09 - สมุดปกแข็ง
2332 คำ
เจนวัตรเข้ามาในบริษัทตามเวลาปกติของเขา แต่พอมาถึงโต๊ะของเลขาหน้าห้องก็เจอแต่โต๊ะว่างเปล่า เขาถอนใจเบา ๆ คงยังไม่หายปวดท้องมั้งเลยไม่มา เขาเดินไปที่ห้องทำงานผลักประตูเข้าไปแล้วก็แปลกใจที่เห็นคนทำความสะอาดห้องอยู่
"สวัสดีครับคุณเจน" ทัตพลยิ้มทักทายเจ้านายด้วยความสดใส
"หวัดดี หายปวดท้องแล้วเหรอ?" เจนวัตรทักกลับด้วยสีหน้าเรียบเฉยตามเดิม
"หายแล้วครับ ขอบคุณสำหรับขนมที่ฝากให้ผมครับ อร่อยมากเลย"
"อืม ชอบก็ดีละ คราวหลังก็อย่าไปกินอะไรมั่วซั่วอีก แกไม่มาทำงานแบบนี้ไม่มีคนซื้อเบียร์มาแช่ตู้เย็นให้ฉันว่ะ ห้องก็รก"
"เอ๋? แต่ตอนผมเข้ามามันก็สะอาดดีนี่ครับ"
"ชลธารมาทำแทนแกน่ะสิ ทำงานเอกสารด้วย แค่ไม่ได้ออกไปซื้อเบียร์กับชงกาแฟให้ฉันเท่านั้น" เจนวัตรนั่งลงบนเก้าอี้ทำงานมองเลขาหนุ่มเก็บเอกสารเข้าที่และทำความสะอาดห้องจนเรียบร้อย
"งั้นเหรอครับ งั้นเย็นนี้ผมจะไปซื้อเบียร์มาแช่ให้นะครับ"
"ไม่เป็นไร เมื่อวานฉันซื้อมาแล้ว แกอยากกินก็เปิดเอา" เจนวัตรบอก
"ไม่เป็นไรครับ เวลาทำงานผมดื่มไม่ได้หรอก" ทัตพลปฏิเสธทั้งที่แปลกใจสุดขีด เจนวัตรอนุญาตให้เขาดื่มเบียร์ในตู้เย็น!
"อย่างแกน่ะ กินเบียร์สักโหลก็คงไม่เมาหรอก แต่ถ้าเป็นเหล้า แค่กลมเดียวแกก็เมาพับละ"
"ความแรงมันไม่เท่ากันนี่ครับ" ทัตพลเถียงออกมา นี่เจ้านายรู้ด้วยเหรอ เรื่องปริมาณแอลกอฮอล์ที่เขาจะเมาหรือไม่เมา ไปสังเกตตอนไหนวะ ทั้งที่แทบจะไม่เคยไปดื่มด้วยกันเลย
"เสร็จแล้วก็ไปเคลียร์งานของแกซะ ชลธารมันทำไม่เสร็จ มันไม่ถนัดงานเอกสาร" เจนวัตรโบกมือไล่
"ครับผม" ทัตพลรับคำด้วยรอยยิ้มแล้วออกไปจากห้องประธานบริหาร เจนวัตรอารมณ์ดีแล้ว ถึงจะยังทำหน้าไร้อารมณ์ก็เถอะ ไม่งั้นคงไม่พูดมากแบบนี้แน่
ทัตพลนั่งทำงานที่โต๊ะของตัวเองด้วยอารมณ์ดี ถึงชลธารจะทำค้างไว้ แต่ก็ยังดีกว่าไม่ทำเลย
"มีความสุขจังนะมึง บอสอารมณ์ดีล่ะสิ" เสียงแซวไม่ดังนักทำให้คนก้มหน้าทำงานเงยหน้ามามอง
"เออสิ วันนี้คุณเจนอารมณ์ดีว่ะ" ทัตพลยิ้ม
"มึงรู้ได้ไงเขาอารมณ์ดี ยิ้มก็ไม่เคยยิ้ม ทำแต่หน้าเย็นชาไร้อารมณ์ ตาก็ดุยังกะเสือ" ชลธารถามด้วยความแปลกใจ
"ถ้าคุณเจนอารมณ์ดีจะชวนคุยน่ะ ยิ่งพูดมากยิ่งอารมณ์ดี ถ้าอารมณ์ไม่ดีจะปากจัดและทำตาดุ"
"เออ มึงทำงานใกล้ชิดเขานี่นะ คงจับทางอารมณ์เขาได้ แล้วเรื่องหัวใจมึงก็พยายามเข้าล่ะ บ่ายนี้แม่ชะนีคงจะมาออดอ้อนเขาอีก ใจเย็น ๆ และอย่าอาละวาดอีกนะมึง" ชลธารเตือน และทัตพลก็หุบยิ้มฉับ
"เออ กูไม่อาละวาดแล้วน่า กูจะใจเย็นละกัน" ทัตพลรับปาก
ชลธารมองหน้ามุ่ยของเพื่อนแล้วถอนหายใจเฮือก ถ้ามีเรื่องอีกครั้งเห็นท่าจะแย่ เขาคงทำได้แค่ปลอบใจและให้กำลังใจเท่านั้นล่ะ
ทัตพลทำงานต่อไปจนบ่าย และจวนได้เวลาที่สาว ๆ ของเจ้านายจะมา เขาจึงเปิดลิ้นชักเพื่อหยิบสมุดจดตารางงานของเจนวัตร แต่สมุดไม่อยู่ในลิ้นชัก มันหายไปไหน! ทัตพลรื้อกองเอกสารบนโต๊ะเผื่อมันจะถูกทับก็ไม่มี รื้อชั้นเก็บแฟ้มเอกสารทั้งหมดก็ไม่มี หรือวันนั้นเขาหยิบติดกระเป๋ากลับบ้าน ไม่มีทาง เขาไม่เคยเอาสมุดเล่มนั้นกลับอยู่แล้ว เพราะกลัวลืมเอามาด้วย
ทัตพลวิ่งไปห้องผู้จัดการแผนก ตรงไปหาชลธาร เพราะสองวันก่อนชลธารไปทำงานที่โต๊ะเขา แต่พอมาถึงกลับไม่เห็นเพื่อนแม้เงา
"อุษณีย์ ไอ้ชลไปไหน?" ทัตพลหันไปถามผู้จัดการฝ่ายการเงินที่นั่งโต๊ะไม่ไกล
"ชลออกไปหาลูกค้ากับเด็กฝึกงานตั้งแต่ตอนบ่ายแล้วล่ะ ได้ยินว่ามีปัญหานิดหน่อย" สาวใหญ่ใส่แว่นตากรอบแดงตอบกลับ
"เหรอ? เดี๋ยวโทรหามันก็ได้" ทัตพลล้วงโทรศัพท์มือถือออกมากดต่อสายหาเพื่อน แต่ชลธารไม่ยอมรับสาย ท่าจะยังยุ่งอยู่ ทัตพลถอนหายใจแล้วเดินกลับห้องตัวเอง ช่างมันเถอะ คงไม่มาชนกันหรอก
ทัตพลนั่งทำงานต่อและรอดูว่าวันนี้สาวคนไหนจะมา ถ้าไม่ดูในสมุดจดงานเขาก็จำไม่ได้ว่าวันไหนคิวของใคร พวกเธอมาไม่เป็นประจำ ประมาณว่าแย่งคิววันไหนได้ก็เอา ว่าแต่เจ้านายเขามีดีตรงไหนวะ ถึงแย่งกันจัง ก็แค่หล่อ รวย สมาร์ท ฉลาด เก่ง และไอ้ตรงนั้นใหญ่ แต่นิสัยช่างสวนทางสุด ๆ หน้าที่นิ่งไร้ความรู้สึก ท่าทางหยิ่งและไม่สนใจคนรอบข้าง สายตาที่ดุและเย็นชา คำพูดคำจาเชือดเฉือนใจคน และไม่เคยยิ้ม
สักพักก็มีหญิงสาวคนหนึ่งเดินมา คนนี้ทัตพลไม่คุ้นหน้าเลย ใครวะ? เธอสวยมากทีเดียว รูปร่างเพรียวสูงเหมือนนางแบบ ผมสีน้ำตาลยาวเป็นลอน หน้าเรียวสวย คิ้วและขอบตาแต่งแต้มมาอย่างดี ปากบางแดงได้รูป ชุดเดรสสั้นสีแดง น้ำหอมกลิ่นแรงและท่าทางเชิดหยิ่ง
"ฉันมาขอพบคุณเจนวัตร" เธอยืนเชิดหน้าโต๊ะเลขาด้วยท่าทางดั่งนางพญา
"นัดไว้หรือเปล่าครับ?"
"เปล่า แต่คุณเจนวัตรบอกว่าให้ฉันมาหาเขาได้"
"ถ้างั้นผมคงให้เข้าพบไม่ได้ครับ นอกจากคุณเจนวัตรจะอนุญาตให้คุณเข้าพบเป็นกรณีพิเศษ"
"ต๊ายย!! ฉันเป็นคนพิเศษของเจนวัตรนะยะ ทำไมจะต้องนัดด้วย" เธอตวาดแว้ดเสียงแหลม
"เพราะวันนี้คุณเจนวัตรมีนัดกับฉันแล้วยังไงล่ะ" หญิงสาวสวยนางหนึ่งเดินตรงเข้ามาที่หน้าโต๊ะเลขา และมองหญิงสาวคนแรกด้วยท่าทีเชิดพอกัน
"อ้อ คุณอรปวีณ์ เชิญครับ คุณเจนวัตรอยู่ในห้อง" ทัตพลผายมือเชิญ
"ขอบใจนะ" อรปวีณ์มองหญิงสาวที่มาก่อนด้วยสายตาเหยียดและรอยยิ้มเยาะ ก่อนจะสะบัดหน้าเดินไปที่ประตูห้อง
"นี่นาย! ทำไมแม่นั่นได้เข้าไปหาเจนวัตรล่ะ แล้วทำไมฉันเข้าไปไม่ได้" เธอตวาดใส่และชี้ไปทางประตูห้องประธานบริหาร
"คุณอรปวีร์นัดไว้ก่อนนี่ครับ เธอก็เลยมีสิทธิ์เข้าไปในห้อง" ทัตพลบอกอย่างไม่สนใจท่าทางไม่พอใจของหญิงสาวตรงหน้า
"งั้นฉันขอนัดพบเจนวัตร พรุ่งนี้เลย" เธอเค้นเสียงที่พยายามระงับความโกรธ
"ขออภัย วันพรุ่งนี้ไม่ได้ครับ วันเสาร์คุณเจนวัตรไม่นัดพบใคร ถ้าอยากนัด คุณต้องทิ้งชื่อกับเบอร์เอาไว้ที่ผม แล้วผมจะจัดคิวให้คุณ"
"คิว? นี่เจนวัตรมีผู้หญิงนอกจากยัยนั่นด้วยเหรอ?" เธอเลิกคิ้วถาม
"ใช่ครับ มีอยู่ เอ่อ..." ทัตพลนับนิ้ว "ห้าคนครับ ถ้ารวมคุณด้วยก็เป็นหกคน"
"ว้าย! อย่าเอาฉันไปรวมกับแม่พวกนั้นนะ ฉันคือคนที่จะมาเป็นแฟนเจนวัตรนะยะ" เธอเถียง
"ก็เห็นพูดแบบนี้กันทุกคนแหละครับ และสุดท้ายก็เป็นได้แค่ 'คู่ขา' ไม่ใช่ 'แฟน' สักคน" ทัตพลเน้นเสียง เขารู้สึกไม่ชอบผู้หญิงคนนี้มากพอ ๆ กับเจนนิภา
"หึ คอยดูนะฉันจะเป็นแฟนเจนวัตรให้ได้เลย" เธอล้วงนามบัตรออกมาแล้วตบปับลงบนโต๊ะ "นัดเจนวัตรให้ฉัน แล้วโทรบอกฉันด้วย"
ทัตพลหยิบนามบัตรขึ้นมาอ่านชื่อ "รินลนี โอเคครับ แต่ผมไม่โทรแจ้งนะครับ คุณต้องโทรมาถามเอง ผมเบิกค่าโทรศัพท์ไม่ได้" ทัตพลให้นามบัตรสำหรับโทรนัดพบประธานบริษัทให้
ความจริงเขาได้ค่าโทรศัพท์ทุกเดือนนั่นล่ะ สำหรับโทรติดต่อลูกค้า ยกเว้นแม่พวกสาว ๆ ของเจนวัตรที่เขาจะไม่โทรหาเลย ด้วยเหตุผลที่ว่า 'เปลืองค่าโทรศัพท์'
"ก็ได้ย่ะ! น่ารำคาญจริง ๆ" รินลนีคว้านามบัตรในมือทัตพลใส่กระเป๋าถือแล้วสะบัดหน้าเดินกลับไป
"มีชะนีน่ารำคาญเพิ่มมาอีกคนละ ไปหว่านเสน่ห์เรี่ยราดที่ไหนมาอีกเนี่ย" ทัตพลขมวดคิ้วด้วยความหงุดหงิด สมุดตารางงานก็หาย งานก็ยังไม่เสร็จ แม่นี่ก็มาทำให้เสียเวลาอีก อะไรกันนักหนาวะ
ทัตพลนั่งกอดอกทำหน้าหงิกอยู่ที่โต๊ะด้วยความหงุดหงิดแรง พักหนึ่งก็เริ่มทำงานต่อ มันใกล้สิ้นเดือนแล้ว เอกสารเลยเยอะเกือบเท่าตัว เพราะแต่ละแผนกจะสรุปรายงานส่งเจ้านาย เกือบห้าโมงแล้วงานเขายังไม่เสร็จเลย คุณเจนคงจะบ่นอีกแน่
"โอยย กว่าจะเสร็จ" ทัตพลถอนใจแล้วมองนาฬิกาติดผนังด้านหน้า มันทุ่มกว่าแล้วแต่เจนวัตรยังไม่กลับ ไม่ออกมาทวงงานด้วย ทำอะไรอยู่หว่า ทัตพลรีบหอบแฟ้มหลายเล่มจนเต็มแขนเดินไปเคาะประตูห้อง
แต่ก่อนที่ทัตพลจะยกมือดันประตูเข้าไป ประตูห้องก็ถูกกระชากเปิดจนเขาแทบจะเสียหลัก
"หลีกไปสิ" อรปวีณ์ยกมือผลักไหล่ทัตพลแล้วรีบเดินจากไป ทิ้งให้เลขาหนุ่มยืนงง เขามองตามหญิงสาวสวยที่มีใบหน้าบึ้งตึงและยัง... ร้องไห้!
เกิดอะไรขึ้นวะเนี่ย? ทัตพลยืนหน้าประตูด้วยไม่รู้จะทำยังไงต่อ จะทำหน้ามึนเดินเข้าห้องไป หรือกลับไปที่โต๊ะเลขาเพื่อตั้งหลักดี เหมือนช่วงเวลานี้จะยังไม่ควรเข้าไปหาคนในห้องนะ
"เข้ามาสิทัต มันค่ำแล้วนะ ไม่อยากกลับบ้านหรือไง" เสียงเรียกจากเจ้านายทำให้ทัตพลต้องหอบแฟ้มเดินเข้ามา
เขาวางแฟ้มหอบใหญ่ลงบนโต๊ะและถอยมายืนเงียบ ๆ สายตาแอบชำเลืองมองเจ้านายที่ทำหน้าเครียดบ่อยครั้ง อยากถามแต่ไม่กล้าถาม เจนวัตรเปิดแฟ้มแล้วหยิบรายงานมาอ่าน สักพักก็โยนคืนที่เดิม
"กลับบ้านเถอะทัต มันมืดแล้ว ทิ้งงานไว้นี่แหละ เดี๋ยวฉันจะอ่านมันทีหลัง" เจนวัตรถอนหายใจแล้วปิดแฟ้มไว้ตามเดิม
"เอ่อ... แล้วคุณเจนยังไม่กลับเหรอครับ?" ทัตพลถามออกมาเมื่อเห็นเจ้านายยังนั่งพิงเก้าอี้ตามเดิม ไม่มีทีท่าว่าจะลุก
"กลับไปก่อนเถอะ ฉันขอนั่งพักสักนิด" เจนวัตรยกมือนวดหัวคิ้วที่ขมวดมุ่นให้คลายออก ท่าทางยังเคร่งเครียดเหมือนเดิม
"งั้นผมกลับละครับ คุณเจนก็อย่ากลับดึกนะครับ พักผ่อนด้วยครับ" ทัตพลก้มหัวให้เจ้านายแล้วหันหลังเดินกลับ
"เดี๋ยวทัต! มานี่ก่อน" เสียงเรียกดังขึ้นก่อนทัตพลจะดึงประตูเปิด เขาหันกลับมาตามเสียงเรียกและเดินกลับไปหาเจ้านาย
"ครับ มีอะไรครับ?" ทัตพลเดินกลับมายืนหน้าโต๊ะตัวใหญ่ตามเดิม
"เอาสมุดงานของแกกลับไปด้วย" เจนวัตรยื่นสมุดปกแข็งสีชมพูคืนให้
"อ้าว? อยู่ที่คุณเจนเหรอครับ? ผมหาตั้งนาน ยังคิดอยู่ว่าเอาไปหายที่ไหน ขอบคุณครับ" ทัตพลรับสมุดคืนมาด้วยรอยยิ้มกว้าง
"ฉันเอามาวันที่แกหยุดงานน่ะ โทษทีที่ไม่ได้บอก" เจนวัตรมองหน้าเลขาหนุ่มที่กำลังยิ้มแล้วหน้าเขาก็ผ่อนคลายความเครียดลง
"ถ้ามันหายไปนี่ผมแย่แน่เลย มันเป็นตารางงานสำคัญของคุณเจนทั้งนั้น" ทัตพลหัวเราะแหะ ๆ
"อืม ตารางงานของฉันทั้งนั้น มีแม้กระทั่งวันเกิดฉัน แล้ววันเกิดของแกล่ะวันไหน ทำไมไม่เขียนลงไป"
ทัตพลชะงักกึก เขามองหน้าเจ้านายด้วยสายตาแปลกใจ ทำไมถึงถามวันเกิดเขาล่ะ มาแนวไหนอีกนี่
"วันเกิดผมไม่สำคัญหรอกครับ ก็เหมือนวันปกติทุกวัน แล้วสมุดเล่มนี้คือบันทึกสำคัญของคุณเจนครับ ไม่ใช่ของผม"
เจนวัตรมองหน้าเลขาหนุ่มแล้วยื่นมือไปดึงสมุดปกแข็งคืนมา
"บอกวันเกิดของแกมา" เจนวัตรสั่งด้วยสายตาดุ
"เอ่อ... ครับ วันเกิดผมคือวันที่ 31 กรกฎาคมครับ" ทัตพลเสียงอ่อย
"ก็แค่เนี้ย ลีลาอยู่นั่น" เจนวัตรเปิดสมุดปกแข็งหาวันที่แล้วหยิบปากกาเขียนลงไปต่อหน้าคนที่ยืนทำหน้างงระดับสูงสุด ก่อนจะยื่นสมุดส่งคืน
"แจ้งกำหนดการฉันด้วย อย่าลืมล่ะ"
ทัตพลเปิดสมุดดูอย่างงง ๆ และเห็นลายมือเจนวัตรเขียนต่อท้ายรายการอื่นด้วยคำสั้น ๆ ว่า 'HBD ทัตพล' เขาเงยหน้ามองเจ้านายอีกครั้งด้วยความไม่เข้าใจ แต่ก็พบเพียงใบหน้าเย็นชาไร้ความรู้สึกเหมือนเดิม
"กลับไปได้ละ ฉันจะทำงานต่อ" เจนวัตรโบกมือไล่แล้วเปิดแฟ้มงาน หยิบเอกสารมาอ่านต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"ครับ คุณเจนก็อย่ากลับดึกนะครับ" ทัตพลก้มหัวให้เจ้านายอีกทีแล้วกลับออกจากห้อง
เจนวัตรมองตามหลังเลขาหนุ่มที่ลับไปแล้วโยนงานลงคืนแฟ้มและปิดกลับ เขาเอนหลังพิงพนักเก้าอี้แล้วถอนหายใจยาว ก่อนหัวคิ้วจะกลับมาขมวดมุ่นตามเดิม
"31 กรกฎาเหรอ? ก็อีกสองเดือนสิ" เจนวัตรพึมพำแล้วหลับตาลง ท่าทีเหนื่อยอ่อนอิดโรย
-------------------------
- ผู้เขียน
