เจ้านายคาสโนวา เลขาสุดเกรียน

08 - เรื่องแปลกใจ

วันนี้เจนวัตรมาทำงานไม่เช้านัก แต่เมื่อมาถึงโต๊ะเลขาหน้าห้องก็ต้องขมวดคิ้วเมื่อไม่พบเจ้าของโต๊ะ เขาเดินย้อนกลับไปที่ห้องทำงานผู้จัดการแผนกและตรงไปที่โต๊ะของชลธาร

"สวัสดีครับบอส มีอะไรครับ?" ชลธารทักทายด้วยรอยยิ้มที่ไม่สดใสนัก เจ้านายเขาดูอารมณ์ไม่ดีอีกแล้ว

"ทัตพลไปไหน?"

"อ้าว? ไม่มาเหรอครับ? ไปห้องน้ำหรือเปล่าครับ?" ชลธารแปลกใจ เพื่อนเขาไม่เคยมาทำงานสายสักครั้ง

"ไม่รู้สิ ไม่เห็นอยู่ที่โต๊ะ" เจนวัตรว่าแล้วหันหลังกลับไปห้องทำงานตัวเอง

คงไม่ใช่โกรธจนไม่ยอมมาทำงานนะ ชลธารคิดแล้วล้วงโทรศัพท์มือถือขึ้นมาต่อสายหาเพื่อน

"ว่าไงพวก" เสียงปลายสายตอบกลับมาแบบไม่สดชื่น

"มึงอยู่ไหน ไม่มาทำงานเหรอ?" ชลธารถามกลับ

"ไม่ว่ะ กูปวดท้อง เมื่อวานพาพ่อไปเที่ยวตลาดนัดต้นไม้แล้วแวะกินอะไรแถวนั้น ก็เลยจู๊ด ๆ ว่ะ แทบจะนอนในห้องน้ำ" ทัตพลบอกด้วยเสียงอ่อนล้า

"งั้นเหรอ? หายากินแล้วนอนพักเถอะ" ชลธารวางสายแล้วถอนใจ วันนี้มีแววว่ากูต้องทำงานแทนมึงอีกแน่ แค่เมื่อวานวันเดียวก็ปวดหัวจะแย่ละ คิดแล้วก็ถอนหายใจยาวออกมา แต่คิดอีกทีก็เหมือนจะดี ให้ทัตพลได้พักบ้าง และให้เจนวัตรได้รู้บ้างว่าทัตพลทำงานให้เขาหนักแค่ไหน

----------

ทัตพลนอนมองห่อยาบนโต๊ะข้างเตียงแล้วก็ถอนหายใจ คนบางคนคงจะไม่สนใจหรอก ว่าเขาจะเป็นอะไรยังไง วัน ๆ ก็มีแต่ผู้หญิงรอบกายคอยปรนเปรอเอาอกเอาใจ เขาก็แค่พนักงานคนหนึ่ง ถ้าทำอะไรให้โกรธก็อาจจะถูกไล่ออกจากงาน คนอย่างเจนวัตรยอมจ่ายเงินชดเชยการไล่พนักงานที่ทำงานไม่ถูกใจออกโดยไม่ลังเลสักนิด แต่ถึงอย่างนั้นทัตพลก็ยังไม่เคยเห็นใครถูกไล่ออกสักคน แน่ล่ะ ไม่มีใครทำงานใกล้กับเจ้านายแล้วยังอาละวาดใส่แบบเขานี่

ทัตพลเลิกคิดเพ้อเจ้อแล้วมุดเข้าผ้าห่มจะหลับสักงีบ เขาเข้าห้องน้ำจนหมดแรงละ ท้องก็ยังปวดด้วย แต่พอกำลังจะเคลิ้มหลับ เสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์มือถือก็ร้องดังขึ้นจนสะดุ้งโหยง ใครโทรมาอีกว้า รบกวนคนจะนอนจริง ๆ ทัตพลควานหาแล้วปัดนิ้วรับสายยกแนบหูทั้งที่ไม่ได้ดูชื่อคนโทรเข้ามา

"สวัสดีครับ"

"ไอ้ทัต! แกอยู่ไหน! ทำไมไม่มาทำงานวะ!" เสียงปลายสายดังเข้มจนทัตพลสะดุ้งอีกรอบตาสว่างทันที

"คุณเจนเหรอครับ?"

"เออสิ แล้วแกอยู่ไหนเนี่ย? ทำไมไม่มาทำงาน" เจนวัตรถามอีกรอบ

"อยู่บ้านครับ ผมปวดท้อง" ทัตพลตอบสั้น ๆ เพราะหยั่งอารมณ์คนโทรมาไม่ออก

"ปวดท้อง? ไปทำไรมา กินเยอะอีกล่ะสิ หรือกินอะไรไปเรื่อย ไม่ระวังเลยนะ แล้วไปหาหมอยัง?" เจนวัตรบ่นมาตามสาย

"ไปมาเมื่อคืนแล้วครับ เอ่อ... คุณเจนมีงานด่วนเหรอครับ ถึงโทรมาหาผม" ทัตพลถามหยั่งเชิงเพราะไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายมาอารมณ์ไหน

"เปล่า เห็นแกไม่มาทำงานเลยโทรมาถาม คิดว่ายังไม่หายโกรธฉันซะอีก ถ้าไม่สบายก็นอนพักเถอะ" เจนวัตรบอกด้วยเสียงอ่อนลง และคำบอกของเจนวัตรก็ทำให้คนฟังตาโตด้วยความประหลาดใจอย่างที่สุด ปกติคนเป็นเจ้านายเขาโทรหาพนักงานที่ขาดงานด้วยเหรอวะ

"ผมไม่ได้โกรธคุณเจนหรอกครับ แต่คุณเจนต่างหากที่โกรธผมจนสั่งให้ผมพักงาน"

"เออ ฉันโกรธแก แต่ที่แกว่าฉันมันก็ไม่ผิดอะไร ถือว่าเสมอกันนะ" คำบอกของเจนวัตรทำให้ทัตพลประหลาดใจอีกรอบ คนหยิ่งและเย็นชาแบบเจนวัตรยอมรับผิดด้วย! หิมะตกแน่เลยเว้ย!

"ครับ ผมขอโทษด้วยครับที่เสียงดังใส่คุณเจน"

"อืม ช่างเถอะ พรุ่งนี้ถ้ามาทำงานไม่ไหวก็ไม่ต้องมา กินข้าวกินยาแล้วพักผ่อนซะ แค่นี้นะ" เจนวัตรบอกแล้ววางสายไป ทิ้งให้ทัตพลนั่งมองโทรศัพท์ในมืออย่างงง ๆ

"โดนใครทุบหัวมาหรือไงวะ หรือเมากาแฟ พูดยังกะเป็นห่วงเราแน่ะ แต่ช่างเถอะ แบบนี้ก็ดีแล้ว" ทัตพลยิ้มออกมาก่อนจะมุดตัวเข้าผ้าห่มนอนต่อ อย่างน้อยเจนวัตรก็ไม่ได้โกรธเขาแล้ว

---------

เจนวัตรวางโทรศัพท์มือถือลงบนโต๊ะแล้วถอนหายใจ แค่ปวดท้องสินะ ไม่ได้โกรธเขาจนไม่อยากมาทำงาน ช่างเถอะ อย่างน้อยก็ได้ปรับความเข้าใจกัน ถ้าต้องเสียเลขาที่ทำงานเก่ง ๆ ไปคงน่าเสียดายแย่ เขานั่งอ่านตารางงานในสมุดปกแข็งเล่มสีชมพูอีกครั้ง และดูงานของตัวเองในวันนี้

บ่ายนี้ไม่มีสาว ๆ มาหา แต่เขาต้องออกไปพบเพื่อนที่กลับมาจากต่างประเทศด้วยธุระส่วนตัว เจนวัตรปิดสมุดนัดวางไว้บนโต๊ะแล้วลุกเดินออกจากห้อง

"ชล ฉันจะออกไปข้างนอกนะ ถ้าห้าโมงแล้วฉันยังไม่กลับมา นายก็กลับบ้านได้เลย พวกงานต้องส่งก็วางไว้บนโต๊ะนั่นแหละ" เจนวัตรสั่งเลขาจำเป็นที่นั่งตรวจสอบเอกสารอยู่ที่โต๊ะหน้าห้อง

"ทราบแล้วครับบอส" ชลธารรับคำแล้วมองคนตัวสูงเดินจากไป

"ดีแล้วที่ไม่ให้เราไปด้วย" เขาถอนหายใจออกมา ทัตพลทำงานไหวได้ยังไงวะ บางวันก็ต้องออกไปข้างนอกกับเจ้านายด้วย งานเอกสารก็เยอะ เขานั่งทำมาตั้งแต่เช้าจนบ่ายนี่ยังไม่ถึงครึ่งกองเลย ทั้งที่ไม่ได้เข้าไปทำความสะอาดในห้องด้วยซ้ำ

"สงสัยไอ้ทัตมันแยกร่างได้" ชลธารเปรยแล้วก้มหน้าทำงานต่อไปตามหน้าที่จนถึงสี่โมงกว่าเจนวัตรก็กลับเข้ามาและมาหยุดที่หน้าโต๊ะทำงานของเลขา

"ชล วันนี้นายมีธุระอะไรหลังเลิกงานไหม?" เจนวัตรถามเลขาจำเป็นที่ง่วนอยู่กับงานตรงหน้า

"วันนี้... ไม่มีครับ บอสมีงานให้ผมทำต่อเหรอครับ?" ชลธารเงยหน้าถามด้วยความแปลกใจ

"เปล่า แล้วนายเคยไปบ้านทัตพลไหม?"

"เคยครับ บอสมีอะไรครับ?"

"เอานี่ไปให้มันที ปวดท้องแบบนั้นคงกินอะไรรสจัดไม่ได้หรอก" เจนวัตรวางกล่องขนาดย่อมลงบนโต๊ะตรงหน้าชลธาร

ชลธารมองกล่องแล้วเงยหน้ามองเจ้านาย ก้มลงมองกล่องอีกทีแล้วเงยหน้าถามด้วยความไม่แน่ใจและแปลกใจที่สุด

"ให้ผมเอาไปให้ทัตพลเหรอครับ? แล้วบอสรู้ได้ยังไงว่ามันปวดท้อง?"

"ฉันโทรไปหามันตอนเช้าน่ะ เอาไปให้มันด้วยละกัน" เจนวัตรบอกด้วยเสียงเรียบและเดินกลับเข้าห้องทำงาน

"เฮ้ยยย ทอร์นาโดถล่มกรุงเทพแน่เลยว่ะ บอสซื้อของฝากไอ้ทัต!" ชลธารนั่งมองกล่องเค้กเนยสดด้วยความอึ้งแรง สักพักก็ดึงสติกลับมา

"ข่าวใหญ่ว่ะ เย็นนี้ต้องฉลอง" ชลธารล้วงโทรศัพท์มือถือออกมาต่อสายด้วยความตื่นเต้น

หลังเลิกงานชลธารก็ขับรถไปแวะตลาดซื้อของหลายอย่างแล้วตรงดิ่งไปตามถนนที่ไปหมู่บ้านจัดสรร เมื่อไปถึงก็เห็นว่ามีรถจอดเพิ่มมาสองคัน

"มากันเร็วจริง ๆ" ชลธารหัวเราะแล้วจอดรถหิ้วของพะรุงพะรังเดินเข้าบ้าน

"มาช้านะมึง" ชายหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่งรีบมาช่วยหิ้วของ

"เออ กูซื้อของนานไปหน่อย ไอ้กานต์กับไอ้ทัตล่ะ" ชลธารถามแล้วยื่นของให้เพื่อน

"ไอ้ทัตไปอาบน้ำ ไอ้กานต์นั่งคุยกับพ่อว่ะ กูหมักหมูให้มึงแล้ว ทำน้ำจิ้มให้แล้วด้วย" ศรัลรัศม์ตอบแล้วหิ้วของเข้าบ้าน

"ดีมากเพื่อน เดี๋ยวกูเอาปลาไปล้างแล้วจะนึ่งเลย มึงล้างผักนะ"

บอกเพื่อนเสร็จสรรพก็ช่วยกันจัดแจงทำมื้อค่ำชุดใหญ่และนั่งกินด้วยกัน พวกเขาสี่คนมักจะมาทำอาหารกินด้วยกันที่บ้านทัตพลแบบนี้เสมอ ส่วนหนึ่งคือแวะมาเยี่ยมอิ่นแก้วที่ไม่ค่อยแข็งแรง ส่วนหนึ่งคือพวกเขาเป็นเพื่อนที่เรียนมาด้วยกันตั้งแต่มัธยมจนจบมหาวิทยาลัย และเป็นแก๊งเกรียนประจำโรงเรียนมัธยมที่ขึ้นชื่อไม่น้อย ถึงจะเรียนจบและแยกย้ายกันไปทำงานก็จะนัดกันมาสังสรรค์ประจำ

หลังมื้อค่ำทุกคนก็นั่งดื่มและคุยฮฮาไร้สาระด้วยกันจนอิ่นแก้วขอตัวไปนอน วงแอลกอฮอล์จึงเริ่มเข้มข้นขึ้น

"มึงมีอะไรวะไอ้ชล ถึงเรียกมาซุมกันแบบกะทันหัน" กานต์กันต์เปิดประเด็นพร้อมยกน้ำสีอำพันที่ใส่น้ำแข็งเล็กน้อยขึ้นจิบ

"เออ กูเกือบลืมละ รอเดี๋ยวนะ" ชลธารลุกออกจากวงเดินออกจากบ้าน ครู่เดียวก็กลับมาพร้อมกล่องกระดาษสีสวย ทุกคนมองกล่องในมือชลธารด้วยความแปลกใจจนเขาวางกล่องเค้กเนยสดลงกลางวง

"ที่รักของไอ้ทัตฝากมาให้" ชลธารหัวเราะ และศรัลรัศม์กับกานต์กันต์ก็หันไปหาทัตพลพร้อมกัน

"มึงมีแฟนตั้งแต่เมื่อไหร่?" ทั้งสองคนมองหน้าเจ้าของบ้านด้วยสายตาคาดคั้น ในขณะที่ฝ่ายถูกมองทำหน้ามึนงง

"หา? กูไม่รู้เรื่อง กูไม่มีแฟนนะ" ทัตพลตอบแล้วยกมือดันหน้าเพื่อนออก ดังนั้นศรัลรัศม์กับกานต์กันต์จึงหันกลับไปมองชลธารแทน

"กูไม่ได้โกหกนะมึง เขาเป็นที่รักของไอ้ทัตจริง ๆ แต่มันจะเป็นที่รักของเขาหรือเปล่านี่กูไม่รู้" ชลธารหัวเราะแล้วดันหน้าเพื่อนออก

"มึงพูดมาให้เคลียร์เลยไอ้ชล กูไม่เข้าใจว่ะ" ทัตพลยื่นหน้าเข้าไปหา แต่ในใจกลับเต้นแรง

"เออ ๆ พวกมึงฟังนะ ไอ้ทัตมันรักเจ้านายสุดเย็นชาของมัน แต่ฝ่ายนั้นเขาเป็นเจ้าพ่อฮาเร็ม แล้วไอ้ทัตมันหึงพวกคู่ขาสาว ๆ ก็เลยทะเลาะกับเจ้านายจนหยุดงาน แล้ววันนี้มันก็ดันปวดท้องจนหยุดงานต่อ เจ้านายเลยซื้อเค้กนี่ฝากกูมาให้มัน"

"หา? รักเจ้านาย? คนโคตรเย็นชานั่นน่ะเหรอ? แล้วเขาก็ฝากเค้กนี่มาให้ไอ้ทัต" กานต์กันต์กับศรัลรัศม์หันกลับมามองทัตพลด้วยความแปลกใจระดับสูงสุด

"รักอะไรเล่า ไอ้ชลมันก็พูดไปเรื่อยแหละ" ทัตพลหน้าแดงแล้วรีบหันหน้าหนีหลบสายตาเพื่อน

"รักเขาก็บอกมาตรง ๆ เหอะว้า กูรับได้ทั้งนั้นละ ถ้ามึงจะชอบผู้ชาย" กานต์กันต์หัวเราะแล้วจับหน้าทัตพลให้หันกลับมา

"เออ กูก็ไม่มีปัญหาว่ะ แต่มึงรักผิดคนปะวะ เจ้าพ่อฮาเร็มแบบนั้นเขาจะรักมึงเหรอ? รักเขาข้างเดียวมันเจ็บนะเพื่อน" ศรัลรัศม์ส่ายหน้า

"กูรู้น่า คุณเจนไม่เคยมีกูอยู่ในสายตาหรอก กูก็แค่ชอบมองเขาและอยากทำงานกับเขาเท่านั้นแหละ" ทัตพลยอมรับออกมา

"โธ่เอ๊ย! รักครั้งแรก มึงก็ดันรักคนที่ไม่มีทางหันกลับมามอง" กานต์กันต์ส่ายหน้าอีกคน

"ช่างกูเถอะ กูรักไปแล้วนี่" ทัตพลฮึ่มใส่เพื่อนแล้วดึงกล่องเค้กมาถือด้วยความหวง

"กูว่ามึงตัดใจแล้วหาคนใหม่ดีกว่ามั้ง คนแบบมึงคงหาไม่ยากหรอก" ศรัลรัศม์แนะด้วยความเป็นห่วงเพื่อน

"กูก็ไม่ได้หวังว่าเขาจะมารักกูนี่ กูขอรักเขาข้างเดียวแบบนี้แหละ" ทัตพลยืนยันหนักแน่น พวกเพื่อน ๆ จึงไม่พูดอะไรต่อ

"งั้นก็พยายามเข้านะเพื่อน กูเอาใจช่วย" ศรัลรัศม์โยกบ่าทัตพลเบา ๆ ให้กำลังใจ

"เดี๋ยวกูช่วยดูแลมันเองน่า" ชลธารยิ้ม

"เออ ช่วยมันหน่อย รักครั้งแรกซะด้วย ถ้าอกหักขึ้นมาจริง ๆ เดี๋ยวกูให้ยืมหน้าอกซับน้ำตา" กานต์กันต์หัวเราะก่อนจะโดนกำปั้นของศรัลรัศม์ทุบกะโหลกที่ปากเสีย

"มึงนี่! แทนที่จะให้กำลังใจมัน ดันชักใบให้เรือเสีย" ศรัลรัศม์ฮึ่มใส่กานกันต์ที่ลูบหัวป้อย ๆ

สี่หนุ่มเฮฮากันต่อจนดึกก็เลิก พวกเขาเก็บกวาดทำความสะอาดแล้วแยกย้ายกันกลับ เพราะพรุ่งนี้ยังต้องไปทำงานกันแต่เช้า

"กูกลับก่อนนะ มึงก็อย่านอนดึกล่ะ แล้วพรุ่งนี้เจอกันที่บริษัท" ชลธารโบกมือให้ทัตพลแล้วขึ้นรถ

"อืม ขอบใจนะ ที่เอาเค้กมาให้ ขับรถกลับดี ๆ ล่ะ" ทัตพลโบกมือให้เพื่อนแล้วเดินกลับเข้าบ้าน เขาเอาเค้กใส่ตู้เย็นแล้วเข้าห้องนอน

"คุณเจน" ทัตพลยิ้มแล้วนอนหลับไป

-------------------------