เช้าวันต่อมา...
พลอยไพลินบิดขี้เกียจบนเตียงนุ่มดิ้นไปมาก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆ แสงแดดแยงตาสาดส่องเข้ามาดูเหมือนว่าพ่อเลี้ยงอติจะตั้งเวลาเปิดม่านอัตโนมัติในเวลาเจ็ดโมงเช้าของทุกวัน
หญิงสาวลุกขึ้นนั่งลงบนเตียงเขย่าแขนพ่อเลี้ยงอย่างแรงเพื่อให้เขารู้สึกตัวเพราะตอนนี้เธอรู้สึกหิวข้าวมากจนอดทนไม่ไหวแล้ว
"พ่อเลี้ยงตื่น!"
"อะไรของเธอเนี่ย... รีบตื่นทำไมคนจะนอน"
เขาค่อยๆลืมตาขึ้นมองหญิงสาวตรงหน้า พลอยไพลินในชุดคลุมนั่งทำหน้าบึ้งบูดมองเขาอยู่
"หิวข้าวอยากกินข้าว"
"ไปทำกินสิในห้องครัวของสดเยอะแยะ"
เขาพ่นลมหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจมองหญิงสาวที่ตอนนี้งอแงเหมือนเด็กก็อดดุไม่ได้ เขาไม่ใช่ผู้ปกครองนะที่จะต้องเตรียมของกินให้ในทุกเช้า
"ไม่เอาขี้เกียจ"
"แล้วจะให้ทำยังไงว่ามา ฉันง่วง"
"ให้แม่บ้านทำให้กินหน่อย เอาแบบเมนูสุขภาพนะต้มจืดแล้วก็ผัดผักรวมพอไม่ใส่ผงชูรสไม่ใส่ซีอิ๊วขาว แล้วก็ขอข้าวไรซ์เบอร
